Morgunblaðið - 23.10.1957, Blaðsíða 15

Morgunblaðið - 23.10.1957, Blaðsíða 15
Miðvikudagur 23. okt. 1957 MORCVHBLAÐIÐ 15 Sr. Sigurbur Einarsson: Haldið \ austur í glóðheitu roki Við erum komin nokkuð langt suður í Messína-sund. Þá fer að koma strekkingur á móti, ekki mikill að vísu, en nógur til þess að brátt fer að rísa kröpp bára. Þegar út úr sundinu kemur, er þessi strekkingur orðinn að glóð- heitu roki. Loftið verður gulmistr að og undir sól að sjá bregður á það einkennilegum litbrigðum, eins og þegar rauðglóandi málm- ur er að kólna. Sjórinn verður brátt úfinn og skipið tekur að höggva. Eftir nokkra klukkutíma er ekki annars kostur, en draga lir ferð, láta vélarnar ganga fyr- ir hálfri orku, ef vært á að vera í skipinu. Skipstjórnarmenn eru þaulvan- ir siglingum á þessum sióðum. Þeir segja okkur, að þetta sé eyðimerkurrok, komið beint inn- an af reginauðnum Afríku, og geti staðið yfir allt að því fimm sólarhringa. Auk þess orðið miklu hamrammara en þetta, sem svarfar um okkur nú. — Þetta þóttu flestum ískyggilegar frétt- ir, enda tekið með áhyggjusvip Og fálæti. En til hvers að vera að mæða sitt hjarta með áhyggjum. Þetta stóð ekki nema rúma' tvo sólar- hringa og seinkaði okkur ekki nema um rúmar hundrað mílur. En mörgu af fólkinu leið illa, og borðsalur var fáskipaður. Margt af fólkinu var algerlega ósjóvant og kannske ekki laust við hræðslu. Og auk þess voru þetta áreiðanlega öllum vonbrigði. Okkur hafði allt dreymt um að sitja í þægilegum dekkstólum,. liggja i sól, og líða þannig áhyggjulaus yfir azúrbláan og spegilsléttan flöt Miðjarðarhafs- ins. Nú var sá fagri draumur fokinn út í glóðheitt rok og gult fjandsamlegt mistur. Skip Barböru Hutton Síðari og verri óveðursnóttina, gat ég ekki sofið — mest vegna hita, og reika út í hliðargang, þar sem eru þægilegir stólar. Klukk- an er tæplega fimm. Þegar ég hef setið um stund í rökkrinu, sé ég að stúlka kúrir í stól úti í horni. Ég veit, að hún er kennslukona og prestsdóttir frá Osló. Henni líður auðsýnilega ekki vel, svo ég fer að spjalla við hana. Hún hefur nálega ekkert soíið í tvo sólarhringa, segir hún mér, setið uppi og rorrað. Ég spyr, hvort það sé sjóveiki, sem að henni gangi. — Ekki oeint. Hvað þá? Það grípur hana hræðs’a hvert sinn, sem hún leggst i kojuna. Hræðsla við hvað? Að skipið sé að farast. Ég hef áður kynnzt þessu fyr- irbrigði á sjó og veit hvað það getur orðið alvarlegt. Svo ég fer að reyna að tala kjark í hana. Og kannski aldrei brugðizt boga- listin svo illa. Það er dapurlegt til frásagnar. Ég fer að segja henni frá því, að hér sé ekkert að óttast. Skipið sé þrælvandað og traust, enda upprunalega byggt sem lysti- snekkja handa Barböru Hutton, auðugustu konu veraldarinnar, eiganda Woolworth milljónanna. Hún hafi átt skipið í nokkur ár, siglt því um öll heimsins höf í veizluglaumi og gleði og ekki selt það fyrr en hún hafði elcki gaman af því lengur. — Nei, Brandi er óhætt í þessari golu, sagði ég af miklum sannfæring- arþunga. Hann hefur komizt í hann krappari, og ekki vízt að skipstjórnarmenn hafi alltaf ver- ið jafnyndislega allsgáðir og nú. Þessi ræða, svo prýðileg sem hún var í sinni upprunalegu mynd, hafði því miður, þveröfug áhrif við það, sem til var ætl- azt. Stúlkan er ennþá aumari, en hún var áður. Eruð þér viss um, að báturinn hafi upprunalega verið byggður handa Barböru Hutton? spyr hún. Alveg handviss, ungfrú — byggður af beztu kunnáttumönn' um heimsins, handa henni. Þá er hann til orðinn til þess að fullnægja holdsins og heims ins lyst og synd. Hugsið yður, þessi bátur er byggður til þess að vera fljótandi pútnahús og drykkjukrá. Það getur ekki farið vel. Jú, ætli það ekki, anzaði ég Hann er nú búinn að vera nokk- ur ár í eigu kristilega ungmenna- sambandsins norska. Það ætti að vega drýgra um farnað hans nú, en léttúðin í Barböru Hutton. Haldið þér ekki? Það er langt frá, að hún sé viss um það. Ég finn, að þessi röksemd mín nægir ekki í henn- ar augum. Og þagna og hef djúpa samúð með henni. Það loðir óblessun við allt, sem notað hefur verið í þágu syndar- innar, segir hún svo. Þetta skip veltur nú eins og kefli í storm- um hafsins, af því það var not- að sem leikfang í stormi lostans. Ja, hvað á að segja undir svona kringumstæðum? Það hleypur í mig talsverð vonzka og ég segi með allmiklum þunga: Látið Barböru vesalinginn vera. En nú hefur þessu skipi verið fest með taug trúarinnar við það, sem við köllum á íslandi Bjargið alda, borgin mín. Varið yður, að það sé ekki einmitt yðar þáttur, sem er að bila í þessari taug. Og hvað skeður nú? Ég bjóst við að hún yrði reið. Nei, hún lítur upp og brosir. Þakka yður fyrir þetta orð, segir hún. Og gengur burt. En ég sit og hugsa margt. Svona rekst maður daglega á ný lífs- viðhorf og sjónarmið. Sér inn um svolitla gætt inn í mannlega sál, og hennar baráttu. Er agnarvit- und auðugri að reynslu. Þetta var sagan um skip Barböru Hutton. Alexandría Og allt í einu er lognið komið, jafnskyndilega og óveðrið. Við sjáum af skeytunum, að bátar hafa farizt á hafinu vestur af okkur, jarðskjálftar geisað á eyjum út af Túnis og valdið manntjóni og eigna. Og að Rúss- inn er búinn að prýða festingu Egyptar hafa að undanförnu sent fjölmennan her til Sýrlands sem kunnugt er. Myndin er tekin fyrir nokkrum dögum, er egypzkur herflokkur þrammaði um götur Alexandriu á leið tii skips, sem flutti þá til Sýrlands. EINAR ASMUNDSSON hæstaréUarlögmaðui. riafsteinn Sigurðsson héraðsdómslögmaður. Skrifstofa Hafnarstræi.i 5. Sími 15407. HRINOUNUM FRA himinsins með nýju tungli, sem gandreiðast um geiminn. En það er eins og þessar fregnir nái varla vitund okkar. Það er nálega logn, hafið yndislega blátt, dálítið heitt, 32°C f skugga, og einhver unaðs- leg sólværð yfir fólkinu. Við er- um að nálgast Alexandríu, sigl- um síðustu stundirnar undir blik- andi stjörnuhimni umleikin mjúku ljósi frá nálega fullu tungli — þessu gamla, sem fram að þessu hefur verið eitt um hit- una. Og undir þessari værð, sem einkennir fas fólksins og hátt- semi, býr sterk eftirvænting: Á morgun opnast okkur hinn fram- andlegi, litríki heimur austurs- ins. Við komum til Alexandríu kl. 5 að morgni. Það er ekki orðið fullbjart. En ég stend á þiljum og virði fyrir mér loftlínu borg- arinnar, eins og hún birtist í morgunsárinu mörkuð ljósum. Jafnskjótt og birtir fyllist bryggj- an af iðandi lífi, öskrandi kaupa- héðnum, sem hafa alls konar varning á boðstólum. En það verður lítið um verzlun. Viðdvöl okkar í Alexandríu verður mjög stutt að þessu sinni. Allir eru í óðaönn í brottbúningi, því þeg ar að loknum morgunverði leggj- um við af stað í ferðalag til Kairó, Memfis, pyramídanna, Sakkara og fleiri merkisstaða I Egyptalandi. Við fáum aðeins tóm til að skipta peningum, koma frá okkur pósti og þess háttar. Annars er um að gera að nota tímann. Enn logar viti á Faros, eins og í fornöld, þegar við siglum inn. En þessi viti er einfalt og hagkvæmt nútímasmíð, en ekki eitt af furðuverkum veraldar- innar eins og forni vitinn á Faros, sem endur fyrir löngu lýsti skip- um Hellena og Rómverja á þess- um slóðum. Alexandría er al- þjóðleg hafnarborg og geipileg verzlunarborg, með skrauthýsum og höllum frá ýmsum tímum. Merkilegast er það ef til vill, að hún býr enn þann dag í dag að miklu leyti við það skipulag, sem hún hlaut af hendi stofnanda síns, Alexanders mikla, beinar, breið- ar götur, sem skerast í réttum hornum. Framsýni Alexanders kom þannig ekki einungis fram í vali borgarstæðisins, heldur og í því skipulagi borga, sem síðan hefur þótt fegurst og bezt við- hlítandi, og því meir, sem fram leið á vora öld. Þegar í fornöld var byggður garður út í eyjuna Faros undan ströndinni þar sem borgin stend- ur og vikin, sem þannig mynd- uðust milli eyjar og lands hlutu nöfnin Vesturhöfn og Austur- höfn. Á garðinum voru þegar í fornöld byggð hús og þegar þau gengu úr sér, var rústunum rutt út í þá höfnina, sem stjórnendur borgarinnar töldu sér minna virði. Það sem einu sinni var garð ur, er þannig á mörgum öldum orðið að breiðum granda og standa þar ýmsar af merkustu byggingum borgarinnar, auk þess sem þarna er geysilegt verzlun- arhverfi. Borgin er fögur, eo breytileg á svip og nokkuð fram- andleg í okkar augum. Veldur þar ekki sízt um hve fólkið er ger- ólíkt því, sem líta má í borgum á Norðurlöndum. — En nú er ekki til setu boð- ið. Ég fæ ekki að skrifa meira, því ég hef eytt öllum tímanum í það að fá ofurlitla hugmynd um borgina. Við erum að leggja af stað til Kairo, og öllum íslendingunum líður vel. Alexandríu, 9. okt. 1957. Sigurður Einarsson. Hafnarfjörður Hlutavelta Fríkirkjusafnaðarins verður n.k. sunnu- dag í Skátaheimilinu kl. 4 e.h. Safnaðarfólk er kvatt til að styrkja hana sem bezt. Munum sé komið til Þórðar Þórðarsonar, Háukinn 4, Ólafíu Guðmunds- dóttur, Lækjargötu 10A og Kristins Magnússonar, Urðarstíg 3 eða í Skátaskálann á laugardag. Hlutaveltunefndin. Skrifstofustúlka óskast til vélritunar- og símavörzlu hjá heildverzl- un um næstu mánaðamót. Enskukunnátta æskileg. Umsóknir með upplýsingum um fyrri störf og menntun, ásamt mynd (er endursendist) leggist inn á afgr. Mbl. fyrir 28. þ.m. merkt: Framtíð — 7859. Hafnarfjörður Unglinga eða eldri mann vantar til að bera blaðið út í hálfan vesturbæinn. — Hátt kaup. Talið strax við afgreiðsluna Strandgötu 29. Nauðungaruppboð sem auglýst var í 69., 70. og 71 tbl. Lögbirtinga- blaðsins 1957 á v.b. Bára, KE 3 fer fram við skipið sjálft í Dráttarbraut Keflavíkur fimmtudaginn 24. október n.k. kl. 4 e.h. Keflavík, 22. október 1957, Bæjarfógetinn í Keflavík. íbúðir í smíðum Til sölu 5 herb. íbúðir í smíðum í sambýlishúsi við Álfheima. íbúðirnar seljast fokheldar með hitalögn. Stærð 117 ferm. Hagkvæmt verð og greiðsluskil- málar. Málflutningsstofa Sigurður Reynir Pétursson hrl. Agnar Gústafsson hdl., Gísli G. ísleifsson hdl., Austurstræti 14, 2. hæð, síinar 19478 og 22870

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.