Félagsbréf - 01.12.1958, Blaðsíða 40

GERD RUGE
Samtafi viö Vfiadimlr Dudintsev
TTÁLFRI klukkustund eftir að
við liöfðum skilið, mundi ég
ekki lengur, livernig Vladimir
Dudintsev leit raunverulega út. Ég
vissi, að liann liafði verið á þung-
um og fremur klunnalegum skóm
og í fötum, sem jafnvel í Moskvu
virtust sveitaleg, en lit þeirra liafði
ég jafnvel gleymt líka. — „Fátæk-
ur en hreinlegur“, var það fyrsta
sem mér flaug í hug. Hann var
með gleraugu með plastspöng-
um og þykkum glerjum, en ég gat
ekki munað, hvernig sjálf augun
höfðu litið út. Andlit hans var
næstum sviplaust og sjúklega
rautt, röddin dauf og liljómlítil,
lireyfingarnar stirðar og klunna-
legar. — „Þú verður fyrir von-
brigðum með Dudintsev“, höfðu
hinir rússnesku vinir mínir sagt.
— „Fólk væntir þess að sjá eld-
lieitan ákafamann, en sér í þess
stað persónu, sem einna helzt lík-
ist bókhaldara“.
En slíkur var liann ekki heldur.
Vera má að ég liafi fengið ranga
mynd af lionum, vegna þess að
fundum okkar bar saman í um-
hverfi svo framandi okkur báðum.
Við sátum í móttökuherberginu
hjá ríkisnefnd „Erlendra menn-
ingartengsla“, horninu á stóra við-
liafnarmikla forsalnum. Herberg-
ið, sem um marga hluti minnti
helzt á járnbrautar-biðstofu, var
kalt, og loftið var mengað dauf-
um mygluþef. Ekki veit ég hverj-
ir liöfðu valið þennan stað.
Kannski nefndin, sem hafði undir-
búið viðtalið? Kannski hafði Dud-
intsev, sem sjálfur virðist eiga við
þröngan húsakost að búa, kosið
lilutlausan stað sem þennan fyrir
fundarstað okkar? Hvað sem því
leið, þá var það í þessu umhverfi,
sem ég sá liöfund bókarinnar
„Ekki af einu saman brau8i“.
Hann var að sjá mjög hlédrægur
og sennilega er liann ekki mikill
álirifamaður að eðlisfari, en stund-
um, meðan á viðræðum okkar
stóð, virtist mér þetta einfalda
hispursleysi hans vera uppgerð,
gríma, sem liann setti upp og not-
aði, og ekki án nokkurs hroka.
Dudintsev forðaðist persónuleg-
ar spurningar, en þeim mun fús-
legar ræddi liann um sjálfan sig
sem rithöfund. Hafi orð lians veitt
mér litla fræðslu um manninn
Dutintsev, þá gerðu þau mér þó