Morgunblaðið - 13.12.1962, Qupperneq 9

JTimmtudagur 13. des. 1962
MORGUNBLAÐ1Ð
9
Guðmundur Þorleifsson
fyrrum bóndi i Hjörleifshöfða
ÞaS skeSur eiithvai dásamlegt
þegar þér gefið Parker 61
Dásamlegt .... þetta spennandi augna-
•
blik eftir a'ð gjafapakkinn er opnaður
og hinn nýi Parker 61 hvílir í hendi hins
heillaða eiganda. Dásamlegt, það er það,
þegar þessi frábæri penni líður undur-
mjúkt og áreynslulaust yfir pappirinn
og gefur þegar í stað við minnstu snert-
ingu. — í þessarri nýju gerð af penna er
blekið mælt mjög nákvæmlega ....
Það er ætíð nægilegt blek við penna-
oddinn. Parker 61 er meira en góður
penni. Sem gjöf sýnir hann frábæran
smekk yðar og hugarþel.
Parker 61
Fsest nú í bókabúðum! Nýtt Parker SUPER QUINK
blekið sem er bezt fyrir alla penna .. sérstaklega Parker 6
FRAMLEIÐSLA
THE PARKER PEN COMPANY
O ÖI21
Bezt ú auglýsa í Moryunblaðinu
GUÐMUNDUR Þorleifsson
verkamaður að Víðimel 19 hér í
bæ, fyrrum bóndi í Hjörleifs-
höfða, andaðist að Landakots-
spítala 19. nóvember síðastlið-
inn eftir stutta en þunga legu.
Hafði hann að vísu ekki verið
heill heilsu síðari hluta sumars,
en vinir hans og vandamenn
óttu þó ekki von á því, að frá-
fall bæri svo fljótt að höndum,
því að Guðmundur, hafði ávallt
verið manna hraustastur bæði
til sálar og líkama, þótt kominn
væri nærri áttræðu. Bálför hans
var gerð frá Fossvogskapellu
hinn 28. fyrra mánaðar.
Guðmundur Þorleifsson var
Skaftfelldngur að ætt og uppruna
fæddur 11. júlí 1884 að Á á Síðu.
Voru foreldrar hans hjónin Sig-
ríður Sigurðardóttir og Þorleifur
Guðimundsson, sem þar bjugigu.
Voru þau ættuð úr Skaftártungu
t»g þóttu sæmdarhjón hin mestu.
Guðmundur var aðeins tíu ára
©ð al’dri, er faðir hans fóll frá.
Giftist móðir hans öðru sinni,
og eru þrjú barna hennar enn
ó lífi, einn sonur í Vestmanna-
eyjurn, öldruð dóttir búsett í
Vesturheimi og dóttir af síðara
hjónabandi, sem lifir og starfar
hér í Reykjavik.
Þegar Guðmundur hafðd misst
föður sinn, var hann tekinn í fóst
ur af Jóni Þorleifssyni bónda að
Skáil á Síðu og konu hans Björgu
Guðmundsdóttur, valinkunnum
ágætishjónum. Voru þau bæði al-
kunn þar eystra fyirr dugnað og
mannkosti. Eignuðust þau hjón
mörg mannvænleg börn, og er
eitt þeirra Guðrún Jónsdóttir
kennslukona við Landakotsskól-
ann, sem fjöldi Reykvíkinga
kannast við fyrir frábær kennslu
störf um áratugi. Jón Þorleifs-
son var bókhneigður maður og
vel gefinn og hinn mesti at-
orkumaður að hverju sem hann
gekk. En hann dó langt um ald-
ur fram árið 1900, og var Guð-
mundur ekki nema sextán ára
að aldri, þegar hann hlaut að
sjá á baik fóstra sínum. Gefur
auga leið, hvílík raun það hefur
verið óhörðnuðum æskumánni
að missa þannig nánustu ást-
vini sína á viðkvæmasta skeiði
æfinnar.
Nokkrum árum eftir fráfall
manns síns brá Björg Guðmunds
dóttir búi að Skál og fluttist
að Skaftárdal á Síðu með þrjú
börn sín, Þorleif, Sigríði og Jón
sem öll voru í æsku, en Guðrún
fór þá til frænku sinnar a(ð
Garðsauka. Fluttist Guðimundur
með fóstru sinni að Skaftárdal
og var það í frásögur fært, með
hve miklum dugnaði og þraut-
seigju Björg barðist áfram með
barnahópinn og hve mjög Guð-
mundur létti undir með henni,
enda var hann fljótt liðtækur
vel til allrar vinnu.
Hinn 21. nóvember 1914 kvænt
ist Guðmundur Sigríði dóttur
fósturforeldra sinna hinni mestu
myndarkonu. Hófu þau búskap
á hluta Skaftárdals og vegnaði
þar vel í fynstu. En eftir Kötlu-
gosið 1918 rýrnaði jörðin svo
mjög um hríð, að þau tóku sig
upp þaðan og fluttu til Hjör-
leifshöfða árið 1920.
Hjörleifshöfði er að mörgu
leyti skemmtilegur staður, nátt-
úrufegurð mikil og hrikaleg og
útsýni óvíða meira né glæsilegra
Hann er að vísu ekki mikil hey-
skapar eða búskaparjörð í venju
legum skilningi þess orðs. Hins
vegar eru þar allmikil hlunnindi
einkum fýlungatekja og al'lTnikl
ar rekafjörur. Hefur því mörg-
um, sem þar hafa búið, vegnað
vel. En Höfðinn er afskekktur
mjög, í rauninni eyja úti á eyði-
sandi og einatt umluktir sand-
vatnsaga svo langt sem augað
eygir. Er þess því ekki að vænta
að nútímafólk geti unað þar hag
sínum, þegar til lengdar lætur,
enda er hann nú kominn í eyði
fyrir alUöngu.
í Hjörleifshöfða bjó Guðmund
ur sæmilegu búi og undi vel hag
sínum. Gekk hann fast fram í
að auka og bæta bú sitt, en
átti við ramman reip að draga,
einkum eftir að heilsu konu hans
tók að hnigna. Hrakaði heilsu
hennar svo mjög á fáum árum,
að þau neyddust til að hætta bú-
skap. Fluttu þau hingað til
Reykjavíkur haustið 1926.
Þegar hingað kom átti Guð-
mundur að litlu að hverfa. Erfitt
var um vinnu á þeim árum, ekki
sízt fyrir þá, sem ókunnugir voru
öHum staðháttum. En þraut-
seigja hans og meðfæddur dugn-
aður til alilrar vinnu voru hon-
um gott veganesti, og ekiki sat
hann lengi auðum höndum.
Réðst hann brátt í byggingar-
vinnu, sem hann stundaði jafn-
an síðan meðan kraftar leyfðu.
Starfaði hann fyrst hjá Davíð
Jónssyni múrara og síðustu árin
á vegum Magnúsar Vigfússonar
byggingarmeistara. En lengst af
var hann hjá Einari Sveinssyni
byggingarmeistara, hinum kunna
framkvæmdamanni. Hafði Einar
jafnan mikið álit á Guðmundi,
enda hefur hann látið svo um-
mælt, að hann hafi verið einn
af alira beztu verkmönnum, sem
hann hafi nokkru sinni haft í
þjónustu sinni, bæði fylginn sér,
duglegur og verklaginn.
Sama máli var og að gegna
um starfsfélaga Guðmundar. í
hópi þeirra naut hann virðingar
og vinsælda, enda fór saman
hjá honum prúðmennska og festa
í framkomu, ásamt stakri sam-
vizkusemi við öll störf. Kom
þetta gerst fram, þegar starfs-
félagar fjölmenntu til hans á há-
tíðum og öðrum merkisdögum
æfinnar.
Guðmiundur var lágur maður
vexu, en þéttur og kraftalegur
útlits, rólegur og geðþekkur, en
ákveðinn í framkomu. Hann var
skemmtilegur heim að sækja,
fróður og minnugur. Las mikið
og hafði yndi af fornsögunum.
Hann var jafnan hress og ákveð
inn í skoðunum, sem voru fast-
mótaðar og sjálfstæðar. Hann
var fastur fyrir og íhaldssamur
maður í þess orðs beztu merk-
ingiu. Að vísu gat hann á stund-
um verið nokkuð einþykkur, en
aldrei kom það að sök. Ef til
vill eðli bóndans, sem ávallt var
svo ríkt í honum.
Þeim hjónunum Sigríði og Guð
mundi varð ekki barna auðið,
en þau eignuðust fósturson, Irtgi
berg Sveinsson, ættaðan úr Með-
allandi, hinn ágætasta dreng,
sem reynzt hefur fósturforeldr-
um sínum traustur ag trygglynd
ur sonur. Hann var kunnur sund
maður á yngri árum, og er nú
vagnstjóri hjá Strætisvögnum
Reykj avíkur.
Þegar leiðir skilja, er jafnan
mangs að minnast. Ég minnist
þess, þegar ég barn að aldri fór
í sveit á sumrum austur í Hjör-
leifshöfða. Guðmundur sótti mig
út í Vík í Mýrdal, og man ég
vel, hve hlýlega og alúðlega
hann tók á móti mér, enda var
það svo, að ég kvaddi hann á
haustum jafnklökkur í huga og
ég fór að heiman á vorin. Ef til
viW er þetta fullmikil viðkvæmni
en svona var þetta samt. Ég batt
tryggð við Guðmund og festi ræt
ur í Höfðanum, sem enzt hafa
fram á þennan daig. Fórum við
Guðmundur oft saman síðar aust
ur í Skaftafellssýslu, helzt á
hverju sumri, ef þess var kost-
ur, ásamt Ingibergi fóstursyni
hans. Var sem lifnaði yfir hon-
um í hvert skipti, sem hann
kom á æskustöðvarnar, enda
mun hann í rauninni aldrei hafa
sætt sig við að hafa þurft að
yfirgefa þær. Búskapurinn og
átthagarnir voru hans innsta eðld
í mínum augum var hann ávallt
ímynd hins trausta og góða ís-
lenzka bónda.
Ég kveð nú vin mdnn Guð-
mund með söknuð í sinni. En
enginn má sköpum renna, ag
skai því eigi sýta, enda væri
slíikt fjarri skapferii hans. En
Guðmundur verður mér ávaMt
minnisstæður, og í huga mér
mun ég varðveita minningu um
góðan og harðfengan drengskap
armann, sem ekki mátti vamm
sitt vita í neinu.
Blessuð sé minning hans.
Haraldur Hannesson
iSunBedm
STEIKARPÖIMIMUR
MEÐ HÁIJ LOKI
VERÐ kr: 1897.—
M U N IÐ
ALLT FRÁ
Hafnarstræti 1 — Sími 20455.