Morgunblaðið - 18.05.1958, Blaðsíða 12

12
MORCVNBLAÐIÐ
Sunnudagur 18. maí 1958

TTtg.: H.í. Arvakur, ReykjavBc.
Framkvæmdastjóri: bigíus Jónsson.
AðaU'itstjórar: Valtýr Stefánsson (ábm.)
Bjarni Benediktsson.
Ritstjórar: Sigurður Bjarnason frá Vieur
Einar Asmundsson.
Lesbók: Arni Öla, sími 33045
Augiýsmgar: Arni Garðar Kristmsson.
Ritstjórn: Aðalstræti 6.
Auglýs.'ngar og afgreiðsla: Aðalstræti 6. Sími 22480
Askriftargjald kr. 30.00 á mánuðí innanlands.
í lausasölu kr. 1.50 eintakið.
NÚ KOMA ÁBYRGÐARLEYSIÐ
OG SVIKIN ÞEIM I KOLL
UMRÆÐUR um efnahags-
málin á Alþingi undan-
farna daga hafa vissu-
lega verið lærdómsríkar.
Stjórnaðarliðið hefur staðið þar
uppi rökþrota með frumvarps-
óskapnað sinn, sem brýtur í bága
við allar fyrri yfirlýsingar þess
um „varanleg úrraeði" þess og
nærtæk snjallræði og töfrabrögð,
sem leyst gætu allan vanda. Það
er fáránlegt, að heyra leiðtoga
vinstri stjórnarinnar tala eins og
þeir hafi alltaf komið fram af
ábyrgðartilfinningi og skilningi á
á þjóðarhagsmunum í sambanii
við efnahagsmál þjóðarinnar.
Allir hugsandi fslendingar vita,
að það voru einmitt kommúnist-
ar og Alþýðuflokksmenn, sem
brutu niður jafnvægisráðstafanir
þær, sem fyrrverandi ríkisstjórn-
ir gerðu í fjárhagsmálunum. Og
Framsóknarflokkurinn launaði
það atferli með því að taka
skemmdarverkamennina í ríkis-
stjórn.
Undirstaða
vandamálanna nú
Sjálfstæðismenn hafa í ræðum
sínum um hinar gífurlegu nýju
skatta og tollaálögur vinstri
stjórnarinnar rætt vandamál
efnahagslífsins á breiðum grund-
veli, rakið þróun efnahagsmál-
anna á undanförnum árum og
sýnt fram á. hvernig það öng-
þveitisástand hefur skapast, sem
ríkir í þeim í dag.
Ólafur Björnsson benti m.a. á
það í ræðu sinni, að Sjálfstæðis-
flokkurinn hefði ekki hikað við
það haustið 1949, þegar vand-
ræðaástand hafði skapazt í efna-
hagsmálunum, að kryfja vanda-
málin til mergjar og leggja fram
tillögur um víðtækar jafnvægis
og viðreisnarráðstafanir. Fram-
sóknarflokkurinn hefði síðan tek
ið þátt í að framkvæma þær.
Ólafur Björnsson komst síðan
að orði á þessa leið:
„Með þessu tókst um stund að
halda meira jafnvægi í efnahags-
málum landsins en verið hafði
alit frá árinu 1929. Vísitalan
breyttist til dæmis ekki frá októ-
ber 1952 þar til í maí 1955.
Stjórnarandstæðingar börðust
með hnúum og hnefum gegn ráð-
stöfununum 1955 og bátagjaldeyr
inum. Þeir töldu þessar ráðstaf-
anir allsendis óþarfar og kváðu
sig geta leyst málin með því að
leita nýrra markaðar, auka út-
flutningsframleiðsluna og leggja
byrgðar á breiðu bökin.
Hámark ábyrgðarleysisins
var verkfallið 1955, og slíkt
var þá giftuleysi Alþýðufloks-
ins að hann léði komúnistum
fylgi til þess. Sú verðbólga,
sem fylgdi í kjöfar verkfalls-
ins, er undirstaða vandamál-
anna, sem nú er við að glíma“,
sagði Ólafur Björnsson.
Og hann bætti við síðar í
ræðu sinni:
„En ef til vill hefur versta
afleiðing verkfallsins 1955 verið
sú, að menn fóru að ræða um
verkföll sem tæki til að hafa
áhrif á þróun þjóðmálanna. Er
það vissulega hættulegt, ef fram
leiðslustöðvun á að vera tæki í
þjóðmálabaráttunni en ekki að-
eins tæki í kjaradeilum stétta.“
Ólafur Björnsson hitti hér
naglann á höfuðið. Kommúnistar
notuðu nýfengin völd sín í Al-
þýðusambandi íslands árið 1955
til þess að koma af stað nýrri
verðbólguskriðu og eyðileggja
þær jafnvægisráðstafanir, sem
Sjálfstæðismenn höfðu haft for-
ystu um. Framsóknarmenn töldu
það samræmast þjóðarhagsmun-
um bezt, að verðlauna þetta fram
ferði kommúnista með því að
taka þá í ríkisstjórn!
Brutu niður
varnargarðana
Björn Ólafsson benti á það í
sinni ræðu, að frumvarp vinstri
stjórnarinnar leiddi til meiri
eyðslu hjá ríkinu og hefði þar af
leiðandi í för með sér meiri verð-
bólgu, nýtt kapphlaup milli kaup
gjalds og verðlags. Með hinum
gífurlegu skattaálögum væri
ríkisvaldið enn að auka kröfur
sínar á hendur borgurunum.
Hann minntist síðan nokkuð á at-
ferli kommúnista og Alþýðu-
flokksmanna á undanförnum ár-
um og komst þá að orði á þessa
leið:
„Þessir sömu menn, sem 1955
brutu niður varnargarða, er
staðið höfðu óhaggaðir í 3 ár
gegn flóðbylgju dýrtíðarinnar,
eru nú að heimta þann skatt af
almenningi, sem þeir sjálfir telja
að þurfi nú að greiðast, til þess
að stöðva þá hættulegu öfugþró-
un, sem þeir hafa sjálfir leyst
úr læðingi með áróðri sínum og
blekkingum.
Þegar svo ekki verður umflúið,
vegna lífsafkomu þjóðarinnar, að
snúast til varnar, er blekkingun
um haldið áfram með því að telja
þjóðinni trú um, að hún þurfi
engu að fórna til að koma efna-
hagsmálum sínum á heilbrigðan
grundvöll. Leiðin til farsællar
efnahagssamvinnu þjóðfélags-
stéttanna er ekki sú að blekkja
þjóðina í aðalvandamálum henn-
ar“, sagði Björn Ólafsson.
Öll fyrirheit svikin
En það er einmitt það, sem
flokkar vinstri stjórnarinnar hafa
gert. Þeir sögðu þjóðinni að þeir
ættu varanleg úrræði ti lausnar
efnahagsvandamálunum. En þeg-
ar á átti að herða, fundust þessi
úrræði hvergi. Öll fyrirheitin um
„nýjar leiðir“ voru svikin. Og nú
leggur vinstri stjórnin 790 millj-
ón króna nýjar álögur á þjóðina
og hrindir með því af stað nýrri,
stórfelldri dýrtíðaröldu. Algjör
upplausn og uppgjöf blasir við.
Sjálfstæðismenn hikuðu ekki
við að segja þjóðinni sannleik-
ann um ástand efnahagsmála
hennar, þegar þeir fóru með völd.
Þeir hikuðu heldur ekki við að
leggja fram tillögur um víðtæk-
ar viðreisnarráðstafanir. En þeir
hafa aldrei lofað þjóðinni því að
leysa efnahagsmál hennar með
töfrabrögðum eða „varanlegum
úrræðum" í eitt skipti fyrir öll.
Franskir blaðaljósmyndarar eiga ekki sjö dagana sæla, meðan á stjórnarkreppu stendur, og
stjórnarkreppurnar hafa verið ærið tíðar og margar frá stríðslokum. Heita má, að stjórn-
arkreppur eyðileggi heimilislíf þeirra. Eiginkonurnar sjá þeim aðeins bregða fyrir, og börnin
kannast varla við feður sína, þegar ósköpin eru loks um garð gengin. Allan sólarhringinn bíða þeir
átekta í forsölum franskra stjórnarbygginga eftir fréttinni um það hverjum hafi nú loksins tekiztað
mynda stjórn. Ekki er að undra, þó að svipurinn á andliti þessara framherja í blaðamennsk-
unni beri vott um þreytu og lífsleiða.
Átökin milli stjórnarhmar og stjórnarandstæð inga i Líbanon virðast ekkl ætla að verða enda-
slepp. Margir hafa látið lífið í óeirðum víðs vegar um landið, m. a. í höfuðborginni Beirut, en
myndin hér að ofan er þaðan. Beirut er mikill ferðamannabær og hefir hlotið nafnið „Monte
Carlo Arabaríkjanna". Nú er vor í Líbanon, og allur gróður í sinum fegursta blóma. Sýrlenzkir
ferðamenn hafa löngum þyrpzt til Beirut til að njóta þar lífsins, og munu þeir ekki vera hrifnir
af því, að stjórnarvörd í Líbanon hafa nú látið loka landamærum Sýrlands og Líbanons. Sagl
er, að Sýrlendingar tali um Beirut eins og Lundúnabúar um París: — Andstyggileg ósiðsemi veð
ur uppi í þessari borg! En til allrar hamingju er stutt að fara þangað!
Soraya, fyrrverandi keisaradrottning í Iran, dvelst nú á Bermúdaeyjum og reynir að gleyma raun-
um sínum. Móðir hennar og bróðir dveljast með henni í glæsilegum sumarbústað við fagra vík.
Þau farartæki, sem mest eru í tízku og hagkvæmust þykja á Bermúda í ár, eru skellinöðrur, og
jafnvel keisaraynjur laga sig að þeirri tízku eins og myndin sýnir. Bróðir Sorayu, Bitjan, heldur
við skellinöðruna, meðan Soraya æfir sig.