Morgunblaðið - 10.03.1962, Blaðsíða 20

Morgunblaðið - 10.03.1962, Blaðsíða 20
20 MORCUNBLAÐIÐ Laugardagur 10. marz 1962 GEORGE ALBERT CLAY GINA Saga samvizkulausrar konu ------- 5 ------ hann mundi nokkurntíma geta sóað, og svo margar stoðir runnu undir það, að það var í rauninni ósigrandi, hvað sem fyrir kæmi. Nema þá, ef til ófriðar drægi. Og Vicente var hreint ekki að hugsa um neinn ófrið í maímán- uði 1938. Hann var að hugsa um nýja Cadillacinn sinn, um sam- kvæmið við ströndina, kvöldinu áður, og um Betetu, sera hafði tilkynnt honum, að hún væri barnshafandi. Fjandinn hirði hana! Gat hún ekki verið var- kárari? Það var hægt að koma krakkanum fyrir, því að öllum Filipseyjakonum þykir vænt um krakka og framfæri þeirra kost- ar lítið, en ef hún héldi, að hann ætlaði að fara að hanga kring um hana meðan hún væri svona dig- ur, þá.... í>að var heitt í herbergi Vis- entes.. afskaplega heitt. Flugna- netin voru enn um rúmið og há- vaxinn, grannur líkami hans var enn í svitakófi, og lökin í rúm- inu blaut af honum, og enn einu sinni bölvaði hann hitabeltinu, þar sem fólk þarf að fara á fætur um sólarupprás. Allt í einu mundi hann eftir því, að hann hafði lofað að eta hádegisverð með Banos. Hann var þegar orðinn ofseinn og auk þess þyrfti hann að tala við föð- ur sinn áður en hann gæfi Banos ákveðið svar. Illur í skapi skreið hann úr bólinu og opnaði inn í baðherbergið. Glugginn þar var lítill og mikill hiti inni. Hann hringdi á Mario og stóð síðan kyrr fyrir framan mannhæðar- háan spegilinn og horfði á sjálf- an sig með velþóknun. Vicente var hár og grannur eins og faðir hans, og vöðvarnir voru furðu sterklegir hjá manni, sem gerði aldrei handtak. Hann var þunnleitur og þykkt svart hárið og augnabrýnnar stungu í stúf við Ijóst hörundið. Og nú var hann enn fölari en venju- lega, því að veizlan í gærkvöldi, sem hafði staðið fram undir morgun, hafði leikið hann grátt og hann hafði dunandi höfuð- verk, sem var enn verri er hann leit til hægri og vinstri til þess að athuga, hvort hann gæti sleppt því að raka sig. Þegar hann kom úr steypibað- inu, beið Mario tilbúinn með handklæði og hafði þegar sett raktólin fram á snyrtiborðið. Hvar í fjandanum varstu? spurði Vicente reiðilega, þegar þjónninn fór að þurrka hann. Ungi herrann svaf, sagði Mario. Ég varð samt að hringja á þig. Mario kom um leið og bjallan. Ungi maðurinn kraup niður á hart flxsagólfið og þerraði lærin og leggina á húsbónda sínum. Ég ætti ekki að þurfa að hringja. Hann ýtti drengnum frá sér. Þú áttir að bíða tiibúinn! Já. Já, hvað? Já, herra. Drengurinn reyndi að þreifa fyrir sér, hvað hann ætti að segja. Vicente fór að raka sig og Mario hljóp inn í svefnherbergið til þess að leggja fram hvítu föt- in og flegnu skyrtuna, sokkana og opnu ilskóna. Vicente klæddi sig í snatri og drenigurinn beið á meðan, fús tii hjáipar, en vissi ekki, hvernig hann gæti hjálpað og var því hræddur. Allt í einu fleygði Vicente hvíta jakkanum í andlitið á hon- um og hreytti út úr sér: Komdu með annan, sem er almennilega pressaður. Mario hljóp út og hélt hendi fyrir andlitið, því að einn perlu- hnappurinn á jakkanum hafði lent í auganu á honum, og þegar hann kom aftur hélt hann nýja jakkanum á lofti. Vicente hrifsaði hann af hon- um og horfði stundarkorn á drenginn, sem var nú orðinn frá sér af hræðslu. Hættu þessu öskri, sagði hann Ef þú heldur því áfram, set ég þig í niðursuð- una. Hver veit nema þú gætir lært það almennilega! Hann þaut svo út og eftir gang inum og hafði næstum rekizt á ungfrú Alveres á dyraiþrepunum. Skárxi er það nú flýtirinn! sagði hún. Þér hafið víst eitt- hvert áríðandi verk að vinna í morgunmálið, Vicente. Víst hef ég það. Hvar er mamma? Við vorum á eftirlitsferðinni okkar. sagði ráðskonan, sem var til í að skrafa, og þegar við kom- um út í bílskúrinn, fundum við Juan að þvo bílinn yðar. Ég þótt- ist taka eftir, að hann væri allur ataður út í fjörusandi, en þá bað móðir yðar mig um að ná í blœ- vænginn sinn. Hún þagnaði rétt eins og hún vildi smjatta á óþol- inmæði hans. Og það er líka ó- venjulegt, hélt hún áfram, því að hún notar annars aldrei blæ- væng á morgnana. Hún hafði gengið upp þrep og Vicente jafnmörg niður, þegar hún hélt áfram: Það var rétt eins og hún vildi spyrja Juan ein- hverra spurninga. Ég skyldi í yð- ar sporum flýta mér, og reyna að verða fyrri tih Hún stóð enn efst í stiganum, iþegar hún sneri sér við aftur og kallaði til hans: Þetta á bílnum var líkast leðjunni, sem er í Talisay og þar í kring. í>ér vitið.. þar sem hr. Banos á sumarhúsið. Illyrmi! æpti Vicente, og nógu hátt til þess, að hún heýrði það. Síðan gekk hann inn í borðstof- una. Hann gaf sér ekki tíma til að heilsa stofuþjóninum, sem var að fægja borðbúnað, né heldur Ölmu gömlu, sem hafði þó einu sinni verið fóstra hans, en lézt nú vera að stjórna eldhúsinu í elli sinni. Yfir-eldabuskán leit til jarðar þegar hann kom inn, eins og vera bar, en hann ýtti henni til hliðar og ruddist áfram, áleið- is til bilskúrsins. Loks kom hann þangað sem hans eigin bíll stóð úti fyrir, hálfþveginn og þar stóð Juan, vikadrengurinn, og var að tala við móður hans. Góðan daginn! sagði hann og kyssti móður sína á kinnina, af því að þarna var þjónustufólk viðstatt, en síðan sneri hann sér að drengnum, sem var lafhrædd- ur. Þú ert eitthvað seinn í tíðinni, sagði hann. Þessi bíll átti að vera þveginn fyrir mörgum klukkutímum. Næst þegar þetta kemur fyrir, fer þú aftur í mun- aðarleysingjahælið. Hægan, sonur, sagði Lolyta. Það er ég, sem hef verið að tefja hann Juan. Ég vil, að bíllinn minn sé hreinn um hádegið, nauðaði Vicente. Þú mátt taka minn, svaraði móðir hans, hann er hreinn. En varaðu þig bara á þessari strand- leðju. Vicente skildi aukamerkinguna í orðum hennar. Það þvæst af, sagði hann. Það nær hvort sem er ekki inn úr yfirborðinu. Ef yfirborðið atast nógu oft út, geta óhreinindin orðið föst, sagði hún aðvarandi. Ég vil nú heldur minn eigin bíl, sagði hann um leið og hann ýtti Juan til hliðar og settist við stýrið Maður má náttúrlega ekki spyrja þig, hvert þú sért að fara? Lolyta litla! sagði hann bros- andi við móður sína. Stundum eru hjúin að segja, að þú gangir næist guði atonátbugum, hvað al vizku snertir, en -tundum finnst mér sjálfum, að þú vitir meira en hann. Hún endurtók spurningu sína, rétt eins og hún hefði ekki heyrt þetta guðlast. Ég mætti vist ekki spyrja þig, hvert þú sért að fara? Það mættirðu vel, og jafnvel kæmi til mála, að ég segði þér það í óspurðum fréttum. Lolyta yppti öxlum. Það var óviðeigandi, að hann svaraði henni þannig, en hún vildi ekki vera að ávíta hann — hann kynni þá að segja henni sumt, sem hún vissi en vildi samt ekki heyra af hans vörum. Kemurðu í kvöld- mat? Kannski.'Vicente setti vélina í gang og lá sýnilega á að komast sem fyrst af stað. Lolyta hallaði sér upp að hurð inni hjá honum. í dag kemur kærastan hans unga Diego frá Ameríku, og í kvöld höfum við boð fyrir hana. Þú kemur von- andi? Ég sé enga ástæðu til að fara að breyta neinu vegna Diego og þessarar konu, sagði hann, en ég skal gera það fyrir þig að koma. Og, Vicente, sagði hún og hallaði sér að hurðinni og var að hugsa hvað það væri einkenni- legt að elska son sinn en sam- tímis kunna svona illa við hann. Ef þú þarft að ata bílinn þinn út í strandleðju, þá gættu þess, að ekki slettist neitt á bílinn hans föður þíns. Hann brosti og hallaði sér til hennar og snerti nefbroddinn á henni með vörunum. Ég elska þig, sagði hann. Gleymdu því aldrei. Hann ók hægt gegn um blóma- garðinn, af því að móðir hans heimtaði það og horfði á eftir honum, en þegar hann var kom- inn út á veginn, jók hann hrað- ann. Avenida Lopez var gata fína fólksins og ríka fólksins, þar sem hvert hús var út af fyrir sig með víðlendum görðum í kring, svo að þar var engin veruleg um- ferð. En jafnskjótt sem hann beygði inn í Avenida de Mangos, tók nokkuð annað við. Þar varð fíni bíllinn að smjúga innan um kerrur innlendra manna, sem næstum fylltu götuna. Og þar var enginn að flýta sér, hvorki að komast áfram né víkja. En það var eins og Vicente gæti ekki haft nema hálfan hug- ann við umferðina — honum var annað vandasamara í huga, sem sé, hvað hann ætti að segja við föður sinn. Loks kom hann að verzlunarhúsunum, sem voru höfuðstöðvar fyrirtækjanna De Aviles & Cia. og að lokuim að hurðinni, sem bar nafnspjaldið Diego de Aviles. Diego sat við rauðaviðarborð í miðri skrifstofunni sinni, og Vicente gekk til hans. Honum leið hálfilla eins Og alltaf þegar hann kom þarna inn og lét sig nú falla í hægindastól, sam- kvæmt bendingu gamla manns- ins. Hann beið eftir, að faðir hans segði eitthvað, en þegar það ekki varð, neyddist hann sjálfur til að rjúfa þögnina: Ég vil fara að heiman, pabbi! Þú átt við, að þú viljir vinna annarsstaðar. Diego reyndi að dylja undrun sína. J-á-á.... áður en lýkur, svar- aði Vicente, en eins og er langar mig að fara til Japan og vera þar eitthvað dálítið. Til hvers það? Japanirnir eru að ryðja sér til rúms í Austurlöndum.... Það virðast Kínverjar efast um. .... og iðnaðurinn þeirra tek- ur framförum, risaskrefum. Mér er fullkomlega kunnugt um, hvað framfönxm Japana líð- ur. Röddin var kuldaleg. Ég spurði til hvers þú vildir fara til Japan. Vicente reyndi að tala með eðlilegum raddblæ. Mér finnst við eigum að kynna okkur að- ferðir þeirra. Japönsk áhrif breið ast út óðfluga, og einhvex-ntíma kemur að því, að því, að við verðum að eiga viðskipti við þá. Það eigum við þegar. Ég á ekkí við þessi gömlu og úreltu viðskipti, sagði Vicente. Ég á við hið nýja fyrirkomulag þeirra og að kynnast yngra fólk- inu. Það er orðið þreytt á gamla fyrirkomulaginu og innan tíðar verður það ráðandi í landinu. Og ég vildi reyna að læra.... Gott og vel, svaraði Diego, en hver hefur sagt þér þetta allt? Þetta segja allir. Ég var að spyrja, hver hefði sagt þér það. Blas Banos, til dæmis. Þú þekkir hann Ekki mikið, en nokkuð. X- X- >f GEISLI GEIMFARI X- >f >f TWO DAYS LATER, TEST/HG ON DURAB/LL/UM /S ABOUT TO BEG/N... ,—7---------------- 50 AM I... BUT TRV NOTTO SHOW IT, LURA/ VANDAL, I OAN'T HELP IT... I'M NtRVOUS AS A CAT J Æ .— Þér megið treysta því að ör- yggiseftirlitið verður á verði. Eg skal nú þegar skipa mönnum mínum í varðstöður. Tveim dögum seinna, þegar dura- bilium prófanir eru um það bil að hefjast. ... — Vandal, ég get ekki að því gert .... Ee taugaástyrk eins og kött- ur. — — Eg líka.... En reyndu að láta ekki á því bera, Lára! Það er mikið um háttsetta menn hér.... Og fimm milljón dalir í húfi fyrir okkur. Ef þú þekkir hann yfirleitt, þá iþekkirðu hann ofmikið, sagði Diego hvasst og stóð upp úr stólnum. Blas Banos er ekki Jap- ani eins og þú veizt, og væri reyndar ekki betri þó að hann væri það. Mér kemur það ein- kennilega fyrir sjónir, að maður sem hefur fengið jafnmikla skóla menntun og þú, skuli ekki vita neitt í sinn haxis. Veizt þú ekki, að maður getur hrósað föður- landi sínu, þegar hann dvelur erlendis, af hinum og þessum ástæðum, sem allar geta verið meinlausar, en maður, sem hrós- ar öðru landi upp á kostnað síns eigin lands, er hættulegur og hann ber að varast. Hann er til- vonandi föðurlandssvikari. Vicente hló. Það er auðséð, að þú hefur hlustað á hinar og þess- ar lygasögur. Og þú, sonur sæll, hefur enn ekki heyrt hinar og þessar sann- ar sögur. Vicente stóð upp, hann fann, að hann hafði tapað taflinu. Úr því svona er, þýðir ekki að ræða þetta frekar. Öðru nær mótmælti Diego. Ég held einmitt, að við eigum eftir að ræða það ítarlega, en fyrst þarf ég bara að hugsa það gaum- gæfilega. Þú heldur þá, að ég megi fara? Ég sagðist þurfa að hugsa mál- ið, endurtók gamli Spánverjinn, Hvað ætlarðu þér að gera í Jap- an? Hverja hittirðu þar? Kann- ske japanska umboðsmanninn okkar? Vicente hló. Tanaka gamli hef- ur ekki verið annað en bergmál af þér, síðustu þrjátíu árin, pabbi. Hvað ætli hann svo sem viti um hið nýja Japan. _r, Ég skil. Og hvern þá? Ja,.. Banos á vini í Japan, ^ Ekki er að efast um það. Diego hló þurrlega. Jæja, þetta verður til athugunar, eins og ég sagði. Vicente andvarpaði og reis úr sæti. Samtalinu var lokið, en sannast að segja var hann engu nær. Faðirinn sagði ekkert, er Vic- ente gekk út úr skrifstofunni. En þegar hann var kominn út í dyr, sagði hann snögglega: Þú verður heima í kvöld, Vicente. Þetta var skipun en ekki sdurning. Unnust- an hans unga Diego kemur, og það á við, að öll fjölskyldan sá viðstödd til að bjóða hana vel- komna. IV. Skipið ruggaði og Gina vakn- aði í káetunni sinni. Stundarkorn lá hún kyir og naut alls skrauts- ins, sem kring um hana var, I hálfgerðu móki. En þá mundi hún, að hún átti að koma til Ceba SHÍItvarpiö L.augardagur 10. nar*. 8.00 Morgunútvarp (Bæn. — Morgun unleikfimi. — 8.15 Tónleikar. 8.30 Fréttir. — 8.35 Tónleikar — 9.10 Veðurfregnir — Tónleikar)« 12 00 Hádegisútvarp (Tónleikar. — . 12.25 éttir og tilkynningar), 12.55 Óskalög sjúklinga (Bryndís Sig- urjónsdóttir). 14.30 Sjkaldaglíma Ármanns: Eysteinn I>orvaldsson blaðamaður lýsir ':krum helztu viðureignum 50« skjaldarglímunnar 11. f.m. 15.00 Fréttir. — Tónleikar. 15.20 Skákþáttur (Guðmundur Am*» laugsson). 16.00 Veðurfregnir. — Bridgeþáttu* (Stefán Guðjohnsen). 16:30 Danskennsla (Heiðar Ástvalda* son). 17.00 Fréttir. — I>etta vil ég heyr»| Jón Bjömsson bahkafulltrúl velur sér hljómplötur. 17.40 Vikan framundan: Kynning á daf skrárefni útvarpsins., 18.00 Útvarpssaga barnanna! .JNýj® heimilið" eftir Petru Flagstad Larssen; XVI. — sögulok (Benoa dikt Arnkelsson þýðir og les). 18.20 Veðurfregnir. 18.30 Tómstundaþáttur bama og ung^ linga (Jón Pálss~n). 18.55 Söngvar í léttum tón. — 19.10 Tilkynningar. 19.30 Fréttir. 20.00 ,,My Fair Lady“: Egill Bjamason spjallar um söngleikinn og kynn ir úr .honum nokkur lög. 20.30 Islenzk leikrit; III: „Hvítar ró®* ir“ eftir Þorbjörgu Ámadóttur, — Leikstjóri: Lárus Pálsson. 22.00 Fréttir og veðurfregnir. — 22.10 ’assíusálmar (17). 22.20Danslög, þ.á.m. leika Svavat Gests og hljómsveit hans „tvist- lögin“. Söngfólk: Helena Eyjólíi dóttir og Ragnar Bjamason. ^ 24.00 Dagskrárlok.

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.