Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 24.12.1936, Blaðsíða 13

ALÞÝÐUBLAÐSINS
13
þúfu við hlið sér og bauð henni
til sín með bliðu brosi.
En stelpan skellihló og snéri
baki við honum. „Nú finst mér
margt skrítið vera á seiði hér í
fjölhmum," sagði hún iog hvarf í
skóginn eins og lítil álfamey.
„Halló, halló, hó,“ kallaði Gjá-
bakkakallinn og kastaði brauð-
snúðnum níður í 'skjóðuna svo að
smjörlíkið skvettist til. „Bíddu,
bíddu, ég get spáð fyrir þér!“ En
stelpan var gjörsamlega horfin og
um því dottin niður af stólnum.
„Hva — hvað, — og ég, sem sit
nakin,“ sagði hún, og teygði pils-
ið sitt niður, svo að það hyldi
brúna og þrýstna leggina.
„Puff, þetta vil ég ekki heyra,“
svaraði Gjábakkakallmn. „Þú
þarft ekki að setja upp þennan
feimnisvip. Ég er nú svo sem
vanur að sjá svona sitt af hverju
af þessu taginu.“
Hann settist niður á auðan stól
hafði ekkert skilið eftir. Hún virt-
ist ekki vera til 1 það. Það var
þá bezt að sleppa henni, enda
mundu áreiðanlega vera fleiri og
betri stelpur til hér í þessu fjalli.
Hann kastaði skjóðunni á bakið
og gékk beint í áttina til gráa
selsins. Nú varð hann að fara
að sjá sér fyrir húsnæði yfir nótt-
ina. Næturnar voru kaidar, svona
hátt uppi á fjöllum.
17 INUM TÍMA SEINNA stóð
■*-á Gjábakkakallinn fyrir utan
gráa selið í birkiskóginum. Hann
strauk skegg sitt, setti upp fal-
legasta og blíðasta svipinn, sem
hann átti tii og gékk inn.
„Go-kvöld,“ sagði hann og
hneigði sig herralega.
Selsstúlkan sat við arineldinn
og hafði sokkaskifti. Hún vár ung
og bráðfalleg, með tvær langar
og þykkar brúnar fléttur niður
eftir bakina. Hún kiptist svo
hastarlega við, og hún var næst-
og tók munnhörpuna upp úr vasa
sínum.
„Nú skalt þú fá að heyra „Set-
ervalsinn“,“ svo stakk hann
munnhörpunni inn í skeggið og
blés nokkra lokkandi tóna. Takt-
inn sló hann með stígvélahælnum
svo að það kvað við í kofanum.
Stelpan gat ekki annað en farið
að hlæja. Hún flýtti sér að draga
upp um sig sokkana og binda
þá fasta með rauðu sokkabönd-
unum. Valsinn hljómaði svo ynd-
islega dillandi, að hún gat ekki
varist því að hreyfa nettan fótinn
eftir hljómfallinu. Hún hafði ekki
dansað vals síðan á jólunum og
það /var svo hræðilega langt síð-
an.
Þegar hann hafði leikið um
stund, hætti hann og lét munn-
hörpuna aftur í innri jakkavasa
sinn og greip eftir óhreinum
kaffibolla, sem stóð á borðinu.
„Ég get spáð fyrir þér, þetta
er bollinn þinn, býst ég við,“
sagði hann, og hló yfir alt sitt
skeggjaða andlit.
„Ja, þetta er bollinn minn.“ —
Stúlkan roðnaði út undir eyru.
Hún hafði alveg gleyint að þvo
tupp, í eftinniðdag.
Gjábakkakallinn tók bollann,
veifaði honum þrisvar yfir höfði
sér og góndi svo grafalvarlegur
í hann.
„Hm,“ sagði hann og hristi höf-
uðið. „Nei, nei, nei,“ sagði hann
o g augun urðu einkennilega
starandi og dularfull.
„í Jesú nafni, hvað er það eig-
inlega sem þú sérð,“ spurði
stúlkan, og dró andann ótt og
títt. Hún var orðin náföl.
Gjábakkakallinn strauk sér
spekingslega yfir skeggið og
stundi. Það var eins og hann
vildi strjúka af sér eitthvað
slæmt.
„Nei, það er ekkert hættulegt,“
sagði hann; „en þú verður að
yfirstiga marga erfiðleika, áður
en þú færð hann.“
Hann velti og snéri bollanum
fyrir sér og rannsakaði hann á
ný. Og alt í einu lýstist upp alt
skeggjaða andlitið og varð að
einu sólskinsbrosi.
„O, hvert í logandi; en sú
framtíð, sem bíður þín,“ sagði
hann og sló á lærið. „Þú verð-
ur rík og hamingjusöm alla þína
æfi.“
Selsstelpan var öll eintóm augu
og eyru, >og neðri vörin lafði
lítið eitt miður, rauð og vot.
Gjábakkakallinn sleikti út urn.
Hún gekk til hans, gægðist yfir
öxl hans ofan í bollann. „Er þetta
satt?“ spurði hún trúgjörn.
„Eins satt og að ég heiti Hall-
björn,“ svaraði Gjábakkakallinn
drýgindalega, og hallaði sér að
ungmeyjunni.
„En segðu mér, lukkunnar pam-
fíll, get ég fengið að vera hér í
nótt?“
„Ja, en hvaða náungi ert þú
eiginlega?“
Fólk kallar mig Gjábakkakall-
inn, en annars er ég Ástarbrand-
ur, æfintýramaður, spámaður og
spilari,“ sagði hann hreikinn og
augun ljómuðu framan í stúlk-
una.
„Ja-æja, ja-há,“ sagði stúlkan
og hugsaði sig dálítið um, um
leið og hún fitlaði við flétturnar
sínar. „Þú verður þá að sofa
þarna uppi á loftinu,“ sagði hún
loksins og benti upp í mæninn.
„Je e nú hræddu um þa,“ sagði
Gjábakkakallinn himinlifandi. —
Hann skelti af sér skjóðunni.
„Bara, ef ég ætti nú hveitiköku,
smjör og rjómakaffi," sagði hann
svo, og varð eins og rjómi í aug-
unum, en andlitið brosti alt sam-
an.
„Ætl ekki verð einhve rá me
þa,“ sagði stúlkan búrkonulega.
Ef það var rétt, að hún yrði
sterkrík, þá gerði ekki mikið til,
þó að hún spandéraði svolítið á
þennan spámann. Hún bar góð-
gætið á borð.
„Seztu nú hérna, og verði þér
að góðu.“
Gjábakkakallinn var nú alveg
í essinu sínu; hann át og át, þar
til hann ætlaði að springa. Þessi
selsstelpa var bara hreinasti eng-
ill. Ætli hann ætti að biðja henn-
ar eða bara . . .? Slík manneskja
mundi sóma sér vel á Gjábakka,
ó, þú himinsins herra.
Úti var farið að dimma rnjög
og það lýsti svo notalega frá
glóðinni í stónni. Gjábakkakall-
inn stóð upp frá borðinu, þakkaði
fyrir matinn og hneigði sig. —
Stelpan gat ekki annað en farið
að hlægja. Svona skrítinn karl
hafði hún ekki séð fyr á æfi
sinni. Það var bara eintóm gleði
og hlátur alt i kring um hann.
„Spilaðu Setervalsinn aftur,“
bað hún.
„Sjálfsagt, fa,gra jómfrú,“ svar-
aði hann og vatt sér léttilega að
stólnum. „Eigum við kannske að
dansa?“ sagði hann, og augun
urðu skökk eins og á Kínverja.
„O, nei, ekki held ég það, og
svo kannt þú það ekki, býzt ég
við,“ hló stelpan.
Gjábakkakallinn spratt upp og
smellti með fingrunum.
„Komdu bara stúlka mín,“
sa,gði hann eins og drengur, þá
skal ég sýna þér hvað ég get.“
Með annari hendinni stakk.
hann munnhörpiunni inn í skeggið
og roeð hinni greip hann utan um
stelpuna. Hún streittist fyrst í
stað, svolítið á móti, en þetta
var alt of hlægilegt. Hún varð að
láta svo lítið undan. Þetta var
beinlínis upplífgandi, þó að gam-
all væri hann orðinn. Gamli
Skeggi lék á als oddi og þau
sveifluðust urn litlu stofuna, sjö
sinnum fram og aftur, en þá var
hún búin að fá nóg. Annars hefði
hún viljað dansa lengur, hefði
hann ekki verið svona gamall
og skeggjaður.
„Hvernig fanst þér? — Gat ég
það ekki?“ spurði Gjábakkakall-
inn og stakk kitlandi fingrinum
undir hendina á stúlkunni.
„O-jú, þú varst ekki sem verst-
ur,“ svaraði hún og skvetti til
fléttunum. Hún settist svo á stól-
inn við arininn og strauk sér um
mjaðmirnar. Henni fanst að þessi
spámaður væri alldjarfur og hún
var þegar farin að sjá eftir því
að hafa leyft honurn að vera í
nótt. Ef til vill var þetta venju-
legur stelputogari, og jafnvel
einn af þeim verstu — einn af
þeim, sem ekki lét sig. Það væri
víst bezt að hún klifraði sjálf
I