Morgunblaðið - 04.05.1961, Síða 10

K)
MORGVTSBLÁÐIÐ
Fimmtudagur 4. maí 1961

ÞAÐ var værð yfir Kefla-
víkurhöfn, er við komum
þangað fréttamaður og
Ijósmyndari Morgunblaðs-
ins einn eftirmiðdag í síð-
ustu viku.
Það var fremur heitt í
veðri, skúrir inn til fjall-
anna, en móða yfir Suður-
nesjum.
Nokkrir mávar og ritur
sátu á hafnargarðinum og
lyftu sér til flugs við og
við, eins og þær væru að
skyggnast um út á Flóann.
Þeir voru að bíða eins og
við eftir því að flotinn
kæmi í höfn.
Við höfðum fyrst ekið um
í Keflavíkurhöfn. Fyrstu bátarnir komnir að landi.

Konurnar í verkfalli og
strákar með fiskidellu
Fréttama5ur
IVtbl. heim-
sækir héfn-
ina í Keflavík
Karl Guðjónsson gerir við
talstöðvarnar
stund fram og aftur um hæ-
inn Og séð byggingar hinna
mörgu útvegs- og fiskvinnslu-
fyrirtækja. Hér var það áður
fyrr sem karlarnir söfnuðust
saman í Duus-verzlun til að
höndla Og drekka brennivín.
Nú reka Keflvíkingar sjálfir
í öll sín fyrirtæki og útvegs-
menn hafa góða samvinnu sín
á milli.
Hér í Keflavík er t. d. fyrír
tæki, sem er einstakt í sinni
röð. Það nefnist Flökunar-
stöðin og er sameign frystihús
anna í bænum. Þar er allur
fiskur sem á að frysta flak-
aður. Síðan eru flökin sett
upp á bíl og flutt tilbúin til
frystihúsanna. Það hefur ver-
ið umdeilt, hvort þetta fyrir-
komulag sé heppilegt, en ætl-
unin er fyrst Og fremst að það
spari vinnuaflið.
En nú standa vélarnar í
flökunarstöðinni ónotaðar,
því að í vetur hefur geisað í
Keflavík eitt hið skæðasta
verkfall. Veika kynið stend-
ur fyrir því og hefur gengið á
' ýmsu, en jafnvel sagt að það
sé ekki lítið sem þær konurn-
ar ætla sér fyrir með verk-
fallinu, — hvorki meira né
minna en að steypa ríkis-
stjórninni.
Albert Bjarnason hlustar á
bátabylgjuna
Hvort sem verkfall kven-
anna er löglegt eða ólöglegt,
þá er það jafn víst, að það
hefur stöðvað frystihúsin. í
vetur hefur sama og enginn
fiskur verið frystur í Kefla-
vík. Frystihúsin standa auð
og færiböndin hreyfast ekki.
Þess í stað er mestallur fisk-
urinn settur í salt.
0 Bærinn sprengir
Hringbrautina
Keflvíkingar eiga sína
Hringbraut eins og við í
Reykjavík. Hún liggur um-
hverfis bæinn, er malbikuð
og hefur aðalbrautarréttindi.
— Við erum strengir á að-
albrautarréttinum hér í Kefla
vík, segir einn Keflvíkingur-
inn við mig. — Keyrum bara
á þá sem eru að flækjast fyrir.
Og alveg eins og í Reykja-
vík hefur Keflavíkin sprengt
sína Hringbraut utan af sér.
Fyrir 10 árum stóð ekkert
hús vestan við Hringbrautina
í Keflavík. Þar voru móar og
hraun, gömul stakkstæði og
fisktrönur. Nú eru risin þar
víðáttumikil ný íbúðarhúsa-
hverfi með óteljandi fallegum
einbýlishúsum. Enn er hald-
ið áfram að byggja í þessu út-
hverfi Keflavíkur og þar er
einnig að rísa upp stór nýr
gagnfræðaskóli.
• Við höfnina
Loks ókum við fram á
Vatnsnesið. Nýja höfnin er
fyrir innan það, undir hömr-
unum í þröngri kró. Hefur
orðið að leggja veginn niður
að höfninni í stórri lykkju
niður fyrir hamrana. Um
þessa brekku fer öll umferð
til og frá bryggjunum. Höfn-
in er skjólsæl, en virðist vera
í þrengsta lagi.
Sem fyrr segir, var rólegt
við höfnina, þegar við kom-
um þangað. Allur fiskiskipa-
floti Keflvíkinga, nærri 50
skip var úti að veiðum og við
biðum eftir komu skipanna.
Það voru aðeins tvö fiskiskip,
sem lágu í höfninni. Annað
hafði eitthvað bilað. Hitt var
nýtt 150 tonna fiskiskip, Árni
Þorkelsson og var verið að
búa það út á síldveiðar. Við
hafskipabryggjuna lá lítið út-
lent flutningaskip, sem var að
taka saltfiskfarm, aðalútflutn
ingsvöru Keflvíkinga í ár.
Önnur hreyfing var ekki að
ráði við höfnina, en fyrir aust
an hana hvein í fiskimélsverk
smiðju Keflavíkur. Rauk úr
strompi hennar og blandaðist
peningalyktin móðunni sem
lá yfir landinu.
• Talstöðvaþjónustan
Við litum inn í talstöðva-
þjónustuna, sem er í húsi Olíu
samlagsins fyrir ofan Mið-
bryggjuna.
— Hvenær koma þeir að
landi, spurðum við óþolin-
móðir.
Þar sat Albert Bjarnason
við talstöðina og hlustaði á
bylgjuna. — Það er misjafnt,
þetta frá klukkan sex og fram
til níu og tíu í kvöld.
— Hvað eru bátarnir marg-
ir, sem róa frá Keflavík?
Albert fer að telja þá sam-
an. Hann er sjálfur gamall
sjómaður í Keflavík. Loks
segir hann: — Þeir eru 45.
Nú er aðeins einn með línu.
Hinir allir með net.
Allt í einu heyrðum við kall
að á bylgjunni: — Helgavík
Keflavík, Helgavík Keflavík.
Við komum klukkan hálf sex
til kortér yfir sex. Vantar eitt
bólfæri.
Albert tilkynnir þeim aftur
að hann hafi heyrt.
— Hvernig er fiskiríið hjá
þeim?
Albert kemur spurningunni
til þeirra og þeir svara: —
Það er svöna ög svona.
— Þýðir ekkert að spyrja
þá um aflann. Þeir gefa ekki
upplýsingar um það nema
með dulmálslyklum. Nokkrir
bátar eru saman um kóda Og
gefa hver öðrum upplýsingar.
— Hefur þessi talstöðva-
þjónusta verið lengi við lýði?
— Nei, hún byrjaði í fyrra.
Hún er aðallega tli að gefa
fólkinu í landi upplýsingar
um, hvenær bátarnir komi í
land. Það er gott að vita það
fyrirfram, svó fólk þurfi ekki
að bíða lengi á vinnustað.
Vinnukrafturinn orðinn dýr.
0 Radio-amatörinn
Ég skrepp á bak við og hitti
þar Karl Guðjónsson, viðgerð
armann. Hann segist hafa
lært radíofræðina af sjálfum
sér. Hann var í byrjun raf-
virki, en árið 1929 smíðaði
hann sjálfur fyrsta móttöku-
tækið sitt.
— Þá var maður alveg gagn
tekinn af útvarpstækninni,
segir Karl, — að geta hlustað
á útvarpsstöðvar í útlöndum
það var eins og ævintýri. Síð-
an fóru að koma talstöðvar
á bátana og ég tók þá að mér
að gera við þær, þegar þær
biluðu. En svo var það bann-
að að áhugamenn gerðu við
talstöðvarnar.
— Seinna þegar Landssím-
inn fékk mig til að taka að
mér viðgerðirnar, þá sagði ég
verkfræðingnum: — Ég hef
nú alltaf verið að gera við
stöðvarnar, þrátt fyrir bann-
ið, — vegna þess, að ég hef
fremur viljað brjóta bannið,
en láta sjómennina fara út
með bilaðar talstöðvar. Og
verkfræðingurinn svaraði: —
Við vissum alltaf að þú varst
að gera við þær, en létum það
kyrrt liggja.
Albert kallar framan úr út-
varpsherberginu: — Heyrðu
þú þarna frá Mogganum,
komdu hérna, — er þetta ekki
blaðaefni.
Og ég hleyp fram til hans.
Þeir eru að segja frá því á
bátabylgjunni að báturinn
Gjafar hafi fengið mjög stórt
kast af síld vestur af Þor-
móðsskeri. Hann liggur með
2000 mála kast á síðunni og
veit ekkert hvað hann á að
gera við þetta.
Við sitjum þarna enn um
stund hjá þeim Alberti og
Karli og hlustum á örrustuna
um þorskinn og síldina í gegn
um bylgjulengdir radíotækn-
innar. Loks kveðjum við þá
og göngum út á bryggjuna.
0 Afli af Brúnunum
Trillubátur er kominn upp
að henni. Þar stendur maður
í sjóstakk og kastar aflanum
upp á bryggjuna. Sveinn Þor-
móðsson fer formálalaust að
smella myndum af sjómann-
Framh. á bls. 17.

Ingólfur Magnússon trillubátseigandi, og strákurinn, sem
hjálpaði honum. Það eru engir smáufsar þarna.