RM: Ritlist og myndlist - 01.12.1947, Síða 12

RM
MAXIM GORKÍ
þar voru menn á hlaupum með
pinkla sína og poka. Það var ein-
sætt, að allir voru að fara af skip-
inu, og ég hlaut að fara líka.
En þegar ég kom upp á þil-
farið og stóð í þrönginni rniðri,
meðal bændanna, fyrir framan
landbrúna, fóru allir að hrópa til
mín.
— Hver á hann? — Hver á þig?
— Það veit ég ekki.
— Ég gekk lengi frá manni til
manns, menn stjökuðu við mér,
hristu mig og kreistu. Loks kom
gráhærði hásetinn og tók mig með
sér um leið og hann sagði við hina:
— Þetta er Astrakaninn frá ká-
etunni ...
Hann hljóp léttilega með mig
niður þrepin og setti mig upp á
pinklana í káetunni, gekk á brott
og sagði um leið:
— Nú verður þú liér, eða ... !
Skarkalinn fyrir ofan mig dvín-
aði nú smám saman, gufubáturinn
hætti að titra og mása á vatninu.
Stór og rakur múrveggur sást fvrir
framan káetugluggann; það tók að
dimma í káetunni og molluhiti,
svo mér lá við köfnun, pinklarnir
virtust stækka í kringum mig og
ætla að merja mig, ég varð lirædd-
ur viS allt. Kannski ætti að skilja
mig hér eftir fyrir fullt og allt —
einan á mannlausum gufubátnum?
Ég liljóp til dyra. Það var ekki
hægt að opna þær, látúnssnerill-
inn var óhreyfanlegur. Ég tók
mjólkurflöskuna og braut hana á
snerlinum. Mjólkin rann niður fót-
leggi mína og niður í skóna.
Ég var sárreiður vegna þessa
óhapps, fleygði mér ofan á pinkl-
ana, grét hljóðlaust og sofnaði fló-
andi í tárum.
Þegar ég vaknaði, var gufubát-
urinn farinn að titra og mása á
nýjan leik, og káetuglugginn glóði
eins og sól. Babúska sat við lilið
mér og greiddi liár sitt um leið og
liún hleypti brúnum og tautaði
eittlivað fyrir munni sér. Hár
hennar var óvenjulega sítt, blá-
svart og þétt liuldi það axlir henn-
ar, brjóst og kné og nam við gólfið.
Hún hélt því uppi með annarri
liendi og dró fátennta greiðu með
erfiðismunum í gegnum liina
þykku lokka; hún kipraði varirn-
ar, augun glóðu reiðulega, en inni
í þessum hárskógi virtist andlit
hennar lítið og ekringilegt.
Mér fannst hún vera mjög byrst
á svipinn í dag, en þegar ég spurði
hana, hvers vegna liún hefði svo
sítt hár, sagði liún með sömu hlýju
og mildu röddinni og í gær:
— Já, það er refsivöndur drott-
ins, ég andvaralaus heimsmann-
eskjan verð að bera þessa byrði
til æviloka! Þegar ég var ung, var
ég roggin af makkanum mínum.
En í ellinni bölva ég honum! En
sofðu áfram, það er ekki fram-
orðið. Sólin er ekki risin ...
— Ég vil ekki sofa meira!
— Jæja, þá það, — sagði hún
eftirlát, um leið og hún fléttaði
10