Tíminn - 24.12.1946, Page 16

16
..Okkur var sagt, að þetta væri einhver
blessaður paradísardalur og allt hitað upp
með hveravatni. En svo er hér bara allt
ískalt og hráslagaleg þoka.“ Frúin saup
Sœluhús Feröafélags fslands viö Hvítárvatn.
(Ljósm. Guðni Þórðarson).
hveljur um leið og hún sagði síðustu setn-
inguna. Hún var í þunnum sumarkjól,
silkisokkum og hælaháum skóm. Þegar við
fórum frá Hveravöllum daginn eftir, saup
Ömurleg og blásin er auðnin meðfram Kjalvegin-
um, en .varðan ber vegjarandanum kveðju þeirra,
sem hér hafa fyrr farið. Og i fjarska er fjalla-
hringurinn. (Ljósm. Guðni Þórðarson).
frúin ennþá hveljur og bölvaði kuldanum
allt hvað af tók, frúin hafði þá mestan
áhuga á að komast sem fyrst suður í
Kerlingafj öll, ef þar skyldi vera eitthvað
hlýrra.
Flest sambýlisfólk okkar var ennþá úti
að viðra sig, er við lögðumst til svefns í
svefnpokunum um miðnættið. Okkur varð
þó ekfci svefnsamt i bráð. Enginn var kom-
inn af loftbúum nema við, en eftir skamma
stund heyrðuih við nokkra bæði karla og
konur, koma inn niðri, og var nú tekið
lagið meðan kvenskörungur fararinnar
sem við höfðum rætt við, hitaði kaffi. Nú
höfðu líka tveir Norðlendingar bætzt í
hópinn. Þeir komu með hesta til að sækja
tvo af þeim, sem komið höfðu með stóra
bílnum að sunnan. Við komumst nú að því,
að hér var kaupsýslufólk úr heldri manna
stétt í Reykjavík á ferð.
Líklega höfum við blundað svolitla stund,
en hrukkum upp við það, að matrónan
kallaði upp yfir sig í dauðans angist, að
það væri að kvikna í. Qlían hafði pumpazt
upp úr olíuvélinni, svo að bjarmann lagði
um allt húsið, og það birti jafnvel uppi á
loftinu, þó að stigaopið væri þröngt, eins
og síðar skal að komið. Nú var úr vöndu
að ráða, og skotið var á háværri ráðstefnu.
Niðurstaðan varð su, að mesta hetjan í
JDLABUAÐ TÍMANS 1946
hópnum ákvað að hætta lífi sínu til að
bjarga húsinu og heiðri okkar allra. Hann
tók hina eldi spúandi olíuvél í fangið og
bar hana út úr húsinu, með logana leikandi
um höfuð sér. Það var tignarleg sjón, sem
hvorki ég né ferðafélagar mínir munu
nokkru sinni gleyma. Þegar út kom, æsti
hægur vindur logana, svo að hetjan sá
þann kostinn vænstan að kasta olíuvélinni
með öllu saman í lækinn, sem rennur rétt
vestan við húsið, og það gerði hann. Bleyta'
og aur var í kringum húsið, svo að öklafæri
var. Maðurinn sem fór út með vélina, upp-
götvaði það, er hann kom inn, að hann
hafði vöknað í fæturna, sem heldur ekki
var nein furða, því að hann var á sokka-
leistunum einum saman, er betur var að
gáð.
Eftir þessa lífshættu sló kyrrð á alla, og
menn lögðustu þögulir í rekkjur^ og sofn-
uðum við þá innan stundar.
Aftur komst þó hreyfing á fólk. Nú hafði
Norðlendingurinn sent kaupmanninn út til
að gá að hestunum, en hann hafði villzt
upp um gatið til okkar, er hann kom inn og
bölvaði sáran. Við tókum eftir því, að hann
var í fínum síðbuxum og með skó á fót-
unum, sem daginn áður höfðu verið lakk-
skór, en nú sá ekki i þá fyrir aur og eðju.
Um morguninn sáum við það, að maður
þessi hafði ekki haft hirðu á þvi að fara
úr skónum, er hann lagðist upp í rúmið, en
troðið með allan skítinn á fótunum upp á
dýnuna, sem orðin var öll eitt moldarflag,
því að maðurinn var oft á ferli úti um nótt-
ina og sótti meira af aur í hvert sinn.
Klukkan um fimm vöknuðum við enn.
Tvenn ölvuð hjónaleysi komu inn í húsið,
en þau höfðu hafzt við úti, það sem af var
nætur. Báðar stúlkurnar fóru upp á loftið,
annar pilturinn fór inn í herbergi niðri, en
hinn kom upp á eftir stúlkunum. Hann var
rhaður mikill vexti á alla vegu og auðsýni-
lega úr virðingarstétt. Hann tók nú að
„þrúkka“ við stúlkuna og vildi ólmur fá
að leggjast við hlið hennar í fletið, en henni
var það heldur á móti skapi. Hann reyndi
með ýmsu móti að fá hana til að verða við
þessari kurteislegu málaleitan. En stúlkan
virtist vera honum fráhverf. Maðurinn fór
nú að rifja upp endurminningar sínar og
játa stúlkunni ást sína, ef það kynni að
hjálpa. Hann strauk henni blíðlega um
vangann og hvíslaði einhverju í eyra
hennar, sem endaði á „elskan mín.“ En
stúlkan var jafn ósveigjanleg eftir sem
áður. Við félagarnir létum vitanlega sem
við værum í fasta svefni og héldum niðri
í okkur hlátrinum.
„Má ég þá ekki leggja mig svolitla stund
til fóta,“ bað maðurinn að lokum og virtist
alveg vera að gefast upp.
„Nei,“ sagði hún. „Hvað heldurðu eigin-
lega að ég sé?“ Var nú að sjá sem stolt
hennar vaknaði. „Heldurðu, að ég vilji
svona kjötflykki upp í rúmið til mín?“
„Þú varst fegin að hafa mig í kvöld,“
sagði hann með þjósti, gerði sér lítið fyrir
og lagðst fyrir framan stúlkuna, þrátt fyrir
mótmæli hennar.
Hún brauzt um og fékk hrundið mann-
inum frá sér og út úr rúminu, og var nú
ekki annað sýnna en dauðaslys yrði ekki
umflúið, þar sem stigaopið var fast við
rúmstokkinn þeirra. Við risum ósjálfrátt
upp til hálfs og gleymdum að látast sofa.
En byggingarlag hússins bjargaði þarna
mannslífi, því að stigaopið var svo þröngt,
að hinn gildvaxni maður gat ekki fallið
tvöfaldur niður um það, heldur sat fastur
í því.
Stúlkan mun nú hafa fengð samvizku-
bit, því að maðurinn fékk eftir þessar raun-
ir að leggjast, án allrar frekari baráttu,
fyrir framan stúlkuna.
En Adam var ekki lengi í Paradís. Sam-
veru þeirra lauk með mikilli ógleði stúlk-
unnar, sem seldi upp skyndilega og óvænt,
en tókst þó að koma uppsölunni að mestu
fram yfir rekkjunaut sinn, sem nú var
hjálpfýsin ein, eins og vera bar. Kom það
nú á daginn að hann reyndist stúlkunni
hin mesta hjálparhella í þrengingum
hennar og aðstoðaði hana á allan hátt,
það sem eftir lifði nætur.
Við fórum snemma á fætur eftir svefn-
litla nótt, en lærdómsríka. Veðrið var enn
ekki sem bezt, rigningarsúld og þoka.
Skyggni var lítið og engin fjallasýn. Við
fórum nú að skoða okkur um á Hveravöll-
um, og komu okkur þá einkum í hug örlög
þeirra Höllu og Fjalla-Eyvindar, sem hér
Úr Hvítárnesi við Tjarná. — Bláfell í baksýn. (Ljósm. Guðni Þórðarson).