Félagsbréf - 01.12.1958, Blaðsíða 57

FELAGSBREF
55
öllu. Að mínu viti er t. d. háuloftið, þar sem Gyðingarnir hafast við, helzt til of
rúmgott. Ófrelsi þeirra, innilokunarkennd og innbyrðisárekstrar hefðu orðið eðli-
legri og áhrifasterkari, ef þrengslin hefðu verið mciri, að öðru leyti eru leiktjöldin
ágæt. Frammistaða leikenda var almennt með ágætum, eins og áður hefur verið
sagt. Óviðeigandi skaphita og öfga gætti þó á stöku stað í túlkun Regínu Þórðar-
dóttur á frú Frank. Og svo er það loks hátalarinn. Það scin í hann var sagt var
ekki nógu skýrt vegna ófullnægjandi liljómburðar i salnum.
Að endingu vil ég ráðleggja þeiin lesendum mínum, sem enn hafa ekki séð
Daghók Önnu Frank, að missa ekki fyrir nokkurn mun af þessu snilldarverki.
Halldór Þorsteinsson.
RÁIIIlfKI OI> AIETOKIIAGIUM
Ráðríki og metorðagirni eru tvær hvatir, sein oft fylgjast að og mönnum er títt
að hlanda saman í daglegu tali. En samt eiga þær livor sín upptök og lýsa sér hvor
a sinn liátt. Metorðagirnin þróast bezt í einrúmi, yfir kókuni og dagdraumum, ráð-
ríkin í skærurn við leikhræðurna og í margmenni. Marglyndi maðurinn verður einatt
að láta sér nægja metorðin, einlyndi maðurinn berst fyrir yfirráðunum, þar sem
hann nær til. 1 stjórnmálaharáttunni getur að líta metorðagjarna menn, sem halda
miklar ræður i þingsaluum og ef til vill komast til liárra valda, en mæla í raun
°g veru fyrir munn og stjórna fyrir liönd ráðríks flokksbróður, sem heldur vill
beita sér á hak við tjöldin. Hjá skáldum og rithöfundum, scm koma svo víða
við, að tökin á veruleikanum hljóta að verða í lausara lagi, her eins og eðlilegt
er, meira á metorðagirninni.
Sigurður Nordal: Snorri Sturluson.