RM: Ritlist og myndlist - 01.12.1947, Side 79

SJÓLIÐINN
RM
var létt eins og svefn, tœkifæri
til að rétta sig af og regluleg end-
urnýjung á löngunum manns; og
ósköpum af tíma og peningum og
krafti var eytt í nágrannaborginni
við margskonar skemmtanir, sem
þeir löguðu að sínum smekk, eða
bara þarna í sjónmáli orustuskips-
ins, í Villefranchekránum með aft-
urveggina skreytta flöskum, hóst-
andi tónar frá gömlum grammó-
fóni í flestum þeirra, aðeins
«Heimilis“barinn — höfuðstöð
kvennabópsins sem fylgdi sjóliern-
um úr liöfn í höfn -— liafði hljóm-
sveit: berklaveika stúlku, sem spil-
aði á fiðluna, afar vöðvamikinn
píanóleikara, trumbuslagara eins
og rottu með skakkan munn og
ekkert hár.
1 Wisconsin kom gamall liestur
uiður að karinu, húðin var nugguð
á herðablöðunum, beinin stóðu út
í skinnið. Hann stóð milli bræðr-
anna, snöggvast hvíldi liann sokk-
m, gtilleit augun á Terra. Vissu-
lega var Terri ekki lengur neinn
hóndi; það var ekki laust við að
skepnurnar yllu lionum óþægind-
um, þó að liann vissi nú, að það er
ekki þegar mannverurnar eru dyrs-
legastar, að þær eru liræðilegastar
eða liættidegastar.
Hann minntist drykkjugleðinn-
ar miklu lijá Móður Serafínu
kvöldið áður en skipið lagði af
stað heim, síðasta kvöldið sem
hann var með stúlkunni sinni,
Zizi, sem liann hélt að hann elsk-
GLENWAY WESCOTT
er amerískur rithöfundur, fæddur í
Wisconsin 1901. Hann hóf ritstörf
um tvítugt og varS fyrst kunnur
1921t, fyrir bókina „The Apple of the
Eye“. ÁriS 1927 kom út „The Grand-
mothers“ og „Good-bye Wisconsin“
1928. Hætti hann þá aS rita um skciS,
en áriS 191,0 kom frá honum ný bók,
„The Pilgrim Hawk“. Sagan, sem hér
birtist, er úr smásagnasafninu „Good-
bye Wisconsin".
aði og var feginn að losna við.
Sjóliðarnir keyptu tugi harðsoð-
inna eggja til að kasta hver í ann-
an; einn dansaði með fulla flösku
í munninum, konjakið streymdi
niður liáls hans og yfir einkennis-
búninginn; nokkrir, sem höfðu
þjappað sér eins fast saman og
hægt var í eitt hornið, reyndu að
syngja, en einliver óljós tilfinning
varnaði þeim hljóðs; nokkrir
dönsuðu og féllu um koll, en vildu
ekki falla einir; gegnum loftið
reyklitað eins og olívutré sást sam-
bland af hrærðum andlitum, af
titrandi linjám, af þessu aðdáan-
lega pati ölvaðra handa, sem slógu
hægt taktinn undir tónum nokk-
urra liásra banjóa; um leið og
brothljóð heyrðist, kom allt í einu
maður inn í salinn, hann hafði
klifrað upp á upsina og inn um
háan glugga, og feiti maðurinn
73