Málfríður - 15.03.2006, Blaðsíða 13

MÁLFRÍÐUR 1
Það varð sennilega ekki aftur snúið þegar ég, 10 ára
gömul, byrjaði að syngja í barnakór og féll kylliflöt
fyrir þýskum lögum og ljóðum og lagði metnað
minn í réttan framburð þessarar ægifögru tungu.
Ferill minn á því sviði náði síðan hámarki þegar ég
var valin til að kynna söng kórsins í Ríkissútvarpinu,
m.a. lagið „Ich liebe Dich“ og fékk ég mikið hrós
fyrir lýtalausan framburð. Hrósið varð að sjálfsögðu
mikil hvatning til frekari afreka.
Áhugi minn á Þýskalandi og þýsku öðlaðist síðan
nýjar víddir þann 3. ágúst árið 1982 þegar fyrsti þátt­
urinn af hinni geysivinsælu glæpaþáttaröð Derrick
fór í loftið. Ég varð umsvifalaust yfir mig hrifin
bæði af Derrick og Harry Klein. Tók ég þá með­
vitaða ákvörðun um að þetta hljómfagra og kjarn­
yrta tungumál skyldi ég læra. Þar sem ég bjó úti á
landi, varð ég að bíða árum saman eftir því að geta
hafið formlegt þýskunám, var verulega svekkt yfir
því að árið sem ég var í 10. bekk var ekki þýska
í boði sem valfag, eins og oft hafði verið áður. Ég
var því orðin nokkuð óþreyjufull þegar ég loksins
hóf nám í þýsku 103 í Fjölbrautaskóla Vesturlands
á Akranesi. Þar tók ég næstu árin alla þýskuáfanga
sem í boði voru, held að þeir hafi verið 7 áður en
yfir lauk, auk þess að sigla veturlangt einu sinni
í viku til Reykjavíkur á námskeið á vegum þýska
sendiráðsins, sem lauk með prófi í Mittelstufe II. Það
próf veitti mér síðan rétt til að hefja nám við þýska
háskóla. Þessi mikli þýskuáhugi leiddi svo einnig til
sumardvalar í Þýskalandi á menntaskólaárunum og
stúdentshúfan var enn volg á höfðinu á mér, þegar
ég var búin að pakka niður öllu mínu hafurtaski,
yfirgefa foreldrahús og Ísland og búin að hreiðra
um mig suður í München á slóðum hins gamla vinar
míns, lögregluforingjans Derricks.
Þar dvaldi ég síðan við nám og störf næstu 7 árin
og lagði grunninn að því sem ég hef síðan gert að
mínu lífsviðurværi.
Nú berast hins vegar þau ólíkindatíðindi frá yfir­
mönnum menntamála á Íslandi að verði nám til
stúdentsprófs stytt um eitt ár, muni það koma mikið
niður á tungumálakennslu og m.a. muni þýsku­
kennsla – meira að segja á málabraut – verða skorin
verulega niður.
Það sem eftir stendur er svo lítið að varla er nokk­
urt gagn af.
Þessar fyrirætlanir yfirvalda menntamála á
Íslandi ganga einnig algjörlega á skjön við markmið
Evrópusambandsins á sviði menntamála í álfunni
fram til ársins 2010. Þar er m.a. lögð áhersla á að efla
menntun í allri Evrópu og opnun menntakerfanna
fyrir umheiminum og að mestu gæðum menntunar
verði þar náð.
Eitt undirmarkmiðið er að bæta tungumálakunn­
áttu og þar segir: „Fjölbreytileiki Evrópulanda nýtist
best ef tungumálakunnátta er fyrir hendi. Færni í tungu­
málum ýtir undir gagnkvæma virðingu og fordómaleysi.
Best væri ef að allir gætu talað tvö erlend tungumál.
Markmiðið er að minnka þann fjölda Evrópubúa, 15 ára
og eldri, sem tala einungis sitt móðurmál.“
Þetta markmið hljótum við Íslendingar að skilja
sem svo að við þurfum að læra þrjú erlend tungu­
mál, til að standa jafnfætis lunganum af öðrum Evr­
ópubúum sem flestir hafa að móðurmáli eitt þeirra
mála sem við þurfum að ströggla við að læra.
Enda hefur það verið reglan hjá þeim sem tekið
hafa stúdentspróf fram til þessa að þeir hafa lært
dönsku, ensku og síðan þriðja tungumálið í a.m.k.
tvö ár. Því má svo í þessu samhengi bæta við að
tungumálakunnátta eykur líkur á að íslensk ung­
menni sæki sér menntun til annarra þjóða og ég
held að það vilji enginn að allir Íslendingar sem
fara í nám til útlanda fari í nám til Danmerkur eða
Bandaríkjanna. Það er þjóðhagslega hagkvæmt að
senda Íslendinga til náms sem víðast. Og ég spyr,
Bjarnheiður Hallsdóttir
Tungumálakunnátta er grunnur
menningarlæsis
Bjarnheiður Hallsdóttir
Bjarnhei­ður Hallsdótti­r
er framkvæmdastjóri­
ferðaskri­fstofunnar
Katla DMI og Vi­ator.