Tíminn - 20.06.1964, Blaðsíða 7

★
Grönn og létt upp á fótinn,
með glettni og góðvild í aug-
unum, logandi af fjöri og þrá
eftir að hitta ættingja sína. —
Þannig kom Þorbjörg Ruby
Þorvaldsson Couch okkur fyr-
ir sjónir, þegar hún snaraðist
inn á skrifstofur Tímans og
bað hann að hjálpa sér að
finna ættingjana. Og það ætti
að vera nóg tíl af þeim, í móð-
urætt er hún komin beint af
Jóni biskupi Arasyni, og þeir
eru margir ,sem rekja ættir
sínar til hans og viðurkenna
frændsemina fúslega.
— Eg er búin að hitta hann
Jón, áa minn, en hann sagði
nú ekki mikið, sagði Þorbjörg
glettin. En að öllu gamni
slepptu, þá brenn ég í skinn-
inu eftir að hitta ættingja mína
hér, og mér er sagt, að þeir
hljóti að vera margir hér í ná-
grenni Reykjavíkur. Móðurafi
minn var Sólmundur Símonar-
son og bjó einhvers staðar á
Hvítánmllum, líklega á
Hvítárósi en móðuramma
mín var Guðrún Aradóttir,
komin í beinan legg frá Jóni
Arasyni, einnig uppalin í Borg
arfirðinum, einhvers staðar í
nágrenni við Akranes. Eg
hrekk alltaf við, þegar ég heyri
að einhver sé af borgfirzkum
ættum.
ýmsar íslenzkar afurðir, svo að
margir ættu að kannast við
hann.
Þorbjörg kom í íslandsheim-
sókn sína 6. júní og dvelst hér
til 5. júlí. Og hún er ákveðin
í að nota tímann vel.
— Meðal annars ætla ég að
stanfa á einhverju sjúkrahúsi
hér í svona hálfan mánuð,
kauplaust, bara til að geta sagt
að ég hafi unnið á sjúkrahúsi
á íslandi. Eg er nefnilega út-
lærð hjúkrunarkona og hef
starfað á mörgum sjúkrahús-
um í mörg ár og er starfandi
enn. Nú vinn ég á sjúkrahúsi
í White Rock B.C., þar sem ég
bý nú.
Séra Benjamín Kristjánsson
á Laugalandi í Eyjafirði hefur
boðið mér til sín, og hann býst
við, að ég geti fengið að starfa
á sjúkrahúsinu á Akureyri. Mér
er sagt, að það sé skortur á
hjúkrunarkonum hér á íslandi,
svo að ég ætti ekki að vera
nein byrði. Eg þarf aðeins að
verða mér úti um þýðingar á
læknisfræðilegum heitum, svo
að ég viti, hvað amar að sjúkl-
ingunum.
— Áttu ekki fjölda ættingja
vestra?
— Jú, sand af þeim. Við vor
um nú 8 stúlkur og fimm dreng
ir mömmu og pabba, ég í miðj
unni. Svo dó mamma ,og pabbi
kvæntist aftur íslenzkri konu,
ekkju með þrjú börn, og þau
eignuðust fimm böm saman,
svo að þetta er ekki lítill hóp-
ur.
Þorbjörg Ruby Þorvaldsson Couch.
rétt. Um kvöldið var ég svo í
leigubíl, og af því að ég er nú
forvitin, þá settist ég fram í
og spjallaði við bflstjórann. Eg
sagði honum, að ég væri að
leita að ættingjunum, og þeg-
ar ég sagðist vera af borgfirzk
um ættum, sagði hann með
hægð: „Ætli við séum þá ekki
bara Skyld?“ Hann er nú að
grafast fyrir um, hvort svo sé
ekki, og eitt er víst, hann heit
ir sama nafni og annar sonur
minn. Svona hjálpar nú tilvilj-
unin manni.
Þorbjörg er flugmælsk á ís-
lenzku, þótt enskan gerist
stundum áleitin.
— Við töluðum íslenzku
heima, þegar ég var bam, og
ég lærði að stafa á íslenzkum
blöðum. Eg stafaði fyrir
mömmu, meðan hún var við
eldhúsverkin, og svo sagði hún
mér, hvað orðin þýddu. Mér
gengur vel að lesa íslenzku.
Hins vegar hætti ég fljótlega
að nota íslenzkuna í daglegu
tali, og nú hef ég ekki talað
íslenzku síðan 1925. En þetta
er fljótt að koma aftur.
— Hins vegar hef ég alltaf
lagt rækt við þjóðerni mitt
og viljað vera íslendingur. Eg
þykist geta talið mér til tekna
að ég er ein af stofnendum The
Icelandic Canadian Club. Við
komum saman nokkur eitt sinn
árið 1937, íslendingar og ensk
ir makar þeirra og ein íslenzk
hjón, dóttir Péturs Rögnvalds-
sonar og maður hennar. Og upp
úr þeim fundi spratt þessi fé-
FINNUR EKKIÆTTINGJANA
— Faðir minn fæddist á DúH
í Sæammdarhlíð. Faðir hans
var Þorvaldur Þorvaldsson,
bóndi á Rein í Hegranesi og
síðar á Ytri-HofdöliMn, þar sem
hann bjó, þangað til hann flutt
ist vestur um haf með fjöl-
skyldu sína 1886, en þá var fað-
ir minn aðeins 15 ára. Móður-
fjölskylda mín fluttist vestur
ári síðar. Sveinn, faðir minn,
var kaupmaður á Nýja-íslandi
og átti mikil viðskipti við ís-
lendinga með fisk og ost og
— Eg giftist Englendingi.
Hann er nú dáinn, en við eign
uðumst tvo syni, sem nú eru
kvæntir og búsettir í Kaliforn-
íu. Hins vegar höfum við lítið
samband hingað heim ,og ég
vissi ekki um neina ættingja
hér. Eg skrifaði frændum mín-
um vestra og reyndi að fá upp
hjá þeim eitthvað nánar um
ættir mínar hér heima, en þeir
\dssu lítið meira en ég. Annar
þeirra ráðlagði mér að leita
til blaðanna, og það sýndist
mér gott ráð.
— Fordæmið var líka fyrir
hendi. Fyrir allmörgum árum,
1946 held ég það hafi verið,
kom íslenzkur karlakór til
Kanada. Þá talpði einn kórs-
manna í útvarpið og bað ætt-
ingja sína að gefa sig fram,
hvað þeir og gerðu strax. Eg
var einn þeirra, og við áttum
margar glaðar stundir með þess
um ágæta manni, sem er víst
látinn núna.
— Fyrst eftir að ég kom
hingað, bjó ég á Hótel Borg.
En svo kom Anna Guðmunds-
dóttir leikkona til mín, en hún
er frænka kunningjafólks míns
vestra, og hún bauð mér að
búa hjá sér á Hagamel 29 og
reynist mér vel við leitina.
— Annars gekk mér vel á
sunnudaginn, þá fann ég eigin
mann frænku minnar, að ég
held, með því að leita í síma-
skrá, og nú fæ ég bráðum að
vita, hvort það reynist ekki
lagsskapur, sem nú telur fjðl-
marga meðlimi. Við gefum út
tfmarit, og félagið blómstrar.
— En sem sagt, nú væri ég
þakíklát, ef ættingjar vildu láta
til sín heyra, hvort sem er af
biskupsættinni eða einhverri
annarri. Satt að segja varð
mér um og ó, þegar ég heyrði
alla söguna um hann Jón og
lá við, að ég hætti að halda
frændsemi okkar á loft. En
nú er ég alveg búin að sætta
mig við hann. — KH.
Dr. Richard Beck:
Móður/örð og feðrafold
Kveðja frá Vestur-Íslendingum flutt á lýðvelriishátíðinui
í Reykjavík 17. júní 1964
Dr. Richard Beck.
„Hvar sem ég er staddur á
hnettinum, er skammt heim í
Fagraskóg.“ Þannig kemst þjóð-
skáldið ástsæla og nýlega látna,
Davíð Stefánsson frá Fagraskógi,
að orði í yndislegri grein um æsku
stöðvar sínar í Eyjafirði.
Vér börn íslands, sem ævidvöl
eigum utan ættjarðarstranda, get-
um tekið heitum huga undir þau
fögru orð skáldsins. Vér eigum
öll vorn Fagraskóg, hjartfólgnar
æskustöðvar, hvar sem þær kunna
að vera á landinu.
Og eftir því, sem æviárunum
fjölgar, sækja æskuminningarnar
fastar á hugann Einar Páll Jóns-
son skáld í Winnipeg talaði áreið-
anlega beint út úr hjörtum alls
þorra þeirra landa sinna, sem
slitu barnsskónum hér heima, þeg
ar hann segir í einu cinna snjöllu
ættjarðarkvæða:
Hún skýrist í huganum, móðir,
þín mynd
þess meir sem að líður á dag;
öll forsagan tvinnuð og tengd
minni sál
eins og texti við uppáhaldslag.
Enn skipta þeir þúsundum,
landar vorir vestan hafsins, sem
mæla á íslenzka tungu. Eðlilega
er meirihluti þeirra í hópi mið-
aldra og eldri kynslóðarinnar, þótt
finna megi hreint ekki fátt fólk
yngra að árum, sem getur talað
íslenzku mjög sæmilega. En rækt-
arsemin við ísland er ekki tak-
mörkuð við það fólk eitt af vor-
um stofni vestan hafs, sem kann
íslenzka tungu eða skilur hana. í
hópi hinna, sem það gera ekki,
og þeim fer vitanlega fjölgandi,
eru þeir fjöldamargir, sem bera
í brjósti einlægan ræktarhug til
sinnar feðrafoldar.
Djúpstæður ræktarhugur íslend
inga þeim megin hafsins til ís-
lands lýsir sér fag-'.rlega í því,
að þeir fjölmenna nú á sumri
hverju í heimsókn til ættjarðar-
innar. Dvelur hér nú stór hópur
þeirra í kynnisför til frænda og
vina, meðal þeirra margir sem sjá
nú í fyrsta sinn fagurt og sögu-
frægt land feðra sinna. En ís-
land svíkur aldrei neinn, er með
opnum augum og heilum huga leit
ar á fund þess, sízt af öllu þá,
sem íslenzkt blóð rennur í æðum.
Ekkert treystir heldur betur fram
haldandi ættar- og menningar-
tengsl vor íslendinga yfir hafið,
en einmitt slíkar heimsóknir, og
sérstaklegs af hálfu yngri kynslóð
arinnar vestan hafsins. Það er því
fagnaðarefni, og góð spá um fram
tíðina, að fleiri og fleiri úr þeirra
Framhald á bls. 11-
fj
'rfMINN, laugardaglnn 20. iúní 1964 —