Morgunblaðið - 30.04.1933, Blaðsíða 42

38
MORGTTNBLAÐTÐ
Bydens kafll
ávalt nýbrent og malað.
STERKT
BRAGÐGOTT
DRJÚGT
Hafið hngfast að RTDENS KAFFI
bragðast best.
Nýja Kaifibrenslan.
(houses of parliament)
SAUCE
er heimsþekí merki.
H.P. Fisk- og kjöt sósa.
Worchestershire sósa.
Tomato Ketchup.
H.P. Pickles,
gerir matinn gómsætan og girnilegan.
Skerpir lystina. Eykur matgleðina.
H.P. vörur fást í flestum verslunum.
Heildsölubirgðir:
H. Ólafsson & Bernhöft.
svona erfitt um gönguna, því að
ekki fór hann svo hratt yfir
landið. Þórir var enginn asni á
sumum sviðum. Hann vissi, að
hann fekk tímakaup fyrir ferð-J
ina, svo að það var hreinn og
beinn óþarfi að sprengja sig,1
best að taka lífinu með ró.
Hægt og rólega miðar Þóri
áfram. Kassinn ruggar á herð-
um hans og hænurnar glápa
heimskulega upp í himininn
gegnum rifurnar á lokinu og
við og við gefa þær til kynna að
þær sjeu lifandi. Haninn er
móðgaður yfir þeirri meðferð,
sem hann hefir orðið fyrir og
þegir. Þórir er nú kominn upp
á háheiði. Sest hann þar niður
hjá mosavöxnum steini og fær
sjer í nefið. Kassann leggur
hann við hlið sjer. Tekur hann
nú mjög að syfja og hallar sjer
upp að steininum. Líður ekki á
löngu áður en honum. rennur í
brjóst.------
Ekki veit hann hversu lengi
hann hefir sofið, en þegar
hann vaknar stendur maður
uppi yfir honum.
Hyggur Þórir nú að hannj
muni hafa sofið dægur eitt eða
meira, og sje nú verið að leita
dauðaleit. En þegar hann kem-
ur til ráðs sjer hann, að þetta
er Ágúst Atlasön, bróðir hús-
bóndans.
— Jeg er að ekreppa vestur
í Mikladal, sagði Ágúst og
strauk makkann á hesti sínum.
.— Þú ert að sækja hænsin fyr-
ir hann Svein bróður minn. Eru
þau í þessum kassa?
— Já, segir Þórir.
— Það er erfitt að bera
kassa yfir fjall í þessurtn hita,
segir Ágúst.
— Já, það er sem jeg segi,
svarar Þórir.
— Nú skal jeg kenna þjer
ráð, segir Ágúst. — Taktu
hænsin úr kassanum og rektu
þau svo á undan þjer. Jeg held
þau sjeu ekkert of góð til að
ganga. Það er engin meining í
að vera að bera þau á bakinu.
Þórir dregur upp pontu sína
í skyndi.
— Viltu ekki í nefið, Ágúst
minn, segir hann, og er hann
þó ekki vanur að bjóða fólki í
nefið.
Ágúst tekur í nefið, kveður
svo Þóri, stígur á bak hesti sín-
um og heldur svo áfram leiðar
sinnar.
Þórir lætur sér nú ráð hans
að gagni koma. Tekur hann
hellustein einn og mölvqr lokið
af kassanum. Hænsin verða feg-
in frelsinu og hoppa út. Þórir
lætur kassann eiga sig en tekur
hinsvegar kaðalspottann og not-
ar fyrir keyri á hænsin. Byrjar
nú reksturinn. Nú er það af
hænsunum að segja, að þau litu
í kring um sig. Fanst þeim alt,
sem þau sáu, harla merkilegt og
vel þess vert, að athugað væri
þánar. Hoppuðu þau 'því alla-
jafna út af götunni og alt af
sitt í hvora áttina. Það, að Þór-
ir var að dangla í þau með keyr
inu, gerði bara ilt verra. Hann
varð altaf að vera á harða
hlaupum að reka þau saman,
en varla var hann búinn að ná
þeim saman í hóp, þegar þau
ruku út í allar áttir og eltinga-
leikurinn byrjaði á nýjan
leik. I hita stríðsins uppgötv-
uðu hænsin það, að þegar stór
steinn eða tjöm varð á vegi
þeirra, þurftu þau ekki annað
en að berja vængjunum ótt og
títt, þá komust þau yfir þetta
með góðu móti. En Þórir gat
ekki farið loftförum yfir tor-
færumar, til þess var hann
ekki nógu háfleygur.
Þegar kom niður í heiðar-
brekkumar, miðja vegu milli
háfjalls og bygðar, var Þórir
orðinn hænsunum svo reiður, að
hann rjeði sjer ekki. Það var
um Þóri eins og svo marga
hversdagsgæfa menn, að þá
sjaldan að hann reiddist, þá
vissi hann ekki hvað hann gerði.
í síðustu skorpunni hafði hon-
um tekist að ná hænsunum sam
an og koma þeim á götuslóð-
ann.
Rekur hann þau nú áfram
nokkur augnablik. En alt í einu
hoppar ein hænan út af göt-
unni og út í runna þar nálægt.
Þórir tekur viðbragð, hendist á
eftir henni og þrífur til hennar.
Þá flýgur hænan upp, en Þór-
ir steypist fram á höndur sínar
í runnann og rífur sig á hrísl-
unum. Stendur hann nú upp,
viti sínu fjær af vonsku, gríp-
ur stein og eltir nú hænuna með
morð í huga.
Gengur svo lengi, að ekki má
á milli sjá hvor sigra muni. Þór-
ir kastar einum steini eftir ann-
an, en tekst furðanlega að
sneiða hjá markinu. Þó fer svo
að lokum að hann vængbrýtur
hænuna, tekur hana svo og snýr
hana úr hálsliðnum. Hræinu
kastar hann frá sjer, að það
megi verða hröfnum að bráð.
Þá er Þórir hefir þetta gert,
tekur hann upp vasaklút sinn
og þurkar framan úr sjer svit-
ann, fær sjer síðan í nefið og
fer að svipast um eftir hinum
Sumar-skðfatnaður,
SVO sem hinir viðurkendu O. K. Strigaskór með gúmmí-
sóium, á böm og fullorðna, afar ódýrir. — Karimanna-
strigaskór með leðursólum og hælum, ágætir. Kven-Körfu-
skór, ótal tegundir, fallegar og ódýrar. Bama og Unglinga
Sandalar, góðir og ódýrir o. m. fl.
Skóverslun B. Stefánssonar.
Laugaveg 22 A. — Sími: 3628.
fuglunum. Eru þá hin hænsin
komin langar leiðir í burt og
langar leiðir hvert frá öðru. Það
er kökkur í hálsinum á Þóri,
því að það er oft skamt á milli
gráts og ofsa reiði, en með því
að Þórir er karlmenni og hreysti
menni jhið mesta, harkar hann
af sjer, tekur sjer grjót í hönd
og hyggst að hefna harma sinna
á flugdrekum þessum. Stóð or-
ustan lengi og var ósleitilega
gengið fram, enda fóru svo
leikar að hænuraar fellu dauð-
ar. Er þá haninn einn eftir uppi
standandi. Tekst nú hið ein-
kennilegasta og að ýmsu leyti
hið merkilegasta einvígi, sem
háð hefir verið á íslandi, síðan
þeir Gunnlaugur og Hrafn slóg-
ust út af stelpunni henni Helgu.
Haninn flýgur og hoppar.
Þórir æðir á eftir með grjót-
kasti og formælingum. Stein-
amir gusast úr höndum hans
eins og kúlnahríð úr vjelbyssu
og blótsyrðin streyma af vörum
hans eins og stórfljót í vorleys-
mgum.
Altaf berst leikurinn lengra
og lengra frá götunni og ofar
og ofar í hlíðina. Að lokum er
haninn kominn fram á kletta-
snös eina. Þar stendur hann og
horfir yfir breiða bygð. En í
sama bili kemur einn af stein-
um Þóris fljúgandi í loftinu og
lendir í skrokk hans, svo að
bylur í. Haninn fellur við og
Þórir flýtir sjer þangað og nær
í hann. En haninn er ekki dauð-
ur. Þegar hann finnur hönd ó-
vinarins leggjast á sig, raknar
hann við og tekur að brjótast
um. Þórir tekur þá upp sjálf-
iskeiðing sinn og sníður haus-
inn af hananum. Lyftir hann nú
skrokknum sigri hrósandi upp
í loftið. — Á, varstu feginn að
láta undan, helvískur árinn!
segir hann og sendir hananum
af hendi fram af klettasnösinni.
En nú er það svo með hanana,
að þeir lifa þótt þeir deyi og
fljúga, þótt þeir missi hausinn.
Haninn fell því ekki til jarðar,