Tímarit Máls og menningar - 01.07.1964, Qupperneq 23

FundaS i þágu guSs vors lands
þótt stundum hafi kannski gefist ástæður til þess. Hann var ævinlega í góðu
skapi, og fjandinn hafi það að maður geti annað en hlegið að bröndurunum
hans, sagði Jón, kratinn, eitt sinn. Hann gat rakið ætt sína aftur að svarta-
dauða, og þótt hún beygði króka um margt stórmenni hafði hann jafnan
fá orð um það að fyrra bragði.
Viljið þið ekki fá ykkur sæti drengir?
Þeir settust.
Jamm, þvílíkur guðs blessaður dagur, sagði Jón. SíSan þreif hann til
skýrslna og umsókna sem lágu á borðinu og dró allt til sín sem fyrir fund-
inum lá. ÞaS er nú það, sagði hann með spekt. Fyrst eru það stútúngarnir.
Nú er að reyna að vinna eitthvað úr þessu dóti, vippa því laglega af, skiljiði.
Allir vilja þeir fá eitthvað, það er víst lífsins lag. Hver reynir ekki að
krafsa fyrir sig?
Já það má nú segja. Hver heimtar ekki styrk nú til dags, ha?
Nú jæja, sjáum nú til ... Hér er kominn listi yfir þá sem gefið hafa út
eina bók. Flestar frá þessu drottins ári. Ja það er nú meira hvað hripað er
á landi hér. Maður þekkir ekki nema tíunda hvert nafn. Únglíngar rétt yfir
fermíngu, þetta sextán, átján, tuttugu ára guttar. ÞaS vantar ekki loftið í
þessa æsku nú til dags. Þetta þykir fínt. Allir meS penna! En hvernig end-
ar þetta, ja hvernig endar svona lagað? Annar hver gelgjuskeiðari for-
f atter!
Þetta er úngt og leikur sér! sagði Jón. Hann var oft með gigt í seinni tíð
og talaði blíðum rómi, fágaður maður og kurteis vel og las oft á kvöldin
þegar hann var orðinn mettur, aðallega um fugla, dýravinur hinn mesti og
mátti ekkert aumt sjá, steig oft í stólinn á fundum Dýraverndar. (Það
var hann sem oftast fór með áminníngar niður í Útvarp og Mogga. Hann
bar þær í töskunni sinni. Gefið smáfuglunum). Já, þetta er úngt og leikur
sér! endurtók hann.
Nú jæja, látum það nú vera, en ekki eru allir útvaldir. Og svo þetta, þótt
maður segi það, að ef maður ekki dregur þá að jötunni undir eins drengir,
með skáldunum, nú hvað þá? sagði Jón með andakt. Ja hvað þá, segi ég
aftur? . .. Jæja drengir, sleppum því, sleppum því.
ÞaS er ekki friðsældinni fyrir aS fara.
Ég veit ekki hvaða njálgur hefur skriðið inn í þessa blessuðu öld, ég
segi það satt ... Nú jæja, nú jæja, sjáum nú til, sagði Jón, og allt í einu
kom hann auga á umsókn sem skrifuð var af nokkrum „aðdáendum þessa
únga viðkvæma skáldefnis“, eins og stóð undir henni. Þvílíkt og annað eins,
133