Helgarpósturinn - 26.03.1987, Blaðsíða 40

DEVAKI ER GRÆNMETISÆTA FRÁ KANARÍEYJUM, MEÐLIMUR ANANDA MARGA OG
PASSAR BÖRNIN Á DAGHEIMILINU SÆLUKOTI
Fyrir íslendinga sem leggja kapp
á aö komast í sól og sumaryl yfir
vetrarmánuöina virdist það nœst-
um óskiljanlegt ad nokkur af suð-
lœgari slóðum dvelji á íslandi yfír
vetur af fúsum vilja.
Einn þeirra Kanaríeyjabúa sem
hafa flutt sig um set og sest að hér
á landi er Devaki, 26 ára stúlka
frá Gran Canaria sem starfar í
leikskólanum Sœlukoti í Skerja-
firði, sem rekinn er af samtökun-
um Ananda Marga.
FYRSTI VETUR LÍFS
MÍNS
Devaki kom hingað til lands í
október 1985 en hún hefur starfað
með Ananda Marga í fimm ár.
Hún er nú það sem kallað er LFT
(Local Full Time Worker) og í því
verkefni felst m.a. að fara á þá
staði í Evrópu þar sem mest þörf
er talin vera fyrir hana. ísland var
einn þeirra staða.
Devaki brosir þegar ég spyr
hvort henni hafi ekki fundist við-
brigði að koma til íslands að vetri
til: „Auðvitað fannst mér það við-
brigði," segir hún. „Þetta var fyrsti
veturinn í lífi mínu. Ég var orðin
23 ára og hafði aldrei verið í
lægra hitastigi en 11 gráðum. Ég
vissi ekkert um ísland áður en ég
kom hingað og þegar ég spurðist
fyrir um Island hjá fólki í Þýska-
landi, þar sem ég var áður, fékk
ég alltaf sama svarið: „Dimmt,
kalt og hvasst"! Fyrst eftir að ég
kom hingað furðaði ég mig á því
að fólk skyldi yfirleitt fara út í
svona veður. Núna er ég orðin
vön því og líkar vel hversu „villt"
er hér."
Hún segist hafa kynnst Ananda
Marga í gegnum vini sína og hafa
sótt fyrirlestur með þeim hjá með-
limum AM. „Ég varð hrifin af hug-
myndafraeði þeirra og kenningum
og ákvað að gerast meðlimur í
Ananda Marga."
ÚR HUGLEIÐSLU f BAÐ
Fyrst eftir að Devaki lauk skóla
starfaði hún með föður sínum sem
er leigubílstjóri á ferðamanna-
svæði á Gran Canaria, Playa del
Inglés og Maspalomas, og sá
Devaki oft um aksturinn: „Því hélt
ég áfram í eitt ár eftir að ég gekk
til liðs við Ananda Marga, því á
þann hátt gat ég hjálpað til við að
byggja hús samtakanna á Kanarí-
eyjum. Ári síðar gerðist ég LFT og
þá hætti ég að vinna sem leigubíl-
stjóri. Ég man nú reyndar ekki
eftir að hafa ekið íslendingum, en
það væri þó ekki ótrúlegt því það
voru svo margir Skandínavar
farþegar mínir," segir hún og hlær.
Devaki býr í Sælukoti ásamt
öðrum starfsstúlkum. Hún segir að
vinnudagurinn sé „næstum því
lengri en sólarhringurinn! Ég
þyrfti að hafa 25 klukkustundir í
sólarhringnum til að gera allt sem
ég vil! Dagurinn hefst hjá þeim á
hugleiðslu „og við þyrftum að
vakna klukkan fimm á morgnana
ef vel ætti að vera, því það er

besti tíminn til að hugleiða. Þá
ríkir ró og friður og það er gott að
einbeita sér meðan borgin er í
fasta svefni. Annars fer það svo-
lítið eftir því hversu þreyttar við
erum hvenær við vöknum," segir
hún brosandi. „Oft sofum við til
hálfsjö. Að hugleiðslu lokinni
förum við í bað.
Börnin koma hingað fyrir
klukkan átta og við höfum opið til
klukkan fimm. Allt í allt eru hér
40 börn; sum hálfan daginn, önn-
ur allan. Eftir að börnin fara heim
tökum við til, þvoum gólf og
undirbúum næsta dag og erum að
fram eftir kvöldi. Einnig höfum
við námskeið. Svo þarf ýmislegt
að skipuleggja varðandi leikskól-
ann. ..“
ALÞJÓÐLEGT
ANDRÚMSLOFT
Börnin í Sælukoti fylgja matar-
venjum Ananda Marga. Þau koma
til dæmis ekki með kjöt, fisk eða
egg sem álegg á brauðið sitt og í
hádeginu borða þau heita jurta-
rétti. Þetta fyrirkomulag hefur
mælst vel fyrir hjá börnunum og
aðstandendum þeirra og engum
dettur í hug að brjóta þær reglur
sem þar eru í heiðri hafðar.
Devaki segist sjálf hafa orðið
grænmetisæta eftir að hún gekk í
Ananda Marga, en fram að þeim
tíma hafði hún borðað allan
almennan mat:
„Ég man þó hvað ég tók nærri
mér að borða kjöt af dýrum sem
ég hafði séð á lífi,“ segir hún. „Ef
ég sá ekki dýrið áður en það var
drepið fannst mér í lagi að borða
kjötið. Þá var þetta bara „matur".
Foreldrum mínum og systkinum
leist ekkert á þegar ég sagðist
ætla að verða jurtaæta — ég held
þau hafi haldið ég myndi deyja.
Nú segir mamma að ég líti miklu
betur út en áður og ver mig ef
einhver hneykslast! Grænmeti,
grjón og ávextir er það besta sem
fólk getur borðað, bæði fyrir
líkamann og hugann."
I Sælukoti ríkir nokkurs konar
„alþjóðleg stemmning". Fóstrurnar
eru frá Filippseyjum, Finnlandi og
Kanaríeyjum en auk þess eiga
mörg barnanna erlent foreldri.
Þannig eiga þrjú barnanna
breskan föður, eitt franskan og
annað danskan, ein móðirin er frá
Bandaríkjunum, önnur frá Þýska-
landi og sú þriðja frá Svíþjóð. Það
kemur því engum á óvart þótt
andrúmsloftið í Sælukoti sé eins
og í útlöndum þegar börnin eru
sótt í lok dagsins! „Ég tala þó
alltaf við börnin á íslensku," segir
Devaki. „Ég er smátt og smátt að
læra málið og verð að viðurkenna
að mér finnst það erfitt! Börnin
eru bestu kennararnir."
AÐ DEILA LÍFINU MEÐ
ÖÐRUM
Devaki segir að í Sælukoti sé
lögð áhersla á að kenna börn-
unum að líta á sig sem hluta af
heiminum: „Okkur kemur allt við:
fólk, dýr og tré.. ., allt sem lifir.
Börnin hér læra að planta trjám
og hugsa um þau. Það kennir
þeim að plönturnar þarfnast
mannanna og mennirnir þarfnast
þeirra. Lífið er köllun. Við þurfum
að finna út hvað okkur er ætlað
að gera öðrum til gagns. Við
getum aldrei verið áhorfendur að
lífinu og hugsað um okkur sjálf
eingöngu, við verður að láta
okkur annt um allt. Á íslandi
hefur fólk það sem nauðsynlegast
er; föt, mat og húsaskjól, svo starf-
semin hér hlýtur alltaf að verða
öðruvísi en til dæmis í Afríku. Það
þarf að kenna börnum að það er
ekki nóg að vera bestur í öllu og
fremstur í flokki, maður þarf að
deila lífinu með öðrum og láta sér
annt um aðra. Fólk má aldrei líta
svo á að það sé öðrum megin og
heimurinn hinum megin — þetta
er alit ein heild og því fyrr sem
fólk lærir að axla ábyrgð og
byggja upp persónuleika sinn, því
betra."
Frá því Devaki kom til íslands
fyrir einu og hálfu ári hefur hún
einu sinni farið af landinu. Þá fór
hún til Þýskalands og Indlands.
„Ég sótti fund starfsmanna
Ananda Marga um allan heim sem
haldinn var í Indlandi. Þar segjum
við frá starfi okkar, hvað við
gerum í hverju iandi og hvað
okkur vantar. Við hittum líka leið-
toga Ananda Marga, Shrii/Shrii
Anandamurti og það var stór
ástæða ferðalagsins. Ég heimsótti
líka foreldra mína heima á Kanarí-
eyjum."
Spurningunni hvort hún ætli sér
að verða „dídí" (sem er nokkurs
konar nunna í þeirra hópi), svarar
Devaki: „Ég hef ekki enn gert það
upp við mig. Verði ég „dídí" má
ég ekki giftast eða eignast fjöl-
skyldu. Samt held ég það sé gott
að vera „dídí" því verkefnin eru
mörg. Ég hef ekki tekið ákvörðun
um neitt, ekki heldur hvort ég
verði hér áfram. Meðan ég er LFT
ræð ég ekki hvar í heiminum ég
bý; ég er send þangað sem þörfin
er mest fyrir mig. Við munum
setja upp barnaskóla hér á íslandi
næsta haust og þar mun íslenskur
barnakennari starfa með okkur
svo það er nóg af verkefnum hér.
Við eigum m.a. eftir að byggja
skólahús. Mér líkar vel að búa á
íslandi — og held reyndar að mér
myndi líka að búa hvar sem er í
heiminum. En eins og ég sagði
áðan þá er lífið köllun — og ég
hlýði því kalli."
40 HEU3ARPÖSTURINN
eftir Önnu Kristine Magnúsdóttur
mynd Jim Smarti