RM: Ritlist og myndlist - 01.12.1947, Qupperneq 95

BERNSKA
RM
Hún brosir sjálf og kinkar kolli.
— Hefur þú séð það sjálf? —
spyr ég.
— Ég bef ekki séð það, en fund-
ið það. Ég veit það — svaraði bún
íbugul.
Þegar liún talaði á þessa lund
um drottinn, um Paradís og engl-
nna, varð liún lítil og bljúg, andlit
liennar yngdist og liin tárvotu
augu liennar geisluðu hlýrri birtu.
Ég greip liendinni um liinar
þykku, skilkimjúku fléttur lienn-
ar, vafði þeim uin liálsinn á mér
og hlustaði hreyfingarlaus í þög-
ulli lirifningu á sögur liennar, sem
hún rakti án enda, án þess að ég
þreyttist 'eitt augnablik og án þess
að ég yrði mettur.
— Manneskjan þolir ekki að sjá
guð — liún mundi missa sýn sína
í einu vetfangi, heilagir geta einir
staðið andspænis honum augliti til
auglitis. En engla hans hef ég
séð; þeir birtast á þeim stundum,
þegar sálin er lirein og frjáls.
Einu sinni var ég við messu í
kirkjunni og þá sá ég tvo engla
flögra inni við altarið. Þeir voru
eins og þokuslæður, alveg gagn-
sæir, þeir geisluðu eins og sólir,
og vængir þeirra, sem voru eins
og kniplingar og netludúkur,
8trukust við gólfið. Þeir svifu í
kringum dýrlingamyndirnar og að-
stoðuðu föður II ja, blessaðan
gamla manninn, við guðsþjónust-
una, og þegar bann bóf titrandi
liendur sínár í bæn til himins,
stóðu þeir við lilið hans og héldu
undir olnboga hans. Hann var orð-
inn fjörgamall og vita sjónlaus,
rak sig allsstaðar á, enda dó liann
stuttu síðar. Þegar ég sá þá, leið
ég í ómegin af fögnuði — í lijarta
mínu titraði furðuleg þrá, tárin
hrundu af hvörmum mér, — ó,
hvað það var dýrlegt! Já, Leksej,
dúfuunginn minn, allt er gott lijá
drottni, bæði á himni og jörðu .. .
— Er líka gott lijá okkur?
Babúska signdi sig og svaraði:
— Lofuð veri liin heilaga guðs
móðir —t allt er gott!
Þetta fannst mér skrítið; mér
gat ekki skilizt, að gott væri að
vera heima hjá okkur; mér fannst
allt verða verra með hverjum degi
sem leið. Eitt sinn þegar ég gekk
fram hjá herbergisdyrum Mikaels
móðurbróður, sá ég Natalíu
frænku í náttkjólnum; bún var á
hlaupum í herberginu, hafði þrýst
liöndunum að brjósti sér, stundi
lágri, bræðilegri röddu:
— Ó, guð minn, frelsaðu mig
liéðan, taktu mig til þín ... Ég
skildi vel bæn hennar. Ég skildi
líka Grígorí þegar hann tautaði
fyrir munni sér:
— Þegar ég verð búinn að missa
sjónina, fer ég út á þjóðveginn,
þá verður allt gott . . .
Ég óskaði, að liann mundi brátt
verða blindur — þá ætlaði ég að
biðja um að fá að fara með hon-
um og gerast leiðsögumaður hans
og svo mundum við flakka saman.
89