Morgunblaðið - 17.12.1958, Blaðsíða 20

20
MORGUTSBL Jmn
Miðvikudagur 17. des. 1958
og litlir bóndabæir, sem stóðu
kringum hvíta kirkju, eins og á
fallegu bréfspjaldi. Og kringum
allt saman var umgjörð úr ljós-
grænum björkum.
Stóru áætlunarbílarnir fóru
ekki um þessa sveit, en þar vorú
samt all-margar bifreiðir með út-
lendum númerum, sem óku hægt
um hið mishæðótta land, til þess
að ökumennirnir gætu tekið mynd
ir af þessu fagra héraði, þar sem
sumir íbúanna fóru enn til kirkju
á sunnudögum í sínum gömlu þjóð
búningum.
Það var hægt að komast til
Skogsberg með bifreið frá næstu
járnbrautarmiðstöð og frá bif-
reiðastöðinni við kirkjuna var
hægt að fá lítinn bíl til Skogs-
berg Pensionat, sem lá nokkra kíló
metra frá sjálfum bænum uppi á
hæð með háum, beinvöxnum furu-
trjám.
Tómas horfði í kringum sig, og
augu hans Ijómuðu af gleði. Hann
var alinn upp í stórborginni og
hafði ekki séð mikið af náttúrufeg
urð sem þessari. Hann hafði að
vísu verið í sveit, þegar hann var
lítill, en það var í Suður Svíþjóð
©g þar er allt flatlendi.
Hér var honum allt nýtt, og
sumt vakti dálítinn ótta. Þegar
bifreiðin ók upp eftir hæðinni og
vegurinn varð mjórri, þá var eins
og skógurinn yrði dálítið of nær-
göngull, og hann þrýsti sér ósjálf
rátt upp að föður sínum. En lands
lagið tók skjótum breytingum.
AMt í einu opnaðist rjóður
í skóginum og það sást svo
mílum skipti út yfir héraðið, þar
sem daladrögin lágu ljósgræn og
gul milli hinna dökkgrænu skóg-
arbelta. Þeir gátu séð, hvar strönd
Siljans lá í bugðu fyrir neðan þá
og það var sjálfsagt ekki of langt
að fara þangað ofan eftir og fá
sér bað.
Húsakynnin voru stærri en
Rolf hafði ímyndað sér. Stór
spjöld vísuðu veginn þangað, og
þegar þeir loksins komust alla
leið, þá var þar ekki hið litla,
sveitalega hús, sem hann h-afði
búizt við, heldur stór, tiltölulega
ný húsasamstæða og voru gríðar-
miklar svalir allt í kring. Tennis-
brautir, kroketbrautir, stórir garð
stólar og borð og marglitar sól-
hlífar sýndu þaí, að það voru
vandlátir gestir, sem sóttu stað-
inn.
Efasemdir hans urðu ekki
minni, þegar hann kom inn í skál-
ann. Hann hafði búizt við því, að
þ-að yrði lítil, vingjarnleg mat-
sölukona, sem tæki á móti þeim,
en undir spjaldi, sem á var letr-
að: „Reception", sat skrautleg,
ung stúlka í snjóhvítum slopp og
horfði brosandi á hann.
„Yfirréttarmálafærslumaður
Agréus?“ spurði hún, með greini-
legum Stokkhólms-framburði. Það
var ekkert sveitalegt við hana.
Svo kom í ljós einkennisklædd-
ur burðarsveinn, sem vísaði Rolf
og Tómasi á herbergi þeirra með
heimsmanns svip. Rolf hafði
ákveðið, að þeir skyldu hafa sitt
herbergið hvor, svo að hann gæti
setið inni hjá sér ótruflaður við
lestur eða vinnu, á meðan Tóm-
as svæfi. Hann hafði ekki ætlað
sér að taka þátt í neinu samkvæm
islífi.
Hann hafði fengið stórt og
bjart hornherbergi á fyrstu hæð
og Tómas átti að vera í herbergi
við hliðina á því. Þegar miðdegis-
verðurinn var borinn fram, fékk
Rol'f enn sönnun fyrir því, sem
hann hafði grunað. Það var mat-
sölustaður, sem var algjörlega eft
ir smekk Katarinu. Helmingur
gestanna var Ameríkumenn og
einkum voru það konurnar, sem
voru skrautklæddar. Rolf, sem var
mjög nákvæmur um klæðaburð
sinn, kunni ekki algerlega vel við
sig í Ijósgráu flónelsbuxunum sín-
um og gamla jakkanum, sem hann
hafði álitið viðeigandi klæðnað
hér úti í sveit.
Tómas horfði ákafur kringum
sig, meðan á borðhaldinu stóð. —
Hann var að gá að væntanlegum
leikfélögum, en þar voru ekki
mörg börn. Auk hans sjálfs voru
aðeins þrjár litlar, amerískar
telpur og tveir nokkru eldri
drengir.
Þegar Tómas var háttaður um
kvöldið, fór Rolf niður í setustof-
urnar. Það var tekið vel á móti
honum og það kom brátt í Ijós, að
margir gestanna áttu sömu kunn-
ingja og hann sjálfur. Sumir
spurðu um Katarinu, en aðrir
vildu fá hann til að spila bridge
eða taka sér ferðir með þeim í
umhverfið. Hann var vanur að
umgangast þess konar fólk, en
hann hafði ekki hugsað sér
hvíldartíma sinn einmitt þannig,
og hann sá, að leyfið yrði all-erf-
itt, ef hann ekki gerði hinum
gestunum þegar í stað ljóst, hvers
vegna hann væri kominn til
Skogsberg — til þess að annast
litla drenginn sinn og til þess að
þeir gætu báðir hvílt sig.
„Aumingja litli drengurinn",
sögðu konurnar í meðaumkunar-
róm, þegar hann sagði þeim frá
veikindum Tómasar. Það gaf
þeim reglulega umræðuefni. En
hve sorglegt. Ungur og glæsileg-
ur ekkjumaður, með einmana, lít-
inn son, sem hafði verið mjög
veikur. Rolf Agréus þarfnaðist
konu, það var auðskilið mál. —
Sumar kvennanna urðu þó fljót
lega fyrir vonbrigðum, þegar það
fréttist, að Rolf væri sama sem
trúlofaður Katarinu Hemmel,
hinni duglegu kaupsýslukonu, sem
hafði hina þekktu tízkuverzlun. —
Rolf sat lengi þetta kvöld, áður
en hann fór að hátta og slökkti á
lampanum, en áður hafði hann
farið inn til Tómasar og gengið
úr skugga um, að hann svæfi
vært. Hann var dálítið leiður út
af öllu saman og ekki laust við
að hann væri gramur Katarinu,
sem varla var ókunnugt um, að
það var ekki matsölustaður eins
og þessi, sem hann var að reyna
að fá.------Jæja, hann varð að
reyna að gera eins gott úr þessu
og unnt var og komast hjá of
miklum samkvæmum. Hann ætl-
aði að skipuleggja smáferðir með
Tómasi. Hann ætlaði að spyrja
að því undir eins daginn eftir,
hvort ekki væri hægt að fá matar
böggul með sér, ef þeir tækju sér
göngu út í skógana.
Hann langaði allt í einu til að
kynnast drengnum sínum reglu-
lega vel. Það var svo margt sem
hann gat sýnt honum og kennt
honum. Hann hugsaði um sína
eigin bernsku og alla þá leyndar-
dóma, sem náttúran hafði birt
honum, þegar hann var í sumar-
leyfi hjá fjölskyldu uppi í sveit.
Hann hafði getað legið á grúfu
Að gefnu tilefni viljum vér
benda á, að um leið og véir lögð-
um niður alla sölu á fram-
leiðsluvörum vorum til ein-
staklinga, tóku kaupmenn við
allri dreifingu á vörunum og
selja þær með aðeins hálfri
álagningu séu keyptair 25 flösk-
ur eða meir.
MUNIÐ — ENGIN JÖL
ÁN EGILS DRYKKJA
H.F. ÖLGERÐIN
EGILL SKALLAGRÍMSSON
m
a
r
i
ú
ó
1) „Ég er hræddur um að það
sé vonlaus fyrirætlun hjá mér,
að ætla að reyna að finna anda-
tnerkingarmanninn í öllum þess-
um frumskógi." „Já, ég er hrædd- I
ur um það, Markús. Þetta er stórt
landsvæði .... Kom inn.“
2) „Heitið þér Frank? Ég er
Sússana, blaðamaður hjá „Dagur
lconunnar".
3) „Þetta er Markús, vinur
minn“. „Komið þér sælir, Markús.
„Eruð þér fylgdarmaður?“
tímunum saman og athugað lífið
í lítilli tjörn, — hann hafði læi-t
að þekkja söng fuglanna sundur
— og hann hafði átt staði, sem
aðrir vissu ekki um, þar sem hann
gat tínt lítil og sæt jarðarber. Ef
hann gæti nú fengið Tómas til
að reyna eitthvað þvílíkt. Auðvit-
að þurfti drengurinn að vera með
börnum á sínum aldri, en þangað
til hann væri húinn að vinna bug
á feimni sinni vax-ð að skemmta
honum með því, sem barn gæti
skilið og fengið áhuga á.
Hann fór að framkvæma áætlun
sína þegar daginn eftii'. 1 eldhús-
inu fékk hann böggul af smuiðu
brauði og k-alda mjólk í hitabrúsa,
og svo héldu þeir Tómas af stað
eftir skógarstíg, sem átti að
liggja að gömlu seli, eftir því sem
vinnumaður matsölustaðarins
hafði skýrt honum frá. Það var
inni í skóginum og þangað var
tveir kílómetrar. Ef þeim fyndist
leiðin of löng, þá gætu þeir leitað
sér að viðkunnanlegum stað í skóg
inum, hvílt sig þar og étið nestið
sitt.
Tómas hélt af stað hinn hress-
■asti. Við og við hvíldu þeir sig í
rjóðri og hox-fðu út yfir hinar
skógi vöxnu hæðir og hin blik-
andi vötn á milli þeirra. 1 loftinu
var ilmur af furu og Tómas virt-
ist ekki verða neitt þreyttur. —-
Hann horfði hrifinn á allt, sem
fyrir augum bar og kom með ótelj
andi spurningar. Áður en þeir
vissu af, voru þeir komnir að
gamla selinu. Þar var löng, grá
hlaða og lítið hús. Hjá brunninum
stóð fata og mjóan, bláan reyk
lagði upp úr reykháfnum. Það
átti þá einhver heima í selinu!
Allt í einu kom Rolf auga á
konu, sem sat á stórum steini
framan við dyraþx-epið og sneri
baki að þeim. Hún var í síðum,
hvítum kjól og laut lítið eitt höfð-
inu með hinu þykka rauðbrúna
hári. Eitt andartak hélt hann, að
þetta væri Súsanna. En þá stóð
aiíltvarpiö
Miðvi’kudagur 17. desember:
Fastir liðir eins og venjulega.
12,50—14,00 Við vinnuna — tón-
leikar af plötum. 18,30 Útvarps-
saga bax-nanna: „Ævintýri Trít-
ils“ eftir Dick Laan; IV. (Hildur
Kalman leikkona). 18,55 Fram-
burðax-kennsla í ensku. 19,05 Þing
fréttir. Tónleikar — 20,30 Lestur
fornrita: Mágus-saga jarls;
VIII. (Andrés Björnsson). 20,55
Islenzkir einleikarar: Þórunn Jó-
hannsdóttir leikur á píanó. 21,25
Viðtal vikunnar (Sigurður Bene-
diktsson). 21,45 Islenzkt mál (Dr.
Jakob Benediktsson). 22,10 Upp-
lestur: a) „Sól yfir Blálands-
byggðum“, bókax-kafli eftir Felix
Ólafsson (Höfundur les). b)
„Leikur örlaganna", bókarkafli
eftir Elínborgu Lárusdóttur (Séra
Sveinn Víkingur les). 22,40 Lög
unga fólksins (Haukur Hauks-
son). 23,35 Dagskrárlok.
Finiinludagur 18. desember:
Fastir liðir eins og venjulega.
12,50—14,00 Á frívaktinni —• sjó-
mannaþáttur (Guðrún Erlends-
dóttir). 18,30 Barnatími: Yngstu
hlustendurnir (Gyða Ragnax-sdótt-
ir). 18,50 Framburðarkennsla í
frönsku. 19,05 Þingfréttir. — Tón
leikar. 20,30 Spurt og spjall-að í
útvarpssal. — Sigurður Magnús-
son fulltrúi stjórnar umræðum.
21,30 Útvai-pssagan: „Útnesja-
menn“; XIX. (Séra Jón Thoraren-
sen). 22,10 Upplestur: a) Úr „ís-
lendingabók" eftir Gunnar Hall
(höf. les). b) „Niðursetningur-
inn“, bókai-kafli eftir Jón Mýrdal
(Ævar Kvaran les). 22,40 Frá
tónleikum sinfóníuhljómsveitar ls
lands í Þjóðleikhúsinu 9. þ. m.;
síðari hluti. Stjórnandi: Di-. Páll
ísólfsson. Sinfónía nr. 1 í C-dúr
op. 21 eftir Beethoven. — 23,10
Dagskrárlok.
VIKAll BLAOID YKKAR