Morgunblaðið - 18.05.1958, Blaðsíða 20

20
MORGVNBLAÐ1Ð
Sunnudagur 18. maí 1958
Þögnin ríkti þung og þjakandi
umhverfis þau og milli þeirra,
unz Joan fann hana eins og eitt-
hvað illt og fjandsamlegt. Niðri
á miðþiljunum lék hljómsveitin
stöðugt. Hún hafði ímyndað sér
að hún myndi dansa við hann í
tunglsskininu, en aldrei hafði
hana langað minna til þess að
dansa, en einmitt á þessari
stundu.
Seint og siðarmeir sneri hann
sér að henni og svo kom spurn-
ingin: „Hvað sagði Marie þér,
áður en hún dó?“
Joan kipptist við, þegar þetta
naín hljómaði einu sinni enn í
eyrum hennar.
, Marie sagði mér ekki neitt“,
svoraði hún hljómlausri röddu
ejr sá það um leið á svip hans,
að hann trúði henm ekki.
„Þið voruð þó mjög nánar vir—
konur“.
Joan hafði snúið sér frá hon-
um og horfði út á sjóinn. Augu
hennar fylltust tárum. Hún kærði
sig ekki um að ræða dauða Marie,
sem hún vissi alls eKkert um
„Ég var ekki neinn trúnaðar-
vinur hennaf".
„Hún skrifaði þér þó bréf“.
Joan kreppti hendurnar. Þetta
bréf hafði hún heyrt nefnt áður.
Marie hafði skrifað Lisette bréf,
en aðeins umslagið hafði fundizt.
„Ég hef ekki fundið neitt bréf“.
„Marie sagði mér sjálf frá
því“.
„Trúirðu ekki því, sem ég
segi?“
„Ég veit það naumast sjálfur.
Þú varst mjög hrædd um það
ieyti“.
„Það er nú liðið meira en ár
síðan. Óttinn frá þeim fíma hefur
horfið“.
„Er það nú alveg satt?“
Svarið var ekki nein spurn-
ing, heidur öllu fremur fullyrð-
ing um það að hún lygi. Hann
vissi alveg eins vel, eða betur en
hún, að dauði Marie, orsök hans
og eftirköst, voru ennþá óieyst
vandamál.
„Baðstu mig að koma hingað
upp i kvöld, til þess eins að tala
um dauða Marie Gallons?“,
spurði hún.
„Ekki eingöngu til þess, en þú
veizt sjálfsagt að vinátta okkar
var mjög náin?“
„Já, ég hef heyrt svo sagt“,
sagði hún kuldalega, svo að hann
gat ekki varizt því að brosa.
„Þú ætlar þó ekki að leika af-
brýðisama manneskju. Hafirðu
verið ,að, þá hefðurðu fljótt sigr-
azt á henni“.
„Nú, svo þú heldur það ... “
Hún varð kafrjóð í framan af
reiði — „Svo þú heldur að ég sé
stúlka sem auðvelt sé að ... “
„Ég vil ekki heyra svona vit-
leysu“. Nú var hann líka reiður.
„Farðu með Stíg og stelpuna
inn í bakherbergið", sagði Rík-
arður. „Eg ákveð síðar, hvað við
þau skuli gert“. Magnús hafði
— „Þú veizt að mér hefur alltaf
geðjazt mjög vel að þér“.
„En þú tókst Marie fram yfir
mig“.
„Það er nú ekki alls kostar
rétt. Þú hefur líklega ekki
gleymt því hvað þú varst stillt
og fáskiptin í þá daga? Það leit
næstum út fyrir að þú værir
hrædd við mig — eða þér hefur
kannske bara þótt ég svona leið-
inlegur?“ >
Hann lagði alveg sérstaka
áherslu á „í þá daga“ og brosið
varð svo háðslegt að það verkaði
sem móðgun. Reiðin sauð í Joan,
en það var jú Lisette en ekki hún
sjálf sem hér átti hlut að máli,
svo að hún vissi naumast hverju
hún ætti að svara.
Hann lagði höndina yfir hönd
hennar, sem hvíldi á borðstokkn-
um. — „Þú mátt ekki vera reið
við mig Lisette. — Auðvitað hafð
ir þú leyfi til að skemmta þér á
þann hátt sem þú helzt kaust
sjálf. Þú varst ung og lífsglöð.
Söngvarinn í danshljómsveitinni
hafði bæði fallega og tælandi
rödd. Þú ert ekki fyrsta konan
sem fellur fyrir karlmanni vegna
raddar hans“.
Hér fékk Joan alveg nýjar upp
lýsingar um Lisette. Hún þagði
og vonaði að hún fengi meira að
vita. Hún vildi vita eins mikið
og mögulegt væri um systurina
og hátterni hennar í ferðinni með
Fleurie.
„Heldurðu að það hafi aðeins
verið rödd hans sem hreif mig“?,
neyddist hún til að spyrja, þegar
hann þagði.
„Það held ég hljóti að' hafa ver-
ið“, sagði hann brosandi. — „Því
að náunginn var alls ekki neitt
geðslegur í sjón með þetta síða,
rytjulega hár og stóra örið.
Kannske hefur hann haft eitt-
hvað sér til ágætis umfram rödd-
ina. Þú varst a.m.k. alveg berg
numin“.
„Var ekki líka eitthvað milli
þín og vélstjórans?" spurði hann,
þegar hún svaraði ekki.
„Maður á aldrei að hlusta á
slúðursögur. Það hélt ég að engir
prúðir og siðaðir menn gerðu“,
sagði hún og hann hló.
,„0, víst gera þeir það nú . . .
og svo er það líka mjög mikið
vafamál, hvort ég geti talizt i
þeirra hóp. Hafa engir varað þig
við mér? Þá áttu bara eftir að fá
aðvaranirnar. Ég hefi nefnilega
ekki sérlega gott orð á mér“.
„Maður gæti næstum haldið að
þú værir að stæra þig af því“,
sagði hún með ískulda.
Hann horfði á hana með rann-
sakandi svip. — „Þú hefur
breytzf mikið“, sagði hann að lok
um. — „Þú ert allt öðru vísi en
ég hélt, Lisette“.
„Jæja, finnst þér það“.
að vísu viljað jafna betur um
Stíg, en hlýddi skipun húsbónda
síns og hratt honum inn í bak-
herbergið. — „Þú vildir kannski
„Hvernig hélztu þá að ég
væri?“
Hann hugsaði sig um langa
stund: — ,.Ég vil helzt ekki segja
það“.
„Ég vildi mjög gjarnan fá að
heyra það“.
Hann yppti öxlum. — „Dálítið
léttúðug og ekki alltof vel gefin“.
„Og þér finnst ég sem sagt
ekki vera ,að?“
„Nei, nú finnst mér þú vera allt
öðru vísi . . . og það er það, sem
ruglar mig gersamlega í riminu.
Þíj virðist vera heiðarlegri og
þroskaðri, en ég hafði álitið þig
vera. Og hvað skynseminni við-
kemur, þá er ekkert að henni að
finna. Þú stendur fast og öruggt
á þínum fallegu fótum og
lætur ekki hnikast fyrr en í fulla
hnefana”.
„Ég andmælti ekki, þegar þú
kysstir mig“.
„Eigum við nú að fara að tala
um það aftur. Það var gremju-
legur blær á rödd hans. — „Ég
kyssti þig vegna þess að mig lang
aði til þess. Þú varst svo falleg
og tælandi. Þú varst eins og . . .
eins og eitthvað sem mig hafði
dreymt um. Hver ungur maður
lætur sig dreyma um stúlkuna
sína, eins og hann vill að hún
sé. En það er mjög sjaldgæft að
hann finni hana í hinu raunveru
lega lífi. Þegar þú komst áðan,
varstu alls ekki Lisette, heldur
draumastúlkan mín . . . Þetta get-
urðu sjálfsagt ekki skilið".
„Og nú er ég aftur — Lisette?"
„Já, nú ertu Lisette, en Lisette
sem er allt öðru visi en ég hafði
talið hann vera ... Mér geðjast
betur að hinni nýju Lisette. . .“
Hann snerti aftur hönd hennar.
— „Geðjast þér ekki líka vel að
mér?“
„Það veit ég ekki. . .“
Hún dró til sín hendina.
„Þú ert þó ekki reið við mig?“
„Nei“.
Hvort henni geðjaðist vel að
honum? Það var undarleg spurn-
ing. Manni geðjaðist vel að Hal,
sem hún hafði umgengizt mikið
í London, vegna þess að hann var
ærlegur og viðmótsgóður. Maður
gat alveg lesið hann niður í kjöl-
inn, en þannig var Ron ekki.
„Ég er heldur ekki viss um að
mér geðjist vel að þér“, sagði
Ron. „Það var ekki af þeim til-
finningum sem ég kyssti þig. Ég
held að við ættum að reyna að
kynnast hvort öðru dálítið betur.
Er þér það nokuð á móti skapi?“
„Nei“, svaraði hún eftir stund-
arþögn.
Þegar Joan gekk aftur til
káetu sinnar var henni léttara í
skapi en nokkru sinni áður, frá
því er hún steig á skipsfjJl. Þetta
hafði verið undarlegt kvöld, sem
hafði látið tilfinningalíf hennar
reyna öll tegund geðbrigða, allt
segja samhengið í þessu?“ spurði
Dídí undrandi. — „Já, Dídí“ sagði
Stigur, „ ég heiti Stígur Vagns-
son eins og Markús hélt fram.
frá reiði og örvæntingu til dýpstu
gleði og hamingju. Og því hafði
lokið við vináttusamningi milli
hennar og Rons.
Hún var glöð. Það var vor,
bæði umhverfis hana og innra
með henni sjálfri. Hún gladdist
yfir því að hún skyldi hafa farið
þessa ferð, jafnvel þótt henni
væri ógnað með hættum.
Kannske var engin ástæða til
ótta. Hræðsla Lisette gat stafað
af því að með skipinu var maður,
sem hafði verið helzt til góður
vinur hennar, en hún vildi
nú slíta öllu sambandi við. Það
hafði gert hana móðursjúka og
taugaóstyrka.
Og dauði Marie Gallon hafði
eflaust verið rétt og slétt slys,
sem orðrómur og kviksögur
klæddu svo í alveg nýjan búning.
Þegar öllu var á botninn hvolft,
þá var það aðeins frú Leishman
ein, sem hafði beinlínis ógnað
Joan og hvað ætti hún sosum að
geta gert henni? Ef hún yrði of
frek og áleitin, þá gæti Joan allt-
af farið á fund skipstjórans og
sagt horiúm allan sannleikann.
Um leið og hún lauk upp káetu
hurðinni, greip sami óttinn hana
aftur. Það var myrkur
í fitla klefarium, en það var ein-
hver inni í honum. Joan sá glóð-
ina í vindlingi.
„Lokaðu dyrunum, svo að ég
geti kveikt ljós“, sagði karlmanns
rödd í myrkrinu.
Það var vélameistarinn Jean
Collet, sem talaði — vinur Lis-
ette, sem kvöldið áður hafði um-
turnað öllu í töskunum hennar.
Þegar hann heyrði að slánni
var skotið fyrir hurðina kveikti
hann á loftljósinu. Hann sat á
þilrékkjunni. Rauða hárið stóð
úti í loftið, eins og hann hefði
verið að ýfa það með fingrunum
og hann leit til hennar fýldur á
svip.
„Þetta tók meiri tírnann", urr-
aði hann.
Joan stóð kyrr og hallaði bak-
inu að dyrastafnum: — „Kemur
það yður eitthvað við?,“, spurði
hún.
„Það getur vel skeð“, hreytti
hann út úr sér.
„Þér gleymið því víst að ég er
ekki Lisette. Ég hefi ekkert haft
saman við yður að sælda og mun
ekki hafa“.
„Því miður getur það verið satt
og það ergir mig meira en orð
fá lýst. .“ Gráu augun horfðu
athugul og áleitin á hana og eng-
inn minnsti blettur á líkama
hennar fór framhjá þeirri athug-
unarlaust. — „Eins og ég sagði
í gær“, hélt hann áfram. — „Þá
eruð þér jafnsnotur og systir
yðar, en þér hafið meira bein
í nefi en hún.
„Viljið þér ekki gera svo vel
að spara yður það ómak að þylja
þessar hugleiðingar yfir mér. Ég
hlusta hvort eð er ekki á yður“,
sagði hún kuldalega.
„Það er erfitt. Ég er Frakki,
en ég skal reyna að hegða mér
sómasamlega“.
Hann brosti góðlátlegu afsök-
unarbrosi og hún gat ekki verið
reið við hann.
„Þá ættuð þér að halda yður
sem fjærst káetu minni“, sagði
hún.
„Hvar ættum við þá að tala
saman?“
En ég breytti u mnafn og gerðist
félagi skinnaþjófanna af gildri
ástæðu“.
„Það eru svo margir aðrir stað
ir á skipinu".
„Já, eins og t.d. bátaþil-
farið. . .“ Hann leit hvasst á
hana og það lék hæðnisbros um
varir hans. — „Þér hafið ekkert
á móti því að hitta menn að
máli þar uppi, skilst mér“.
Joan fann hvernig blóðið
streymdí henni til höfuðs og reið
in blossaði skyndilega upp í henni
„Hafið þér verið að njósna um
mig?“
„Það er nú kannske fullmikið
sagt, en ég hefi leyft mér að
gefa yður gætur svona stundum
og ég hefi sannfærzt um það. að
þér eruð á margan hátt næstum
alveg eins og Lisette. Þér hafið
bara hafnað mér, en kosið ann-
an“.
Joan gekk út að kýrauganu, til
þess að hann sæi ekki roðann
sem breiddist um kinnarnar á
henni. Orð hans komu eins og
reiðarslag yfir hana, en hún hafði
engan rétt til þess að reiðast. Hún
hafði gengið beint í faðm Rons,
vegna þess að henni fannst það
svo eðlilegt. Það var alls ekki
neitt venjulegt lauslæti eða dað-
ur frá hennar hálfu. En auðvitað
gæti hún ekki fengið þennan
ókunnuga mann til að trúa því,
þegar hún átti jafnvel sjálf erfitt
með að skilja það.
„Þér megið samt ómögulega
halda að ég sé afbrýðisamur
sagði Jean Collet. — „Ég er alls
ekki móðgaður yfir því þótt þér
velduð annan en mig til stefnu-
móta. En ég vildi óska þess að
það hefði verið ég, því að ég er
ekki nema venjulegur breyskur
karlmaður. . .“ Hann brosti sem
snöggvSst, en varð strax alvar-
legur aftur. — „Þér ættuð ekki
að hætta yður allt of langt með
Ron Cortes. Þér ættuð að vera
mjög varkár, cherie".
aiUtvarpiö
Sunnudugur 18. maí:
9 30 Fréttir og morguntónleikar
(10.10 Veðurfregnir). 11.00 Messa
í Hallgrímskirkju (Préstur: Séra
Sigurjón Þ. Árnason. Organleik-
ari: Páll Halldórsson). 12.15 Há
degisútvarp. 13.15 „Spurt og
spjallað“: Umræðufundurinn „Þú
eða þér“ 'éndurtekinn. Stjórnandi
Sig. Magnússon fulltrúi. 15.00
Miðdegistónleikar (plötur). 16.00
Kaffitíminn: a) Jan Mórávek og
félagar hans leika. b) (16.30
Veðurfr..). — „Á Volgubökkum":
Guy Luypartes og hljómsveit hans
leika vinsæl rússnesk lög. 17.00
„Sunnudagslögiri*. 18.30 Barna-
tími (Helga og Hulda Valtýsdæt-
ur): a) Leikrit: „Stóllinn hennar
ön.mu“. — Leikstjóri Helgi Skúla-
son. b) Upplestur og tónleikar.
19.25 Veðurfregnir. 19.30 Tónleik
ar: Frægir trompetleikarar leika
vinsæl lög (pl.). 19.45 Auglýsing
ar og fréttir. 20.20 Hljómsveit Rík
isútvarpsins leikur. Stjórnandi
Hans-Joachim Wunderlich. 20.45
Frá bókmenntakynningu stúd-
entaráðs 27. f.m.: Verk Magnúsar
Ásgeirssonar skálds. a) Erindi
(Séra Sigurður Einarsson í Holti)
b) Upplestur úr verkum skálds-
ins (Gerður Hjörleifsdóttir, Bald
vin Halldórsson, Kristinn Krist-
mundsson og Ævar Kvaran. 22.05
Danslög (pl.) 23.30 Dagskrárlok.
Mánudagur 19. maí:
Fastir liðir eins og venjulega.
13.15 Búnaðarþáttur: Um menn-
ingaratriði í bústörfum (Jónaa
Pétursson tilraunastjóri á Skriðu
klaustri). 19.30 Tónleikar: Lög úr
kvikmyndum (plötur). 20.30 Um
daginn og veginn (Loftur Guð-
mundsson rith.). 20.50 Einsöngur
Kristinn Hallsson syngur; Fritz
Weisshappel leikur undir á píanó.
21.10 Skáldið og ljóðið: Jón úr
Vör (Knútur Bruun stud. jur. og
Njörður Njarðvík stud. mag. sjá
um þáttinn). 21.35 Tónleikar.
(pl.). 22.10 Erindi: Fljúgandi
diskar (Skúli Skúlasori skrifstofu
maður. 22.30 Kammertónleikar
(plötur). 23.10 Dagskrárlok.
a
r
l
ú
ó
YES, DEEDEE.../VW
. NAME IS STAN WARREN, ,
AS MARK TRAILTOLD VOU
...I CHANGED MY NAME AND
JOINED THE FUR THCVES
FOR A VERY GOOD RbASON /