Morgunblaðið - 10.02.2010, Blaðsíða 23

Minningar 23
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 10. FEBRÚAR 2010
„Maður er manns
gaman“ segir í Háva-
málum. Mér fannst
alltaf gaman að hitta
Kristján sem jafnan var kenndur við
bæinn Skógsnes í Flóa. Þar bjó hann
lungann úr sinni búskapartíð með
konu sinni Guðnýju sem féll frá 2001.
Bjó Kristján einn eftir það með hundi
sínum og ketti, auk fáeinna kinda og
hesta.
Þegar ég var drengur sendu for-
eldrar mínir mig í sveit og dvaldist ég
mörg sumur hjá þeim hjónum. Á ég
þeim margt að þakka. Var ég á líku
reki og börn þeirra. Á þessum árum
tengdist ég Skógsnesfjölskyldunni
órjúfanlegum böndum.
Í minningunni eru þessi ungdómsár
afar skemmtileg en ég hafði strax
yndi af skepnum, búskap og íslenskri
náttúru. Í þeim efnum hafði Kristján
mikil áhrif á mig. Hann kenndi mér
t.a.m. að þekkja fugla mýrarinnar,
blóm, starir og grös. Þá kenndi hann
mér að meta íslenska tungu en hann
var mjög vel lesinn maður. Hann
kunni meira af kvæðum en nokkur
sem ég hef kynnst, auk þess að kunna
utan að heilu kaflana úr fornsögunum
og Gerplu, en af þeirri bók hafði hann
einstaka ánægju. Hann kenndi mér
líka að meta fegurð íslenskrar nátt-
úru. Þótt Flóinn sé flatur býr hann yf-
ir látlausri fegurð sem römmuð er inn
af mikilfenglegum fjallakransi. Þótt
Kristján hefði aldrei komið á tiltekna
staði var næsta víst að hann vissi allt
Kristján Eldjárn
Þorgeirsson
✝ Kristján EldjárnÞorgeirsson
fæddist á Hærings-
stöðum í Stokkseyr-
arhreppi 20. sept-
ember 1922. Hann
lést 20. janúar sl.
Útför Kristjáns
Eldjárns fór fram frá
Gaulverjabæj-
arkirkju 30. janúar
2010.
um sögu þeirra og helstu
örnefni. Hann var maður
hugans og þess sem
menning og mál hefur
getið af sér. Þetta kenndi
hann mér að meta og
virða.
Þegar ég var í sveit í
Skógsnesi voru búskap-
arhættir talsvert frá-
brugðnir því sem nú tíðk-
ast. Þrátt fyrir víðfeðm
tún varð að reiða sig á
engjabúskap. En þótt
túnin stækkuðu stækk-
aði Kristján ekki hjá sér
fjósið, sem var hlaðið úr torfi og grjóti.
Það notaði hann til 1999 er hann hætti
með kýrnar. Þrátt fyrir gamalt fjós
kom heilbrigðasta mjólk Flóamanna
um árabil úr kúnum í Skógsnesi. Fjár-
húsin voru líka hlaðin og standa þau
enn. Eitt af vorverkunum var að
stinga út skán vetrarins en hana bár-
um við krakkarnir út á höndum. Stakk
þá Kristján og sagði okkur sögur af
draugum, atburðum úr sveitinni eða
lagði fyrir okkur gátur. Að bera út
skánina varð því skemmtilegt verk.
Þótt Kristján gerði ekki víðreist um
ævina ferðaðist hann talsvert í hug-
anum. Hann fór í ferðalög um sifjar
orða en uppflettibækur ýmiskonar
hafði hann jafnan við höndina. Hann
las mikið og mundi allt það sem hann
las. Einnig hafði hann gaman af að
segja frá væri hann spurður. Skaut
hann þá venjulega hökunni fram, tók
af sér gleraugun og sagði: „Jaaa, það
get ég sagt þér!“ Svo kom nákvæm
lýsing, með áhugavekjandi stígandi,
sem endaði venjulega með hápunkti
og einhverju spaugilegu. Þá greip
Kristján jafnan fast undir hægri hand-
arkrikann, ók sér og hló smitandi
hlátri. Fleiri orðatiltæki og sérkenni í
fari Kristjáns mætti tilgreina. Mörg
þeirra eru notuð af afkomendum hans
við tilteknar aðstæður – þegar maður
er manns gaman.
Í gegnum tíðina hef ég komið að
Skógsnesi og tekið þátt í bústörfum.
Þá hefur jafnan verið mikið hlegið. Nú
býr enginn í Skógsnesi en minningin
um Kristján mun lengi lifa.
Börkur Hansen.
Hinn 20. janúar fékk ég hringingu
út í Svíþjóð. Það var Dísa frá Skógs-
nesi að tilkynna mér að pabbi hennar
Kristján, hefði farið til Guðs fyrr um
daginn.
Mér komu þessi tíðindi ekki mjög á
óvart, ég bjóst frekar við því, þegar ég
heimsótti hann í byrjun desember, að
himnaförinni yrði ekki frestað mikið
lengur.
Ég þarf ekki að tíunda fyrir þeim
sem Kristján þekktu hver eða hvernig
hann var. Það er minning og upplifun
hvers og eins sem ræður hverju við
höldum eftir við fráfall okkar sam-
ferðafólks.
Við Kristján eða Stjáni eins og ég
kallaði hann, höfum verið nágrannar
síðan 1986 þegar ég flutti ásamt fyrr-
verandi sambýliskonu minni Berg-
lindi að Hamri.
Kristján og Guðný, kona hans, tóku
vel á móti okkur og reyndust okkur
vel í öllu. Guðný dó fyrir níu árum.
Samskipti við Skógsnes hafa ein-
kennst af virðingu, vináttu og hjálp-
semi.
Við Stjáni höfum átt gott með að
komast af hvor við annan, þrátt fyrir
sérvisku beggja.
Hann var bóndi í Skógsnesi frá
1948 það er ekki lítið afrek að ná yfir
sextíu starfsárum sem bóndi. Hann
náði góðum arði af sínu búi þó að hann
væri lítið fyrir merkingar og skýrslu-
höld. Hann talaði sem minnst um bú-
skapinn en sinnti honum vel.
Bækur voru honum kærar og hann
kunni ógrynni af vísum og ljóðum.
Laxnes var hans uppáhald og íslenskt
málfar var honum mjög hugleikið,
svona má lengi telja.
Ég þakka hin góðu kynni í gegnum
árin og veit að það eru fleiri en ég sem
sakna og eiga góðar minningar og
biðja að heilsa.
Ég sendi samúðarkveðjur til þeirra
nánustu.
Elvar Ingi Ágústsson, Hamri.
Fyrstu kynni okkar
Ingibjargar eru mér
minnisstæð. Það var
sumarið 1937 að við
dvöldum á sólbjörtum
dögum í Ásgarði við Dalvík. Hún bjó
þar með foreldrum sínum og bræðr-
um en ég var í heimsókn með fóstru
minni hjá mæðgunum Fjólu Guð-
mundsdóttur og Sigurlaugu Sigfús-
dóttur sem þar bjuggu einnig. Fleira
skyldfólk okkar bjó á Dalvík og í
Svarfaðardal en miðdepillinn var
Hrafnstaðakot.
Sumarið 1950 hóf ég störf á skrif-
stofu Atvinnudeildar háskólans. Þar
voru fyrir Pálmi Pétursson, skrif-
stofustjóri, og Ingibjörg er bæði
sinnti vélritun og símavörslu. Störf
sín annaðist hún af ljúfmennsku og
kurteisi. Okkur Systu varð strax vel
til vina og lauk hún upp fyrir mér
nýjum heimi, dreif mig á skemmt-
anir sem ég hafði ekki áður sótt. Við
gerðum okkur tíðförult í mötuneytið
á Gamla garði til að virða stúdentana
fyrir okkur og sóttum líka Garðsböll-
in frægu. Stundum fengum við að
hætta rétt fyrir fimm til að komast í
bíó.
Ógleymanleg eru þessi ár er við
unnum saman á Atvinnudeildinni;
skemmtilegar umræður á kaffistof-
unni þar sem Halldór Pálsson, bún-
aðarmálastjóri, Sigurður Pétursson,
gerlafræðingur, Haraldur Ásgeirs-
son, verkfræðingur, o.fl. létu ljós sitt
skína, svo ekki sé minnst á árshátíðir
✝ Ingibjörg Ingi-marsdóttir fædd-
ist á Akureyri 12.
febrúar 1930. Hún
lést á Grund í Reykja-
vík 31. janúar 2010.
Ingibjörg var jarð-
sungin frá Fríkirkj-
unni í Reykjavík 8.
febrúar 2010.
og ferðalög. Þá hafði
Systa gjarnan gítarinn
í farteskinu en hún var
söngelsk og hafði yndi
af dansi. Hún er eins
og hugur manns, sagði
einn dansherrann á
Garðsballi. Systa hafði
áhuga á tungumálum,
nam esperanto,
sænsku og norsku. Við
Systa tengdumst
órjúfanlegum böndum
á þessum árum en árið
1955 var ævintýrinu á
Atvinnudeildinni lok-
ið. Við fluttumst hvor í sína áttina út
á land en þráðurinn slitnaði ekki þá
né síðar. Báðar settumst við aftur að
í Reykjavík og gátum ræktað vinátt-
una á ný. Systa tók til starfa hjá
Kennaraháskóla Íslands, þeim
skemmtilega vinnustað. Hún fylgdist
vel með sínum nánustu og bar vel-
ferð þeirra fyrir brjósti. Hún hafði
andúð á ranglæti og samúð með þeim
sem voru minni máttar. Vinkona mín
lét ekki deigan síga og tók veikindum
sínum með reisn. Veri vina mín kært
kvödd.
Anna G. Þorsteinsdóttir.
Ég kveð vinkonu mína Ingibjörgu
Ingimarsdóttur með virðingu og
söknuði. Að leiðarlokum þyrlast upp
minningar um gott og farsælt sam-
starf í aldarfjórðung í Kennarahá-
skóla Íslands. Í samfélaginu þar á
bæ var Ingibjörg fastur punktur í til-
verunni. Kennaraháskólinn var ekki
bara vinnustaður, hann var samfélag
og stofnun, miðstofnun í þjóðfélag-
inu og við vorum meðvituð um til-
gang hennar og mikilvægi. Góðar
stofnanir eru meira en formgerð og
regluverk, þeim svipar til lífveru.
Þær hafa tilgang, menningu, sál, til-
finningar og minni. Merk fræðikona,
Mary Douglas, skrifaði meira að
segja bók um „hvernig stofnanir
hugsa“.
Ingibjörg gegndi af æðruleysi og
hlýju mikilvægu hlutverki í menn-
ingu Kennaraháskólans. Fáir starfs-
menn voru meðvitaðri um tilgang
skólans og innri starfsemi. Ingibjörg
skildi stofnunina sína betur en flestir
og einnig hlutverk sitt í henni og
þekkti sinn vitjunartíma. Hún vann
verk sín af skyldurækni og einlægni.
Ingibjörg var oft í hlutverki „kon-
unnar sem kyndir ofninn minn“ í
kvæði Davíðs Stefánssonar. Hún
starfaði af lífi og sál á skrifstofunni,
við móttöku og símavörslu. Hún
vann verk sín hljóð og af hógværð, en
fáir þekktu stofnunina sína betur.
Maður kom ekki að tómum kofun-
um hjá henni Ingibjörgu á símanum
þegar maður þurfti að fá mikilvægar
upplýsingar með hraði. Þá var sama
hvað um var spurt, formlegar reglur
og starfshætti, almennar upplýsing-
ar um atburði líðandi stundar, verk-
efni dagsins eða líðan starfsfólks og
nemenda. Margir starfsmenn og
nemendur Kennaraháskólans áttu
trúnaðarvin í stað þar sem Ingibjörg
var. Hún hafði ekki bara þekkingu,
heldur líka tilfinningu. Því sem henni
fannst gat maður treyst.
Ingibjörg glímdi árum saman við
illvígan sjúkdóm. Síðustu starfsárin
mætti hún samviskusamlega til
starfa í hjólastólnum og tók sér stöðu
í fremstu röð. Hún var í senn rödd
stofnunarinnar og andlit. Hún bar
eigin vandamál ekki á torg, en tók
virkan þátt í að leysa hvers manns
vanda. Um það geta fjölmargir
starfsmenn og nemendur Kenn-
araháskólans vitnað.
Sonum Ingibjargar Ingimarsdótt-
ur og fjölskyldu hennar sendi ég
samúðarkveðjur. Blessuð sé minning
merkrar konu.
Sigurjón Mýrdal
Ingibjörg Ingimarsdóttir
• Kransar
• Krossar
• KistuskreytingarHverafold 1-3 • Sími 567 0760
Fallegar útfararskreytingar
✝
Elsku dóttir mín, móðir, tengdamóðir og amma,
MARGRÉT HAUKSDÓTTIR,
sem lést þriðjudaginn 2. febrúar, verður jarðsungin
frá Lágafellskirkju fimmtudaginn 11. febrúar
kl. 13.00.
Júlía Guðmundsdóttir,
Óskar Finnur Gunnarsson, Harpa Sif Arnarsdóttir,
Bryndís Gunnarsdóttir, Steingrímur Sigurðarson,
Daði Freyr Gunnarsson,
Ísak Funi Óskarsson.
✝
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
AÐALHEIÐUR R. BENEDIKTSDÓTTIR,
áður Naustahlein 4,
Garðabæ,
sem andaðist á Hrafnistu mánudaginn 1. febrúar,
verður jarðsungin frá Neskirkju föstudaginn
12. febrúar kl. 13.00.
Unnur Pálsdóttir,
Rúnar Pálsson,
Sævar Pálsson
og fjölskyldur.
✝
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför ástkærrar
móður minnar, tengdamóður og ömmu,
HELGU HEIÐBJARTAR NÍELSDÓTTUR
sjúkraliða.
Sérstakar þakkir fær starfsfólk líknardeildar
Landspítalans í Kópavogi og hjúkrunar-
þjónustunnar Karítasar.
Baldur Sigurðsson, Hrafnhildur Arnardóttir,
Sigurður Heiðar Baldursson,
Smári Þór Baldursson.
Fræ í frosti sefur,
fönnin ei grandar
því.
Drottins vald á vori
vekur það upp á ný.
Elska hans gefur
öllu líf og skjól.
Guðs míns kærleiks kraftur,
kom þú og ver mín sól.
(Sigurbjörn Einarsson.)
Hún Unna var með einstakan
hæfileika til að rækta. Allt sem hún
snerti óx og dafnaði, eins og garður
hennar og Ragga ber svo stórkost-
legt vitni um. Það var gott að koma
í heimsókn til Unnu og Ragga í
Goðatúnið. Alltaf var tekið á móti
okkur með brosi og hlýju. Við
Hulda Rún fórum stundum og
Steinunn
Jóhannsdóttir
✝ Steinunn Jó-hannsdóttir fædd-
ist að Lágafelli syðra
í Miklaholtshreppi 3.
ágúst 1924. Hún lést á
heimili sínu 25. jan-
úar 2010.
Útför Steinunnar
fór fram frá Vída-
línskirkju 5. febrúar
2010.
keyptum vínarbrauð
með kaffinu á leið til
þeirra. Hulda var nú
eiginlega sú eina sem
borðaði það en það er
önnur saga. Hulda
kallaði þau ömmu
Unnu og afa Ragga.
Það var hreint yndi að
koma til þeirra á vor-
in þegar garðurinn
þeirra var að lifna við
og hvarvetna sást
hvar næmar hendur
höfðu farið um tré og
blóm, enda hafa þau
oftar en einu sinni fengið viður-
kenningar fyrir garðinn sinn.
Dásamlegt á sumrin þegar garður-
inn var í blóma, og síðast en ekki
síst á haustin, fá dálítið að narta í
vínber, og sjá haustlitina í öllum
regnbogans litum.
Elsku Raggi minn, við Hulda Rún
eigum eftir að koma með vínar-
brauð og fá að kíkja á garðinn. Þér
Raggi minn og börnum Unnu, Júl-
íönu, Hönnu, Sveini, Kristjáni, Ingi-
björgu og þeirra fjölskyldum votta
ég innilega samúð mína.
Berglind (Linda)
og Hulda Rún.