Morgunblaðið - 22.02.1963, Blaðsíða 17

FvVtudagur 22. febrúar 1963
17
m o r n i’ y n r. 4 ðið
Sesselja Árnadóttir
frá KálfatjÖrn — Mlnning
SESSELJA Árna-dóttir fæddist
1. júLí 1879 í Reykjavík. Foreldr
ar hennar voru hjónin Ingibjörg
Valgerður Sigurðardóttir frá
IÞerney og stud. theol. Árni Þor-
Bteinsson frá Úthlíð í Biskups-
tungum, siðar lengst ævinnar
prestur að Kálfatjörn. Langafi
er. ■ Árna var Þorsteinn bóndi
Steingrimsson í Kerlingardal
foróðir Jóns prófasts Steingríms-
eonar á Prestbakka, er sá ætt-
bálkur kominn af Sfeingrími
Jónssyni, bónda á Þverá í Skaga
firði, aiikunnar ættir. Ekki ætla
ég að rekja ættir hér enda hreinn
óþarfi, því ættir Sesselju Árna-
dóttur eru kunnar þeim er þau
Éræði stunda. — Sesselja ólst
lipp xneð stórum systkinaihópi
('þau voru alls átta systkinin)
lengst af á Kálfatjörn. Það var
Igott Oig glaðvært prestheimiii,
eins og bezt gerðist á þeim tíma.
Naut hún þar góðrar menntuinaæ
og menningar. Árið 1900 giftist
liún Helga Eirikssyni bakara-
meistara frá Karlsskála. Helgi
var mikill ágætismaður, rólyndur
geðprúður, greindur og vel
nnenntaður. Karlsskálaættin er
stór og vel metin ætt. Eru nú
öll börn þeirra Eiríks Björnsson-
ar og Sigríðar Pálsdóttur dáin
©n fjöldi afkomenda lifir. Þau
Sesselja og Heigi reistu fyrst bú
á Eskifirði, en fluttu þaðan til
Keflavííkur, þá til Akureyrar,
þaðan til fsafjarðar, þar sem þau
dvöldu í 10 ár, síðan til Stykkis-
Ihólms og loks til Reykjavíkur.
Áttu þau jafnan gott og fallegt
heimili og var gott til þeirra að
Ikoma enda jafnan vinsæl og vin-
mörg. Helgi náði ekki háum
aldri, hann dó úr lungnabólgu í
veiðimannahúsi við Grímsá, þar
Bem haxm hugðist dvelja nokkra
daga við laxveiði. Það var 5. júní
1940.
myndi bæta úr öllum þessuim
óskiljanlegu örlögum tilverunn-
ar fleyttu henni yfir alia erfið-
leiikana. Þótt söknuður h’afi vafa-
laust ætið búið henni í brjósti,
lét hún iítið á sjá, er frá leið,
hún hélt sínu glaða létta við-
móti. Hún kunni og gat sigrað
harma sína og tekið því óum-
flýjanlega með þeirri tignu ró,
sem þeim einum er gefin sem
eru andlega heilbrigð mikil-
menni. Enda átti hún mikið eft-
ir, mörg elskuð börn, tengda-
börn og barnaböm, auk systra
og nákominni vina, sem hún hef-
ur fundið að vildu allt fyrir
hana gera. Á síðasta áratugnum
sem hún lifði varð hún fyrir
nokkrum áföllum, varð tvisvar
að þola þungar legur í 'sjúkra-
húsum, en rétti þó furðanlega
við aftur. En sumarið 1961 veikt-
ist hún alvarlega og náði sér
aldrei eftir það. Hún andaðist
í sjúkrahúsi hinn 17. febrúar
1963 og var þá á 84. aldursári.
Gamalt rómverskt máltæki eða
spakmæli hljóðar eitthvað á
.1 Börn þeirra '.jóna eru:
Ingibjörg, gift Sigurði Ágústs-
syni, alþingismanni, Stykkis-
hólmi.
Sigríður, gift Hjálmi Konráðs-
eyni, kaupfélagsstjóra, Vest-
mannaeyjum.
Klara, gift Kristjáni Magnús-
syni listmálara.
Steinunn, gift Haraldi Ágústs-
eyni, stórkaupm., Rvík.
Hansína, gift Baldri Jónssyni,
Btórkaupm. Rvík.
Grda, gift Guðmundi Guð-
xnundssyni, forstjóra, Rvik.
Eiríkur, rafvirkjameistari,
Ikvongaður Unni Jónsdóttur.
Harnn býr í Stykkishólmi.
Þær Sigríður og Klara og
Inenn þeirra létust öll á bezta
aldri.
Sesselja Árnadóttir fékk 1 arf
frá foreldrum sínum heilbrigða
sál, æðruleysi og dugnað. Hún
hafði létta, glaðværa lund og
fná henni lagði aðlaðandi og þægi
legan blæ eða kennd sem gerði
heimili hennar notalegt og eftir-
eókrvarvert. Hún var afhragðs
húsmóðir, óvenju fjölhæf í allri
þessa leið: „Segjum aðeins gott
um þá sem dánir eru“. Þetta er
auðvitað falleg regla, og einkum
þó kristileg og gætu allir látið
sér að kenningu verða, nema
sagnfræðingar Og þeir sem vilja
segja satt. Nú vill svo heppir
lega til er ég rita um frænd-
konu mína elskulega, Sesselju
Árnadóttur, að ég get af heil-
um huga sagt allt gott um hana
látna. Ég þekkti hana mjög vel
um langa ævi, þekkti góðvild
hennar, gestrisni, umburðar-
lyindi, æðruleysi og sálarþrek.
Hún var hógvær í gleði, mikil
og sterk í sorg, þakklát í Kieð-
læti og auðmjúk í mótlæti. Ó-
venju vel gerð mannssál.
Sesselja Árnadóttir var sér-
lega frið kona, glæsileg í allri
framikomu. En meira virði var
þó hjartalag hennar, góðvild og
hjálpsemi við þá er við erfiði
áttu að stríða. Hún var mjög
vinsæl, ég skil ekki að hún hafi
nokkurntima átt óvin, enda aldrei
á langri ævi heyrt neinn taía
óvinsamlega um hana. Hennar
dagur var langur, góður og bjart
ur.
handavinnu. Var gott að koma á
heimili þeirra hjóna meðan flest
lék í lyndi því þau voru mjög
samvailin í alúðlegri gestrisni.
Keimilislífið var jafnan afar gott,
ást og eindrægni ríkti milli for-
eldra og barna eins og bezt verð-
ur á kosið. Hjónin, Sesselja og
Helgi mátu hvort annað að verð-
leikum, lífið gaf þeim mikið í
þau fjörutíu ár, sem þau fengu
að njótast. Það var þungt áfall
íyrir Sesselju er hún missti sinn
eiskaða eiginmann, svo snögg-
Jega sem það varð. En hún bar
það eins og hetja. Hún átti börn-
in að lifa fyrir og hjá. Erfitt var
eð missa tvo efnilega og ágæta
iengdaisyni, hin miklu prúðmenni
og dugnaðarmenn, Hjálm Kon-
ráðsson og Kristján Magnússon,
báða í blóma aldurs. Og svo
dæturnar tvær, Sigríði og Klöru.
En hin einlæga trú Sesselju á
eóðan guð, sem á einhvern hátt
Þorsteinn Jónsson.
„Vinir berast burt með tím-
ans straumi".
Það var falleg fjölskylda, sem
fluttist til Stykkishólms í maí
1921. Helgi Eiríksson, bakari og
frú Sesselja Árnadóttir með 7
börnin sin, sex dætur og einn
son. Þann stutta tíma, sem þessi
heiðurshjón dvöldu í Hólminum,
myndaðist vinátta okkar á milli,
sem haldizt hefur æ síðan.
Sesselja Árnadóttir var bor-
in í þennan heim á sólbjörtum
sumardegi, mér finnst Mf henn-
ar allt liafa verið eins og sá dag-
ur. Þótt sorgir og erfiðleikar
yrðu á lífsleið hennar, lét hún
það ekki drepa ljósið 1 sál sinni.
Hún var alla tíð að miðla öðr-
um — lýsa þeim, sem voru-
'henni samferða á lífsbrautinni,
hún átti svo mikið af birtu og
yh
f sjón var Sesselja falleg kona
allir hlubu að taka eftir henni,
þó í fjölmenni væri — ljóshærð,
bláeyg með hreinan, mildan svip.
Framkoman glæsileg og djörf.
Heimili hennar var fagurt, hún
var listræn og hafði yndi af öllu,
sem var til prýðis, gat búið til
fallega hluti úr litlu efni. Góð
móðir var Sesselja, enda naut
hún ástar og virðingar barna
siinna, tengdabarna og barna-
barna til- hinstu stundar.
Nú er hún horfin, en við eld
minninganna verma þeir sig, sem !
hana þekktu bezt.
Blessuð sértu! nafna min, fyr-
ir öll þín kærleiksriku störf, unn
in í kyrrþei og án kröfu til end-
urgjlalds. Þegar ástvinir þínir
þurftu mest á hjálp þinni að
halda, breiddir þú faðminn á
móti þeim með bros á vör, þótt
úr sorgarsárum þinnar eigin sál-
ar blæddi. Þú varst hetja.
„Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðar hnoss þú hljóta
skalt.
Sesselja Konráðsdóttir.
— Irafoss
Framhald af bls. 10.
— Eruð þið allir giftir?
— Já, hér helzt enginn við
nema hann sé giftur. Það búa
engir hér nema starfsmenn
stöðvarinnar og fjölskyldur
þeirra.
— Hafið þið skóla hér fyrir
börnin ykkar?
— Já, Ljósafossskólinn er
þarna uppi á hæðinni. í hann
ganga börn starfsmanna allra
virkjananna, en hann gegnir
auk þess hlutverki barnaskóla
fyrir þrjá næstu hreppa.
— Átt þú mörg börn?
— Ég á tvö. Þau gengu í
skólann hér, en nú taka þau
að vaxa úr grasi, og er annað
í Reykjavík og hitt í Mennta-
skólanum að Laugarvatni.
— Hvað hefurðu búið hér
lengi?
— í 23 ár, eða síðan stöðin
var stofnuð.
— Leiðist þér ékkert í fá-
menninu?
— Nei, nei, ég er fæddur
og uppalinn í Dýrafirði, og
þótt ég hafi verið í Reykjavík
í 4 ár áður en ég kom hingað,
þá sakna ég ekki margmennis-
ins.
- Því dæmist rétt
Framhald af bls. 15.
aðdróttunum brotið gegn 108.
gr. alm. hegningarlaga.“
Þá var og veitzt að slökkviliðs-
stjóra með margendurteknum
fullyrðingum og stóryrðum um
ódugnað, hæfileikaskort og van-
rækslu í starfi án þess að það
væri rökstutt með einstökum
dæmum, að undantekinni fram-
angreindri ásökun rpn tjöru-
geymslu í vatnsgeym.um.
Um þetta atriði segir svo í
forsendum að dómi Hæstarétt-
ar:
„Ákærð; hefur í málflutningi
borið fyrir sig, að eldsuppkoman
í skálanum á Reykjavíkurflug-
velli, sem áður var getið' hafi
stafað af því, að neisti ‘frá raf-
suðutæki hafi komizt í loklausan
benzíngeymi snjóplógs, sem þar
var geymdur, en vítavert hafi
verið að hafa geymi þennan
loklausan. Skv. skýrslu rannsókn
arlögreglunnar hafði snjóplógur
þessi verið fluttur í skálann á
ágústmánuði 1961, en Guðmund
ur slökkviliðsstjóri hefur í fram
haldsprófum málsins talið plóg-
inn hafa komið þangað um það
bil ári áður en bruninn varð.
Kveðst hann hafa veitt því at-
hygli, fljótlega eftir komu snjó-
plógsins í skálann, að benzín-
geymir á plógnum var loklaus.
Hafi hann haft oft orð á því
við umráðamann plógsins, að
hann lokaði feeyminum, en um
ráðamaðurinn hafi þá svarað
Margrét Jónsdóttir
Keflavík — Minning
FRÚ Margrét Jónsdóttir var
jarðsett frá Keflaviburkirkju
laugardaginn 2. þ.m. að við-
stöddu fjölmenni. (Um ættir
hennar og lífsstarf vísast tál á-
gætrar greinar í Morgunblaðinu
2. febrúar þ.á.) Hún fluttist hing
■að til Keflavíkur árið 1909 og
giftist þá eftirlifandi manni síri-
um Gísla Sigurðssyni vélstjóra
og járnsmið og höfðu þau búið
í farsælu hjónabandi yfir 50 ár.
Þeim varð 8 barna auðið og
komust 7 af þeim til fullorðins
ára, manndóms og myndarfólik
eins og þeirra foreldrar. Einn
soninn misstu þau ungan og var
það foreldrunum mikill harmur.
Tvær sonardætur sínar ólu þau
upp sem sín börn, en þær höfðu
misst sina ágætu móður, korn-
unga.
Það geta allir skilið hvíl'kt
starf það var fyrir ungu konuna
að ala upp og annast þennan
stóra barnahóp, eins og þægindi
á heimilum voru þá af skornum
skammti. Þess vegna vakti það
ekki litla athygli þegar fóru að
sjást frá Margréti Ijómandi fall-
egir útprjónaðir vettlingar eða
forláta vel tættir uUarsokkar,
mikið vandaðri og fínni en þá
gerðist hér.
Það duldist engum, að hér var
að verki mjög hög kona, sem not
aði sínar fáu tómstundir til þess
að sinna sínum hugðaiefnum,
liandavinnunni.
En það var ekki fyrr en hún
hafði komið upp hópnum sín-
um og heldur var farið að halla
undan fæti, að hún ga.t gefið
sig fyrir alvöru að útsaumi, sem
hún vann að með miklum dugn-
aði og smekkvísi.
Gleði hennar yfir loknu verk-
efni var svo rík og tilhlökkunin
yfir að byrja á einhverju fallegu
verki aftur var svo innileg.
En það var fleira en hannyrð-
irnar, sem átti ríkan þátt í lífi
Margrétar. Hún var framúrskar-
andi félagslynd kona og tók
um árabil virkan þátt í starf-
semi Slysavarnadeildar kvenna í
Keflavíik og Kvenfélagi Kefla-
víkur.
Við munurn seint gleyrna góða
kaffinu hennar Margrétar okk-
því, að hann væri i þann veg-
inn að taka benzíngeyminn af
plógnum. Þetta hafi þó ekki ver-
ið gert og kveðst slökkviliðsstjór-
inn hafa veitt því athygli nokkru
síðar, að tuska hefði verið
breidd yfir opið. Ekki kveðst
hann hafa aðgætt, hvort benzín
var í geyminum.
Það verður að teljast van-
gæzla af hálfu slökkviliðsstjór-
ans, að hann gekk ekki úr skugga
um, að umræddum benzíngeymi
á snjóplógnum væri tryggilega
lokað, ekki hvað sízt þar sem
notkun rafsuðutækja fór fram í
skálanum. En með þessum á-
töldu ummælum er slökkviliðs-
stjóra borin á brýn síendurtekin
og stórfelld »vanræksla í starfi,
frá því að hann tók við stjórn
slökkviliðsins. Eru ummælin
því miklu víðtækari en svo, að
þau séu réttlætt með framan-
greindri vörn ákærða, þó að til-
lit beri að taka til hennar við
ákvörðun refsingar fyrir um-
mælin, sem í heild sinni varða
við 108. gr. laga nr. 19. 1940.
Niðurstöður málsins í Hæsta-
rétti urðu þær, að ritstjóri Nýrra
vikutíðinda, Baldur Hólmgeirs-
son var dæmdur til að greiða kr.
3.000.00. Ummælin voru ómerk
gerð. Ákærði skyldi greiða Guð-
mundi Guðmúndssýni krónur
10.000.00 í bætur. Þá skyldi á-
kærði greiða allan sakarkostnað
og áfrýjunarkostnað, þ.á.m. kr.
10 þús. í saksóknarlaun og máls-
varnarlaun. Þá var ákærða gert
að skyldu að birta forsendur
beggja dómanna í heild í blaði
sínu.
ar. Hún var alltaf boðin og bú-
in til hjálpar hvenær sem hún
var beðin og alltaf var sama
glaða og góða viðmótið og sam-
starfið með prýði á meðan heils-
an leyfði. En hún gleymdi ekkí
símum félögum og áhugamálum
þó að heilsan bilaði.
í rúm 8 ár, sem hún var meira
og minn.a rúmliggjandi sjúkling-
ingur sendi hún Slysavarnadeild
inni okkar rausnarlegt framlag
á hverjum einasta fjáröflunar-
degi hennar, og það nú síðast
í nóvamber er hún dvaldist í
sjúkrahúsi og beið sinnar lausn-
arstundar.
Þetta er að skilja anda Slysa-
varnafélagsins.
Mættu allar konur innan sam-
takanna hafa til að bera hennar
skilning og rausn. Við þökkum
henni af hjarta allt hennar góða
starf fyrir deildina okkar. Megi
guð nú launa henni af rikdómi
sinum.
Þrátt fyrir áralangar líkam-
legar þrautir Margrétar var sál-
in þá sterk og hetjulundin rik.
Aldrei heyrðist hún kvarta yfir
kjörum sínum og alltaf var þrá-
in sama, að komast heim á heim-
ilið sitt aftur, þótt hún dveldist
um tíma í sjúkrahúsum eða hjá
sínum ágætu bömum, sem oillt
vildu fyrir hana gera. Þau voru
henni öll svo innilega góð, börn-
in, tengdabörnin, barnabörnin
og ekki síst sonardæturnar, sem
hún ól upp sem væru þær henn-
ar eigin börn.
En ríkastur var þó kærleik-
urinn til eiginmannsins og heim
ilisins þeirra, sem hún hafði
prýtt svo mjög með sinni fögru
handavininiu. Þar hafði lífssaga
hennar ritast sterkum dráttum.
Þar hafði hún mætt bæði gleði
og sorg. Þar hafði mörg þrautin
verið sigruð og þar voru Líka
erfiðleikarnir bornir með hetju-
lund.
Og þar fékk hún loks að skilj-
ast við þennan heim, sátt við
guð og menn, laugardaginn Í26.
janúar síðastliðinn.
Blessuð sé minning hennar.
Jónina Guðjónsdóttir.
Stróbor stela
í VIKUNNI var kært yfir þjófn
aði úr bátnum Víkingi, elzta skipi
flotans, sem er á . þurru við
Gelgjutanga þar sem unnið er ’að
því að breyta skipinu, sem nota
á til að bjarga járni úr flaki
Pourquoi Pas, á Mýrum. Stolið
var 2 sjódælum, þremur mælum
og talsverðu af koparleiðslum
úr vélarrúmi.
Rannsóknarlögreglan hafði
brátt upp á þjófunum sem reynd
ust vera strákar. Höfðu þeir selt
þýfið brotajárnssölu í bænum.
Mest af því er nú- komið til
skila, en auk þess skemmdu
strákarnir töluvert í skipinu.