Vísir - 22.12.1952, Síða 17

JÓLABLAÐ VÍSIS
17
Gulmyitdur K.
Eiríksson:
□T
Nær allan veturiim höfðu
verið ráðagerðir miklar um
þetta ferðalag, og mörg orð
fallið um það — jafnvel stór-
yrði. Það hafði verið rætt um
þetta fram og aftur, líkt og
þetta fyrirhugaða ferðalag væri
umsvifamikil ferð umhverfis
sjálfan hnöttinn. Ferðin mundi
sennilega taka fjórar klukku-
stundir á litlum strandferðabát
— að viðbættri nokkurra daga
dvöl á sjálfum staðnum.
En loks hafði endanlega ver-
ið frá öllu gengið í eldhúsinu i
Sjávarborg og þar sögð hin
síðustu orð, að viðstöddum
tveimur þátttakendum ferðar-
innar, Rósmundar skósmið og
Flóka, en að hinum þriðja fjar-
verandi, Arnoddi Dalfell fyrr-
verandi óperusöngvara, sem
oftast var þrætueplið á þessum
heimilisfundum, enda tor-
trj^ggnin mest í hans garð, um
að ferðin yrði heillavænleg og
öllum til sórna — bæði aðilum
og aðstandendum.
Fram á seinustu stund reyndi
Rósniundur að sannfæra kon-
una sína um afturhvarf sitt til
betra líís. En Jófríður, kona
hans, trúði því ekki að óreyndu,
að .þeir brygðu .út af vana sín-
um, Rósmpndur og Ðalfell, að
drekka sig út úr ölvaða, úr því
þeir væru saman á annað .borð.
— Nei, nú er það alvara.
Fullkomin alvara! Vín fer ekki
inn fy.rir mínar varir í ferð-
innijsagði Rósmundur sannfær-
andi röddu-
— Það er þýðing'arlaust að
ræða þetta meira, ,eg vona að-
eins, að þú sjáir sóma þinn í
að ver.ða þér ekki til skammar
í öðru plássi, sagði Jófríður,
kona hans? þungbúin.
— Andskotinn hafi það, að
það borgi sig í.slíku þjóðfélag'i,
að vera heiðarlega þenkjandi,
þegar rnaður er aldrei tekinn
alyarlega, sagði Rógnrundur
með þjósti..
Þá var-barið að dyrum. Það
bjargaði málinu enn einu sinni
á þessu stigi. Inn um gættina
rak Filipus útfararstjóri höfuð-
ið, mjög alvarlegur og hákristi-
legur á svip, og bauð gott
kvöld. Honum var boðið kaffi,
og allt hið fyrra tal féll niður.
— Eg ætlaði að ná í þig á
verkstæðinu, en þú varst þá
farinn, Rósi, sagði Filipus, þeg-
ar hann var byrjaður að sötra
kaffið og bryðja sykurinn.
— Nú? sagði Rósmundur
heldur stuttaralega og enn
með vott af þrjósku og hörku í
málrómnum.
— Er það ekki í'étt, að þú
farir vestur í Mararþorp á
morgun?
—• Jú, sú var ætlunin að
minnsta. kosti.
— Jæja, Rósmundur minn,
mér dat.t n.ú svona í hug, að
biðja þig um að gera mér mik-
inn greiða, úr. því þú ferð vest-
ur á annað borð. Þannig er mál
með vexti, að hún Þórkatla,
konan hans Ólafs gamla Eilífs-
sonar í Sandvík, er dáin. Þú
þekkir haim Ólaf gamla eða er
ekki svo?
— Og í e.ma tíð þekkti eg nú
karlsauðinn hann Ólaf gamla í
Sandvík.
— Hún er nú farin, gamla
konan. Henni var mjög um-
hugað um, að eg og enginn
annar en eg smíðaði utan um
hana, er þar að kæmi. Hún fór
nærri um það, gamla konan, að
kisturnar hjá mér eru ósvikn-
ar og vandaðar. Hann Ólafur
gamli falaði svo kistuna hjá
mér, en fyrir afglapahátt og
aulaskap strákstaulans á verk-
stæðinu hjá mér, vissi eg ekki
fyrr en í morgun, að seirda átti
kistuna með síðustu ferð, svo
að hún er þegar á eftir áætlun.
Eg get varla á heilum mér tekið,
að standa skuli á kistunni og
eg næstum búinn að svíkja
daúða manneskju. Mér er því
mikið áhugamál, að einhver
áreiðanlegur maður hafi eftir-
lit með kistunni og sjái um að
hún komist á leiðareirda hið
fyrsta, sagði Filipus útfarar-
stjóri.
— Það ættu að vera einhver
ráð til að fría þig við sálar-
sturlun út af þessaiú kistu, ef
ekki er amrað en að líta eftir
heirni á leiðinni á bátnunr,
sagði Rósnrundur.
Þannig hafði þá líkkista
bætzt við í ferðalagið.. — Flóki
gat ékki annað, er Filipus út-
fararstjóri hafði kvatt, en haft
orð á því, að alltaf batnaði
það. Nú væri engum lexrgur
Ijóst, hvort þetta yrði skemmti-
för eða jarðarför!
— Spai'aðu þér allt spott og
spé, drengur minn, sagði Rós-
mundur hátíðlega. Okkur er
öllum holt að hafa alvöi-u lifs-
ins í huga öllum stundum.
Þetta er ekki amrað eir kristi-
legt góðverk og kristileg góð-
verk margborga sig — alltaf.
Sólskinsmorgunn.
.Flóki hélt niður bryggjuira.
Klukkan átta átti Hi'ímfaxi,
flóabáturimr, að leysa festar.
Það var ys og hávaði niðri
við bátinn og mikil mannaferð.
Uirgar stúlkur fóru í hópunr
niður bryggjuna. Þær hlógu,
skríktu og mösuðu saman há-
værar; voru kátar og glaðvær-
ar og flögmðu til og frá eiirs og
fiðrildi — og' í fjai'lægðhrni
biðu þeirra ef til vill hugljúf
ævintýri.
Fólkið streymdi um borð í
bátiirn. Það var auðséð að það
/rði mikill fjö.ldi nreð honum
í þéssari ferð.
þarna stóð þá Rósmundur
Brándsson skósnriður. Hann var
kominn rúður eftir; ætlaði ekki
að láta standa á sér. Hann var
klæddur gráunr rykfrakka, með
ljósan hatt og trefil -— og hafði
tekið með sér göngustafimr
góða, með silfurhundshaus-
handfanginu, sem hann notaði
ekki nema við allra hátíðleg-,
ustu tækifæri. Það var auðséð,
að liánh ætlaði að láta það
sjást í Mararþorpi, að ha.nn
væri fyrirmaður.
Jófríður stóð þarna hjá hon-
um og Karen og Hugrún, tvi-
burarnir.
Flóki kastaði á þau kveðju.
— Góðan dag. — Jæja, þá
er maður mættur. Ekki ætlar
ferðaveðrið að vera amalegt.
Þau heilsuðu honum öll glað-
lega.
— Það er bezt að fara að
koma sér um borð. Klukkan er
alveg að verða átta, sagði Flóki.
Rósmundur skimaði upp eftir
bryggjunni og sagði:
— Þú hefur víst ekki orðið
var við Dalfell?
— Nei, er hann ókominn?
Ertu viss um að hann sé þá
ekki kominn um borð?
— Nei. Hann getur verið
kominn urn borð, þó eg hafi
ekki orðið þess var. En eg verð
að hinkra eftir honum Filipusi.
Eg skil ekkert í manninum :rað
koma svona spint. Hann á það
við sjálfan sig, ef hann verður
af bátnum, með líkkistuna.
Það yrði dálagleg uppákoma, ef i
kerlingarhróið yrði nú enn einu
sinni af kistunni, fyrir bölvaðan
trassaskapinn í honum.
— Klukkan er alveg að verða
átta, sagði Flóki óþolinmóður
— og rétti Jófríði höndina til
kveðju.
— Vertu sæll, Flóki minn,
og skemmtu þér nú reglulega
Vel. Þú passar upp á karlinn
minn, sagði Jófríður kankvís-
lega og glettin.
— Æ, vertu ekki með þessa
tortryggni og jag sí og æ, kona,
sagði Rósmundur afundinn.
í þessu aka .tveir menn
skröltandi handvagni, með'lík-
kistu, niður bryggjuna. Það
glymur hátt undir hjólum
vagnsins . í steinhellunum í
bryggjunni.
— Ó, Jesús-Pétur! Líkkista!
Á hún að fara með? hrópar ein
stúlkan á bryggjunni upp yfir
sig. — Er kannske lík í hemii?
— Auðvitað er ekkert lík í
henni. Hún er galtóm. Held-
urðu, að það væri komið með
hana á handvagni, ef það væri
lík í henni? segir rauðhærður,
freknóttur og aðsópsmikill
strákgapi, sem hefur snúið sér
áfergjulega að stelpufansinum
— og hugsar sér gott til glóðar-
innar.
— En púkó, að það skuli
endilega þurfa að vera líkkista
með — einmitt í þessari ferð,
segir önnur. — Eg er alveg
eins og fest upp á þráð, guð
minn. Þetta eyðileggur allt!
Eg veit eg skemmti mér ekki
neitt. — Oj-bara!
— Æ, blessaðar látið ekki
svona barnalega, stelpur. Verið
ekki með þennan óhemjuskap.
Haldið þið, að maður láti
nokkrar borðfjahr hafa slík’
áhrif á sig, segir einn strákur-
inn borginmannlega.
— Hver héldurðu að eigi að
hugsa urn líkkistuna á leiðinni?
Hæ — sjáið! — Lúðrasveitin
er að koma, segir annar. IJann
bendir upp bryggjuna. —
Lúðrasveitin á að Vera með.
Hún á að spila á sæluvikunni
í Mararþorpi. Kannske verður
dansað á leiðinni, manneskja.
— ,,Þú varst minn æsku-
engill — ást mín var helguð
þér . . . . “ söng einn strákanna
og greip utan um eina blóma-
rósina, er rak upp óp.
Hjá handvagninum méð iík-
kistuna stóðu Rósmundur, Fili-
pus útfararstjóri og Áslákúr lík-
kistusmíðanemi. Filipus talaði
flaumósa, með tóbaksdropa
framan á nefbroddinum.
— Jæja, vinur, þú ætlar þá
að sjá um þetta fyrir mig. Hann
Ólafur gamli í Sandvík tekur
sjálfur á móti kistunni við
bátinn. Eg . sendi honum orð
með símanum í gær. Þú biður
hann afsökunar á því, að eg
skyldi ekki geta haft kist.una
til á réttum tíma. Mig tekur
það sárt, af því að hún Þór-
katla sáluga var svo mikO
; mæðumanneskja í lífinu, að

í einni svipan virtist maðnriun ganga úr skorðum.
þetta skyldi nú þurfa að koma
fyrir að síðustu.
Það var kallað til þeirra frá
bátnum, að renna handvagnin—
um að bátshliðinni. Með snör—
um handtökum var kistunnti
kippt um borð, og komið fyrir-
á lestarhlerunum, og kastað'
yfir hana ábreiðu.
— Jæja, vinur vertu marg-
blessaður, góða og skemmtilegai
ferð, sagði Filipus útfararstjórí.
að síðustu. •—• Já, það er satt_
Andartak. Eg er hérna með*
grafskrift, sem eg orti í einurra.
logandi hvelli 1 nótt, eftir hana.
Þórkötlu sálugu. Það er svolítil:.
kveðja til gamla mannsins, till
að bæta þetta allt upp, skilurðu..
En hún er, sko, algjörlegæ.
gratís. Þú segir honum Ólafi.
gamla það.
Rósmundur sneri sér nú að»
Jófríði og sagði:
— Þá er víst bezt að kveðja-
góða mín. Hann kyssti konunai
til málamynda lauslega á kinn-
ina og sömuleiðis dæturnar.
— Vertu sæll og berðu öllurra
beztu kveðju, sagði Jófríður.
— Góða ferð, pabbi, sögðu*
tvíburarnir einum rómi.
Báturinn flautaði með hvellu..
jinjóu flautuhljóði. — í því að*
báturinn seig frá bryggjunni,
hóf lúðrasveitin að leika marz,.
þar sem hún hafði tekið sér
stöðu á brúnni.
Fólkið á bryggjunni kallaðíi
og veifaði — og báturinn fjar-
lægðist óðum land.
Rósmundur, ér stóð úti viS
borðstokkinn og' horfði í land...
vaknaði upp úr hugsunum sín--
um við það, að Flóki hnipti £
hann og sagði honum, að Arn-
oddur Dalfell væri niður £
borðsal.
— Jæja, anzaði Rósmundur.,
líkt og annars hugar. — Hamu
er ekki að hafa fyrir því að*
láta mann vita af sér.
Þeir gengu því næst niður £
borðsal bátsins.
Þar sat Arnoddur Dalfell í
góðu yfirlæti, í uppveðruðunr.
samræðum við miðaldra, feit-
laginn, nauðsköllóttan ferða-
lang, sem bar það greinilega
með sér, að hanh hafði þegar
teygað alldrjúgt af ferðapelan-
mn.
— Þetta eru vinir mínir,
sagði Arnoddur Dalfell hátíð-
lega og hressilega við sessu-
naut sinn. — Jæja, þið eruð þá
komnir. Eg var farinn að halda.
að eg myndi ekki sjá ykkur
fyrr en við kæmum á þanra.
hinn mikla stað — Mararþorp-
Fáið ykkur sæti.
— Já, fáið ykkur sæti. Hans
vinir eru mínir vinir. Hvað'
sagðistu aftur heita — eg er
svo gleyminn á nöfn? sagði sá
feiti. — Jæja, það gérir ekk-
ert, — nei, ekkert — eg gleymi
því hvort sem er strax aftur.
Nöfn eru nöfn. Við erum vinir
— það eitt skiptir máli. Þú ert
söngvari — eg man að þú
sagðist vera söngvari. Stór-
kostlegur söngvari. — En nú
fáum við okkur allir bjór. —
Halló, fjóra bjóra, takk, kallaði
hann til skipsþernunnar.
Rósmundur og Flóki settust