Morgunblaðið - 11.11.1958, Síða 13

Þriðjudagur 11. nðv. 1958
MORCl’TSBLAÐlh
13
Anna Sigurjónsdóttir
Kveðjuorð
ÞANN 29. október sl. bárust
vandamönnum þau sorgartíðindi
að Anna Sigurjónsdóttir, hús-
freyja og skólastýra í Hróarsdal
í Hegranesi hefði látist þá um
nóttina, rösklega 32 ára að aldri.
Banamein hennar var heilablæð-
ing. Hún verður jarðestt í dag
að Sauðárkróki.
Anna Sigurjónsdóttir er fædd
að Nautabúi í Hjaltadal 10. ágúst
1926 og var yngst fjögurra syst-
kina. Foreldrar hennar voru Sig-
urjón Benjamínsson og Eiinborg
Pálsdóttir.
Bernsku- og æskuár sín var
Anna hjá foreldrum sínum á
Nautabúi. Þegar hún var 18 ára,
dvaldi hún vetrarlangt á hús-
mæðraskólanum að Löngumýri
(1944—45) og 22 ára lýkur hún
kennaraprófi í handavinnu
’ 1948. Hún var kennari í Rípur-
skólahéraði, Skagafirði, veturinn
1946—47, og frá 1948 til dauða-
dags.
Árið 1949 gekk hún að eiga
Þórarinn Jónsson bónHa í Hró-
arsdal í Hegranesi. Þau eignuðust
tvær dætur, Lilju 8 ára og Elin-
borgu 4 ára.
Með Önnu er brottkvödd mikil
hæfileika- og mannkostakona,
óvenjulega skyggn mannþekkj-
ari, einlæg, kærleiksrik, heil og
sönn í öllu, ógleymanlegur per-
sónuleiki öllum, sem henni kynnt
ust.
Fundum okkar Önnu bar fyrst
saman vorið 1941. Hún var þá
aðeins 15 ára. Samt duldist eng-
um, að hún var óvenjulega vel
gefin og þroskaðri en gerist um
unglinga á þeim aldri. Frá þeim
tíma hafa kynni okkar verið ó-
slitin, og ég því átt þess góðan
kost að fylgjast með lífsferli henn
ar. Og á þau kynni hefur engah
skugga borið, en margir heiðir sól
skinsblettir í minningunni. Einna
minnisstæðast er mér, hve hin
látna var gædd ríkulegum hæfi-
leika til að umgangast og skilja
það fólk, sem hún átti samleið
með. Mörgum okkar er það örð-
ugt veltikefli. En aldrei sá ég
Önnu skipta skapi til hins verra,
og varla hægt að sjá á henni,
hvort henni þótti miður eða bet-
ur, svo sterka tauma hafði hún á
skapi sínu.
Sex sumur var Anna önnnur
hönd konu minnar og fóstra
barna okkar. Fósturstarf hennar
var með þeim ágætum, að aldrei
verður fullþakkað. Og er um-
sögn lítils frænda hennar, sem
hún gætti, órækasta vitni þess.
Drengurinn sagði: „Anna skilur
allt“. Þessi hæfileiki hennar til
að umgangast og skilja börn, hef
ur komið henni vel og fengið
æskilega útrás í kennslustarfi
hennar og skólastjórn í Hegra-
nesi um 9 ára skeið.
Kunnugir bera það einum rómi,
að ákjósanlegri og elskulegri
kennara væri vart hægt að hugsa
sér. Og par sem mörg börnin voru
hjá henni í heimavist, annaðist
hún þau eins og móðir væri. Svo
mikið orð fór af lægni Önnu sem
kennara, að foreldrar úr öðrum
hreppum sóttu á að koma börnum
sínum til námsdvalar hjá henni.
Munu nemendur hennar sakna
sárlega góðs kennara, og foreldr-
um þykja vandfyllt skarðið. Þau
voru samhent hjónin, og Þórarinn
maður hennar, veitti henni ómet-
anlegan stuðning við skólaheim-
ilið. Það duldist engum, hve
ánægjuleg sambúð þeirra hjóna
jafnan var.
75 ára i dag:
Margrét Cuðnadóttir
ALLIR Súgfirðingar, ungir og
gamlir, þekkja Maigréti Guðna-
dóttur, sem er 75 ára í dag
Hún fæddist þann 11.. nóvem-
ber 1883 í Tungu í Skutulsfirði,
dóttir hjónanna Helgu Pétursdótt
ur og Guðna Jónassonar, sjó-
manns á ísafirði. Hún var elzt
þriggja barna þeirra hjóna, það
kom því í,hennar hlut að yfir-
gefa æskustöðvar sínar fyrst
barnanna og hefja lífsbaráttuna
upp á eigin spýtur, en lífsbarátta
íslenzku þjóðarinnar var ólíkt
harðari á uppvaxtarárum Mar-
grétar heldur en hún er nú í dag.
17 ára gömul fluttist Margrét
til Súgandafjarðar, sem átti eft-
ir að verða heimili hennar næstu
43 árin. Hún vistaðist á heimili
merkishjónanna Kristjáns Al-
bertssonar verzlunarstjóra á Suð
ureyri og konu hans Guðrúnar
Þórðardóttur, en á heimili þeirra
hjóna kynntist hún lífsförunaut
sínum Örnólfi Jóhannessyni, sem
var bróðursonur Kristjáns og ólst
hann upp á heimili frænda sins.
Þau giftust 15. nóvember 1903,
stofnuðu heimili á Suðureyri og
bjuggu þar í 40 ár. Þau hjónin
eignuðust 16 börn, þar af komust
13 til fullorðinsára og urðu öll
með tölu mannvænlegt fólk. Næst
elzta barn þeirra hjóna, Ríkey,
andaðist árið 1945, en hin börnin
12 eru öll á lífi.
Mann sinn Örnólf, missti frú
Margrét 11. júlí 1955, eftir tæp-
lega 52 ára gæfuríka sambúð.
Það er óhætt að segja um Mar-
gréti að hún hafi lifað bæði súrt
og sætt, en það sem einkennt hef-
ur allt hennar líf, er glaðlyndi
og æðruleysi ásamt óbifanlegri
trúarvissu. Handleiðsla Guðs hef
ur ævinlega verið henni örugg,
enda aldrei kveinað né kvartað
yfir þeim lífskjörum sem samtíð
hennar bjó henni.
Menn geta ímyndað sér hvort
það hafi verið tekið með sitjandi
sælunni að koma upp 13 börnum,
en hver var að fást um það á
þeim tíma, það varð bara að
treysta á Guð og lukkuna. Þá var
ekki hlaupið í tryggir.garnar og
sótt meðgjöf með hvevju barni,
mánaðarlega. O-nei. Heimilisfað-
irinn var stöðugt vinnandi og
móðir sinnti heimili og uppeidi
barnanna, en þegar pabbi kom
heim reyndi hann að létta undir
störfum sinnar ástríka eiginkonu
eftir því sem við var komið.
Nú getur Margrét litið glöð yfir
farinn veg og sagt: Geri aðrir
betur.
Margrét mín! Ég þakka þér
fyrir alla vinsemd þína og gest-
risni, alltaf stóð heimili ykkar
„Nafna“ opið öllum og alltaf var
afgangs bros bæði hjá þér og hon
um.
Ég vona að við eigum eftir að
hittast oft ennþá áður en leiðir
skilja og gaspra margt saman.
Það verður sjálfsagt mann-
margt á heimili dóttur þinnar
Kristjönu og tengdasonar Þorláks
Jónssonar á Grettisgötu 6 í dag,
en það verður aðeins brotabrot
af öllum þeim fjölda sem sendir
þér hlýjar hugsanir á þessum
timamótum þegar þú hefur lifað
þrjá fjórðu hiu'a heillar aldar.
Kæra vinkona! Guð blessi þig
og þína niðja nú og ævinlega.
I*. K.
Trúkona var Aiina mikil og ein
læg og hafði djúpa og víðfeðma
lífssýn. Enda leitaði margur á
hennar fund til hollrála, og þó
að eldri væri en hún. Samráð við
hana léttu áhyggjum, vöktu ör-
yggiskennd og gerðu lífssýn alla
bjartari. Á þeim fundum iék
ósjaldan sérkennilegur ljómi um
andlit hirinar látnu. Um þetta
tala ég af persónulegri reynslu.
• Snemma bar á því, að öldruð-
um foreldrum hennar þótti engu
fullráðið, nema Anna kæmi þar
til skjala, segði sitt álit og legði
á ráð. Enda var hún augasteinn
foreldra sinna og stoð, svo að að-
dáanlegt var.
Anna var jafnan fáorð um sjálfa
sig, hún átti því meira til handa
öðrum. Aldrei heyrði ég hana
kvarta, gekk hún þó ekki ávallt
heil til skógar, og maður hennar
engan veginn heilsuhraustur, auk
þess, sem hann varð fyrir miklu
áfalli nú í haust. Alltaf virtist
kjarkur Önnu óbilandi og samt
mun hún hafa verið óvenju við-
kvæm. Trúað gæti ég, að við hana
hefðu getað átt orð góðskáldsins:
„Það, sem mitt þrek hefur grætt,
það hefur viðkvæmnin misst".
Og svo var hún kölluð burt í
blóma lífsins. Hörð örlög, að oss
virðist, sem eftir lifum. Kærleiks
rík móðir og ástrík eiginkona
kölluð frá heilsuveilum manni og
tveimur kornungum dætrum.
En Alfaðir ræður, hann gefur,
hann tekur, og hann mun rétta
út höndina sína, syrgjendunum
til huggunar og styrktar.
Nú drýpur sorg í Dal og Nesi,
og skuggar teygjast frá tindum
Skagafjarðar. Missirinn er mikill,
en gjöfin gleymist ekki. Það var
bjart yfir ævi og ævilokum Önnu
Sigurjónsdóttur. Um hana lék
slikur ljómi í lifandi lífi, að þeg-
ar élið er hjá liðið, mun aftur
birta og tíminn græða sárin. Og
var ekki ævi hinnar látnu áhrifa-
ríkur vitnisburður um það, hve
lífið á margt fagurt og undursam-
legt? Var hún ekki einmitt send
oss til að sanna það? Og kannske
hefur hún verið brotfkölluð til
að sanna öðrum hið sama? Það
er umhugsunarvert, hve margir,
sem gæddir eru óvenjulegum
mannkostum, deyja ungir.
„Þar eru Guðs vegir, sem
góðir menn fara“. Og í hljóðri
þökk biðjum vér Alföður að
milda sorg og veita stuðning eftir
lifandi manni, dætrunum ungu
og aldurhniginni móður.
Og nú. er Anna kvödd klökk-
um huga, hinztu kveðju meS
djúpri þökk. En sérstaklega vil
ég, að það komi fram, að systur-
börnin hennar umvefja hana i
Ijúfri minningu með ástarþökk-
um fyrir allt, sem hún var þeim
og gerði fyrir þau.
★
Og svo ein mynd við kveðjil«
stund:
Það er vor. Við stöndum á
bakka Hjaltadalsár, austanvert.
Anna „dansar á fákspori“ niður
tangann vestanvert, leggur hik-
laust í ána með þrjá til reiðar.
Vorgolan bærir föx gæðinganna.
Andlit Önnu ljómar og æskugióð
hennar slær neista í hjörtum
ferðalanganna, sem á bakkanum
bíða.
Þannig kýs ég að kveðja Önnu
mágkonu mína og segi:
Við komum á eftir.
ísak Jónsson.
STYKKISHÓLMI, 6. nóv. —
Togarinn Þorsteinn þorskabítur
kom af veiðum frá Nýfundna-
landi til Stykkishólms í gær með
fullfermi af karfa. Hafði tog-
arinn verið rúman hálfan mán-
uð í veiðiferðinni. Unnið er að
uppskipun í dag, og gert er ráð
fyrir að ljúka henni á morgun.
Aflinn, sem mun vera um 250
lestir, fer til vinnslu í hraðfrysti-
húsið hér.
Fréttaritari.
Málflutningsskrifstofa
SVEINBJÖRN DAGFINNSSON
EINAR VIÐAR
Búnaðarbankahúsi, 4. hæð
sími 19568