Félagsbréf - 01.12.1958, Blaðsíða 56

54
FELAGSBREF
Goodrich og lierra Hackett hefur farizt verkið prýðilega úr hendi. Smekkvísi þeirra.
kunnátta og listfengi sést alls staðar jafnt í stóru sem sniáu. Þau kunnu að velja
og hafna, og er þá ekki lítið sagt. Allt er með ráði gert, þ. e. a. s. með listrænu ráði.
Á nokkruni stöðum er vikið frá veruleikanum og atburðir látnir gerast í annarri
röð og ineð skcmmra millibili en greint er frá í daghókinni, en þar sem lengst er vik-
ið' frá sannleikanum, þ. e. á aðfangadagskvöldið Miisterisvígsluhátíðarinnar, einhverju
eftirminnilegasta atriði þessa fráhæra sjónleiks, hefur bezt tekizt. Hér hugkvæmd-
ist hjónunum, frú Goodrich og herra Hackett, að fella í eina heild og tengja saman
um það bil tuttugu alvik, sem gcrðust öll á mismunandi tíma. Það var snilldar-
hragð, enda koma hér sérkenni persónanna og skoðanamunur herast í ljós.
Það var í reyndinni ekki ákveðið að skjóta skjólshúsi yfir Dussel tannlækui fyrr
en eftir langar og hatraininar deilur á inilli Frankfjölskyldunnar annars vegar og
Van Daan-fjölskyldunnar liins vegar. í sjónleiknum er þessu breytt á þann veg,
að líf Dusscls er í bráðri hættu, ef hann kemst ekki í góðan felustað þegar í stað.
Þessi tímastytting er vitanlega til hóta, og á sviði er þettu atriði langtum magn-
aðra og áhrifameira fyrir bragðið. Loks má geta þess, að vonbrigði þau, sem Pétur
veldur Önnu, þegar á líður, koma ekki fram í leikritinu. Þar sem þau valda engu
um cndanleg örlög aðalleikpcrsónanna, var rétt að minnast ckki á þuu cinu orði.
Þrátt fyrir þessar hreytingar eru þau hjónin, Goodrich og Hackett, livergi ótrú
anda og kjarna sjálfrar daghókarinnar.
Jafnbetri og samfelldari leikur liefur ekki sézt á fjöluni Þjóðlcikliússins síðan
Sölumaðurinn dó og reiknast það leikstjóra og leikendum til tekna í jöfnum mæli.
Til marks um, hversu prýðileg leikstjórnin er, má benda á það, að Kristhjörgu
Kjeld, Bryndísi Pétursdóttur og Ævari Kvaran liafu aldrei fyrr orðið hlutverk inn-
lífari en þau, sem þeim er fulið að túlka hér, og ekki síður liitt, að Valur Gísla-
son her ekki af samleikurum sínum eins og liann gerir þó að jafnaði. Þetta er
ekki sagt honum til Iinjóðs heldur til þess að sýna, að hinir leikararnir stunda
honum fyllilega á sporði, ekki sízt Kristbjörg Kjeld, sem leikur Önnu Frank. Hún
gengur og talar eins og stelpur á gelgjuskeiði, og leikur hcnnar er allur svo eðli-
legur og sannur, að ætla mætti, að hún hugsaði lika eins og þær. En saint scm
áður liefði liún getað vcrið enn betri, ef radd- og geðsvið licnnar væri ögn hreiðara.
Þegar henni er t. d. mikið niðri fyrir og hún talar lágum rómi, þá hregður fyrir
þeim suma grátklökkva, þráláta són, sem eyðilagði meira en nokkuð unnað leik
hennar í Horft af brúnni, en þetta kemur svo sjaldan fyrir að það er varlu orð
á gerandi. Framfarir liennar frá fyrstu sýningum Brúarinnar eru svo ótvíræðar, að
greinilegt er, að hún hefur notið haldgóðrar tilsagnar og liollra ráða. Þótt ranglátt
væri að þakka leikstjóranum einum leiksigur Kristbjargar, þá er liitt ljóst mál,
að hún hefði aldrei getað unnið liann óstudd og ein síns liðs. Baldvin Halldórsson
og liún liafa unnið hér saman af meiri skilningi og samstilltari huga en þau Lárus
Pálsson í Horft af hrúnni, enda árangurinn eftir því. Hvað um það, þá lofar Krist-
hjörg Kjcld góðu, meiru að' segja talsvert góðu.
Vonandi skilur enginn orð mín svo, að leiksýningin hafi verið gallalaus með