Morgunblaðið - 26.03.1959, Blaðsíða 8

8
MORGUWBLAÐIÐ
Fimmtudagur 26. marz 1959
\Jl
ann er oróuin
ói/o g-ama
ríi,
((
} ?6 ÁRA g-ömiul frú í Englandi
| hefur lýst því yfir, að hún )
í muni hugleiða það í næstu •
tvo mánuði hvort hún ætli i
aftur að fara að búa með eig- i
inmanni sinum, 75 ára göml- •
um, en þau hafa ekki sézt síð- ;
ustu 43 árin þar til nú nýverið. S
Þau giftust árið 1916 og sett- •
ust að í Kent. En frúin varð al- ;
tekin slikum ótta við loftárásir \
Zeppelin-loftfara í fyrri heims í
styrjöldinni að hún flúði til ^
föðiurhúsanna og bjó með móð S
ur sinni síðan. Eiginmaðurinn 5
var konu sinni trúr, leitaði ^
stöðugt i fjölda ára, hann vissi s
ekki heimilisfangið. Og svo J
fann hann sina heittelskuðu á ,
dögunum — og úrskurðinn um \
framtiðina fær hann eftir tvo S
mánuði. v
Frúin sagði: „Hann er orð- s
inn svo gamall."
Hann sagði: „Emily er svo J
góð kona, ég verðskulda senni- s
lega ekki slikan kvenkost.“ S

Kjartan með orðurnar.
Waíur veit aldrei livcicb dótin endiót (c
„EF ÞÉR eigið unnustuna — þá
á ég hringana." Þannig auglýsir
Kjartan Ásmundsson, gullsmiður.
Allir þeir, sem unnustu eiga, geta
fengið hringa hjá Kjartani (að
vísu ekki ókeypis) — og þeir eru
margir, sem eiga unnustu nú til
dags.
Ljósmyndari og fréttamaður
Mbl. litu inn til Kjartans á dög-
unum. Við könnuðumst báðir við
okkur þar, það kom sem sé upp
úr dúrnum, að báðir höfðu leitað
á náðir Kjartans í þá gömlu góðu
daga þegar við báðir áttum unn-
ustur.
— Og við ætluðum eiginiega að
forvitnast um hve margir ættu
unnustur þessa dagana og hve
mikið þeir þyrftu að borga fyrir
hringana.
— Allar tölur eru hernaðar.
leyndarmál, segir Kjartan, og auð
vitað öll nöfn líka.
— En við megum þó spyrja
hvort margir séu í trúlofunar-
hugleiðjngum þessa dagana.
— Já, frekar margir. Það er
alltaf margt fyrir stórhátíðir, en
aðalvertíð okkar gullsmiða er þó
fyrir jólin og í vertíðarlokin, þeg-
ar piltarnir eiga nógan pening
fyrir hringunum.
— Hvað kosta þeir (þ. e. a. s.
hringarnip) núna?
— Það fer allt eftir þyngd.
Grammið í unnu gulli í trúlofun-
arhringum kostar 95 krónur.
Ferminga
silfrið
Fermingin — hin minnisstæðu tímamót
í ævi barnsins, er hátíðleg haldin og
fjölskylda og frændur fagna deginum
með góðri gjöf.
Fermingargjöfin er minjagripur um hina
merku stund. Hana á að velja svo að
hún vari og minni ævinlega á góðar
óskir gefanda.
Silfurgripir unnir á listrænan hátt í formi
nútímans, en traustir sem erfðasilfur,
eru til þess kjörnir að verða ævilöng
uppáhaldseign barnsins — gjöf sem
aldrei gleymist.
Verkstæði okkar hafa nú um skeið unnið að
fermingasilfrinu og bjóðum við yður
að líta á það. Einkym viljum við beina
athygli yðar að hinum fjölbreyttu lit-
um í steinum, kóröllum, fílabeini,
emalje og niello, sem nú auðkenna smíði
okkar.
Hlutafélag.
3ön ölgmunílGSon
Skort9ripaverzlun
J
acjur
cjnpu r
til yndis
Hringa er hægt að fá fyrir 800—
1800 krónur, en menn setja yfir-
leitt ekki fyrir sig hvað þeir
kosta. Meirihlutinn spyr ekki
einu sinni um verðið fyrr en búið
er að velja, ástin er svo mikil
þegar þannig stendur á.
Annars er ekki hægt að segja,
að hringarnir séu svo mjög dýrir
miðað við annan gullvarning og
verðlagsbreytinguna á síðustu ár-
um. Á árunum 37—8 kostaði gull-
grammið í þeim 10—12 krónur,
þá var parið á 80—100 krónur.
— Og hver er meðal trúlofunar
aldurinn?
— Þetta eru mest krakkar.
16—20 ára. En það er líka eldra.
Fyrir nokkru afgreiddi ég pönt-
un frá manni á áttræðisaldri.
Hann er fyrir austan. var að gifta
sig. Já, þeir eru fjörugir fyrir
austan.
— Þú færð nú eitthvað af þess-
um hringum aftur, er það ekki?
— Ojú, það slitnar oft upp úr
þessum trúlofunum, sérstaklega
hjá því yngsta. Þá koma piltarnir
og selja mér hringana aftur —
og ég bræði þá upp á nýtt.
— En hefur það komið fyrir, að
menn, sem eru að trúlofast eða
giftast í annað sinn koma með
gömlu hringana og biðja þig að
grafa inn þá að nýju?
— Ekki get ég neitað því — og
maður gerir það. Allir geta verið
auralitlir, ekki sízt, þegar svona
stendur á — en þó finnst mér
það óviðkunnanlegt.
— En það kemur ekki fyrir, að
fólk hættir við að trúlofast á síð-
ustu stundu, þegar það er búið að
panta hringana?
— Alla tíð síðan ég byrjaði að
selja hringa, árið 1930, hefur slíkt
aldrei komið fyrir hér í bænum.
Ég minnist þess einu sinni, að
endursend hafi verið póstkröfu-
sending með hringum út á land
Fólk er nær undantekningarlaust
orðið svo ástfangið þegar það
pantar hringana, að það hætHr
ekki við úr því.
Aftur á móti eru sumir svo bráð
látir, að þeir standa næstum því
yfir mér meðan ég er að grafa
inn í hringana. Eitt sinn var ég
líka vakinn upp um miðja nótt
og beðinn um hringa á stundinni.
Ég klæddi mig og fór með elsk-
endunum, sem höfðu verið að
skemmta sér saman framan af
nóttunni niður á verkstæði — og
lét þá hafa hringana umsvifa-
laust.
Öllu spaugilegra var það, er
kona nokkur kom upp til mín og
spurði með þjósti hvort ég væri
að grafa hringa fyrir nafngreind-
enc^i
an mann, sem við getum kallað
Jón Jónsson. Það kom á mig og
ég játti því. Jón hafði komið
skömmu áður með unnustu sinni
og mátað hringana. Konan spurði
þá hvað ætti að standa inni í
hringunum — og í einhverri vit-
leysu sagði ég henni það án um-
hugsunar; maður er nú ekki van-
ur að gefa slíkt upp. Hún brást
hin versta við, þegar hún heyrði
nafn stúlkunnar, sagði þetta vera
mistök, hún gæti látið mig hafa
rétta nafnið. Ég sagði henni sem
var, að ég væri ekki rétti maður-
inn til þess að ræða við um þetta,
hún yrði að hitta Jón sjálfan,
hann einn réði.
Eftir um það bil klukkustund
kom sú ákveðna með Jón í eftir-
dragi. Hann sagðist þá ætla að
skipta um unnustu. Sú ákveðna
heimtaði hringana strax um
kvöldið og sleppti ekki Jóni. Þau
komu saman til þess að ná í þá,
en upprunalegu unnustuna sá ég
aldrei meir.
— En eru ekki margir feimnir
við að koma hingað í þessum er-
indagjörðum?
— Ég held, að ungt fólk sé
hætt að vera feimið, a. m. k. ber
miklu minna á því nú en áður.
Einstaka piltar koma þó með
fingurmál unnustu sinnar eða
skrauthring til að taka mál eftir.
— Þeir eru nú samt að segja það
félagar mínir í stéttinni, að ég sé
einna bezt í sveit settur af þeim
hér í miðbænum. Þeir eiga við
sundið, vegfarendur taka ekki
svo eftir því þó ungt fólk skjótist
hér upp í sundið, það þarf enginn
að vita, að leiðin liggur til mín.
Og svo öfunda þeir mig líka af
því að vera uppi á iofti þegar um
þessi sérstöku viðskipti er að
ræða. Það sér nefnilega enginn
inn um gluggann minn.
Annars er hringasmíðin aðeins
hluti af starfsemi minni, það «r
svo ótalmargt annað sem til fell-
ur.
— Sýndu okkur eitthvað
skemmtilegt, eitthvað sérstætt,
sem þú átt í fórum þínum.
Og Kjartan dregur skúffu út
úr eldtrausta peningaskápnum
— Þetta eru krossarnir, ég hý
til Fálkaorðuna og hef gert síðan
fyrir stríð.
— Þá veit maður það. Þú lánar
góðum kunningjum, er það ekki?
— svona kvöld og kvöld? segir
ljósmyndarinn, hann er svo glys-
gjarn.
— Nei, kæri vinur. Ég lána
ekkert, ekki einu sinni trúlofun-
arhringa Maður veit aldrei hvað
ástin endist.
(jestiniir hœttu i'iti

á fc
ctru
ót
rax
I GÆR og í fyrradag var mikið
um að vera í blómabúðum bæj-
arins — og ekki verður það betra
á laugardaginn. Hvarvetna sést
páskaliljum bregða fyrir, á göt-
um úti og í strætisvögnum. Eigin-
i menn bera vöndinn heim ákaf-
lega hreyknir og eiginkonurnar
byrja strax að hafa áhyggjur af
því hve liljurnar standi annars
stutt.
Við litum niður í Rósina í
Vesturveri. Ringelberg vissi
hvorki í þennan heim né annan,
það var svo mikið að gera.
— Og eins og venjulega koma
allir á seinustu stundu, segir
hann. Annars varð ég fyrir ákaf-
lega leiðinlegu óhappi á dögun-
um. Ég var að senda út margar
körfur og vendi. Þar á meðal var
karfa til manns, sem átti 60 eða
70 ára afmæli. í henni var stór
og mikil vínflaska.
Önnur karfa var með krossi,
hún átti að fara suður með sjó,
vegna jarðarfarar þar. Einhvern
veginn duttu merkispjöldin af
körfunum hjá bílstjóranum mín-
um, hann ruglaðist — og karfan
með krossinum lenti hjá af-
mælisbarninu, en sú með víninu
í kirkjunni. Sá, sem átti að fá
flöskuna, tók þessu öllu með ró
og skilningi. Það var hringt í
mig, auðvitað bað ég afsökunar
eins vel og ég gat — og sendi
suður með sjó með réttu körfuna
— og eftir þeirri með víninu.
Þetta fór allt vel á endanum,
einhver við jarðarförina hefur
sennilega búizt við erfidrykkju
— en afmælisbarnið fékk réttu
körfuna um kvöldið, þegar gest-
irnir voru að fara — svo að þeir
hættu við að fara strax.
Rlngelberg