Tíminn - 24.07.1962, Blaðsíða 8

/■ / íxwfo 'Æm ÆBKUNNAR ÆBKUHHAR
ÍÉi iiii—
Jóhannes Jörundssen, fyrrum erindreki,
Fæddur 29. 4. 1931.
Sú harmafregn, að Jóhannes Jör-
undsson væri látinn, kom mjög sárt
við vini hans og velunnendur. Hann
var að sjá í fullu fjöri og þrótti:
lífsins átti aðeins þrjá tugi ára i
að baki, fæddur í Hrísey 29. april |
1931, samt sem áður hafði hann \
komið furðu miklu í verk og lokið'
stóru dagsverki, var nú í skyndi
kallaður brott.
Eg kynntist Jóhannesi heitnum
fyrir 10 árum, þá var hann
að þroska og efla hina uppvaxandi
æsku höfuðstaðarins, með því móti
að miðla þeim af þekkingu sinni
og list.
Listamaður var Jóhannes og
hygg ég hann hafi löngum haft
hug á meiri þátttöku í listsköpun
er fram liðu stundir, en önn líð-
andi dags krafðist starfs hans á
öðrum sviöum. Jóhannes Jörunds-
son var glæsimenni, hafði góða
framkomu og kunni vel að koma
fyrir sig orði og mynda hugsun
sina skýrt og hreint frammi fyrir
hlustendum sínum. Hann fékk því
fljótt hóp aðdáenda og var kjörinn
til forustu og framkvæmda, enda
jafnan þar að verki, er mest þurfti
við og ekki alltaf sem greiðust
brautin framundan. Skapmaður
var Jóhannes og átti stutt að.sækja
marga góða eiginleika í ætt frá
Hrísey. Harður var hann í horn
að taka, væri réttu máli hallað.
enda óx flest það er hann lagði
sig fram um að ljúka við og varð
sæmd hans jafnan'meiri og hlut-
ur hans betri við þau verk er hann
vann, hann vár maður er óx með
verkum sínum. Mikinn og ágætan
þátt tók hann í málefnum ungra
Framsóknarmanna hér í Reykjavík
og víðar um land. Bæði átti hann
sæti í stjórn FU.F. í Reykjavík
og landssamtaka ungra Framsókn
armanna um mörg ár og var í
stjórn sambands ungra Framsókn-
armanna nú er hann féll frá. Hann
var erindreki Framsóknarflókksins
um sinn og hafa ekki margir verið
svo ungir kvaddir til slíkra starfa.
Engum einum manni frekar á
félag ungra Framsóknarmanna í
Reykjavík að þakka vöxt sinn og
velgengni en Jóhannesi Jörunds-
syni.
Við minnumst hans bezt, félagar
í F.U.F. með öflugu starfi, líkt
og honum var kært að vinna.
Eg þakka Jóhannesi fyrir öll
vel unnin störf í þágu F.U.F. fyrr
og síðar. Hann var kvæntur Þór-
eyju Skúladóttur og hafði þeim
orðið fjögurra barna auðið.
Eiginkonu, bömum, móður og
systkinum, sem svo mjög eiga nú
sárt að binda, sendi ég samúðar-
kveðjur fyrir hönd allra ungra
Framsóknarmanna í Reykjavík.
Matthías Andrésson
H A U S T
Þú haustsins hljóð'i blær
ert hulinn mér.
f dimmu húmj hlær
f huga mér,
það lífsins litaflóð,
sem limið ber.
Þa'ð sefur sólarglóð
í sálu þér.
Þú auða grenigrein
hvar geym'ir þú
þitt Ijóð, þitt skart?
Und stein,
í von og trú
á vorsins ljós og lit
og langan dag,
um sífellt sóíanglit
o.T sunr.arbrag.
Þvf hvar sem húmið hlær
þinn hugur fer.
Þú haustsins hljóð'i blær
ert hul'inn mér.
Jóhannes Jörundsson.
Það var ókyrrð í þingsalnum,
deilur loguðu undir, loftið var
lævi blandið. Þá gekk til ræðu-
stóls hár maður vexti og gjörvu-
legur. Innan stundar^ fór þrumu-
raust hans um húsið, í fáum, hnit-
miðuðum setningum gerði hann
grein fyrir afstöðu sinni til máls
ins, dró upp skýra mynd af því,
sem um var að ræða og skildi eft-
ir í hugum þeirra, sem á hlýddu.
Það kom kyrrð f salin'n, deilurn-
ar hjöðnuðu og andrúmsloftið
hreinsaðist. Dómur var fallinn;
Jóhannes Jörundsson hafði talað.
Jóhannesi Jörundssyni voru
gefnir fleiri hæfileikar en ég
hef fundið hjá nokkrum öðrum
manni. Listamaður var hann af
guðs náð, ræðusnilldin var aðeins
eitt af mörgu. Forystuhæfileikarn-
ir voru ótvíræðir; hið skapand;
listræna eðli hans samfara ólg-
andi orku til stórátaka gerðu
hann að glæsilegum foringja. Þá
var það og hans höfuðkostur,
hversu glöggskyggn hann var og
fljótur afs finna kjarna hvers
máls. Það var aldrei neitt hik á
honum, þótt þyrftj að taka stórar
ákvarðanir á stuttum tíma. Og
óhræddur var hann að leggja tii
orrustu fyrir þann málstað, sem
hann taldi réttan vera. Sýnilegt
ofurefli skelfdist hann ekki.
Félagsmálaforinginn, ræðusnill-
ingurinn, málarinn og skáldið Jó-
hannes Jörundsson er fallinn í
valinn. Enginn mun hafa vitað það.
betur en Jóhannes sjálfur, hversn
tvísýn sú barátta var, er hann
síðast háði, en enginn mun hafa
verið bjartsýnni á farsælan bata.
Og óskelfdur mætti hann því of-
urefli, sem enginn fær unnið.
Aldrei gleymi ég þeirri stundu,
er ég sá Jóhannes í fyrsta sinn.
Það var norður á Siglufirði. Hann
stóð í stafni báts, sem renndi að
bryggju og henti til mín landfest-
um. Mér fannst ég sjá þarna
skyndilega fulltrúa hinna fornu
víkinga, og undraðist ekki, er
hann síðar sagði mér ættir sínar.
Hákarla-Jörundur úr Hrísey var
langafi hans, Jóhannes Jörunds-
son skipalóðs var afi hans og
faðir hans var Jörundur Jóhannes
son var formaður og vélstjóri í
Hrísey. Móðir Jóhannesar, María
Pálsdóttir, er ættuð úr Suður-Þing
eyjarsýslu, fædd í Borgargerði í
Höfðahverfi, komin af dugmiklu
sæmdarfólki.
Frá fyrstu stundu bundumst við
vináttuböndum. Þau bönd hafa
aldrei slitnað, heldur styrkzt. Og
þótt einstaka sinnum hafi skoð-
anamunur skipt okkur millj hópa,
þá hefur taugin aldrei rofnað;
sönn vinátta endist lengur en
deilur um dægurmál.
Nú er mér sá vandi á hönd-
um að kveðja þig, vinur og
bróðir. í fyrsta lagi fyrir
hönd allra ungra Framsóknar
manna oa þakka. þér ómœld-
an skerf þinn . tíl samtaka
þeirra. í ö&ru lagi sem nán-
asti vinur og samherji i þau
átta ár, sem við höfum báð-
Dáínn 14. 7. 1962.
’ aZZar árstiðirnar og talaðir
þar í líkingamáli um eigið lif.
Þeir, sem einhvern tíma lesa
þau stuttu en snjöllu kvœði
j öll, munu skilja, að höfundur
inn átti ekki von á langllfi í
hinum jarðneska likama, en
horfði þó bjartsýnn og stör-
huga til hins ókunna:
SUMAR
Þú svala sumarnótt
óg sef hjá þér,
þá aiit er oiftið hljótt,
ti'I ynd'is mér.
Far heill til framandi yndis
stranda.
Örlygur Hálfdanarson.
ir starfað a.ð (élagsmálum inn
an Framsóknarflokksins.
Minningarnar og þakklœtið
fyrir samverustundirnar
streyma fram, en tungan er
treg að hrœr&st. Má ég ekki,
Jóhannes, nota þín eigin orð■?
Þú hittir œtíð í mark. Mig
langar til að birta litla kvæð
ið, sem þú nefndir Vor. Þar
sem þú í fáum orðum segir
alla þína lífs sögu. Þú b&nn-
aðir mér œtíð að segja ióilki
frá hinum alvarlega hjarta-
sjúkdómi, sem þú varst lost-
inn strax í œsku. Og fœstir
vissu, að þú eyddir mörgum
œskuárum í sjúkrahúsum
norðan lands cg sunnan.
Þannig leið þitt œskuvor. En
fœrri vissu, að erlendir lœkn-
ar kváöu upp yfir þér dauða-
dóminn fyrir 10 árum
og að þú gekkst hvern dag til
verks vitandi það, að fullnœg
ing dómsins gat komiö á
hverri stundu. En hvi skyldi
ég þegja lengur?
V O R
Eg Sit á sjávarströnd
og syrgi þig
þú vorsins villiönd,
sem waktir mig
af blundi barndóms míns
og bernsku fárs,
með hörpu hjarta þíns
/ og harma sárs.
Eg vaki er vorið dvín,
ó, villiönd,
hve sárt ég sakna þín
á sjávarströnd.
Jóhannes, við, sem erum
enn á þessari jarðneskn sjáv-
arströnd, söknum þín. Þitt
skarð verður aldrei fyllt aitur.
Mestur söknuður og harmur
er kveðinn konu þinni og
börnunum fjórum. Megi guð
gefa þeim og móður þinni og
systkinum þótt ekki vœri
nema örlitið brot af æðru-
leysi þínu og kjarki og bjart-
sým og létta þeim hina erf-
iðu göngu, sem nú er fram-
undan án þinnar samfylgdar
Móður þinni er það minnis-
stœðast að þú varst blíðiynt
barn, að frá þér stafaði œtíð
sérstakur Ijómi og að þú gazt
hujggað öðrum betur á örlaga
cg raunastundum. Eg veit, að
þú munt vaka yfir öllu, sem
þér var kœrast og minningin
um þig verður þeim mest
huggun.
Þú varst undir það búinn
að sigla frú þessan strönd ttt
hinnar, sem enginn þekkir.
Þér var tamt að nota hafið
sem likingu i kvœðum þinum.
í kvœðinu Sigiing segir þú
m. a.:
Við nyrzta haf
ég siigli súðarbyr,
og saltur úði hafsins
er sem fyrr,
éjgin geisiabaugur
um mitt forna -fiar ’
í fölu ljósi sólar
yfir mar.
Svefninn langi hefur lokað
augu.m þínum. SiaHnain er
hafin inn í sumarnóttina til
tyrirheitnn landsíns handan
ha.fsins Enn vil ég no+a hin
piain orð um leið og ég kveð
Ma hinzta sinni Þú ortir um
í dag kveðjum við Jóhannes Jör-
undsson í hinzta sinn. Þegar ég
nú rita nokkur minningarorð um
þennan gamla vin og samherja, þá
renna ósjálfrátt upp í huga minn
fjölmargar'^myndir úr samstarfi
okkar á undanförnum árum. Þess-
ar myndir birtast mér bjartar og
hreinar.
Samstarf manna getur verið á
marga vegu. Það er ekki ætíð
að menn eigi samleið, þótt þeir
stefni að sama marki, en ég átti
því láni að fagna að eiga sam-
leið með Jóhannesi, og mér er
það fyllilega Ijóst. að það skarð
sem rofið er í raðir ungra Fram-
sóknarmanna verður vandfyllt.
Það var sama að hvaða verki
Jóhannes gekk, alltaf var hann
mestur verkmaður. Sérstaklega
minnist ég þess er hann stjórnaði
skrifstofum Framsóknarmanna í
Reykjavík. Þar vann hann frábært
starf í ómældum vinnustundum.
Eg á einnig góðar minningár um
samstarf okkar Jóhannesar í sam-
bandi ungra Framsóknarmanna og
gleymi aldrei hinum mikla krafti
sem ávallt fylgdi starfi hans, brenn
andi áhuga hans fyrir framgangi
samtakanna og trúarinnar á að
barátta okkar myndi bera góðan
árangur. Eg minnist þeirra stunda
þegar við ræddum framtíðina,
i hversu hugumstór hann var og
setti markið alltaf hærra og lengra
en hinir
Jóhannes, ég þakka þétr allt
þitt mikla starf í þágu samtaka
ungra Framsóknarmanna. Sérstak-
í lega þakka ég þér þá miklu orku
| sem þú gafst okkur samstarfs-
! mönnunum.
Eftirlifandi konu þinni og börn-
j um, móður og systkinum sendi ég
I mínar innilegus-tu samúðarkveðjur.
Markús Stefánsson
Jphannes Jörundsson, auglýs-
ingastjóri andaðist í Landspítalan-
um 14. þ.m., og fer útför hans fram
í dag.
Jóhannes var fæddur í Hrísey
29. apríl 1931, og var hann því að-
eins rúmlega 31 árs. er hann lézt.
Hann ólst upp í Hrísey hjá for-
eldrum sínum, Jörundi Jóhannes-
syni, útgerðarmanni, og Maríu
Aldísi Pálsdóttur Faðir hans er lát
inn fyrir nokkrum árum.
Á barnsaldri veiktist Jóhannes
hastarlega af hjartasjúkdómi, er
hann háði harða baráttu við um
nokkurra ára skeið. og var honum
þá vart hugað líf En brátt hresst-
ist hann svo. að hann hóf störf
og leiki á ný, eins og aðrir jafn-
aldrar hans.
T I M I N N, þriðjudagurini! 24. júlí 19G2. —
8