Morgunblaðið - 20.02.1963, Page 20

20
Miðvikudagur 20. febrúar 1963
MOR G U TS BL AÐIP
PATKICIA
WENTWORTH:
^KEMUR í
HEIMSÓKN
— Hann var nú alltaf svo
hefnigjarn. Rietta var heppin
að fara ekki að giftast honum.
Og það sagði ég henni þá þegar.
Hr. Holderness humn aði. —
Hanri sagði mér, að hann ætiaði
að kæra þetta.
— Það sagði hann mér líka.
Hún gerði dálitla þögn en hélt
svo áfram. — Þess vegna fór ég
að finna hann.
— Fórstu að finna hann?
— Já, þetta miðvikudakskvöld.
En Rietta var þar fyrir, svo að
ég sneri við.
■— Góða Katrín mín!
— En ég fór þangað aftur ....
seinna.
— Hvað ertu að segja?
-— f>að er eins og þú sagðir
við mig — ég er í hættulegri
klípu. Eða væri það, ef allt kæm-
ist upp.
— Það er engin ástæða til, að
það komist upp. Þú getur ver-
ið þagmælsk, er ekki svo?
— Jú, jú, ég hef verið það ....
ég get það. Og því ætla ég að
halda áfram, nema ég ráði ekki
við það
— Eg skil ekki, hvað þú ert að
fara.
— Jú, það er gömul og leiðin-
leg kerling, sem hefur blandað
sér inn í þetta mál .... gömul
kennslukona. Hún er í heimsókn
hjá henni frú Voycey.
— Hvað kemur hún málinu
við, góða mín?
Rietta hefur dregið hana inn
í þetta. Það virðist helzt sem
þessi kerling haldi sig vera ein-
hvern spæjara.
— Eg býst nú við, að lög-
reglan verði fljót að afgreiða
hana. Hún kærir sig ekki um að
láta grípa fram fyrir hendurn-
ar á sér.
— Hún kenndi einu sinni hon-
um Randal March, sagði Katrín.
— Rietta hefur einhverjar voða
háar hugmyndir um hana. Að
minnsta kosti kom hún í heim-
sókn til mín seinnipartinn í gær,
og ég get fullvissað þig um, að
hún er þegar búin að leggja sairw-
an tvo og tvo.
— Hvað áttu við, Katrín?
— Eg á ekki við, að Rietta
hafi sagt frá neinu .... það
mundi hún aldrei gera. En þessi
ungfrú-Silver vissi allt um mun
ina, sem saknað er úr Melling-
húsinu og eins hitt, að James
hafði skotið upp kryppunni, og
látið ófriðlega. Hún gizkaði á,
að ég hefði hringt til Riettu út
af þtssu, þarna um kvöldið, og
ef þessi Lukkerstelpa hefur hlust
að, þá sit ég í súpunni. Auðvitað
var ég vitlaus að vera að tala
um þetta í símann, en Jmes var
nýbúinn að hringja til mín, svo
að ef hlustað hefur verið á það
líka, þá .... en ég var alveg
viti minu fjær, og það sagði ég
Riettu.
44
— Þá er þér víst betra að geta
vonað. að stúlkan hafi ekki hlust
að.
Katrín veifaði þessu frá sér.
— Eg býst nú ekki við, að hún
hafi gert það .... hún getur ekki
alltaf verið að hlusta. En það
er þessi ungfrú Silver, sem ég
hef áhyggjur af. Hún veit um
þetta déskotans minnisblað ....
ekki veit ég hvernig. Ef hún
heldur áfram eins og hún hefur
byrjað, verður dómsdagur yfir
alla línuna. Eg veit bara ekki
nema ég ætti sjálf að gefa lög-
reglunni skýrslu og hafa það
frá.
Holderness setti upp hneyksl-
unarsvip.
— Það væri óráðlegt .... og
.... auk þess stórhættulegt. Þú
verður fyrst og fremst að vera
varkár, Katrín.
Tíu mínútum seinna bjóst
Katrín til brottfarar. Hún sneri
sér við í opnum dyrunum og
sagði með skýrri rödd:
— Jæja, ég skal ekki hrapa
að neinu........ því lofa ég þér.
AJan Grover, sem kom út úr
skrifstofu Stanways, sá, að hún
var brosandi. Hann heyrði líka
það, sem hún' sagði, en ekki,
hvort hr. Holderness svaraði því
nokkru. Hann gekk til hennar
og svo gengu þau saman fram að
stiganum. Hann hafði ákafan
hjartslátt. Hann gat ekki látið
sér detta neitt í hug að segja,
en ef hann segði ekkert, mundi
hún fara. Hvað getilr maður
sagt, þegar hjartað er fullt af
forboðnum hugsunum? Hann
roðnaði við hugsunina um; þetta
og sneri sér því að hinu hvers-
dagslega:
— Farið þér með vagninum til
Melling?
— Ja, .... já.
— Ætlið þér ekki að standa
við í Lenton fram yfir hádegis-
verð? Þér gætuð ekki ..........
ég á við .... þér vilduð ekki ...
borða hádegisverð með mér?
Hann vissi ekki sjálfur, hvern-
ig hann kom orðunum út úr sér.
Roðinn brenndi andlit hans. En
hún varð ekki reið, heldur
brosti bara.
— Það er voða fallega boðið af
yður, Alan, en ég verð að kom-
ast heim.
— Eg mundi gera hvað sem
væri fyrir yður, frú Welby.
— Mundum þér það? Ætli
það? Nei, annars, ég trúi því
vel, að þér munduð gera það.
Þér eruð góður drengur. Komið
þér einhverntíma að heimsækja
mig, eins og áður.
— Ó, frú Welby .... má ég
það?
Hún kinkaði kolli brosaridi,
og svo varð brosið að hlátri.
— Þér megið ekki vera bjáni,
vitið þér.
— Er það bjánaskapur að elska
yður:
— Já, mjög svo. Hún hló enn.
En það er indælt samt. Hérna!
Hún laut fram, kyssti hann
laust á kinnina og hljóp svo nið-
ur stigann, veifandi hendi.
XXXVIII.
Laugardagurinn leið einhvern
veginn. Katrín Welby keypti sér
andlitskrem, dós af púðri og nýj-
an varalit, og tók síðan næsta
vagn til Melling. Þar sem ekki
var unnið nema hálfan laugar-
daginn, flýtti Alan Grover sér
að borða og fór síðan á knatt-
spyrnukeppni. Þegar hann kom
heim klukkan sex, þvoði hann
sér og lagaði sig til og fór síð-
an út aftur og lét í veðri vaka,
að hann ætlaði í krána og skjóta
gaflokum. Klukkan hálfellefu
var hann kominn heim aftur og
skömmu síðar í rúmið, en svefn-
inn vildi ekki koma.
Frú Grover, sem var í næsta
herbergi við hann, sagði við
sjálfa sig í hundraðasta sinn, að
hún yrði að gera eitthvað við
rúmið hans, svo að ekki brak-
aði svona í því. í hvert sinn sem
hann bylti sér, gaf það frá sér
hljóð eins og hurð á ryðguðum
hjörum og hún gat ekki skilið,
að ungur og heilbrigður drengur
skyldi þurfa að láta svo illa í
svefni. Nú, en svona voru þessir
strákar og stelpur alltaf — voru
til vandræða þegar þau voru að
taka tennur og svo þegar þau
1 Nú er rétti tíminn að panta
tiikÍk iinriil

20ára reynsla hérlendis
SIM111400 EGGERT KRISTJANSSON&CO HF
— Ég heyrði hávaðann í gær kvöldi, en ég hélt að það væri
sakamálamynd í sjónvarpinu.
áttu að fara í skóla og eins þegar
þau fóru að verða skotin. Alan
hlaut að hafa eitthvað á sálunni
— eins og hann lét, og hún
þurfti ekki að hugsa sig mikið
um til að finna út, hvað það var.
Leiðinlegt, að þann skyldi ekki
geta haldið áfram með henni
Gladys Luker, sem var ágætis
stúlka og alveg vitlaus 1 honum.
Nú, jæja, karlmaður var nú al-
drei karlmaður, ef hann gerði sig
ekki hlægilegan einhverntíma á
ævinni, og þá ekki nema gott að
ljúka því af sem fyrst. Hann var
ungur og kæmist yfir þetta, svo
mundi hann seinna gifta sig —
og Doris líka. Og svo byrjaði
ballið aftur með þeirra börn —
það varð ekki hjá því komizt.
Hún dró sængina upp fyrir eyru
og sofnaði aftur.
Sunnudagsmorguninn kom,
bjartur og fagur. Frú Fallow,
sem þurfti nú ekki að vinna
neitt úti, tók sér frí frá eigin
heimilisverkum til þess að
hlaupa upp í Melling-húsið, rétt
til þess að sjá, hvað þar gerð-
ist. Ef, -til dæmis að taka, Cyril
yrði tekinn fastur, þá var það
beinlínis móðgun að frétta það
af annarra vörum en frú May-
hew sjálfrar. Þegar hún gekk
gegn um hliðið, klukkan hálf-
tíu, fannst henni það undarlegt,
að frú Welby skyldi ekki vera
komin á fætur — en að minnsta
kosti rauk ekki úr strompinum
og mjólkin hafði ekki verið tek-
in inn fyrir. Hún lét þess getið
við frú Mayhew, að einskis ósk-
aði hún fremur en mega sofa út.
Hún þáði tebolla og þannig
liðu tuttugu minútur. Þá hneppti
frú Fallow að sér kápunni og lét
þess getið, að hún vissi ekki,
hvað hún væri að hugsa, að
sitja svona meðan allir biðu
heima og sunnudagsmaturinn ó-
tilbúinn. Hún gekk sv_ niður
stíginn á hröðu brokki. Þegar
hún kom að Hliðhúsinu, hægði
hún ofurlítið á sér, og varð
hissa og dálítið hneyksluð að
sjá mjólkurflöskuna standa
þarna enn, og engan reyk upp
úr strompinum. Það var ekki
nema gott og vel að taka lífið
með ró á sunnudögum, en að
liggja í bælinu alla leið til
klukkan tíu, var heldur mikið.
Hún gekk út um hliðið, en eitt-
hvað togaði í hana að snúa aft-
ur. Öll þau ár, sem hún hafði
þekkt frú Welby, hafði hún
aldrei vitað hana fara mjög seint
á fætur. Það væri ekkert ef viss-
ir aðrir ættu í hlut, en frú
Welby var ein hinna árrisulu —
eða það hafði hún verið alla þá
stund, sem þær tvær höfðu
þekkzt.
Hún gekk alla leið að dyrun-
um og horfði á mjólkurflöskuna.
Hún hefði átt að vera tekin inn
fyrir tveim klukkustundum.
Henni líkaði þetta ekki. En svo
mundi frú Welby heldur ekki
verða neitt hrifin af því ef ó-
viðkomandi fólk færi að hnýs-
ast í hennar mál. Ef frú FalloW
hefði ekki verið einhver forvitn-
asta manneskja í heimi, hefði
hún snúið frá og farið leiðar
sinnar.
En hún gat ekki fengið sig til
þess. Hún gekk bak við húsið
og sá, að dregið var fyrir alla
glugga og þeir lokaði. Það var
nú beinlínis ekki almennilegt.
Frú Welby svaf alltaf fyrir opn-
um glugga, bæði var sá bakatil
og svo einn á framhliðinni opnir,
ef hún var á fótum og að lofta
húsið út. Þegar hún s'íðar sagði
frá þessu, sagði hún, að sér
hefði runnið kalt vatn milli
skinns og fiörunds, og sér hefði
þá strax dottið í hug, að ein-
hver væri dauður í húsinu.
ailltvarpiö
Miðvikudagur 20. febrúar
8.00 Morgunútvarp.
12.00 Hádegisútvarp.
13.00 „Við vinnuna": Tónleikar.
14.40 „Við sem heima sitjum".
15.00 Síðdegisútvarp.
17.40 Framburðarkennsla í dönsktt
og ensku.
18.00 Útvarpssaga barnanna: „Sig-
urður mállausi" eftir Þorstein
Erlingsson; sögulok (Helgi
Hjörvar).
18.20 Veðurfregnir.
18.30 Þingfréttir.
18.50 Tilkynningar.
19.30 Fréttir.
20.00 Varnaðarorð: Kristján Júliufl-
son yfirloftskeytamaður talar
um neyðarsenditæki.
KALLI KUREKI
* — * ~
Teiknari; Fred Harman
— 300 ára gamall spænskur hjálm-
«r hæfir kannski ekki kúreka, en ef
ég treð hann út með grasi veitir
hann að minnsta kosti einhverja
vörn.
— Litli Bjór, sjáðu hvað ég fann.
Heyrðu, komdu hingað, vertu ekki
að hlaupa.
— Hvað er að þér?
— Ég er hræddur. Ertu viss um
að þú sért ekki afturganga dauða
mannsins í hellinum?
20.05 Kórsöngur: Drengjakórinn f
Vínarborg syngur.
20.20 Kvöldvaka:
a) Lestur fornrita: Ólafs saga
helga, XVI. (Óskar Halldórs-
son cand. mag.).
b) íslenzk tónlist: Lög eftir
Árna Thorsteinsson.
c) Amór Sigurjónsson rithöf-
undur flytur síðari hluta frá-
sögu sinnar: Þorrakvöld 1912,
d) Snorri Sigfússon fyrrum
námstj. segir frá viðförlum
Svarfdælingi á 18. öld.
e) Guðrún Gísladóttir á Sauð*
árkróki les frumort kvæði.
21.45 íslenzkt mál (Dr. Jakob Bene-
diktsson).
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Passíusálmar (9).
22.20 Kvöldsagan: „Svarta skýið**
eftir Fred Hoyle, I. (Örnólfur
Thorlacius menntaskólakenn-
ari þýðir og les).
22.40 Næturhljómleikar: Nútíma-
tónlist
23.35 Dagskrárlok
!