Morgunblaðið - 09.01.2014, Blaðsíða 33

dögum voru bara unnin allra
nauðsynlegustu störfin eins og að
sinna skepnum og slíku. Sveitung-
ar okkar undruðust oft þennan sið
og þá sérstaklega í kringum hey-
skap en aldrei minnist ég þess að
hvíldardagurinn hafi komið niður
á heyfeng í Hundadal.
Ég á því láni að fagna að hafa
fengið að eyða stórum hluta af
mínum uppvaxtarárum með Hirti
og Lilju í Hundadal og tel ég að
samvera mín með þeim hafi gert
mig að betri manni.
Mig langar að enda þetta á því
að senda henni Lilju þinni og
börnum innilegar samúðarkveðj-
ur. Hvíl í friði, elsku Hjörtur
minn.
Magnús Sveinsson.
Hjörtur var á líkum aldri og
sum eldri systkin mín og þau
höfðu verið saman í farskóla áður
en ég fæddist, bæði hjá okkur
fram í Skógsmúla og hjá þeim
fram í Hundadal. Hann minntist
stundum á mismunandi viðmót
foreldra minna þegar þau krakk-
arnir voru að ólátast milli
kennslustunda. Honum var
einkar hlýtt til fjölskyldu minnar
og talaði ætíð um okkur sem ná-
frændur þótt reyndar værum við
ekki nema fimmmenningar.
Þessi vinátta var gagnkvæm
þótt fólkið væri nokkuð ólíkt.
Bræður mínir voru nokkuð „upp á
heiminn“ en Hjörtur stilltur og
bindindissamur, afar vandaður
maður til orðs og æðis og svo
sanntrúaður að sumum fannst
hann allt að því hafa heilags
manns yfirbragð. Öll hrærðust
þau þó sameiginlega í anda ung-
mennafélaganna á árunum milli
stríða, en sumt af mínu fólki var
öllu róttækara í samfélagsmálum
en framsóknarmönnum einsog
Hirti fannst við hæfi. Ég heyrði
sem barn stundum slá í brýnu
þótt vináttan og samheldnin
skertist ekki.
Hjörtur var bæði greindur
maður og margfróður, hvort held-
ur var um sögu sveitar sinnar og
landslag eða gang heimsmála frá
örófi alda. Það var til að mynda
ekki ónýtt að leita til hans þegar
unnið var að árbókum Ferða-
félags Íslands um Dalabyggð.
Hann þreyttist ekki á að leiðbeina
mér sem yngri frænda um ágæti
samvinnustefnunnar og mundi
auk þess líklega hafa talist til
þeirra sem sumir þjóðfrægir
menn nú á dögum vilja kalla
„sanna Íslendinga“. Þegar ég um
tvítugt var farinn að hallast að al-
þjóðahyggju og álíta að flestar
þjóðir hefðu til síns ágætis nokk-
uð, man ég að Hjörtur sagði eitt
sinn: „Þar riðu ekki hetjur um
héruð.“
Það var ætíð notalegt að þiggja
veitingar og jafnvel gistingu hjá
þeim Lilju hvort heldur var fram í
Hundadal eða Gröf og eins eftir að
þau voru flutt í Silfurtún í Búð-
ardal. Of sjaldan lét maður samt
verða af því. Það var eins og mað-
ur héldi að hann yrði eilífur.
Árni Björnsson.
Minn kæri tengdafaðir, Hjört-
ur Einarson bóndi í Neðri-Hunda-
dal, hefur nú kvatt okkur í bili og
hvílist til upprisunnar. Ég kynnt-
ist honum og Lilju 15 ára gömul
þegar ég kom í sveit til þeirra
sumarið 1974. Þau hjónin voru
mikið trúfólk og ég fann mig
„heima“ hjá þeim. Mér eru minn-
isstæðar stundirnar á laugardög-
um eftir morgunfjós, þegar Lilja
spilaði á orgelið og Hjörtur las úr
Biblíunni. Það voru gefandi og
glaðar stundir. Hjörtur var ótæm-
andi fróðleiksnáma um ýmislegt,
ættfróður mjög og minnugur með
afbrigðum. Hann var mikill fé-
lagsmálamaður, og treyst til ým-
issa trúnaðarstarfa innan sveitar
sem og utan. Alla tíð bar hann hag
sinnar sveitar fyrir brjósti, barð-
ist m.a. fyrir því að sláturhúsið í
Búðardal var endurreist, þá rúm-
lega áttræður. Hann átti líka alla
tíð bágt með að sætta sig við þeg-
ar því var lokað, þótti vera
skammsýni af versta tagi. Ekki
má gleyma veginum yfir Bröttu-
brekku og þætti hans í því að hann
var endurgerður. Er þá bara fátt
eitt nefnt. Óþrjótandi áhuga hafði
hann á að fylgjast með búskapn-
um bæði heima og hjá öðrum. Og
gladdist þegar vel gekk. Örnefni
kunni hann flestum betur og alltaf
hægt að spyrja hann. Mikil þekk-
ing á því sviði sem og mörgum
öðrum hefur nú horfið en eftir lifir
minning um sterkan og hlýjan
mann sem ég virti mikils og
sakna. En ég er viss um að við
munum hittast í upprisunni þegar
Jesú kemur til að sækja alla þá
sem við honum hafa tekið og
þeirri gjöf sem hann gaf okkur öll-
um til endurlausnar. Í Post. 4:12
stendur: Um Jesúm: Ekki er
hjálpræðið í neinum öðrum. Og
ekkert annað nafn er mönnum
gefið um víða veröld, sem getur
frelsað oss. Þessu trúði Hjörtur.
Blessuð sé minning hans.
María.
„Fögur sál er ávallt ung undir
silfurhærum.“ Þannig mælti
Steingrímur Thorsteinsson. Þessi
orð falla einkar vel að persónu-
leika Hjartar Einarssonar,
frænda míns frá Neðri-Hundadal
í Dalasýslu. Hann lést 23. desem-
ber s.l., rúmri viku fyrir afmæli
sitt á gamlársdag. Heilsa hans
hafði verið heldur bágborin síð-
ustu árin; sjón og heyrn farin að
dofna og dauðinn ekki óvæntur
gestur.
Hjörtur bjó mestan hluta
starfsævi sinnar í Neðri-Hunda-
dal. Þar hefur sama ættin í karl-
legg búið frá árinu 1780. Í Hunda-
dal er tvíbýli og var þar stundum
fjölmennt. Skömmu fyrir alda-
mótin 1900 voru þar til heimilis
tæplega 30 manns. Hið óvenju-
lega nafn jarðarinnar er rakið til
eins af fylgdarmönnum Auðar
djúpúðgu. Sá hét Hundi og hlotn-
aðist þessi jörð, þegar Auður út-
hlutaði og skipti upp landi í Dölum
til þeirra manna, sem hún hafði
velþóknun á.
Hjörtur bjó í Hundadal til árs-
ins 1994, en þá hafði hann nokkru
áður keypt jörðina Gröf, þar sem
hann og eiginkona hans Lilja
Sveinsdóttir, bjuggu í nokkur ár
áður en þau fluttu í Dvalarheim-
ilið Silfurtún, þar sem þau nutu
góðrar aðhlynningar. Hjörtur
kvæntist Lilju árið 1956. Hún er
ættuð úr Vestmannaeyjum, var
kennari og skólastjóri um tíma og
organisti í mörgum Dalakirkjum.
Hún lifir mann sinn eftir 57 ára
hjónaband.
Þrátt fyrir frændsemina urðu
fundir okkar Hjartar ekki margir.
Innan ættarinnar naut hann mik-
ils álits, var einskonar ættfaðir,
sem margir leituðu til um góð ráð
og lausnir. Bróðir hans, Guð-
mundur Hans Einarsson, sem um
áratuga skeið var þekktur og virt-
ur læknir í Gautaborg, sagði mér
ýmislegt um uppvöxt og æskuár
þeirra bræðra. Honum varð tíð-
rætt um hjartahlýju og ljúf-
mennsku bróður síns.
Þegar fundum okkar Hjartar
bar saman, voru mörg umræðu-
efni á dagskrá. Hann fylgdist
grannt með landsmálum og
stjórnmálaskoðanir hans voru
skýrar og klárar. Hann hafði
áhuga á félagsmálum og hags-
munamálum sveitar sinnar. Hann
hafði gaman af kveðskap og safn-
aði vísum og margvíslegum þjóð-
legum fróðleik, sem hann skrifaði
hjá sér. Ekki er ólíklegt, að eftir
hann liggi umtalsvert safn þjóð-
legra fræða. Þá hafði hann yndi af
tónlist og spreytti sig á orgelleik.
Hjörtur var trúaður, kristinn
maður. Hann minntist æskuár-
anna, þegar lesið var úr Postill-
unni á sunnudögum og á föstunni
og kvaðst þá hafa fundið nálægð
æðri máttar, sem aldrei hefði frá
honum horfið. Hjörtur var heil-
steyptur og traustur í öllum sam-
skiptum. Sál hans var ung allt til
loka. – Ég flyt Lilju og fjölskyld-
unni samúðarkveðjur úr mínum
ranni.
Árni Gunnarsson.
MINNINGAR 33
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 9. JANÚAR 2014
✝ Eyjólfur Ólafs-son, vöru-
bifreiðastjóri á
Þrótti, fæddist 13.
apríl 1932 í Stóra-
Knarrarnesi á
Vatnsleysuströnd.
Hann lést 28. des-
ember 2013 á
Droplaugarstöðum
í Reykjavík.
Hann var sonur
hjónanna Ólafs
Péturssonar út-
vegsbónda á Stóra-Knarrarnesi,
f. 28. júní 1884, d. 11. október
1964, og Þuríðar Guðmunds-
dóttur húsfreyju á Stóra-
Knarrarnesi, f. 17. apríl 1891, d.
25. febrúar 1974. Eyjólfur var
næstyngstur fjórtán systkina.
Guðmundur, f. 6. október 1914,
d. 28. nóvember 2001. Guðrún
Ingibjörg, f. 13. febrúar 1916, d.
27. desember 1995. Ellert, f. 24.
apríl 1917, d. 17. janúar 1984.
Guðfinna Sigrún, f. 2. júlí 1918,
d. 17. mars 2009. Guðmundur
2008. 2) Elín Ingibjörg, kelt-
neskufræðingur, f. 24. maí 1979.
Eyjólfur byrjaði sem ung-
þjónn á Hótel Borg, þaðan fór
hann yfir á Gullfoss þar sem
hann vann einnig sem þjónn um
borð. Síðan vann hann ýmis
störf til sjós og lands, í bygging-
ariðnaði og sem háseti á Tungu-
fossi þangað til hann gerðist
vörubifreiðastjóri 1964. Eyjólf-
ur keyrði síðan eigin bíl frá
Vörubílastöðinni Þrótti og var
þar þangað til hann lét af störf-
um vegna veikinda árið 2006.
Hann fluttist á Droplaugarstaði
17. desember 2009 og var þar
þangað til hann lést. Eyjólfur
var í Stangaveiðifélagi Reykja-
víkur um árabil, var félagi í El-
liðaárnefndinni, sem sá meðal
annars um hreinsun á svæðinu.
Hann var mikill áhugamaður
um tafl og spilamennsku og
vann til fjölda verðlauna. Hann
var í Bridgefélagi Hreyfils og
tók þátt í mótum atvinnubíl-
stjóra í Noregi og Svíþjóð.
Eyjólfur verður jarðsunginn
frá Fossvogskirkju í dag, 9. jan-
úar 2014, og hefst athöfnin kl.
13.
Viggó, f. 20. nóv-
ember 1920, d. 15.
ágúst 2002. Pétur,
f. 26. nóvember
1922, d. 5. mars
1998. Hrefna, f. 16.
apríl 1923. Mar-
grét, f. 11. nóv-
ember 1924, d. 27.
desember 2012.
Ólafur, f. 6. júní
1926, d. 22. júní
1940. Guðbergur, f.
7. ágúst 1927.
Bjarney Guðrún, f. 17. desember
1928. Áslaug Hulda, f. 7. júlí
1930. Hulda Klara, f. 10. októ-
ber 1933, d. 25. apríl 1994.
Hinn 12. júní 1960 kvæntist
Eyjólfur Ágústu Högnadóttur, f.
15. desember 1940. Börn þeirra
eru: 1) Júlíus Helgi, raf-
eindavirki og kerfisstjóri, f. 1.
maí 1967, eiginkona hans er
Svala Huld Hjaltadóttir, f. 11.
júlí 1969, og börn þeirra eru
Katrín Lilja, f. 5. júlí 2001, og
Guðjón Ágúst, f. 31. desember
Hann pabbi var mjög fótviss
og frár, fram á sjötugsaldur gat
hann þotið upp í vörubílinn sem
ekkert væri. Það var því mikið
áfall fyrir pabba að fá eins
hamlandi sjúkdóm og parkin-
sons-sjúkdóminn að glíma við.
Allt í einu var minnsta hreyfing
orðin að átaki og undir það síð-
asta gat hann rétt svo fært sig
milli stóla. Stuttu fyrir jól þeg-
ar ég var hjá honum vorum við
að tala saman um sjónvarpsþátt
þar sem fólk glímdi við að
keyra bíla eftir erfiðustu vegum
heims. Í þessum þætti var fólk-
ið að feta sig eftir snjóþungum
vegi í blindhríð í Kanada.
Þetta var virkilegt ævintýri.
Hann var nú á því að ævintýrin
væru búin hjá sér í bili. Síðustu
ævintýrin hans voru býflug-
naævintýrið með Hafberg og
útskriftin mín, ári seinna var
hann kominn á Droplaugar-
staði.
Síðustu fjögur árin voru erfið
af því að nú vorum við tvístruð.
Vegna veikindanna var pabbi á
Droplaugarstöðum en mamma
heima. Heimilið var allt í einu á
tveimur stöðum. Meðan
mamma hafði heilsu til var hún
hjá pabba á hverjum degi, en
þegar hún veiktist urðu heim-
sóknirnar færri og yfirleitt
bundnar við helgarnar. Eitt-
hvað voru heimsóknir mínar
færri, því ég var ennþá í skóla
erlendis, allt þangað til í júlí
2012.
En við tók vinnan svo að
heimsóknirnar voru aðallega
bundnar við helgar, síðan náð-
um við systkinin að skiptast á
að fara til hans í miðri viku.
Svo lengi sem veður og heilsa
leyfðu vorum við mamma hjá
pabba á hverjum laugardegi og
sunnudegi. Það var slík laug-
ardagsheimsókn þegar við kom-
um til pabba sem endaði sem
kveðjustundin. Við vorum kom-
in öll til pabba, mamma, Júlíus
og ég, meira að segja Óli og
Munda komu og Guðs mildi að
svo var.
Við vissum í hvað stefndi en
grunaði aldrei að þetta yrði
svona snöggt. Við vorum að
undirbúa okkur fyrir kvöldið að
sitja hjá pabba og það mátti
ekki miklu muna. Ég rétt náði
til pabba áður en hann kvaddi
alfarið. Ég sat við hlið hans og
hélt í hönd hans og lá með höf-
uðið á koddanum hjá honum.
Ég veit að hann vissi að ég var
þarna, því þegar hann dró síð-
ast andann snerist höfuð hans
eilítið í átt til mín og svo var
hann farinn.
Hann skilur eftir sig stórt
skarð bæði hjá fölskyldunni og
líka á Droplaugarstöðum. Pabbi
var einstaklega heppinn með
dvalarstað, þar sem yndislegt
fólk var á sama gangi og hann
og þau sem þar vinna. Lengi
vel var sama fólkið með pabba
og fjölskyldur þeirra og við
hittumst á hverjum degi í kaffi-
tímanum.
Það leið ekki á löngu að fólk
fór að kalla staðinn Kaffi
Dropa, því þarna var fjörið og
stemningin. Ásamt Sigurlaugu,
Birgi, Svanhvíti, Guðrúnu og
fjölskyldum þeirra mynduðum
við litla fjölskyldu. Við skipt-
umst á að koma með eitthvert
lítilræði með kaffinu til að lífga
upp á daginn þeirra. Fyrir utan
hana Guðrúnu okkar, sem er
hundrað ára gamall prakkari,
eru þau nú öll fallin frá og er
þeirra sárt saknað ennþá, en
nýtt fólk hefur komið og farið
og tekið sess þeirra sem áður
voru. Pabbi átti líka góða spila-
félaga á Droplaugarstöðum,
þau Edith og Pétur og hann
naut þess til síðasta dags að
spila við þau.
Elín Ingibjörg.
Nú er hann afi okkar dáinn
og viljum við minnast hans með
þessu fallega ljóði.
Nú hefur það því miður gerst
að vond frétt til manns berst
Kær vinur er horfinn okkur frá
því lífsklukkan hans hætti að slá
Rita vil ég niður hvað hann var mér
kær
afi minn góði sem guð nú fær
Hann gerði svo mikið, hann gerði
svo margt
og því miður get ég ekki nefnt það
allt
Að tala við hann var svo gaman
á þeim stundum sem við eyddum
saman
Hann var svo góður, hann var svo
klár
æ, hvað þessi söknuður er svo sár
En eitt er þó víst
og það á við mig ekki síst
að ég sakna hans svo mikið, ég
sakna hans svo sárt
hann var mér góður afi, það er klárt
En alltaf í huga mínum verður hann
afi minn góði sem ég ann
í himnaríki fer hann nú
þar verður hann glaður, það er
mín trú
Því þar getur hann vakað yfir okkur
dag og nótt
svo við getum sofið vært og rótt
hann mun ávallt okkur vernda
vináttu og hlýju mun hann okkur
senda
Elsku afi, guð mun þig geyma
yfir okkur muntu sveima
en eitt vil ég þó að þú vitir nú
minn allra besti afi, það varst þú.
(Katrín Ruth)
Katrín Lilja Júlíusdóttir og
Guðjón Ágúst Júlíusson.
Eyjólfur Ólafsson
✝
Ástkær eiginkona mín, móðir, tengdamóðir
og amma,
SÓLVEIG INDRIÐADÓTTIR,
Engjavegi 55,
Selfossi,
lést á Landspítalanum fimmtudaginn
2. janúar.
Útförin fer fram frá Selfosskirkju laugardaginn 11. janúar
kl. 13.00.
Þeim sem vildu minnast hennar er bent á blóðlækningadeild
Landspítalans, 11-G.
Björn Sverrisson,
Indriði Björnsson, Edda Björk Sævarsdóttir,
Erla Soffía Björnsdóttir, Daði Jóhannesson,
Kolbrún Björnsdóttir, Sveinn Elíasson
og barnabörn.
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
AÐALBJÖRG JÓNSDÓTTIR
sjúkraliði,
sem lést á Landspítalanum við Hringbraut
aðfaranótt laugardagsins 4. janúar, verður
jarðsungin frá Fossvogskirkju föstudaginn
10. janúar kl. 15.00.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir en þeim sem vildu
minnast hinnar látnu er bent á að leyfa Landspítala – Háskóla-
sjúkrahúsi að njóta þess.
Sigríður Rut Skúladóttir,
Valgerður Margrét Skúladóttir, Sveinbjörn Halldórsson,
Jón Hjörtur Skúlason, Margrét Óðinsdóttir,
Steinunn Skúladóttir, Guðni Erlendsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Ástkær systir mín og mágkona,
SIGRÍÐUR SUMARLIÐADÓTTIR,
lést mánudaginn 30. desember.
Útför hennar fer fram frá Neskirkju
mánudaginn 13. janúar kl. 13.00.
Þeim sem vilja minnast hennar er bent á
Hvítabandið eða Kristniboðssambandið.
Þökkum auðsýnda samúð.
Ísleifur Sumarliðason, Sigurlaug Jónsdóttir
og fjölskylda.
✝
Ástkær móðir okkar,
MÁLFRÍÐUR HRÓLFSDÓTTIR
frá Höskuldsstöðum,
Breiðdal,
Miðvangi 22,
Egilsstöðum,
lést á Fjórðungssjúkrahúsinu í Neskaupstað
föstudaginn 3. janúar.
Útförin fer fram frá Egilsstaðakirkju laugardaginn 11. janúar
kl. 14.00.
Börn og aðrir aðstandendur.
✝
Ástkær eiginkona, móðir, amma og lang-
amma,
ERNA GUÐBJÖRG INGÓLFSDÓTTIR,
Knarrarstíg 1,
Sauðárkróki,
lést föstudaginn 27. desember á Heilbrigðis-
stofnun Sauðárkróks.
Útför hennar verður frá Sauðárkrókskirkju
laugardaginn 11. janúar kl. 14.00.
Guðmundur Helgason og fjölskylda.