Skagfirðingabók - 01.01.1970, Qupperneq 96

SKAGFIRBINGABÓK
hesta, sem hann átti, en skildi svo til allt dót sitt eftir, ætlaði að vita,
hvort hann kynni við sig. Þarna var hann tíma um sumarið, en
Skagafjörður og fæðingarsveitin voru honum svo kær, að hann mun
ekki af þeim ástæðum hafa treyst sér til að setjast að í Eyjafirði, kom
aftur á sínar gömlu stöðvar og gerðist próventumaður í Litluhlíð hjá
þeim hjónum, Guðmundi Ólafssyni og Ólínu Sveinsdóttur, og þar dó
hann 18. nóvember 1920.1 Var banamein hans lungnabólga. Hann
hafði á síðustu árum ævinnar gerzt brjóstveikur, og þvarr vinnuþol
hans þá mjög.
Hannes Bjarnason var sannur fulltrúi gamla tímans, og hans beztu
félagar og vinir voru Teigakotsnafnar, Jóhann bóndi á Lýtingsstöðum
og Jóhann hreppstjóri á Brúnastöðum. Margt átti hann sameiginlegt
með þessum mönnum, einkum Teigakotsnöfnum, og man ég, að þeir
voru í félagi við mælingar í Héraðsvatnagilinu; var ekkert gefið upp,
í hvaða skyni það væri eða eftir hverju verið væri að leita.
Með Hannesi Bjarnasyni fór sérstakur maður, ættfróður, frændræk-
inn, traustur og áreiðanlegur. Hann sætti sig við breytta tíma, en vildi
halda til haga og geyma til minningar gamla tímann. Hef ég góðar
heimildir um, að fyrir hans tilstilli bjargaðist á Hofi í Vesturdal blót-
steinninn úr hofinu forna. Hannes var þar við byggingarvinnu, og þá
vildi bóndi kljúfa sundur steininn og hafa í vegg, en Hannes kom
steininum fyrir heilum í veggnum þannig, að skálin (hlautbollinn), sem
klöppuð er í hann, sneri fram. Og nú er steinninn geymdur á Hofi,
öllum til sýnis, sem vilja skoða. Á seinni árum urðu margir til að skoða
þennan forngrip, og þykir stórmerkilegur.
1 Hannes varð húsmaður í Litluhlíð árið 1910 og átti þar heima síðan. Þar
var „kyrrlátt menningarheimili," ritar Þormóður Sveinsson í bók sinni Minn-
ingum úr Goðdölum. (H. P.).
94