Málfríður - 15.03.2006, Blaðsíða 27

MÁLFRÍÐUR 
með víðtæka menntun, grunn að þeim fræðilegu­
og vísindalegu vinnubrögðum sem við viljum sjá
byggja upp menningar­og menntasamfélag. Fyrir austan hefur tekist að fjölga mjög nem­
endum í tungumálum öðrum en ensku og þýsku.
Á Egilsstöðum er blómleg frönsku­ og spænsku­
kennsla, ásamt umtalsverðri kennslu í rússnessku.
Við sem erum lítil, úti á landi, þarna fyrir aust­
an, þar sem uppgangurinn er svo mikill, stönd­
um nefnilega auðvitað á vissan hátt höllum fæti.
Samgangur við upplýsingatækni alla, aðra en tölvur
(því upplýsingatækni og upplýsingaöflun lýtur jú
að ansi mörgu öðru en tölvum) er takmarkaður.
Þess vegna höfum við kennararnir allar klær úti til
þess að auka það framboð sem felst í hefðbundinni
námskrá. Prívat og persónulega bý ég að miklu
efni eftir áratug í Frakklandi, en það er bara mín
heppni. Ef niðurskurður í þessu fagi, frönskunni,
hefur það í för með sér að ég verð að skera niður
aðgang og notkun á því efni, til dæmis, þá er verið
að sníða okkur enn þrengri stakk en ella. Slíkt er
óviðunandi. Þegar ég var að velta upp punktum um það sem
ég gæti talað um hér, var ég spurður hvort við hefð­
um efni á að leggja niður tungumálakennslu. Um
slíkt er auðvitað ekki að ræða en aftur á móti er
heildarhugsunin á bak við svona spurningu, höfum
við efni á að skerða nám í samfélagi sem legg­
ur sífellt meiri áherslu á menntun, þekkingu, sem
víðtækust tengsl milli sem fjölbreytilegastra þátta?
Höfum við efni á því að draga úr því sem verður
á margan hátt sífellt meiri lífæð okkar sem þjóðar?
Enda spyr ég stundum á móti, þegar ég hef verið
spurður spurningarinnar góðu: „Tja, það fer nú eftir
því hvað við köllum uppgang.“
Charles Baudelaire
Le vin du solitaire
Le regard singulier d‘une femme galante
Qui se glisse vers nous comme le rayon blanc
Que la lune onduleuse envoie au lac tremblant
Quand elle y veut baigner sa beauté nonchalante ;
Le dernier sac d‘ecus dans les doigts d‘un joueur ;
Un baiser libertin de la maigre Adeline Les sons d‘une musique énervante et câline,
Semblable au cri lointain de l‘humaine douleur, Tout cela ne vaut pas, ô bouteille profonde, Les baumes pénétrants que ta panse féconde Garde au coeur alteré du poëte pieux ; Tu lui verses l‘espoir, la jeunesse et la vie,
– Et l‘orgueil, ce trésor de toute gueuserie,
Qui nous rend triomphants et semblables aux Dieux !

Vín einstæðingsins

Eitt augnaráð frá ástkonu í laumi
sem um þig fer sem mjúkur silfurglampi
er tunglið skín á vatn sem lýsi lampi
og leggst í bað af mýkt og ljúfum draumi;

Í spilafíkilshöndum, hinsta pyngja;
og heitur tungukoss frá mögru Línu;
þeir hljómar sem í væru verki sínu
virðast mennskir, kela, gráta og syngja.

Ekkert það fær eins og flaskan bjarta
með ýstru sinni þanið skáldsins hjarta
sem smyrsl við angist, allri þraut og puði.

Þú skenkir von og æsku allra drauma
sem ólga í stolti því sem lætur krauma
í okkur sigurvissu og gerir guði.
Þýðandi: Sigurður Ingólfsson