Morgunblaðið - 10.03.1962, Blaðsíða 16

16
Monr.rvntT.4mD
Laugardagur 10. marz 1962

Uppboö
Samkvæmt ákvörðun skiptaréttar Reykjavíkur
verður húseign í smíðum nr. 7 við Ægisgrund,
Garðahreppi með tilheyrandi lóðarréttindum eign
dánarbús Stefáns Runólfssonar, boðin upp og seld
ef viðunanlegt boð fæst á opinberu uppboði sem
fram fer á eigninní sjálfri, föstudaginn 16. marz kl.
2 s.d. — Uppboð þetta var auglyst i 8., 9. og 11# tbl.
Lögbírtingablaðsins.
Sýslumaðwr Sulibringu og Kjósarsýslu
Skiptafundur
í þrotabúi Finnboga Kjartanssonar, stórkaupmanns,
hér i bæ, verður haldinn í skriístofu borgarfógeta,
Skólavörðustig 12, þriðjudaginn 13. marz 1962 kl.
2,30 síðdegis. — Vefða þar teknar ákvarðanir um
meðferð eigna búsins .
Skiptaráðandinn í Reykjavík
Sýning
Á NÚTÍMA LISTIÐNAÐI
ÍSLENZKRA KVENNA
verður opnuð í dag kl. 3.00 í Snorrasal,
Laugavegi 18 (3 hæð). — Sýningin verður
opin daglega kl. 2—10 e.h. til 18. þ:m.
Tímaritið Melkorka
Ingunn Jónsdóttir
Skálafelli áttræð
INGUNN er fædid á Smiyrlabjörg
um í Suðursveit í A-Skaftafells-
sýslu þann 10. marz 1882. Foreldr
ar hennar voru hjónii. Sigríður
Hálfdánardóttir frá Odda á Mýr
um Jónssonar og Jón Jónsson
Smyrlabjörgum.
Móðir Sigríðar Hálfdíánardótt-
ur var Ingunn Sigurðardóttir
hreppstjóra á Reynivöllum Ara-
sonar.
Ingunn ólst upp í foreldrahús
um ásamt systkinum sínum, sem
komust 5 til fiullorðinsára, en
þau eru: Jón bóndi á Smyrla-
björgum, Vilborg er var hús-
freyja á Smynlabjörgum, en er
látin fyrir tæpum áratug, Jó-
hanna húsfreyja í Borgarhöfn
látinn fyrir 12 árum, Sigurbjörn
trésmiður í Reykjavik og Hálf-
dán er drukknaði uppkominn.
Hinn 25. júní 1904 giftist Ing
unn Gísla Bjarnasyni á Uppsöl
um, en hann var sonur hjónanna
þar f>óru Jónsdóttur frá Hólrni
á Mýrum og Bjarna Gíslasonar
bónda þar. Bjami drukknaði við
Hálsaós 9. maí 1887.
Ingunn ög Gísli bjuggu svo á
Uppsölum í tvíibýli við Jón bróð
ur Gísla og Guðnýju Eyjólfsdótt
ur konu hans.
Ingunn og Gísli eignuðust 6
börn tvö þeirra c»u ung, en fjög
Jóhannes Lárusson
héraðsdómslögmaður
lögfræðiskrifst. - fasteignasala
Kirkjuhvoli — Sími 13842
ur komust upp og eru þau þessi:
Sigurborg húsfreyja á Brunnum
gift Jóhanni Kl. Björnssyni
bónda þar. Bjarni bóndj á Jaðri,
kvæntur í>óru Sigfúsdó'ttur frá
Leiti. Þóra húsfreyja á Höfn gift
Bjarna Gislasyni frá Smyrla-
björgum og Jón bóndi á Skála-
felli kvæntur Pálínu G. Gísla-
dóttur frá Smyrlabjörgum.
Eg kynntist Ingunni ekki fyrr
en hún var orðin fullorðin kona,
svo mér er ekki kunn búskapar-
saga þeirra hjóna, en ég hyg'g að
þau hafi búið fremur vel.
Gísli maður Ingunnar andaðist
um 1940 og stuttu síðar flutti
Ingunn með Jóni syni sínum og
hans fjölskyldu að SkálafellL
Hjá þeim hefur hún svo átt heiim
ili síðan.
Ingunn er kona prýðilega vel
gefin til miunns og handa. Mun
hún alltaf hafa fylgzt vel með
öllu sem hefur verið að gerast
á hverjum tíma.
Hún er víðlesin og fróð um
ættir manna.
Ingunn er enn ung í anda þrátt
fyrir áttatíu ár að baki, sýnir
það sig bezt í því að enn sækir
hún flesta þá mannfundi sem
haldnir eru í hennar sveit.
Eg sendi Ingiinni hugheilar
hamingjuósikir á þessum áttug-
asta afmælisdegi hennar, og bi3
henni allrar blessunar um óikom
in ár. — Vinux.
Verzlunarstjóri
óskast við verzlun í Keflavík. Umsóknir ásamt
upplýsingum. sendist fyrir laugardagskvöld, merkt:
„Verzlun — 4079“.
Naultungaruppboð
sem auglýst var í 129., 130. og 131. tbl. Lögbirtinga-
blaðsins 1961 á m.s. Skírni GK 79. fer fram eftir
kröfu tollstjórans í Reykjavík og Gunnars Þorsteins-
sonar hrl , við skipið þar sem það liggur við
Grandagarð, hér i bænum, föstudaginn 16. marz
1962, kl. 2,30 síðdegis .
Borgarfógetinn í Reykjavík
2
LESBÓK BARNANNA
LESBÓK BARNANNA
J
ERFIÐ ÞRALT
Sá sem treystir
sér að reyna við I
þessa erfiðu
þrauít, leggst á
bakið á gólfið. —
Einhver leggur
tóman eldspýtu-
stokk á ennið á ■
honum. Þrautin er j
í þvií fólgin að I
standa upp án I
þess að missa
stokkinn. — Það er mjög
erfitt, en samt er það
hægt. Líklega verður þú
að gera fleiri en eina til
raun, áður en þér heppn-
ast það.
David Severn;
Við hurfum inn
í framtíðina
— Bókaormur
til að borða nestið. Hún
haifði enga hagmynd um,
hvað langt þau höfðu
gengið, en henni fannst
það Myti að vera meira
en hundrað kílómetrar.
,Eigum við ekkj að
snúa við núna, Anton?“,
spuirði hún. „Það hefur
tekið okkur langan tíma
að komast hingað."
Anton leit hvasst á
hana. „Þú ert líklega
hrædd um, að við rötum
ekki heim,“ sagði hann
háðslega. „En þú veizt
líklega úr bókunum þín-
um, hvemig maður á að
bjarga sér ef til þess
kœmi?“
Þau héldu áfram tvær
felukuistundir í viðbót að
kanna skóginn. „Þetta er
nóg“, sagði Anton að lok-
um, „nú skulum við snúa
heim. Við tökum stefn-
una í suðurátt".
„Hvað er suð ur?“ spurði
Súsanna án þess að
hugisa sig um.
Anton litaðist um í
þéttum skóginum. „Suð-
ru:“, sagði hann, „— suð-
ur, það hlýtur að vera í
þessa átt.“ En það var
auðhéyrt á rödd hans, ð
hann var ekki viss.
í fjarska mátti heyra
þrumugný.- Brátt mundi
óveðrið skella á þau.
„Þetta var nú verra,“
sagði Haraldur, „nú lend-
um við í þrumuveðri. Það
er bezt að við flýtum
okkur heim. Þú ert viss
um, að við göngum í
rétta átt, Anton?“
En Anton var alls ekki
viss. Súsanna vissi það.
Framhaid í næsta blaði.
Dick var óneitanlega
dálítið sleginn, en samt
ekki af bakj dottinn.
Hann tók fram vasabók-
ina sína og fór að rissa
upp mynd af hjólbörum.
III. kafli.
Við leggjum land
undir fót.
„Dick“, sagði ég,
„leggðu bókina frá þér.
Eg þarf að tala við þi g“.
Við sátum í sólksininu í
hlíðinni ofan við þorpið,
seinna um kvöldið. Niðri
á ökrunufn var fólkið
ennþá að vinna, og ég
fann til ofurlítiilar sektar
tilfinningar, þar sem ég
flatmagaði í grasínu og
horfði á það. „Við höfum
að visu viðurkennt þá
staðreynd að hafa fluttst
yfir á annað tímaskeið.
Ennþá virðumst við samt
vera í Englandi, svo það
er ekki víst, að við höfum
farið langt í rúmi —,
kannski erum við hreint
og beint á sama stað".
Hann hlustaði á mig af
athygli.
„Eg var að hugsa um
þetta, meðan ég var að
vinna í morgun. Það er
þó betra en ekkert að
vita, hvar m.aður er stadd
ur, og þegar ég horfði á
hæðimar hérna í kring,
þóttist ég alveg viss. Ef
maður hugsar sér, að hin
ytri sérkenni, sem stafa
af manna völdum, séu
horfin, kemur landslagið
býsna kunnuglega fynr
sjónir. Sanikti Justins skól
inn myndi vera í brekk-
unni þarna. Og líttu á
stíginn, sem maðurinn
teymir asnann eftir. Eg
gæti trúað, að það væri
vegurinn til London, það
er að segja, ef við ger-
um ráð fyrir, að enn sé
til staður með því nafni.
Diek kinkaði kolli á-
kafur. „Við ættum að
geta gengið úr skugga
um það. Þetta er mjög
merkileg tilgáta. Bara að
við skildum betur það,
sem þeir segja, þá gætum
við spurt um svo margt“.
„Ef við viljum, getum
við strax í kvöld kannað,
hvort ég hef rétt fyrir
mér“, sagði ég.
„Núna starx? Hvernig
þá?“
„Með því að ganga í
norður eftir þessum stíg.
Ef það er vegurinn til
London, og þessi staður
er sá sami og við höidium,
miunum við eftir fimm
eða sex mílna göngu
koma að ánni Rother.
Það er ólíklegt, að áin
hafi breytzt og auk þess
man ég líka eftir hamra-
belti við dalbrúnina til
hægri við veginn. Eg
dvaldi þarna einu sinni
í sumarleyfinu og er viss
um að þekkja mig þar
aftur“.
„Heldurðu að birtan
endist okkur til að kom
ast þangað í kvöld?“
„Ef við leggjum strax
af stað“.
Fullir eftirvæntingar
tókum við sprettinn nið
ur hlíðina eftir krókótt
um stígnum.
„Diok, hvað eigum við
að taka okkur fyrir hend
ur? Ekki getum við verið
þarna í þorpinu enda-
laust?“
„Það er rétt“, samsinnti
hann, „við getum það
ekki“.
„Við verðuin að setjast
einhvers staðar að og
vinna fyrir okkur. Nú höf
um við akki firamar
neinn annan en okkur
sjálfa að treysta á“.
„Já, þangað til við kom
umst til baka“.
„Auðvitað, þangað til
við komumst til baka.
Diok, hvernig heldurðu,
að það verði. Verðum við
skydilega ringlaðir og
vöknum aftur upp í skrif
stofu skólastjórans á und
an flengingunni?
„Áreiðanlega ekki“,
sagði Dick. „Ef við dvelj
um vikutíima hérna í
framtíðarlandinu, hijót-
um við að hafa verið týnd
ir þann tíma, þegar við
snúum aftur. öðru vísi
getur það ekki verið.
Ekki getum við lifað
tvenns konar lífi í einu“.
„Þú heldur, að við e)d
umst og stækkumv“
„Já, Pétur, og ef v:ð
værum hér árum saman
og snerum svo aftur,
mundi doktor Perry
vakna við það, að hann
ætlaði að fara að flengja
tvo fullorðna menn!“
Þó h'Ugmyndin væri
spaugileg, var holur
hljómur í hlátri okkar.
Við urðum ailtaf niður-
dregnir, þegar við reynd
um að gera okkur grein
fyrir aðstöðu okkar. —
Bezt væri að hugsa sem
minnst um það, en taka
heldur hlutina eins og
þeir væru.
Kvöldið var fagurt og
umhverfið ósnortið af
manna völdum, svo langt
sem augað eygði. Turn-
inn einn gnæfði í fjarska
og féll illa í samræmda
mynd þessarar ósnovtnu
náttúru. Langt framund-
an sáum við mann
þramma eftir götunni við
hlið asnans síns, sem var
undir böggum.
Framhald.
Skrítlur
Einu sinni kviknaði f
bænum hjá Gvendi
smala. Hann bjó illa og
átti enga fötu til að bera
vatn á eldinn. Hann varð
þvi að fara á næsta bæ
og fá lánaða fötu til þess
að geta slökkt. Þegar
hann kom heim aftur log
aði upp úr þakinu. Guði*
sé lof það brennur enn
sagði Gvendur og byrjaði
að slökkva.
Nýkvænti maðurinn.
Ég verð að segja að þetta
er góður matur.
Tengdamóðirin. (Hvísl
ar um leið ij unga kon-
an fer fram að sækja
meira). Hvernig ferð þú
að því að hæla þessum
mat.
Nýkvænti maðurinnj
Ég hældi honum ekki, ég
sagði bara að ég yrði að
gera það.
Reglusemi: Kaupmað-
urinn við Skrifarann:
Viltu raða þessum bréf-
um eftir stafrófsröð og
orenna þeim svo.