Þjóðlíf - 01.09.1986, Blaðsíða 25

fannst þess vegna ekki rétt að skipta
mér af því. En ég hefði kosið að
Kvennaframboðið byði fram aftur.
Kvennaframboðið er staðbundin
samtök og þar sem við erum hrifnar
af smáum einingum hefði e.t.v. verið
heppilegra að það hefði staðið fyrir
framboðinu. Ef Kvennalistinn býður
fram í öllum kjördæmum og öllum
bæjar- og sveitarfélögum að auki er
hætt við að hann verði ógurlegt bákn,
og það er ekki í okkar anda.“
Stefnið þið þá að því að vera
smáar?
Hér hlær Sigríður Dúna. „Þetta er
spurning um skipulag og stefnu. Við
stefnum að því að hver eining hafi
sem mest sjálfstæði í sínum málum. I
komandi kosningum gerum við ráð
fyrir fleiri framboðum og þá verður
vitaskuld að samræma stefnuskrár
Kvennalista. Ef bæjar- og sveitar-
stjórnir kæmu síðan einnig inn í
stefnuskrárnar yrði það fullmikið af
hinu góða. Ég tel æskilegt, að
kvennalistar starfi að landsmálum og
konur á hverjum stað starfi að bæjar-
eða sveitarstjórnarmálum. Aðstæður
eru einnig staðbundnar og geta verið
mjög mismunandi og það sem hentar
einu byggðarlagi hentar kannski ekki
í öðru. Áhersluatriðin geta því verið
býsna ólík frá einum stað til annars.“
Síðustu bœjar- og sveitarstjórnar-
úrslit, — varst þú ánœgð með út-
komuna?
„Ég var ekki ánægð með útkomu
Kvennalistans í Reykjavík, fannst
hún ekki góð miðað við allt það starf
sem Kvennaframboðið hafði innt af
hendi í borgarstjórn. Mér finnst dá-
lítið óhugnanlegt að horfa upp á, að
fólk tengir ekki aðstæður sínar við
kosningar og útkomu þeirra, tengir
ekki lífsskilyrði sín og aðstæður við
þá athöfn að kjósa. Það má líka segja
að stanslaus áróður hafi verið í gangi
síðastliðin ár til að breiða yfir þessi
nefna, að fólk sem býr við léleg laun
er kúgað — og sú kúgun skilar sér inn
á önnur svið. Fólk hreinlega gefst
upp; því dettur ekki í hug að það
sjálft geti breytt hlutunum. Og síðan
er það hinn meðvitaði áróður í póli-
tíkinni, en af honum er aldeilis nóg.
Þar við bætist að áróðurstaða þeirra
sem vilja koma sínum sjónarmiðum á
framfæri er ákaflega misjöfn.
Mér finnst ekki endilega, að allar
konur á íslandi eigi að kjósa okkur,
heldur að þær konur, og þeir karlar,
sem eru okkur sammála, kjósi okkur.
Ég ber virðingu fyrir skoðunum ann-
arra og hef því alltaf átt dálítið bágt
með að segja: kjósið Kvennalistann.
Hins vegar vil ég segja þetta: hlustið
á það sem við höfum að segja og ef
þið eruð sammála okkur skuiið þið
kjósa okkur. Vandamálið er hins veg-
ar að láta heyrast nógu hátt í okkur.“
Er þetta ekki mótsögn, annars veg-
ar þetta varfærnislega sjónarmið
gagnvart kjósendum, og hins vegar að
vilja á þing?
„Þetta er aðeins dæmi um það
hvernig við rekumst alls staðar á
veggi, í þessu tilfelli hugmyndavegg-
inn, ef svo mætti að orði komast.
Þingmúrarnir geta verið ansi
þykkir.
Þetta er barátta upp á hvern dag.
tengsl. Valdi fólks í kosningum er
ekki hampað, nema síður væri.“
Hverju má kenna um að fólk tengir
ekki þarna á milli, að þínu mati?
„Það er margt sem stuðlar að
þessu. í fyrsta lagi er fréttaflutningur
mjög einhæfur og möguleikar fólks til
að kynna sér mismunandi sjónarmið
takmarkaðir. Ein ástæða þess að við
buðum fram var t.d. sú að við vildum
komast í hátalara, vildum láta rödd
okkar heyrast. Síðan rekum við okk-
ur á það, að hátalararnir eru ekki
alltaf innan okkar seilingar þótt við
séum komnar á þing. Þingmúrarnir
geta verið ansi þykkir. Síðan má
Samkvæmt viðteknum hugmyndum í
íslensku stjórnmálalífi fara menn á
þing vegna þess að þeir eru vissir í
sinni sök. Þeir segja við kjósendur,
að þeir eigi að kjósa sig. Þetta er
virðingarleysi við kjósendur, vegna
þess að menn virðast ekki gera ráð
fyrir að kjósendur viti sjálfir hvað
þeir „eigi“ að gera. Stjórnmálaflokk-
arnir urðu okkur reiðir fyrst vegna
þess að þeim fannst við taka eitthvað
frá þeim, sem þeir töldu sig eiga, þ.e.
atkvæðin. En fólk á að fá að hlusta á
allar skoðanir."
Pá verður fólk líka að vita hvað í
boði er?
„Já. Og það var einmitt ein ástæða
þess að við buðum fram, eins og ég
nefndi áðan. Við vildum komast í
hátalara og skýra okkar sjónarmið.
Við ákváðum að gera hlutina sjálfar,
en gera ekki eins og íslenskar konur
hafa lengi gert, þ.e. banka uppá hjá
karlveldinu og biðja þá að gera nú
þetta fyrir sig. Við vildum sýna að
konur eru fullfærar um að gera þetta
sjálfar. Og það hefur okkur tekist,
finnst mér. Hins vegar er fréttaflutn-
ingur af þingi takmarkaður. Það
kemur lítið í fjölmiðlum af okkar
málum, og þar sem við erum svo
fátækar að geta ekki rekið fjölmiðil
sjálfar, er á okkur hallað. Það hefur
ýmislegt verið reynt til að gera okkur
hlægilegar, við sagðar vitlausar og
reynt hefur verið að hengja okkur á
stjórnmálaflokka. Og þegar ekkert af
þessu hefur dugað, hefur verið gripið
til þess þrautaráðs að þegja okkur í
hel. Útvarpsráð lét kanna í vetur
hvaða efni hefðu verið tekin fyrir í
Þingsjánni í sjónvarpinu, og þá kom í
ljós að við höfðum aðeins einu sinni
komist að þar. Við erum sífellt uppi á
dekki í þinginu — en sjónvarpið taldi
aðeins eitt mál nógu þýðingarmikið
til að skýra frá því.
Ég er samt ekki að saka frétta-
menn um illvilja. Ég held hreinlega,
að þetta stafi oft af því að þeir eru
karlmenn. Og af því að þeir eru karl-
menn hafa þeir ekki áhuga eða skiln-
ing á málum, sem við konur höfum
áhuga á og sem brenna á okkur. Þeim
finnast þau mál einfaldlega ekki nógu
merkileg — sjá ekki mikilvægi
þeirra."
Pú komst fram í sjónvarpsþœtti í
ÞJOÐLIF 25