Skagfirðingabók - 01.01.1970, Blaðsíða 196
SKAGFIRBINGABÓK
sem ég var þarna að snúast, var eins og opnaðist geil beint í norður, og
ég sá heim í Kotin. Svo skellti hann saman aftur á svipstundu. En
þetta var nóg, ég tók stefnuna á Kotin og komst þangað klakklaust.
Þar voru börn, sem einnig sóttu skólann í Bæ, og fylgdi okkur fullorð-
inn maður þangað. — Hefði ekki þessi sjónargangur opnast, er óvíst,
hvernig farið hefði. Ég hafði beygt of mikið undan veðrinu og hefði
með sömu stefnu lent fyrir sunnan Bæ, og þá er stutt niður á sjávar-
hamrana. — Húsbóndi minn kom svo um daginn að vitja um mig, en
veðurs vegna varð að samkomulagi, að ég gisti í Bæ næstu nótt, og
fannst mér vel hafa rætzt úr þessu öllu. í þessum byl urðu tvö börn úti
á leið heim úr skóla í Sléttuhlíð.
Kotin við Höfðavatn voru sex og tvíbýli á einu þeirra, Syðra-Ósi,
en hin hétu Ytri-Ós, Vatnsendi, Garðhús, Móhús og Skemman.
í Syðra-Ósi bjuggu Egill Sigvaldason skálda og Ingibjörg Kristins-
dóttir frá Tjörnum í Sléttuhlíð ásamt syni sínum Jóhannesi. Á hinum
hlutanum bjó Kristinn sonur Egils ásamt konu sinni, Rut Jóhannes-
dóttur frá Mýrakoti. Þau áttu fimm börn. í Ytra-Ósi bjó Jóhann Egg-
ertsson, kvæntur Önnu Jónsdóttur. Þau áttu að mig minnir þrjú eða
fjögur börn. Á Vatnsenda bjó Jóhannes Jóhannesson og Ingibjörg
Jónsdóttir. Þau áttu tvö börn. Garðhús keyptu foreldrar mínir 1916 og
fluttu þangað, er þau hættu búskap á Hugljótsstöðum. í Skemmunni
bjó kona, sem hét Sigríður (mig minnir hún væri Sigurðardóttir),
ásamt tveimur fósturbörnum. í Móhúsum bjuggu Jón Jónasson og
Guðný, ég man ekki hvers dóttir hún var. Þau áttu eina dóttur,
Margrétu, og son, sem Jónas hét og var orðinn fullorðinn. Flest þetta
fólk lifði á sjónum, og sumir höfðu nokkrar kindur; mjólk sást varla,
nema þegar venzlafólk eða kunningjar færðu því eina og eina flösku, en
það var lýsið, sem bjargaði miklu. Annars var ótrúlegt, hvað fólkið
komst af með lítið.
Egill Sigvaldason í Syðra-Ósi var stór maður og vel vaxinn, traust-
ur í sjón og raun. Hann hafði áður búið á nokkrum jörðum bæði í
Sléttuhlíð og á Höfðaströnd. Kristinn, sonur hans og Ingibjargar, var
vel meðalmaður á hæð, grannvaxinn, kvikur í hreyfingum. Hann
var léttur og ljúfur í viðmóti, vel gefinn, og var gaman að ræða við
hann. Hagmæltur mun hann hafa verið, en flíkaði því lítið. Hann var
194