Morgunblaðið - 04.12.1957, Blaðsíða 16

16
MORGUNBl AÐ1Ð
Miðvikudagur 4. des. 1957
Sannleik urinn um
Ef tir
GEORGES
SIMENON
Þýtfing
Jún H. Aðalsteinsson
13.
(Béíé 2)
oncje
get sagt þér, að það er frambæri-
legt frá læknisfræðilegu sjónar-
miði. Yrði ég kallaður sem vitni
þá skykli ég. ... Auk þess hef ég
þegar talað við Levert og ef þörf
gerist vottar hann gjama. . .
Hvað ' segirðu um þetta, gamli
vinur?
Francois átti erfitt með að
byrgja inni brosið.
— Maður gæti kannske einnig
sett sig í samband við Boniface,
eða iátið einhvern áreiðanlegan
manr. tala við hann svo það veki
engar grunsemdir. Ef hún verður
daemd óábyrg gerða sinna, verður
léttara fyrir hann að verja hana.
Ég get tekið að mér að tala við
þá lækna, sem verða kallaðir til
að gefa vottorð.
— Bébé er ekki geðveik. Hafðu
ekki svona miklar áhvggjur af
þessu, Jalibert. Þetta bjargast
allt, vertu viss. .. En hvernig
gengur með sjúkrahúsið? Er bygg
mgunni brátt lokið? .. Fy'rir-
gefðu, en nú á ég að fá sprautu.
Hann rétti út hendina og
hringdi. Systir Adonie drap létt
á dyrnar og kom inn, án þess að
bíða svars.
— Hringdi herra Donge?
— Já, systir getur byrjað með
mig hvenær sem er. Ef hjúkrunar-
maðurinn er laus. ...
Hann þráði að fá aðgerðinni
lokið, fá að vera einn í notalegu
herberginu með gluggann opinn
út í garðinn, njóta snertingarinn-
ar við hrein, nýstrokin lökin,
f:nna líkamann tóman og sálina
mókandi eftir sp-rautuna.
Honum lá svo á að finna Bébé
aftur að hann beið þess ekki, að
Jalibert færi. Það var rétt að hann
heyrði hann kveðja. Hann lá með
aftur augun. Hann fann að hann
var afklæddur og honum snúið á
hliðina og farið með hann eins og
hann væri ungbarn.
— Er það sárt?
Hann svaraði ekki. Hann var
langt í burtu. Það var kannske
sárt, en það skipti engu ir.áli.
.... Herbergi á gistihúsi, sem
þó var líkara því að það væri í
furstahöll, ' með íburðarmiklum
gluggum og hvítum svölum, en
þaðan var útsýni yfir la Croisette
og alla höfnina í Cannes, óteljandi
möstur, fallegar, lystisnekkjur,
se-a lágu hlið við hlið og enda-
laust blátt hafið, þar sem mótor-
bátarnir þutu fram og aftur....
Felix og Jeanne höfðu farið til
Neapel. Af gagnkvæmri tillits-
jólunum
semi höfðu bræðurnir valið sinn
staðinn hvor til brúðkaupsferðar.
Kannske voru það mistök, þegar
allt kom til alls?
Heil nótt í svefnvagni. Stöðvar-
byggingin með blómstrandi mimós
ur fyrir framan. Gistihússvörður-
inn stóð á stéttinni og beið þeirra.
„Herra og frú Donge? Gerið
svo vel, þessa leið“.
Francois setti upp sitt háðsk-
asta bros, eins og hann gerði jafn
an, þegar hann móðgaðist. í fyrsta
ltgi hafði hann riðu, og þar að
auki fannst honum hann hlægileg
ur. Er nokkuð hlægilegra en hlut-
verk nýgifta eiginmannsins þeg-
ar hann stígur út úr blómskreytt-
um svefnvagnsklefanum með fang
ið fulLt af brúðargjöfum, sem
hafa verið afhentar á síðustu
stundu, og býður brúði sinni arm-
inn, sem nú bíður þess að verða
kona, veit að stundin er nærri og
virðir hann fyrir sér með blend-
ingi af óþolinmæði og ótta.
„Veiztu til hvers mig langar,
Francois? Þér finnst það sjálf-
sagt heimskulegt, en mig langar
til að fara í bátsferð. Það verður
alveg eins og að fara í yali út á
Bosporus.' .... Þú ert vonandi
ekki reiðu • við mig fyrir þetta?"
Nei. Jú! Þetta var fullkomin
fávizka. Og ekki bætti það úi:
skák, að þau fundu engan árabát.
Við hverja bryggju var krökt af
mótorbátum og eigendur þeirra
létu rigna yfir þau tilboðum.
„Ferð út á hafið? . . Ile Sainte-
Marguerite?"
Bébé skynjaði ekki, hvað ástand
ið var hlægilegt. Hún þrýsti hand
legg hans og hvíslaði með munn-
inn við éyrað á honum:
„Lítinn bát fyrir okkur tvö. .“
Að lökum fundu þau þennan
litla bát. Hann var þungur í róðri.
Árarnar voru svo illa festar að
þær skruppu úr festingunum
hvað eftir annað. Það var heitt.
Bébé hallaði sér út yfir borðstokk-
inn og lét hendina dragast í vatn-
inu, eins og sýnt er á póstkortum.
Ostruveiðimenn fylgdu þeim með
glaðlegum augum. Skemmti-
snekkja á leið til hafnar hafði
nærri siglt þau um.
„Þú ert vonandi ekki reiður við
mig? Þú skilur, það kom fyrir að
ég reri alein út á Bosporus í yali
á kvöldin og lét hann reka fyrir
straumi fram í brúnamyrkur. .“
Einmitt það, já. Á Bosporus. .
„Ef bú ert þreyttur, getum við
haldið til baka aftur‘\
Hann hefði viljað fara inn í
barinn og fá sér eitthvað að
drekka, en hún var komin í lyft-
una. Jafnvel lyftudrengurinn
brosti meinfýsilega við þeim.
j Klukkan var tíu að morgni.
! „Er ekki hræðilegt að hafa
j svoná mikið sólskin, Francois?
| Mér finnst hafið horfa á okkur
inn um gluggann... . “
Hafið horfir!
Allt í lagi! Hann renndi niður
rimlatjöldunum. Þá skarst allt í
‘I
herberginu í mjóar ræmur, líkami
Bébé og allt annað.
Hún kunni ekki að kyssa. Var-
ir hennar voru slappar. Henni
hlýtur að hafa fundizt snerting
munns við munn dýrsleg, en
kannske nauðsynleg athöfn.
Allan tímann lá hún með opin ^
augu og horfði upp í þakið. Annað
veifið fóru sársaukakippir um
andlitið. Litlu brjóstin hennar
voru hvorki mjúk né stinn og hún
hafði djúpar grópar sitt hvorum
megin á hálsinum.
Hvað hafði hann eiginlega sagt?
Eitthvað í þessa áttina:
„Þú nunt komast að raun um,
að það verður betra seinna —
strax, eftir nokkra daga. .. .“
Hún þrýsti hönd hans með rök-
um fingrunum og muldraði:
„Já, já, Francois".
Alveg eins og þegar maður vill
hugga einhvern svo hann láti sér
ekki leiðast.
* Þar sem hann vissi ekki, hvað
hann átti að taka sér fyrir hend-
ur, reis hann upp og gekk í nátt-
fötwnum yfir að svaladyrunum.
Hann dró upp gluggatjöldin og
kveikti sér í sígarettu. Ef hann
hefði getað og þorað að vera eins
og honum var eðlilegt, þá hefði
hann hringt á þjónustuliðið og
beðið um eitt glas af portvíni eða
eítt staup af whisky.' Sólarljósið
flæddi yfir rúmið. Bébé dró áhreið
una upp undir höku. Hún ]á með
andlitið grafið í lroddann og hann
sá aðeins Ijðst hárið, en hann þótt
ist sjá axlir hennar kippast til.
„Grætur þú?“
Hann sagði það umhyggjusam-
lega, en þó dálxtið höstugt. Hann
hafði andstyggð á tárum og öllu,
! sem spillti einfaldri og eðlilegri
j rás viðbux-ðanna — þessari hlægi-
legu bátsferð, starandi augnaráði
hennar og nú þessum tárum.
„Heyiðu, góða mín, ég held þú
ættir að hvíla þig dálitla stund.
Eftir einn eða tvo tíma geturðu
komið niður og svo borðum við
saman á veröndinni".
Þegar hún kom niður að lokum,
klædd ljósbrúnum kjól, með mjó-
um „pífum“, sem bæði laðaði fram
kvenleg-an yndisþokka hennar og
ungmeyjarfas, þá virtist hún
grennri en nokkx-u sinni áður, al-
varlegri og tígulegri í hreyfing-
um. Hún fann hann í barnum, þar
sem hann hafði nýlokið við að
panta sér drykk.
„Jæja, svo þú ert þarna!" varð
henni að orði um Ieið og hún
gerði sér upp bros.
Fólst ekki ásökun í orðum henn
ar?
Leit hún ekki vanþóknunaraug-
um á sígarettuna hans?
„Ég sat og beið þín. Hefur þú
sofið?“
„Ég veit það ekki“.
Yfir-þjónninn stóð tilbúinn 1
hæfilegri fjarlægð.
.„Má bjóða ykkur borð í sóiskin-
inu eða skugganum?
„1 sólskininu“, svaraði hún.
Síðan bætti hún við fljótmælt:
„En ef þú vilt heldur, Franco-
Hann vildi heldur borða í skugg
anum, en hann sagði það ekki.
„Ertu vonsvikinn yfir mér?“
spurði hún lágt.
„Alls ekki!“
„En þú verður að fyrirgefa
mér. . . .“
„Hvers vegna er nauðsynlegt að
tala um þetta?" sagði hann og leit j
upp frá matnum, sem hann gaf
sig að með góðri lyst.
Hún sat og potaði í matinn. „Ég
er ekki svöng. Skiptu þér ekki af
mér, borðaðu bara. . . Þú ert von-
andi ekki reiður við mig?“
Byrjaði hún nú aftur!
„Nei, ég er ekki reiður við þig!“
Gegn vilja sínum sagði hann
þetta í reiðilegum tón.
— Jæja, þá er þessu lokið,
herra Donge. Við .höfum vonandi
ekki pint yður of mikið. Nú skulið
þér hvíla yður nokkra klukkutíma.
Aðeins áhdartak, þér verðið fyrst
að fá sprautu.
Milli augnalokanna sá hann
móta fyrir kringlóttu og góðlegu
andliti systur Adonie. Því næst
lokaði hann augunum aftur.
FIMMTI KAFLI.
Honum tókst að hnýta bindið án
þess að líta í spegil. Það voru eng
ir speglar í sjúkrastofunum, senni
lega til að hlífa sjúklingunum við
aö sjá sin eigin andlit. Glugginn
var opinn og það var svalt í
skugga trjánna, þar sem nokkrir
karlar í bláröndóttum fötum sátu
? bekk og röbbuim saman, en tveir
sjúkraliðsmenn með börur lögðu
lykkju á leið sína til að trufla
ekki. Þrátt fyrír allt fann Franco-
is til saknaðar þegar hann leit í
kringum sig í herberginu, sem til-
heyrði honum ekki lengur. Um
morguninn höfðu meira að segja
lökin verið tekin burt!
Felix kom út úr afgreiðslunni,
stakk veskinu í vasann og gekk
léttum skrefum til bróður síns.
Hann var í Ijósum fötum í tilefni
dagsins.
— Ert þú tilbúinn?
— Já. Hefurðu gert allt upp?
Þú hefur vonandi ekki gleymt
hjúki'unarkonunum?
Francois gleymdi aldrei neinu,
hvað svo sem það var. Þegar
hann stóð með ferðatöskuna í
hendinni, hnyklaði hann augna-
brúnirnar og sagði:
— Ég hefði átt að segja þér að
gefa þeirri litlu svarthærðu ekk-
ert. Eitt kvöldið skildi hún mig
eftir illa á mig kominn af því
henni lá á að comast burt.
Þeir gxeikkuðu sporið, þegar
nálgaðist útgöngudyrnar. Systir
Adonie kom til móts við þá.
— Jæja, systir, þá er komið að
M A R K U S Eftir Ed Dodd
1) — Biddu Vermundur, biddu. I 2) — Taktu saman íarangur-
inn Markús. Við snúum strax
I heim.
3) . . . og J>ú ert rekinn úr
starfi þínu.
SHUtvarpiö
Miðvikudagur 4. desember:
Fastir liðir eins og venjulega.
12,50—14,00 Við vinnuna: Tónleik
ar af plötum. 18,30 Tal og tónar:
Þáttur fyrir unga hlustendur —■
(Ingólfur Guðbrandsson náms-
stjóri). 18,55 Frambui'ðarkennsla
í ensku. 19,05 Þingfréttir. — Tón
leikar. 20,30 Lestur forni'ita:
Gautreks saga; II. (Einar Ól.
Sveinsson prófessor). 20,55 Ein-
leikur á orgel: Dr. Victor Ur-
baneic leikur á orgel Kristskirkju
á Landakotshæð. 21,30 „Leitin að
Skrápskinnu", getrauna- og leik-
þáttur eftir Stefán Jónsson frétta
mann. — Leikendur: Bryndís Pét
ursdóttir, Karl Guðmundsson og
Steindór Hjörleifsson. 22,10 Iþrótt
i- (Sigurður Sigurðsson). 22,30
Harmonikulög: Kvintett Cai'Is
Jularbo leikur (plötur). — 23,00
Dagskrárlok.
Fiuuntudagur 5. desemlier:
Fastir liðir eins og venjulega.
12,50—14,00 „Á frívaktiiini“, sjó-
mannaþáttur (Guðrún Erlendsdótt
ix'). 18,30 Fornsögulestur fyrir
börn (Helgi Hjörvar). 18,50 Fram
buxðarkennsla í frönsku. — 19,05
Þingfréttir. — Tónleikar. — 20,30
Kvöldvaka: a) Vilhjálmur S. Vil-
hjálmsson rithöfundur les úr öðru
bindi ’xókar sinnar „Við, sem
byggðum þessa borg“. b) Valdi-
xnar Lárusson leikari les kvæði
eftir Vilhjálm Ólafsson frá
Hvammi í Landssveit. d) Einar
Guðmundsson kennari les þátt úr
„Nýju sagnakveri" sínu. — 21,45
Is.enzkt mál (Jóri Aðalsteinn Jóns
son kand. mag.). 22,10 „Söngsins
unaðsmál“: Guðrún Sveinsdóttir
talar öðru sinni um þróun söng-
listar. 22,40 Á léttum strengjum:
Victor Young og hijómsveit han*
leika ástarstef úr kvikmyndum.
23,00 Dagskrárlok.