Tíminn - 24.12.1946, Qupperneq 9

JDLABLAÐ TIMANS 1946
9
brekkunum er mikiö af hvönn. Niður viö
kvíslina er dálítið valllendi. Var þar góð-
ur hestahagi, en litið pláss. — Daginn
eftir vorum við um kyrrt í dalnum til að
lofa fénu að jafna sig.
Ég tók að mér að leita þarna fyrir Bárð-
dælinga í þetta sinn. Leitaði ég meðfram
kvíslinni (Fjórðungskvísl) og dálitið út á
Sandinn, og fann aðeins tvö lömb, sem
við fórum með suður. Við fundum einnig
reitur af tveimur lömbum í Jökuldal. —
Svo var lagt af stað að nýju, og gerði ég
ráð fyrir að stefna á fremsta hornið á
Hofsjökli með féð. En ég sjálfur fór aðra
leið. Það kom til orða, áður en ég fór að
sunnan, að ég leitaði að högum á stóru
svæði suður með Tungnafellsjökli, sem
enginn maður kemur á. Veður var gott og
heiðskírt, en ég fann enga haga og enga
skepnu. Tók svo loks stefnu út að Þjórsá,
og hitti félagana í Háumýrum, þar sem nú
átti að hafa náttstað. Höfðu þeir verið sjö
klukkutíma úr Jökuldal i Háumýrar, og
mátti það kallast stuttur áfangi. En í Ey-
vindarver var 10 stunda ferð, og þar eru
hagar betri, og það var venja að hafa þar
náttstað eins og fyrr um getur. En það
þótti fulllangt að þessu sinni að strekkj -
ast við að komast þangað. Háumýrar eru
nokkuð stórt pláss, og er sandur allt í
kring. Þær eru mjög blautar — ófærar
fyrir hesta, en utan með jöðrunum er
þurrara, og þar var töluvert gras. En hest-
arnir létu illa við því og voru órólegir.
Kindurnar kroppuðu á smáhólum, sem
eru þarna hér og þar.
Kvöldið, sem við vorum á Háumýrum,
sást kólgubakki koma upp í norðri, og
innan skamms sáum við að snjóa tók á
norðanverðan Sandinn, en skafrenningur
var á jöklunum. Ekki náði úrkoman þó til
okkar, en það hvessti og kólnaði mjög.
Breytist oft um. veður á Sandinum, því
að þar er hæðin mest yfir sjávarmál, úr-
koma af norðri nær oft ekki lengra, og
sömuleiðis ekki frá suðri. — Þarna á Háu-
mýrum fundum við rytjur af tveimur
lömbum, og þegar við komum fram að
Tungnaá höfðum við fundið 10 rytjur á
allri leiðinni. Þá voru fráfærur hér sunn-
anlands, en að mestu hætt við þær fyrir
norðan. Fráfærulömbunum hætti við að
flækjast um sanda og auðnir á sumrin, og
urðu svo oft úti. Fannst okkur átakanlegt
að sjá, hvernig þessir vesalingar höfðu
borið beinin, sums staðar undir stórum
steinum, sem lengst höfðu staðið upp úr
hjarninu, sum á eyðisandi, þar sem storm-
ar og byljir höfðu slegið þeim síðast niður.
Næsta dag fórum við í Þúfuver. Var
það stuttur áfangi. Þar eru ágætir hagar,
þeir beztu á allri leiðinni. í verinu er
dálítið strýtumynduð hæð, grasi gróin,
kölluð kölluð Biskupsþúfa. Munu bisup-
arnir hafa haft þar náttstað á vísitazíu-
ferðum sínum, er þeir fóru milli byggða,
og þúfa þessi svo verið við þá kennd.
Þess má geta, að við Þórður fórum oft
seint að sofa, þar sem við lágum í náttstað,
því að margt bar á góma. Þórður var fróð-
ur og greindur vel, en menntunarlítill eins
og gerðist með okkur karlana frá fyrri
tímum. Þótti mér hann skemmtilegur
ferðafélagi. —
Úr Þúfuveri var haldið meðfram Þjórsá,
og var næsti áfangastaður í Hvanngiljum.
Það var langur áfangi. Er þar allstór gras-
fláki, sem liggur meðfram Þjórsá, og er þar
sæmilegur hagi.
Næsta dag var farið fram að Tungnaá.
Er mjög ógreiður vegur þar meðfram
Þjórsá og varla fært skepnum. Verður þá
að fara nokkuð austur á við, fyrir enda á
svokölluðum Búðarhálsi. Er þá komið að
Köldukvisl, sem rennur þarna úr norð-
aústri, alla leið norðan úr Vonarskarði,
og fellur í Tungnaá nokkuð fyrir ofan
ferjustaðinn. Kvíslin er vatnsmikil, en er
samt reið, ef ekki er vöxtur í henni. —
Tungnaá kemur úr suðri og myndast þarna
stór tunga. Er þar kallað Þóristungur. —
Nota nokkrir bæir í Ásahreppi tungurn-
ar fyrir afréttarland. Við vorum næstu
nótt skammt fyrir innan ferjustaðinn á
Tungnaá.
Að morgni fluttum við svo féð fram yfir
ána, en rákum hestana, og var sund landa
á milli. Vonandi á það ekki langt í land,
að Tungnaá verði brúuð, og eftir því, sem
gert hefir verið á síðustu áratugum, ætti
þetta að vera vel kleift. Þá skapaðist betri
aðstaða til þess að nota afréttinn, sem er
stór og góður, en nú litið notaður. Ef til
vill yrði þarna líka rudd braut fyrir bíla
á milli byggða.
Næsti áfangastaður var við Áfangagil.
Þar var lélegur hagi. Þetta var síðasti
áfanginn, og nálguðust nú leiðarlok. Nú
var líka olían þrotin og ekkert hægt að
hita. En þá bjó ég út hlóð, braut tóma
kassa í eldinn og bjó til bezta kaffi upp á
gamla móðinn. —
. Svo var haldið suður á Galtalækjar-
haga. Þar skildum við féð eftir, og var
því sannarlega mál á hvíldinni, og ekki
hætt við að það rásaði langt. Það var allt-
af hreyfingarlaust á nóttinni og kropp-
aði oft á knjánum og liggjandi og vaggaði
út á hliðar, þegar það gekk. Einkum vildu
eldri hrútarnir verða sárfættir, og urðum
við að gera þeim skó, því að það kom
fyrir, að það sást blæða úr klaufunum á
þeim. Þarna var samt allt komið, sem lagt
var á stað með, og rúmlega það. Við vor-
um með 90 fjár.
Þegar við komum að Galtalæk, var álið-
ið dags. Höfðum við þá verið 11 daga í
óbyggðum og vorum glaðir yfir ferðalok-
unum.
Geymi ég margar ánægjulegar endur-
minningar um fjöllin og ferðirnar yfir
þau. En þetta varð í síðasta sinn, er ég
leit augum þessar slóðir. Ég sé þær nú
aðeins í huganum.
Nú skiptust leiðir. Skyldi Jón verða eftir
á Galtalæk, og gæta þar kindanna í tvo
daga, áður en það yrði rekið suður að
Odda. Kindur mínar, sem voru 5 hrútar,
átti að skilja eftir á tilteknum stað í
Holtunum, og ætlaði ég að sækja þá þang-
að. —
Er við höfðum þegið góðgerðir á Galta-
læk, héldum við Þórður áfram heimleiðis.
Er það 7 klukkustunda hörð reið. Klár-
arnir gerðust nú heimfúsir, og létu sér
ekki fyrir brjósti brenna, þó að hart væri
farið. Þegar við komum fram á þjóðveg-
inn, var komið svarta myrkur. Skildu nú
leiðir. Fór annar austur, en hinn vestur.
Báðir áttu drjúga bæjarleið heim af veg-
inum. Ég treysti vel hestum mínum að rata,
þó að leiðin lægi yfir holt og mýrar, og
komst ég heilu og höldnu heim. En hestar
Þórðar voru víst ekki eins skynsamir, því
að hann hitti ekki bæinn og lá úti um
nóttina.
Heimkoma mín var ánæguleg. Heyskap-
urinn hafði gengið vel, enda nú komin
sláttulok. Var ég þá búipn að vera í ferða-
laginu í 18 daga. —
ATHUGASEMD.
Endurminningar þessar voru ritaðar 1939, og
birtust í „Vikunni" sumarið 1940. Margir af
kunningjum Ásgeirs sáu þær aldrei, en heyrðu
þó af þessu sagt. Sumir voru óánægðir yfir
þessu, og vildu fá frásögnina birta í blaði, sem
færi víðar um en „Vikan" gerði þá. Þess vegna
birtist þetta hér að nýju, lítilsháttar aukið.
M. G.

•♦♦♦♦♦♦♦■
•♦♦♦♦♦♦♦•
♦«♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦<
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦«♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦<
«
.»
«
H
H
::
H
I
H
8
«
«
«
«
«
«
H
H
tfcÍuMah<fa ^ijrit
reiikeAta cq ákurlar-
heAta {jifripligífjahcti.
^-JióLimjöf h.J.
Hafnarstræti 10 — Reykjavík