RM: Ritlist og myndlist - 01.12.1947, Qupperneq 38

RM
PAR LAGERKVIST
fórum við ekki. Pabbi gætti bara
að, hvort merkisstöilgin stæði rétt,
hann bafði liugsun á öllu. Við
staðnæmdust bjá ánni. Straumur-
inn niðaði, breiður og vinalegur,
í glampandi sólskininu, með fram
bökkunum slúttu blaðrík lauftrén
og spegluðu sig í lygnu vatninu,
allt var bjart og ferskt hér, frá
tjörnunum efra kom mildur svali.
Við klifruðum niður bakkann og
gengum spölkorn upp með ánni.
Pabbi benti á veiðistaðina. Hér
hafði hann setið á steinunum í
bernsku og dorgað fyrir aborrana
myrkranna milli, oft varð hann
ekki var, en það var dásamleg
ævi. Nú liafði liann ekki tíma til
þess. Svo reikuðum við um og
lékum okkur góða stund niðri við
ána, fleyttum barkarflísum, sem
straumurinn hreif með sér, og
köstuðum 8teinvölum út í vatnið
til þess að vita, livor drægi lengra,
við vorum báðir kátir og fjörugir
að eðlisfari, pabbi og ég. Svo
þreyttumst við loksins og fannst
nóg komið, og við snerum aftur
beimleiðis.
Þá tók að skyggja. Skógurinn
var breyttur, þar var enn ekki orð-
ið dimmt, en lá þó við. Við hröð-
uðum okkur. Nú varð mamma víst
kvíðin og beið með matinn. Hún
var ævinlega hrædd um, að eitt-
hvað kæmi ’ fyrir. Það liafði nú
ekki orðið. Þetta hafði verið af-
bragðs dagur, það hafði ekkert
komið fyrir annað en það, sem
til var ætlazt. Við vorum ánægðir
með allt. Það dimmdi æ meir. Trén
voru svo skringileg. Þau stóðu og
lilustuðu eftir bverju fótataki okk-
ar, eins og þau vissu ekki, hverjir
við vorum. Undir einu var ljós-
ormur. Hann lá og starði á okkur
þarna niðri í myrkrinu. Ég kreisti
hönd pabba, en hann sá ekki þessa
undarlegu glætu, bara liélt áfram.
Það var niðamyrkur. Nú koinum
við að brúnni yfir lækinn. Það
drundi þarna niðri í djúpinu,
ógeðslega, eins og það vildi gleypa
okkur, hyldýpið gein undir okk-
ur. Við fetuðum okkur varlega út
á brautarbitana, héldumst þétt-
ingsfast í hendur, svo að við steypt-
umst ekki niður. Ég liélt, að pabbi
mundi bera mig yfir, en hann
sagði ekkert, liann vildi víst, að
ég væri eins og hann og léti mér
fátt um finnast. Við liéldum áfram.
Pabbi gekk svo rólegur þarna í
myrkrinu, jöfnum skrefum, án
þess að mæla orð, liann liugsaði
fyrir sig. Ég botnaði ekkert í,
hvernig hann gat verið svona ró-
legur, þegar svo skuggsýnt var. Ég
leit óttasleginn í kringúm mig.
Yfir öllu var ekkert nema myrkur.
Ég þorði naumast að anda djúpt,
því að þá gleypli maður svo mikið
af myrkri, og það var hættulegt,
liélt ég, þá hlaut maður brátt að
deyja. Ég man vel, að ég trúði því
á þeim árum. Brúnum brautar-
undirstöðunnar hallaði bratt nið-
ur, eins og í biksvart hyldýpi-
36