Morgunblaðið - 22.11.1957, Blaðsíða 20

20
MORGVWBLAÐIÐ
Fostudagur 22. nóv. ISítn
Ef tir —^
Sannleikurinn um % f GEORGES SIMENON —
B 3. ébé <= *Donq,e (J ;
c
hylkið og rétti Jeanne það umyréa
laust. Hún var gegntekin af að
virða Bébé fyrir sér, sem einmitt
í þessu kom niður tröppurnar.
— Jæja þá?
— Já, ég veit ekkert frekar. Nú
hafa þeir allir þrír læst sig inni.
— En finnst þér þetta ekki ein-
kennilegt?
Nú fyrst sýndi Bébé örlitla
óþolinmæði
— Hvað viltu eiginlega að ég
segi, mamma? Ég veit ekkert
meira en þú.
Hinn óvænti ofsi í rödd hennar
vakti undrun Jeanne og hún sneri
sér við í stólnum til að aðgæta
systur sína nánar. En Bébé stóð
of langt til hlrðar. Fyrir framan
hana ljómuðu blóðrauðar pelagóní
urnar við grænan grasflötinn.
Geitungur suðaði. Frú d’Onner-
ville andvarpaði af óþolinmæði.
Hvers vegna lokuðu þeir bað-
herbergisglugganum? Það gerði
Felix, en áður en glugginn lokað-
ist, heyrði hún Francois segja:
— Nei, það vil ég alis ekki,
læknir.
Kirkjuklukkurnar hringdu til
aftansöngs.
ANNAR KAFLI.
Nú var hann alveg viss um, að
honum skjátlaðist ekki. Að vísu
hafði hann eingöngu hugboð að
Styðjast við, en honum fannst það
næstum öruggara en beinar sann-
anir. Undarlegt, að hann skyldi
ekki taka eftir þessu strax! En
hann hafði auðvitað verið sljór af
matnum og sólarhitanum, þar sem
hann hallaði sér aftur í garðstóln-
um með hálflokuð augu.
Viðburðurinn stóð honum ljós-
lifandi fyrir hugskotssjónum, eins
og hann hefði haft grun um þýð-
ingu stundarinnar og ljósmyndað
sviðið.
Það var sólskinið, sem gaf hin
réttu áhrif. Hann sat makindalega
og herpti augun móti sólinni, en
rauðir tígulsteinafletirnir endur-
vörpuðu einnig geislum hennar svo
allt, sem hann sá, fékk á sig þægi-
leg litbrigði.
Tengdamóðir hans sat á vinstri
hönd honum og sneri andlitinu
undan, og þó að hann liti ekki
þangað sem hún sat, geymdu
augu hans enn áhrifin frá fjólu-
blárri slæðu hennar. Fjær mótaði
fyrir hvítum kjól Jeanne, þar sem
hún lá endilöng í garðstólnum.
Borðið, sem stóð undir appel-
sínugulri, myndskreyttri garðsól-
hlííinni, var beint framundan
Francois. Er Martha hafði sett
frá sér kaffikönnuna og bollana,
gekk hún aftur til hússins og hann
heyrði fótatak hennar fjarlægjast
á gangstéttinni.
Bébé stóð við borðið og Fran-
cois virti hana fyrir sér með þess
um meinfýsnisglampa í augunum.
Ef til vill gerði hann þetta vegna
þess, að hann vildi sjá menn og
málefni í sínu rétta Ijósi — til
dæmis konu sína með hlægilega
gælunafnið Bébé!
Hún sneri að honum baki, en
hann gat séð af handahreyfing-
unum, að hún var að hella í kaffi-
bollana; annars skyggði hún á
allt, sem var á borðinu. Vissulega
var hún fögur þrátt fyrir dálítið
kæruleysislegt fas, og Ijósgrænn
kjóllinn, sem var pantaður frá
París, sýndi greinilega fallegan
vöxtinn.
Eiginlega var það kjóllinn, sem
kom Francois til að athugia hana
svo gaumgæfilega. Hann tók eftir
því að hann var mjög gegnsær.
Hinar fögru útlínur fótanna og
læranna sáust greinilega undir
sólina, og það var hægt að sjá ná-
kvæmlega hve langt undirkjóllinn
náði.
Fæturnir komu honum til að
hugsa um næfurþunm silkisokka,
sem hún gekk jafnan í, einnig í
sveitinni. Og enda þótt liðnir væru
mánuðir síðan hún hafði háttað í
návist karlmanns, þá klæddist hún
íburðarmeiri undirfötum en nokk-
ur léttúðardrós.
Þetta var fyrsta hugsun hans
og hún var honum jafneðlileg og
þegar maður með næmt auga fyrir
Staðreyndum kemst að rökréttri
niðurstöðu. Það fólst engin ásök-
un eða eftirsjá í þessari uppgötv-
un. Hann hafði aldrei verið smá-
smugulegur.
Næsta hugsun hans, sem var
tengd þeirri fyrstu og dró fram
nærgöngular minningar, var að
þrátt fyrir yndisþokka og fagurt
andlit, var líkami hennar líflaus,
hvorki æsandi né gróskuþrunginn,
og bleik húðin var ekki freistandi.
„Einn sykurmola, mamma?“
Nei, húu hafði sagt annað áð-
ur, sem Francois tókst að rifja
upp, og 'hefði þegar átt að vekja
athygli hans. Jeanne hafði kveikt
sér í sígarettu, teygði kæruleysis-
lega úr sér og sagði:
„Gefðu mér svolítinn plómu-
líkjör, Felix“.
Hann sá ekki Felix. Ef til vill
var hann' fyrir aftan hann. En
auðvitað hefði hann gengið fram
ÁJft/rc '&</#'
—shampoo freyðir undursamlega
. Eina
shampooið
sem býður yður
þetta úrval
BLÁTT fyrir HVÍTT fyrir BLEIKT fyrir
þurrt hár. venjulegt hár. feitt hár.
Heildverzlunin HEKLA hf, Hverfisgötu 103 — sími 1275.
að borðinu, ef Bébé hefði ekki sagt
skyndilega:
„Nei, sittu kyrr, Felix. Þetta
get ég gert“.
Hvers vegna hafði hún sagt
þetta, hún sem aldrei annars sner
ist kringum aðra, en kaus heldur
að láta stjana við sig? Auðvitað til
þess að enginn gæti séð hvað hún
hafðist að! Borðið var staðsett
þannig, að það var enginn fyrir
framan hana — stólarnir stóðu í
hálf-hring fyrir aftan hai.a.
Andartaki síðar sagði hún:
„Einn sykurmola, mamma?“
Francols hrökk ekki við, hann
hrukkaði ekki einu sinni ennið.
Viðbrögð hans voru enn minni og
nærri því ógreinanleg. Aðeins
augasteinar hans hreyfðust hægt,
svo mikið, að hann gat séð frú d’
Onnerville. Svipur hennar bar
þess merki, að hún hafði opnað
munninn til hálfs eins og hún
hefði ætlað að segja eitthvað, en
ekki fundizt taka því er til kom.
Það, sem hún hefði sagt, hefði á-
reiðanlega verið eitthvað á þessa
leið:
„Þú ert orðin tuttugu og sjö ára
gömul og veizt ekki enn hve
marga sykurmola móðir þín vill í
kaffið!“
Hún sagði þetta ekki, en það
hefði verið líkt henni. Bébé hafði
sennilega fyrst hellt kaffi í alla
fimm bollana. Á La Chataigneraie
var ætíð notaður sykur, uem var
þannig innpakkaður, að bréfi var
vafið um hvern mola. Þegar hún
vafði utan af þeim var auðvelt
fyrir hana að opna annað bréf,
sem hún hélt í hendi sinni. Þess
vegna fannst henni hún þurfa ið
segja eitthvað — til að fylla þögn-
ir.a og draga athygli hinna að
öðru en því, sem hún var að gera,
eins og sjónhverfingamenn leika.
Skulfu hendur hennar ofurlítið —
þessar formfögru hendur sem all-
ir dáðust að? Kingdi hún munn-
vatni eða vætti hún þurrar varir
sínar með tungunni? Það var
ómögulegt að vita þegar maður sá
aðeins aftan á hana. En hann var
hár-viss um að einmitt á þessari
stundu hafði hún opnað iítið bréf
með hvítu dufti.
„Einn sykurmola, mamma? Og
þú Francois — tvo mola?“
Auðvitað vissi hún hve marga
sykurmola hann vildi. En þar sem
hún sneri r ð þeim baki þótti henni
öruggara að heyra svör þeirra til
að fullvissa sig um að þau sætu
kyrr meðan hún reif bréfið utan
af sykurmolunum og hvíta duft-
inu sem hún setti í hans bolla.
Það var vísbending, að hún
spurði hvorki Jeanne eða Felix,
hve marga sykurmola þau vildu
fá. Önnur vísbending — ef vel var
að gáð, mátti eflaust finna miklu
fleiri — var að hún gleymdi að
gefa Jeanne plómulíkjör enda þótt
hún hefði rétt áður komið í veg
fyrir að Felix gerði það.
Enda þótt Francois veitti þess-
um atvikum ekki athygli þegar í
stað og sæi ekki innbyrðis sam-
hengi þeirra fyrr en síðar, þá
hafði hann á tilfinningunni að
eitthvað undarlegt væri í aðsigi,
eitthvað óþægilegt, jafnvel hræði-
legt.
Hví gerði hann þá ekkert? Ein-
faldlega vegna þess, að þannig
fer ætíð með hugboð — maður
bregzt ekki nógu snemma við.
Hann sagði ekki einu sinni neitt,
þegar hann drakk kaffið, þótt
hann fyndi óbragð að þvi. Hví
þagði hann? Af því að hann var
ekki vanur að flíka tilfinningum
sínum.
Hann var enginn draumóramað
ur, en raunsær með afbrigðum og
lét ekki stjórnast af blekkingum.
Honum fannst hann ekki fremur
eiga heima á La Chataigneraie en
í gistihúsi. Jafnvel sonurinn var
ólíkur honum að öllu nema ætt-
arnefinu. Auk þess var eins og
drengurinn óttaðist föður sinn
upp á síðkastið.
Þegar Bébé settist að lokum,
hefði hún átt að vera róleg, þar
sem hann drakk kaffið án þess að
segja nokkuð.
Ytri aðstæður bentu á engan
hátt á eiturbyrlun. Sunnudagssíð-
degi, sem fjölskyldan naut sam-
an, þægilega viðburðalaust og
kyrrlátt. Fólkið sat og lét hugann
reika. Sá sem fyrst rauf þögnina
var sá sem fyrst sneri aftur frá
óskemmtilegri ferð í hugarheimi.
Francois sofnaði ekki, en hann
var heldur ekki glaðvak„ndi, er
hann fékk skyndilega óþolandi
verki, sem virtust byrja einhvers
staðar í kviðarholinu, en færðust
síðan um allan líkamann.
„Magasýra", hugsaði hann
fyrst. „Það er af kaffinu. Skyldi
ég þurfa að ómaka mig inn til að
kasta upp?“
Tilhugsunin erti hann, en á
næsta andartaki, nístu verkirnir
hann, eins og tekið hefði verið I
hnakkann og hann hristur til, og
um leið fékk hann krampadrætti
í þindina.
Hann hafði aldrei fyrr orðið
veikur. Ef til vill hafði hann ver-
ið of lengi úti í sólinni, þegar
hann valtaði tennisvöllinn um
morguninn?
Vanlíðanin jókst. Köldum svita
sló um hann allan. í fyrsta skipti
á ævinni fann hann til mænunnar
í hryggsúlunni, og það allt annað
en þægilega.
Honum féll illa að vera ónáðað-
ur, og sjálfur ónáðaði hann
ógjarna nokkurn annan. Hann
stóð upp, án þess að segja orð og
gekk hröðum skrefum í burt, ein-
göngu af ótta við að verða of
seinn. En þegar hann fór fram
hjá tígulsteinaflötinni, sem honum
SHUtvarpiö
Föstudagur 22. nóvember:
Fastir liðir eins og venjulega.
13,15 Lesin dagskrá næstu viku.
18,30 Börnin fara í heimsókn til
merkra manna 'Leiðsögumaður:
Guðmundur M. Þorláksson kenn-
ari). 18,55 Framburðarkennsla i
esperanto. 19,05 Þingfréttir. Tón-
leikar. 20,30 Daglegt mál (Árni
Böðvarsson kand. mag.). — 20,35
Erlendir gestir á öldinni, sem
leið; IV. erindi: Vinur Baldvins
Einarssonar (Þróður Björnsson
lögfræðingur). 20,55 íslenzk tón-
listarkynning: Lög eftir Skúla
Halldórsson. — Söngvarar: Guð-
mundur Jónsson, Kristinn Halls-
son og Sigurður Ólafsson. Fritz
Weisshappel leikur undir og býr
þennan dagskrárlið til flutnings.
21,25 Minnzt fræðslulaganna frá
1907: Helgi Elíasson fræðslumála
stióri og Stefán Jónsson náms-
stjóri tala. 22,10 Erindi: Fræleit
í Brezku Columbíu (Baldur Þor-
steinsson skógfræðingur). 22,25
Frægar hljómsveitir (plötur). —
23,00 Dagskrárlok.
Laugardagur 23. nóvember:
MABKUS Eftir Ed Dodd
1) — Mér gekk vel að veiða í
dag. Þetta var prýðilegt. Eigum
við að koma í göngutúr yfir að
Indíánakletti, Sirrí?
2) — Eiginlega þarf ég að fara
að útbúa kvöldmatinn.
— Hvaða vitleysa. Heldurðu
að Markús geti það ekki. Hann
sem er svo snjall matreiðslumað-
ur.
3) — Komdu með Kalli bangsi.
Fastir liðir eins og venjulega,
12,50 Óskalög sjúklinga (Bryndía
Sigurjónsdóttir). 14,00 „Laugar-
dagslögin". 16,00 Veðurfregnir.
Raddir frá Norðurlöndum; IV.
16.30 Endurtekið efni. 17,16 Skák-
þáttur (Guðmundur Arnlaugsson)
Tónleikar. 18,00 Tómstundaþáttur
bárna og unglinga (Jón Pálsson).
18.30 Útvarpssaga barnanna: —•
„Ævintýri úr Eyjum“, eftir
Nonna; IX. (Óskar Halldórsson
kennari). 18,55 I kvöldrökkrinu:
Tónleikar af plötum. Rússnoskir
söngvarar, einleikarar og hljóm-
sveitir flytja músik frá heimalandi
isínu (segulband). 20,30 Leikrit:
„Ættingjar og vinir“ eftir St.
John Ervine. — Leikstjóri og þýð
* andi: Þorsteinn ö. Stephensen. —
j 22,10 Danslög (plötur). — 24,00
1 Dagskrárlok.