Uppeldi og menntun - 01.01.2004, Blaðsíða 40

A Ð VERA KENNARI
Ari er spurður um það hvað hafi helst breyst varðandi styrk hans til að ráða við starf-
ið. Hann segir að styrkurinn felist í því að hafa „séð Ijósið", hann hafi áttað sig á
ákveðnu samhengi milli náms nemenda sinna og eigin náms:
Það gildir um mig sama og börnin sem ég ætla að kenna í framtíðinni. Eg hef lært á
mínum forsendum nánast öll námskeið. Þau námskeið sem hafa byggst á því að ég hef
fengið að nálgast efnið á mínum forsendum, þar hef ég virkilega lært mikið.
Ari segir að nokkur valnámskeið hafi nýst sér sérlega vel. Auk þess hafi hann á nám-
skeiði í þróunarsálfræði á fyrsta ári áttað sig á þessu með virkni einstaklingsins í
eigin námi. Samt skorti hann enn ákveðna þekkingu. „Maður veit ekki á hvaða for-
sendum krakkarnir nálgast efnið. Sérstaklega yngri krakkar". Hann segir agavanda-
mál áður hafa verið helsta áhyggjuefni sitt. Það hafi hins vegar breyst án þess að hann
telji sig ráða betur við það verkefni.
Ef ég finn að krakkarnir eru með læti, má ég þá ekki bara verða reiður og slá í borðið og
segja „Svona líð ég ekki"? Er maður þá að „missa sig"? Missa andlitið? Maður má
auðvitað ekki missa sig yfir einhver takmörk. Það eru þröskuldar sem manni er ekki
leyfilegt að fara yfir í þessum efnum. Þú verður fyrst og fremst að vita sjálfur hvar þú
stendur sjálfur andspænis þessum hlutum ... Maður getur ekki tekist á við agavandamál
öðruvísi en á eigin forsendum. Maður verður að leita sér ráða í samvinnu við börnin.
„Viljið þið þetta krakkar, að það sé svona agi í þessum bekk?" Það verður að vera hægt
að ræða það nánar. Það má ekki gleyma því að það að halda aga í bekk er ekki einungis
gert fyrir kennarann heldur líka fyrir börnin sjálf.
Ari er að þróa með sér aukna hæfni og sú hæfni byggir á aukinni yfirsýn yfir við-
fangsefnin og breyttu viðhorfi frekar en kunnáttu eða æfingu.
Ari segir sjálfur: „Mig skortir reynslu." Samt sem áður virðist sá styrkur sem hann
er að þróa með sér einkum byggjast á persónulegum og faglegum pælingum. Hann
telur sig ekkert sérlega sterkan með tilliti til þekkingar í námsgreinum grunnskólans,
án þess að það brjóti niður sjálfstraust hans. Víða kemur fram að hugmyndafræði
hans hefur áhrif á hvaða hæfni hann telur mikilvæga. Hann telur að kennarinn verði
að „leiða börnin áfram að þekkingargrunni ... sem börnin hafa burði og vilja til að
nálgast". Viðhorf hans samræmast vel ríkjandi umræðu um breytt hlutverk kennar-
ans sem felst fremur í því að styðja við nám nemenda en að miðla þeim þekkingu.
Viðtal við Báru: Hún segir aðspurð að styrkur sinn liggi í góðum faglegum grunni.
Hún er á náttúrufræðikjörsviði og hafði áður lokið námskeiðum í Háskóla Islands á
því sviði. Hún stefnir að því að kenna á unglingastigi og segir að fyrri reynsla sín af
því að vera verkstjóri í unglingavinnu hafi nýst sér vel. „Ég segi það nú stundum, ef
maður er búin að láta unglinga reyta arfa í heilt sumar þá getur maður látið þá gera
hvað sem er!" Enda þótt hún telji faglegan undirbúning sinn mikinn styrk segist hún
þurfa ekki síður að huga að öðrum þáttum:
Mér finnst að sjálfsögðu skipta miklu máli að koma efninu til skila til barnanna, en það
að barninu eða unglingnum líði vel í skólanum og komi félagslega vel út úr tíu ára skóla-
göngu - mér finnst það skipta meira máli heldur en bóklærdómurinn. ... Að hamingju-
38