RM: Ritlist og myndlist - 01.12.1947, Síða 30

RM
WASHINGTON IKVING
eða stóðmeri, og las hann nú einnig
upp ættar-rolluna.
En er barúninn var nýbúinn
með lesturinn, þá dundi ballar-
brúin; riðu þar maður og kona
heim í hlaðið. Kvenmaðurinn
stökk af baki og að barúninum
og lyfti blæjunni frá andliti sér.
Var barúninn þá eigi seinn að
stökkva ofan og fleygja sér í faðm
kvenmannsins, því þar var dóttir
hans komin og sá er bún unni
einum manna og liafði gefið bjarta
og hönd. Riddarinn fór af baki, og
gekk til barúnsins og sagði til
nafns síns. Var liann þá mjög ólík-
ur því, er hann sat að brúðkaup-
inu fyrir skemmstu, því að nú reið
hann svanbvítum fáki er klæddur
var gullsaumuðum purpura, en
sjálfur var bann prýddur hinum
dýrðlegasta riddaraskrúða, bann
hafði gylltan bjálin á böfði og
hvítar fjaðrir af upp; liann var
í rauðri skarlatsskikkju gullsaum-
aðri og girður silfurbelti, liékk þar
fésjóður digur við beltið; sverð
hékk við hlið hans, og bjöltun af
mánakrystalli, sá steinn er á Indía-
landi. Urðu allir frá sér numdir
af þessum atvikum.
Hóf Hermann þar sögu sína er
hann fann greifann af Háborg, og
innti frá öllu því er gerzt hafði,
og live vandasamt erindi bann
liefði á hendur tekizt fyrir vin
sinn á dánardægri lians, er var
það, að boða lát hans og snúa fögn-
uði margra manna í liryggð og
harma. Þá sagði bann frá því, er
bann mátti eigi mæla barúninn
fyrir sakir ákefðar lians, þar sem
barúninn liélt liann vera tengda-
son sinn og mátti eigi snúast frá
þeirri trú; þá sagði liann þar næst,
að liann befði séð meyjuna og frá
því augnabliki engu 8Ínnt nema
því einu að ná benni sér til handa.
Þá fór liann mörgum og snjöllum
orðum um liinn forna fjandskap,
er verið bafði á millum ættar sinn-
ar og barúnsættarinnar, kvaðst
bann bafa séð það í liendi sér, að
eigi mundi tjá að fara lögmæta
leið, ef bann befði átt að fá meyj-
arinnar, og því liefði liann numið
bana á brottu þannig, með því
liennar ást til sín eigi væri minni
en bans ást til bennar; kvaðst liann
nú vera giftur henni, og liefðu þau
nú sofið saman þrjár nætur.
Barúninn var agndofa, því nú
voru allar hinar gullvægu lífsregl-
ur hans fótum troðnar og einskis
virtar. Hann, sem aldrei sættist við
nokkurn ættaróvin sinn, liann, sem
eigi þoldi að út af aðallegum
reglum væri brugðið bið minnsta
-— hann hlaut nú að beygja sig
fyrir því sem orðið var, og eigi
varð aftur tekið. Hafði dóttir bans
þannig verið frá honum numin
að honum fornspurðum, og var nú
orðin eiginkona þess manns, er
liann mundi aldrei bafa liana gef-
ið. En með því að nú varð svo að
vera, og barúninum sýndist tengda-
6onurinn fremur líkur manni en
28