Tímarit Máls og menningar - 01.07.1964, Side 36

Tímarit Máls og menningar
horfði stjarfur á gamla manninn, þar sem hann stóð niðurlútur yfir hund-
inum og lyfti byssunni varlega og miSaSi á hausinn.
Byssan gelti, snöggt og miskunnarlaust, og drengurinn fann nístandi sárs-
auka í hjartanu eins og kúlan hefði lent í honum sjálfum.
Hann hafði staðið upp óafvitandi, og þar sem hann stóð og horfði, þá
lyfti gamli maðurinn höfðinu og drengurinn sá tvær rákir, sitt hvorum
megin við nef hans, niður óhreina og órakaða vangana. Og eins og leiftur
flaug um hug drengsins: hann grætur, hann grætur, kallinn er að gráta.
Hann sá andlit gamla mannsins umturnast í ofboðslega reiði og heyrði
hann öskra:
„Hvern djöfulinn ert þú að flækjast hér, helvítis ormurinn þinn. Reyndu
að andskotast burtu bölvað kvikindið þitt.“ Rödd gamla mannsins hækkaði
og endaði í skerandi veini eins og í dýri.
Drengurinn hljóp burt með formælingar gamla mannsins á eftir sér. Hann
var ekki lengur hræddur við kallinn, en hugur hans var í uppnámi yfir því,
sem hann hafði orðið vitni að. Hann gat ekki fundið neitt samhengi milli
þess, sem hann hafði áður heyrt og haldið sjálfur, og reynslu þessa dags.
Hann hljóp í hvarf við holtið, lagðist niður í laut og horfði lengi upp
í loftið, meðan mjúkt sumarrökkrið seig fram milli þúfna og barða.
146