RM: Ritlist og myndlist - 01.12.1947, Qupperneq 73

dýrkeypt ferðalag
RM
— Já, í kvöld og í nótt
liugsaði liún, en næsta kvöld og
nótt og svo allar nætur framtíð-
arinnar! Og hún hélt áfram að
hugsa: En því þá fyrst nú, en
hún fann, að það bar alls ekki
brátt að. Það var hitt, að þetta
gat ekki gengið svona lengur. Það
hafði komið fyrir núna, • — en
slíkt gat ekki endurtekið sig. Fram-
an af hafði liann verið einna lík-
astur skólapilti, — en nú fór óðum
að bóla á liinni miklu reynslu hans
1 astamálum, og lnin var að breyt-
ast í athöfn. Já, hann liafði verið
ein8 og klaufafenginn skóladreng-
uri eða liafði hún aðeins hugsað
®er liann sem litla, handóða strák-
hin sinn? Nú — nú liafði hún
andstyggð á lionum!
Hún fann, að lienni lá við gráti,
er henni varð hugsað um skipið,
þetta stóra, fína, íburðarmikla
®kip, sem nú var á leið til fjar-
lægra landa. Og þessi íburðarmikli
uiatsalur, drykkjustofan — og
hjónar á hvítum treyjum, sem allt-
af voru á þotinu og þjónuðu til
horðs, — og svo allt þetta unga,
glæsilega fólk! Hún stundi við og
fann í sömu andránni konjaksþef
leika um vit sér.
— Hvernig líður þér, lítil? Get-
Ur lítil ekki sofnað? Get ég ekki
gert eittlivað fyrir þig ?
— Farðu! langaði liana til að
æP.a. Farðu fyrir fullt og allt.
Stökktu fyrir borð! En hún gróf
einungis andlitið niður í koddann
og reyndi að fjarlægjast liann sem
mest. Eftir stundarkorn fann hún
á sér, að liann var aftur kominn
yfir um til sín og reri. Ó, bölvaði
rekkjustokkur! Hvað vildi hann?
hugsaði hún. Skyldi liann ætla að
hanga þarna í alla nótt og sitja
um mig? —- — Og skipið, þetta
íburðarmikla skip, með allt þetta
unga, glaða og glæsilega fólk, aftur
stóð það lienni skýrt fyrir liug-
skotssjónum, og hún sat á háum
stól í drykkjustofunni og hló með
hinu fólkinu, ungu og frjálsu fólki,
en hún gat aldrei hlegið sig frjálsa
og fleyga. — Hún sparkaði með
fætinum, en þá gætti liitt fólkið
bara að, í livað hún væri að
sparka, og þá liafði lnin orðið að
kreista upp hlátur og sparka aftur
og láta sem þetta væri hjúskapar-
leg ástarjátning, svolítil rælni
blandin ástarhót frá liendi eigin-
konunnar ... Já, — 'og þá skaut
upp þessu feita konjaksþefjandi
andliti, og liún varð að taka það
milli handa sinna og — og þrýsta
munni sínum . . .
Það fór lirollur um hana, en hún
teygði á öllum limum, svo að ekki
yrði eftir því tekið. Svo pírði hún
með varfærni út á milli augna-
háranna, og hann sat enn á
rekkjuslokknum með lokuð augun
og efri búkurinn hallaðist mjög
áfram. Hún liélt fyrst, að liann
væri sofnaður, en svo opnuðust
augu lians hægt, og hún lét þegar
ein6 og hún svæfi, en fann, að all-
67