Tíminn - 06.09.1961, Blaðsíða 14

14
T f MIN N, mi'ðvikudaginn 6. september 1961.
' Eg lýsti því sem meS mér býr,
lengra fer ég ekki, Eg get beð
ið. Þú sérð þig einhvern tíma
um hönd. Þá er opin leið. Það
er ekkert hlið svo harðlæst,
að það opnist ,ekki um síðir.
Eg bíð þeirrar stundar og bið
þess, að hún komi sem fyrst.
Þú ert óþolandi, sagði Hall
fríður.
— Það er ekki hægt að vera
í senn falleg og verkleg
stúlka eins og þú og eiga enga
aðdáendur. Sumir byrgja hug
og læðast að í laumi, en aðr-
ir eru opinskáir eins og ég.
Eg veit, að þú verður konan
mín, og þá getur farið svo,
að við sjáum bæði eftir þeim
tíma, sem tapast.
— Ætlarðu að eyða hvíldar
tímanum í þetta þarflausa
raus, sem vitnar um flökt ung
gæðisháttar, og sómir illa
rosknum bónda eins og þér,
margra barna föður og bráð-
um afa?
— Bráð'um afi. Þetta er fal
lega sagt og þó ekki fimm-
tugur enn. Beztu þakkir fyrir
kaffið. Það var ágætt. Svo
legg ég mig og hugsa um af-
ann og ungu konuna hans,
meðan ég er að sofna. — Með
hlýj u brosi reis hann úr sæti
og gekk til herbergis síns.
Við fráfærurnar kom smal
inn. Var það drengur sunnan
af Akranesi. Hann var látinn
sofa hjá vinnumanninum.
Honum leiddist hjásetan fyrst
í stað, en Hallfríður var hon
um svo góð og nærfærin, að
úr rættist um leiðindin. Svo
hófst slátturinn. Daginn, sem
borið var út, kom Hallfríður
með orf og ljá og gekk í slægj
una. Hún hafði sjálf lagt á
Ijáinn. Jóakim taldi sig
meira en meðal sláttumann,
en bústýrunni skilaði svo vel
áfram, að hann varð að hafa
sig ,allan við, til að jafnast
á við hana, og dró það ekki úr
aðdáun hans. En Hallfríður
hafði ekki langan tíma af-
lögu frá bústörfunum, en þá
tíma notaði hún vel.
Er gesti bar að garði, fór|
Jóakim með þeim og sýndi
þeim afköst bústýrunnar, og!
krítaði þá liðugt um tímann,!
sem hún hafði verið að losa’
þennan blettinn eða hinn.
Það varð því brátt almæli í
sveitinni, að bústýran á Mó-
um væri afburða dugnaðar-
forkur. Hamhleypa til allra
verka.
Sumarið leið, gott sumar
og notadrjúgt. Þá er það einn
dag í byrjun septembermán-
aðar, að Jóakim spurði Hall-
fríði, hvort hún vildi ekki ríða
með sér í kaupstaðinn og
lyfta sér upp. Hún vissi, að i
hann átti ágæta hesta, og
sjálf hafði hún gaman af hest j
um. Hún tók því boðinu, enda
hafði hann ekki um alllangt1
skeið minnzt neitt á hjúskap
inn. Og þó hafði hún heyrt
hann segja það við gesti, að
vísu hlæjandi með gamanyröa
blæ: Bústýra mín í ár, eigin-
konan að ári.
Síðari hluta dags söðlaði
fríði. Hún er bezta stúlka,
bráðdugleg og hugulsöm hús-
móðir. Og blessaður Páll
litli. Hann er í góðra manna
höndum, meðan hiin sér hér
um heimilið, sagði vinnumað
urinn.
— Eg segi ekki nema það
sem satt er. Pabbi er að verða
óþekkjanlegur maður, síðan
hún kom. Hættur að klæm-
ást og tala illa um kvenfólk
ið.
— Og er svo mikil eftirsjá
* !!|
BJARNl UR FlRÐl: lill
HALl LFRÍÐl TD J i\
8
Jóakim reiðhest sinn og hest^
þann, sem Hallfríði var ætl-
aður í ferðinni, og bjóst til
ferðar.
— Hvert ert þú að fara, {
pabbi? spurði dóttir hans, er
stóð á hlaðinu. — Ekki leggið,
þið af stað í kaupstaðinn í
kvöld?
— Eg ætla að láta athuga1
járninguna, sagði Jóakim.j
vatt sér á bak og reið úr'
hlaði.
— Athuga hvað? sagði
vinnumaðurinn, sem kom að
í þessu með hrífu í hönd.
Hann átti að fanga útheyið
fyrir nóttina.
— Járninguna, sagði dótt-
irin.
— Þá ber eitthvað nýrra
við. Eg veit ekki betur en við
höfum hjálpað til að járna
hér á Móum. Hann hefur til
þessa notazt við mig. Eg hef
haldið fæti á óstýrilátari hest
um en þessum, og auk þess
vorum við að laga undir þeim
fyrir nokkrum dögum, sagði
vinnumaðurinn gamli og dró
djúpt andann.
' — Hún setur allt á annan
endann, þessi bústýra okkar,
sagði dóttirin og hélt á eftir
vinnumanninum á þurrkvöll
inn. — Pabbi er alveg vitlaus
eftir henni.
— Talaðu ekki illa um Hall
í því? spurði vinnumaðurinn.
— Nei, en pabbi er að breyt
ast, og það er ekki allt til
batnaðar. Hún á sök á því.
Hann er vitlaus eftir henni,
en hún kvelur hann og drottn
ar yfir honum. Það gerir hún.
— Ef hún ætti eftir að
verða konan hans, þá kviði
ég ekki dögunum hér á Mó-
um. En því miður virðist hún
annars hugar.
■' V X<J XJlí V X±J
— Eg held hún v^ri, ,,f)aþr
sæmd af honum. í pabba aug
um skyldi ég ekki ganga eftir
henni með r/.-asið í skónum,
heldur lofa henni að sigla
sinn sjó. Eg er reið henni fyr
ir pabba hönd.
— Jæja, barnið gott. Finnst
þér ekki munur á allri um-
hirðu nú en áður var? Jafn-
vel meðan mamma þín lifði
og var hún þó talin góður
vf'rÞmaður og hirðusöm mann
eskja.
— Nefndu ekki mömmu í
samanburði við hana. Eg þoli
það ekki, sagði dóttirin.
Þau voru byrjuð á flekkn-
um. Nú var þögn um stund.
— Hefurðu heyrt það, að
hún hafi átt elskhuga? spurði
Sigurbjörn gamli.
— Ojá, hún komst upp á
milli hjóna, svo fallegt sem
það er.
— Þá hefur hún verið ung,
sagði Sigurbjörn.
— Stelpa á aldur við mig,
eða lítið eitt eldri, sagði dótt
irin.
— Ekki er það fallegt. En
ég á bágt með að trúa því,i
að hún hafi átt upptökin. |
— Þær eru ekki allar betri,
sem brosa fallega. Hvernig
var það með hana Laugu?
— Við skulum sleppa því,
telpa mín. — Hertu þig í
flekknum. Það fer að falla á.
VIII
Daginn eftir var indælis
veður. Fyrri hluta dagsins
var suðvestan hlývindi með
smáskúrum, en birti til og
hægði, er á daginn leið.
Þetta var afbragðs ferða-,
veður. Það var talinn vera tíu!
tíma lestargangur í kaupstað!
inn frá Móum. En Jóakim j
fór ekki með lest að þessu!
sinni. Hann vildi hafa svo
létta yfirferð, að komið yrði
heim um kvöldið eða fyrri
hluta nætur. Og standa þó vel
við í kaupstaðnum.
Snemma morguns voru reið
hestarnir tilbúnir á hlaðinu.
— Þú ætlar þó ekki með j
Gránu gömlu, pabbi? spurði
Jórunn, dóttir bóndans, þeg
ar hún kom fram á hlað'ið og i
sá gráa hryssu beizlaða, en'
þó berbakaða hjá reiðhest-
unum, sem voru tveir beztu
hestar bóndans.
það gott. — Þá vék hún sér
að Páli litla. — Þú manst,
hvað við höfum samið um.
Vertu blessaður, og hún
kyssti drenginn. En þá átti
hann eftir að hvísla einhverju
að henni, og sagði svo upp-
hátt. — Eg vil það heldur en
hitt. — Eg minnist þess,
sagöi Hallfríður og kysti hann
enn, og vatt sér svo í söðul-
inn.
Þau riðu greitt, en þó ekki
ýkja hratt til að byrja með.
Bóndi hélt fallega við fjör-
gamminn og lét hann fara á
kostum, en reið þó jafnan
samsíða bústýrunni. Hann
gerði ýmist að tala af fjöri,
lýsti búendunum, landkost-
um, fjöllum. ám og lækjum,
sem urðu á leiðinni eða
blöstu við í hlíðinni á móti,
eða þuldi átthagafræðina og
raulaði lagstúf eða bærði var
irnar, án þess að heyrðist. Og
oft leið þá bros yfir andlitið.
Brosið, sem fór því svo vel.
Er þau nálguðust einn bæ-
inn, sem stóð í hálfgerðri
kvos , undir fjallshlíðinni,
mælti Jóakim: — Þessi bær
heitir Dæld. Hér þarf ég að
skreppa heim og skila af mér
þeirri gráu. Þú heldur áfram.
Eg dvel hér ekki og næ þér
innan skamms.
— Jú, svaraði Jóakim. —
Grána gamla er seig. Það er
alltaf vissara að hafa vara
hest.og skemmtilegra líka.
Maður er hvort sem er í nokk
prs konar útreið, sagði Jóa-
kim.
— Þá held ég, að flestir
hestar hér séu betur til þess
fallnir en Grána gamla, sagðí
Jórunn. — Hún springur af
mæði. Því ferðu ekki heldur
með folann, sem þú hefur i
tamnirigu?
— Hann er ekkert hests-
efni, er jálkur og verður það
alla tíð. Grána gamla kann
þó sporið, og einu sinni var
hún fyrsta flokks reiðhest-
ur. Og snilli á hún enn í fór-
um sínum og seiglu, sem end
ist á langri leið.
Meira var ekki um það rætt.
Hallfríður kom í þessu ferð-
búin. — Þú gleymir ekki eld
inum, Jórunn mín, og gerir
góðan mat, sagði hún við
ungu stúlkuna. — Smalinn
ætlar að hjálpa þér við mjalt
irnar. Vertu blessuð og hafðu
j Miðvikudagur 6. september:
! 8,00 Morgunútvarp.
j 12,00 Hádegisútvarp.
, 12,55 „ViS /innuna": Tónleikar.
, 15,00 Miðdegisútvarp.
j 18,30 Tónleikar: Óperettulög.
18,55 Tilkynningar.
19.20 Veðurfregnir.
19.30 Fréttir.
20,00 ‘Tónleikar: Fiðlukonsert nr. 8
í a-moll op. 47 eftir Ludwig
Spohr (Rudolf Köckert og
Sinfóníuhljómsveit útvarpsins
í Miinchen leika; Fritz Leh-
mann stjórnar).
20.20 Frásöguþáttur: Farið í fjárrétt
ir; fyrri hluti (Þormóður
Sveinsson á Akureyri).
20,50 Einsöngur: Richard Tauber
syngur.
21,15 Tækni og vísindi; VII. þáttur:
Klukkur (Páll Theódórsson
eðlisfræðingur).
21,35 fslenzk tónlist: Tónverk eftir
Kristin Ingvarsson og Árna
Björnsson.
22,00 Fréttir og veðurfregnir.
22,10 Kvöldsagan: „Smyglarinn" eft
ir Arthur Omre; IV. (Ingólfur
Kristjánsson rithöfundur).
22.30 í léttum tón: Larry Adler leik
ur á munnhörpu og Franco
Molinari á harmoniku.
23,00 Dagskrárlok.
EIRIKUR
VÍÐFFÖRLI
Úlfurinn og
Fálkinn
38
Bryndís stökk á fætur og ætlaði
að flýja, en skelfingin virtist hafa
lamað fætur hennar. Ervin, sem
vissi ekki, hvað var að gerast,
reyndi aftur að rísa upp, en án ár-
angurs. Úlfarnir voru ekki nema
hálfvaxnir hvolpar, og þeir fylgd-
ust með hverri hans hreyfingu.
Þess vegna sá Bryndís sér leik á
borði að komast burt. Enn þá
einu sinni heyrðist þetta lang-
dregna væl innan úr skóginum, og
nú sá hún undarlega veru næstum
því slaga fram milli trjánna. Það
sló lokahöggið, hún var viss um,
að þetta væri varúlfurinn, og hún
tók til fótanna. Aðeins einn úlfur
elti hana, en sneri fljótlega við.
Ervin hafði nú lánazt að koma fyr
ir sig fótunum, og horfði nú á
þessa kynjaveru falla til jarðar,
meðan úlfarnir vældu og flokkuð-
ust um hana.
N