Skírnir - 01.01.1956, Blaðsíða 276
274
Ritfregnir
Skímir
„Ö, þjónkun lýðsins! Þrældómsok er það,
ég þreytist á að skjalla þenna hjáguð,
er fyrirlít í innsta eðli minu!
Og hvenær frjáls á valdastóli verð eg!
Ég verð að hylla hugsun, skoðun fjöldans,
og sækjast eftir lofi þessa lýðs,
er metur aðeins listir loddara.“
Því fer fjarri, að þessar línur séu valdar sérstaklega til þess að sýna,
hversu þýðingin er vönduð. Hér var gripið niðri af handahófi, af því að
þetta dæmi munu flestir kannast við, er hafa lesið leikritið á frummálinu
eða í öðrum þýðingum.
Hinn ytri frégangur bókarinnar er til fyrirmyndar, látlaus, en vand-
aður, svo sem verkinu hæfir. Bókin er prýdd nokkrum samtímamyndum
af Schiller, Maríu Stúart, Elísabetu drottningu, Rizzio, Darnley og Both-
well. Prentvillum hefur næstum tekizt að sneiða hjá, a. m. k. er engin
þeirra háskaleg. Tvímælis kann að þykja orka að kalla Maríu Túdor
(,,Blóð-Maríu“) „áu“ Elísabetar, þótt hún væri fyrirrennari hálfsystur
sinnar á veldisstóli.
Hafi dr. Alexander þökk fyrir verkið.
Bjarni Guðmundsson.
Hannes Pétursson: Kvæðabók, Reykjavík, Heimskringla 1953.
Eg get verið fáorðari um þessa bók en ella, af því að eg gerði höfund
hennar og þau kvæði, sem hann átti í LjóSum ungra skálda, að nokkru
umtalsefni í síðasta árgangi Skírnis, bls. 192—193. Þar er líka tekið upp
eitt táknrænasta kvæði Hannesar, Kopernikus. Vísast hér með til þeirrar
umsagnar og tilvitnunar.
KvœSabók Hannesar Péturssonar skiptist í þrjá kafla. Sá fyrsti nefnist
Hjá fljótinu. Annar kaflinn hefur að einkunnarorðum eftirfarandi Ijóð-
línur eftir þýzka skáldið Hermann Hesse:
Bei der Herdes Licht in wachen Náchten
werde ich Kránze weher Lieder flechten
um dein Bildnis ■—
En síðasti þátturinn heitir Menn sá ek þá . . . Yrkisefnin eru flest gamal-
kunn, ófá útlend að uppruna, en fleiri íslenzk, sum almenns eðlis, önnur
persónuleg tjáning. Eins og geta má nærri, gerir skáldið þeim misjafn-
lega góð skil. Allvíða eru vinnubrögðin tilraunakennd leit, sem ber lít-
inn árangur, að því er séð verður, en getur þó haft þroskagildi fyrir höf-
undinn sjálfan og verið fróðleg fyrir þá, sem vilja fylgjast með skáldinu
á brattri leið þess. Viðleitni Hannesar er ávallt drengileg. Hann er
strangur við sjálfan sig, lætur ógjarnan bugast fyrir örðugleikunum og
er smekkvís og vandvirkur.