RM: Ritlist og myndlist - 01.12.1947, Side 92

RM
MAXIM GORKÍ
aði, að golan væri farin úr honum.
— Af liverju eru böfn borin út?
— Þegar móðirfii á enga mjólk
handa harninu sínu, livað á lnin
þá að gera? Ef lnin fréttir, að ein-
hversstaðar hafi dáið nýfætt barn,
þá fer hún þangað með sitt barn.
Hún þagði dálitla stund og lag-
færði liár sitt, en liélt síðan áfram
andvarpandi:
— Það er fátæktin, Aljoska! Til
er slík fátækt, að ekki verður með
orðum lýst! Auk þess dæmir heinx-
urinn hart ógifta stúlku, sem elur
harn, það er álitið lineisa. Afi þinn
vildi í fyrstu láta afhenda Vanja
lögreglunni, en ég sárbændi liann
um að gera það ekki: Við skulum
taka litla skinnið að okkur, sagði
ég. — Drottinn gefur okkur liann
í staðinn fyrir það, sem við misst-
um. Sjáðu til, barnið nxitt, átján
svona anga hef ég borið í lieim-
imx; ef þeir lifðu allir íxúna, þá
mundu þeir byggja lieila götu,
átján hús. Fjórtán ára var ég
manixi gefin, og þegar ég var
fimmtán ára ól ég barn mitt.
Himnafaðirinn elskaði afkvæmi
mín svo mjög, að lxann tók börnin
mín til sín hvert á fætur öðru og
bjó þeim stað í sínum englaskara.
Ó, hvílíkar þjánirigar, eix gleði nxín
var eimxig mikil!
Þegar liúix sat þarixa í nátt-
kjólnum, lijúpuð svörtu liári,
sem Iiruixdi laust niður unx
liana, stór og loðin, þá líktist
hún birixixxunx, senx langskeggj-
aður skógarbóndi frá Sengatsch
hafði haft til sýnis á hlaðinu hjá
okkxir. Hún gerði krossmark á
livítu og hreiixu brjósti sínu, liorfði
liljóð fram fyrir sig og hrosti um
leið og hún reri í gráðið:
— Beztu börnin tók liann frá
mér; verstu börniix skildi liann
mér eftir. Og livað ég gladdist
þá yfir Vanja litla — mér þykir
líka allt of vænt unx ykkur, litlu
skinnin! Við ólnnx liamx upp og
létunx skíra liann og hann óx og
dafnaði vel. 1 fyrstu kallaði ég
hann alltaf bífluguna — því að
haixix suðaði stundunx eins og hun-
angsfluga — skreið á f jórunx fótunx
xxm herberghx og suðaði. Haltu
þér aðeins við hann, Aljoska, hann
er góð og trygg sál.
Mér þótti líka mjög vænt um
Ziganok, aðdáun mín var tak-
nxarkalaus.
IV.
Ég ligg í breiðu rúminu fjór-
vafixm í stóra sæng og legg við
lilustirnar, þegar Babúska biðst
fyrir. Hún liggur á knjám, annarri
lieixdi lieldur hún að brjóstinu,
en signir sig hægt með liinni.
Úti heyrast frostbrestir; tungls-
ljósið leggur í grænunx bjarma inn
um hélaða rúðuna, hvílir friðsam-
lega á góðlátlegu, holdugu andlit-
inu og leikur í kynlegum ljónxa í
hinum dökku augunx. Það gljáir
á svarta silkihúfuna á liöfði Ba-
búsku eins og lxaglega gerðan