Tíminn - 24.07.1962, Blaðsíða 14

ið enn eftir að gerast þjónn minn,
verðið þér að útvega yður föt fyr-
ir peningana, sem ég hef þegar
látið yður fá.
Svo gekk hún fram hjá honum
og hélt áfram upp stigann og
heyrði á eftir sér lágværan orða-
flaum á spænsku. Hún vissi ekki
gerla, hvað hún átti að finna
handa honum að gera, ef hann þá
stakk ekki af með seðilinn, jafn-
skjótt og hún sneri við honum
haki. Meðan hún beið þess, að lít-
il hörundsdökk þjónustustúlka
opnaði herbergisdyr hennar, hug-
leiddi hún, hvort hún hefðj borg
að honum nóg til að hann væri
fús til að vera lífvörður hennar,
ef nauðsyn krefði. Sannleikurinn
var sá, að nú þegar hún var kom-
in hingað og var mörg þúsund
mflur burt frá heimili sínu, skelfd
ist hún það, sem framundan var,
og hún vonaði, að maðurinn, sem
átti að hjálpa henni, skytj fljót-
lega upp kollinum. Hann var að
minnsta kosti enskur landi henn-
ar á þessum ókunna, undariega
stað.
Mario hneigði sig og dró sig í
hlé, eftir að hafa borið töskurnar
hennar inn í herbergið. Hann lok-
aði dyrunum hljóðlega á eftir sér,
svo birti yfir svjp hans og lágur
hjartanlegur hlátur heyrðist um
ganginn.
3. KAFLI.
Herbergið var hátt til lofts og
glerdyr út á litlar svalir, sem fag-
urt útsýni'var frá út á hvíta sand-
strönd, bláan himin og enn þá
blárri sjó. Pálmatré náði ejnmitt
upp að handriiðinu á svölunum,
og beint fyrir neðan var garður-
inn, vanhirtur að vísu, en einmitt
þess vegna svo undrafagur. Hún
tók ofan hattinn og þurrkaði svit-
ann af enni sér.
Það var rafmagnsvifta í her-
berginu og hún setti hana á
straum. Svo athugaði hún, hvað
var að baki dyranna i hinum enda
herbergisins og það reyndist vera
baðherbergi og hún hrukkaði enn-
ið, þegar hún leit inn. Það virt-
ist a?5 vísu vera þrifalegt, en bað-
kerið var gamalt og komnar skell-
ur víða.
— Hefur sennilega komið með
Kólumbusi, muldraði hún.
Hún gckk um í herbergi sinu
og skoðaði það í krók og kring,
rakst meðal annars á pappírsblað
á veggnum, sem virtist snjáð og
gamalt, en hún vonaði, að tímarn-
ir, sem gefnir voru þar á mál-
tíðum, giltu enn. Hún var svöng
og myndi einmitt geta farið í bað
og skipt um föt, áður en matur
yrði framreiddur.
Þegar hún nokkru síðar opnaði
dyrnar, munaði minnstu, að hún
félli um Mario, sem sat með kross
lagða fætur í ganginum, beint
fyrir framan herbergisdyr hennar.
Hún leit gremjulega á hann.
— Skyldustörf yðar fela ekki í
sér að sitja fyrir utan herbergið
mitt, hrópaði hún reiðilega. —
Eg þarf ekki heldur fylgd niður
í borðsalinn, bætti hún við, þegar
hann kom á eftir henni niður
stigann eins og tryggur hundur.
— Ef ég fer. út á eftir, skal ég
senda eftir yður.
— Siesta er hollt bæði fyrir
líkama og sál í eftirmiðdagshitan
um, tautaði hann og virtist alls
ekki móðgaður, þótt hún hefði tal
að kuldalega til hans. — Það eru
fáir, sem fara út á götuna þá.
Hann ættj að vita það, hugsaði
Elenor, og það var satt, að hit-
inn var orðinn býsna mjkill. Hún
kjnkaði kolli sem þökk fyrir
ábendinguna og hann hneigði sig
kurteislega. — Eg skal fara, fyrst
senorita vill, að ég fari núna.
Hann hneigði sig aftur og hvarf
í átt til dyra.
Borðsalurinn endurspeglaði
vissan virðuleik og byggingarlistin
var eins og víðast annars staðar
með spönsku sniði, og við glugga
og fyrir ofan dyr voru fallegir út-
skurðir j tré. Elenor fannst helzt
sem hún hefði verið flutt aftur
til fortíðar, meðan hún sat og
beið þess, að matur væri fram
borinn. Glæsilegar, skrautklædd-
—■ i m "'■-r.'MSBBaa—u
ar konur höfðu svifjð með þokka
um þessa sali, ksnnske höfðu þæj
með ótta horft á s.ióræningjaskip
nálgast eða sigla fram hjá. Svo
rumskaði hún og reyndi að hugsa
um nútíðjna.- Hún varð þess vör,
sér til undrunar, að hér voru aðr-
ir gestir. Englendingarnir tveir,
sem verið höfðu henni samferða á
bátnum, brostu og kinkuðu til
hennar kolli og við eitt borðið sat
annar maður einsamall. Auk þess
var þarna ungt par, bersýnjlega
enskt og Elenor taldi víst, að þetta
væru nýgift hjón á brúðkaupsferð.
Við borð úti við gluggann sat
feitlagin kona með eftirlíkingu
af demöntum í eyrum og um háls.
Maður nokkur kom inn. Elenor
ákvað samstundis, að þetta væri
enskur uppgjafa liðsforingi. Hann
gat varla annað verið, allt yfir-
bragðið, yfirvaraskeggið, sýndi
það Ijóslega. En John Graham
myndi ekki komá s.vona Englcnd-
ingslega fram, ekki eftir það, sem
hún hafði um hann heyrt.
Ef frá voru taldar nokkrar
kollakinkanir, var engjnn, sem
veittj henni teljandi eftirtekt, og
þegar hún hafði snætt, gekk hún
upp á herbergi sitt aftur. Hún
fór úr kjólnum og lagðjst út af
á rúmið til að skrifa bréf heim
um að hún vferi komin alia leið
heilu og höidnu og útskýra fyrir
móðurinni, að áætlun hennar
hefði breytzt. Hún hafði fengið
boð um að heimsækja eyjuna og
sá sannarlega ekki eftir því, skrif-
aði hún. Tvcim tímum seinna opn
aði hún augun og rétti úr sér eft-
ir að hafa sofið vel. Siesta var
sannariega holl fyrir sál og
líkama, hugsaðj hún. Hitj.nn hafði
lækkað nokkuð, og hún var hress
og velupplögð.
Hún varð undrandi yffr því að
9
finna syfjaðan þjón, sitjandi á
ganginum fyrir utan herbergið
hennar. Mario reis hálfvandræða-
legur á fætur og brosti, eins og
hann óttaðist, að hún setti ofan
í við hann. Áður en hún komst til
að segja nokkuð, brosti hann og
benti á skyrtuna og stuttbyxurn-
ar sínar.
— Eg gerði eins og þér sögð-
uð, senorita, og nú er ég snyrti-
lega klæddur, meira að segja á
fótunum.
Elenor leit á hann og sá, að
hann hafði orðið sér úti um ódýra
sandala og nýja skyrtan var ólíkt
skárri en sú gamla.
— Er nokkuð, sem ég get gert
fyrir yður? spurði hann ákafur.
— Bara vísað mér á pósthúsið,
sagði hún.
Og svo gengu þau út úr gisti-
húsiftu. út í sólskinið og niður eft-
ir götunni. Mario leit hrokafullur
í kringum sig, eins og hann myndi
skora hvern þann á hólm, sem
diríðist að nálgast senorituna
hans. En Elenor mætti aðeins bros
andi og glaðlegum andlitum, og
hinjr innfæddu voru mjög vina-
legir. Af og til nam hún staðar
til að skoða í glugga. Þá nam
Mario einnig staðar og stóð þolin-
móður og beið, þar til hún var
reiðubúin að halda áfram. Það
var margt, sem vakti áhuga henn
ar. Einu sinni heyrði hún vand-
ræðalega ræskingu að baki sér.
Það var Mario, sem beið eftir
tækjfæri' til að taka til máls.
— Já? 'sagði hún.
— Ef senorita óskar að kaupa
eitthvað, skartgripi, gimsteina og
það eru mjög fallegir skartgripir
hér, mjnjagripi eða hvað sem þér
óskið,xþá veit ég, Mario, hvar þér
getið fengið það svo ódýrt.
— Ekki núna, en seinna ætla
ég að kaupa hitt og annað, sem
Fyrri hluti: UndanhaU, eítír
Arthur Bryant. HeimiUir eru
STRIÐSDAGBÆKUR
ALANBROOKE
114
að ræða um margvisleg minni hátt
ar atriði, þar á meðal ráð til að
ná flugvélamóðurskipum út úr ís.
Ein af hinum snjöllu hugmyndum
Dickie Mountbattens.
Síðari hluta dags kom land í
augsýn og við nálguðumst smátt
og smátt Halifax. Úr brúnni, þar
voru auk mín, forsætisráðherrann,
frú Churchill, Mary, Pound, Úort-
al og Mountbatten, sáum við höfn
ina ágætlega og hafnsögumann-
inn, sem framkvæmdi það vanda-
sama og erfiða starf að koma hinni
stóru Queen Mary til hafnar.
Okkur var fengin til afnota
mjög þægileg járnbrautarlest
með dásamlegustu klefum . . .
10. ágúst. Quebec. Eg vaknaði
eftir mjög þægilega nótt í um-
hVerfi, sem minnti mig helzt á
Skotland. Mjög falleg fljót og vötn
sem ég hefði haft gaman af að
fiska f. Ferðin var mjög skemmti
leg og óg hafði mikla ánægju
af henni. Rétt áður en við fórum
yfir St. Lawrenee-fljótið, stanzaði
lestin og Mackenzie King tók á
móti forsætisráðherranum og fjöi
skyldu og ók þeim áfram í bif-
reið sinni . . .
Við héldum áfram með lestinni
og komum til járnbrautarstöðvar-
innar í Quebec um klukkan 5,30
e. h. Þaðan var farið með okkur
til Chateau Frantenace-gistihúss-
ins . . . Við höfum fengið allt
gistihúsið til umráða meðan á ráð
stefnunni stendur. Ameríkumenn-
irnir koma ekki fyrr en á föstudag
inn, sem er afleitt og táknar nokk
urrá daga töf fyrir okkur.
11. ágúst. Quebec. Við byrjuðum
daginn með sameinuðum herfor-
ingjaráðsfundi klukkan 10,30 f. h.
til þess að ræða um baksvið hins
væntanlega fundar okkar og reyna
að álykta af því, hvað legið gæti
að baki allrar þeirrar andstöðu,
sem við höfðum mætt að undan-
förnu. Að því er ég fæ bezt séð,
þá er King frumkvöðull flestra
14
þessara erfiðleika og andvígur
nær öllum hernaðaraðgerðum í
Evrópu. Auk þess er Marshall
enn móðgaður vegna þess, að við
skyldum hafna áformum hans um
innrás í Frakkland yfir sundið á
síðastliðnu ári,
. . . Eftir hádegisverð sátum
við fund með kanadíska herfor-
ingjaráðinu til þess að útskýra
fyrir þeim höfuðatriðin í stefnu-
skrá okkar.
Ausandi rigning og hvassviðri
i mestallan dag. Winston fór til
Hyde Park, til þess að dvfelja hjá
Roosevelt í nokkra daga.
12. ágúst. Quebec. Við Pound,
Portal, Riddell-Webster, Mount-
batten og ég tókum okkur frí frá
störfum í dag, lögðum af stað
klukkan 9 f. h. Ókum fjörutíu
mílur í norður, gengum því næst
í þrjá stundarfjórðunga eftir skóg
artroðningi, unz við komum að
stöðuvatni. Þar tókum við vélbát
og fórum yfir vatnjð, að litlum
fiskikofa, sem franskur Kanada-
maður átti. Landið var dásamlegt,
furutré þöktu hæðirnar, sem lágu
hallandi niður að vatninu, bimir
lifðu í skóginum og bjórar bjuggu
við efra vatnið, sem við fiskuðum
í. Veiðin var hins vegar léleg, að-
eins litlir silungar og þeir ekki
margir, en það skipti ekki máli eða
dró úr ánægju okkar. Séð var fyr-
ir öllu, stöngum, línum, flugum
og ágætum hádegisverði . . V .
Vötnin held ég að hafi verið köll-
uð St. Vincent og St. Guillaume.
Á leiðinnj heim fórum við fram
hjá íkorna, sem var óvenjulega
gæfur og mjög fallegur. Loks fór
skunkur yfir veginn fyrir fram-
an okkur. Við flýttum okkur út til
að sjá hann betur en þá var hann
horfinn inn í skógarþykknið ,
Þegar við komum aftur til
gistihússins, var klukkan næstum
10 e. h. og við höfðum haft sem
næst tólf klukkustunda hvíld frá
störfum.
Þennan dag sáum við í fyrsta
skipti merki um þverrandi líkams
styrk Dudley Pounds. Á leiðinni
út hafði hann misst jafnvægið og
næstum dottið niður í lítið gil
og það var rétt með naumjndum
að Dickie Mountbatten hafði náð
til að verja hann falli. Á leiðinni
til baka áttum við í erfiðleikum
með að koma honum til bifreið-
arinnar. Hann viriist alveg ör-
magna“. '
Samkvæmt þeirra eigin vitnis-
burði, fóru afnerísku fulltrúarnir
til Quebec staðráðnir í því að
beita öllum hugsanlegum ráðum
til að fá sínar tillögur samþykkt-
ar“. Við það bættist svo vaxandi
styrkleiki lands þeirra og aukin
vöid á höfunum.
Enda þótt Bretland hefði enn
miklu fjöimennara herlið í Evr-
ópu og á Miðjarðarhafssvæðinu,
þá var aðstaða Ameríkumanna
miklu sterkari, heldur en hún
hafði verið í ársbyrjun Stríðs-
framleiðsla þeirra var nú gífur-
leg. í júní höfðu skipabyggingar
þeirra náð hámarki sínu. Á Kyrra
hafi var það herskipa- og kaup-
skipafloti þeirra, sem öllu réð,
og þrekvirki Pattons á Sikiley
hafði haft jafn styrkjandi áhrif
og sigrar Montgomerys á Breta
veturinn áður. Patton talaði nú
um sjöunda herinn sem vopnfær-
ustu og sigurvænlegustu herdeild
í heimi“.
„Við verðum að fara til þess-
arar ráðstefnu með sigurvissu",
sagði Marshall við starfsfélaga
sína. Enda þótt hann og King
stefndu sinn að hvoru takmarki —
annar til að tryggja það að árás-
in yfir sundið yrði framkvæmd
eins fljótt og þv; yrði komið við,
hinn til að auka herlið Banda-
manna á Kyrrahafssvæðinu. fyrir
hina væntanlegu sókn gegn Japön
um — þá' voru þeir þó báðir jafn
andvígir þeirri hernaðarlegu
stefnu, að auka herlið á Miðjarð-
arhafssvæðinu gegn Þjóðverjum,
sem þar voru nú víðast á undan-1
haldi Fáum dögum áður en
í brezku fulltrúarnir sigidu ti)
Ameríku, hafði King haldið ráð-
stefnu með Kyrrahafs-aðmírálum
sínum í Sap Francisco til þess að
gera út um ýmis atriði viðvíkj-
andi árásinni á Gilbertseyjarnar
í nóvember og þá hafði MarShall
ekki haft neitt við tillögur hans
að athuga. Því að enda þótt þær
gerðu ekki ráð fyrir Þýzkalandi
sem fyrsta viðfangsefnj, þá kröfð
ust þær ekki mikils hernaðarlegs
liðsafla. Til þess að hernema kór-
aleyjar úthafsins þurfti ekki fyrst
og fremst svo fjölmennt herlið,
heldur æft og Valið. En ef mörg-
um flugvélamóðurskipum yrði
safnað saman til slíkra hernaðar-
aðgerða, yrði afleiðingin sú, að
Bretar gætu hvergi framkvæmt
innrás f Evrópu nema yfir sund-
ið.
Tii þessa hafði meginorsök
þess að amerísku hernaðarhug-
myndjrnar höfðu ekki náð fullum
sigri verið sú, hve forsetinn var
fús til að faliast á tillögur Chur-
; chills — eða svo var það í auguut
hinna sérlegu ráðgjafa hans. Os'
ekki var hann fyrr kominn til
Quchec með liðsforingjum sínum
en vsmli Treistarjnn lagði þei.'v
. T í M I N N, þriðjudagurinn 21. jííli 1903. —

i