Morgunblaðið - 28.12.1963, Blaðsíða 20

20
MORCU N BLAÐIÐ
Laugardagur 28. des. 1963
GAVIN HOLT:
19
IZKUSYNING
— Það er kosturinn við þennan hatt, að hann breytist ekkert
þó að maðurinn yðar trampi á honum.
Gráhærða konan kom inn um
dyrnar á eftir Clibaud. Þegar
hún sá, hvernig umhorfs var, tók
hún viðbragð, en stillti siig fljótt.
Mér datt í hug, að hún væri að-
stoðarkonan, svo að ég ýtti Sally
til hennar. — Komið þér þess-
ari stúlku héðan burt! sagði ég
við hana. — Látið hana fara í
eitthvað og haldið þér henni svo
kyrri í búningsherberginu.
Hún hlýddi og fór út með
Sally. En í dyrunum sneri hún
sér við og sagði, að læknirinn
kæmi á hverri stundu.
Eg sagði ekkert um, að það
væri um seinan. Eg kinkaði kollí
og sagði henni að láta engan
koma þarna inn. Eg sagði bara,
frú Thelby hefði orðið fyrir slysi.
Laglegt slys það!
Clibaud starði á Selinu og
skalf. Tekna andlitið á honum
hafði lítið breyzt, en nú voru
augun ekki eins fjarræn og áð-
ur, heldur horfðu þau á það, sem
næst var.
Ég kallaði til hans, en hann
svaraði engu. Augun litu öðru
hverju á snúruna á gólfinu, en
síðan á það af henni, sem enn
var bundið utan um málmstöng
ina. Ef til vill var hann að skeyta
stykkin tvö saman i huganum og
horfði á Selinu hangandi, innan
um loðkápurnar.
— Clibaud! sagði ég. — Stand-
ið þér ekki þarna eins og glóp
ur! Hringið þér í lögregluna!
— Nei, sagði hann. — Guð
minn góður, við megum ekki fá
lögregluna hingað!
Eg glápti á manninn. — Hvað
viljið þér þá gera? spurði ég
hvasst. — Viljið þér kannski ná
í leigubíl og fleygja henni í ána?
Hann fór að átta sig. Hann
gekk eitt skref áleiðis að skrif-
borðinu, en ætlaði að hníga nið
ur aftur. Svo sneri hann sér við.
— Lina! æpti hann. — Lina!
Lina svaraði engu. Kinkaði
ekki einu sinni kolli. Hún lá
þarna bara með rauða hringinn
um hálsinn, og andlitið var dauð
inn sjálfur uppmálaður. Klessa
af varalit út frá öðru munnvik
inu setti einskonar glott á and-
iitið, og hún var gömul, mjög
gömul kona með bleikt hár.
Það var synd að segja, að hún
væri falleg.
Clibaud hreyfði sig eitthvað
og ég hélt, að hann ætlaði að
faila á kné. Næst mundi hann
fara að krafsa í hana og bíðja
hana að tala við sig.
Eg dró hann til baka og skip-
aði honum að snerta hana eikki,
og heldur ekki neitt annað þarna
inni. Eg gekk að borðinu, greip
símann og sneri skifunni þrisv
ar á níu. Eg sagði: — Lögreglan?
Seotland Yard? Svo rétti ég tól-
ið að Clibaud. — Hérna- Þér er-
uð húsbóndinn hér! Þér verðið
að tala. Þetta er víst upplýsinga
stofan. Segið þeim hver þér er-
uð og gefið þeim heimilisfangið
greinilega!
Hann gerði það. — Þetta er frá
frú Thelby. Hún hefur hengt
sig. Já, það er sjálfsmorð!
Eg fór eitthvað að hreyfa mót-
mælum, en hann sagði, að ég
væri vitlaus og talaði áfram. —
Nei, ekki þér, sem eruð vitlaus,
heldur maður, sem er hér hjá
mér. Já, ég er að segja yður, að
hún hefur hengt sig. Já, ég er
René Clibaud.
Eg seildist yfir borðið og reif
af honum símann. — Hlustið þér
á, sagði ég. — Þetta er skakkt
hjá hr. Ciibaud. Þetta er morð.
Konan var kyrkt. Eg? Eg er
maðurinn, sem fann hana. Já,
læknirinn er á leiðinni, en hún
er dauð. Hún er búin að vera
það, að minnsta kosti í nokkrar
mínútur áður en ég fann hana.
Já, viljið þér senda einhvern,
fljótt! Það er allt fullt af fólki
hérna. Það hefur verið hér tízku
sýning.
Clibaud sagði ekki neitt þeg-
ar ég lagði frá mér símann. Hann
var eins og dofinn og ófær um að
skilja þetta.
Aðstoðarkonan kom nú inn
með lækninn. Hún’ sagði, að hann
héti Curtin Grigue, eða eitt-
hvað, sem hljómaði svipað. Hún
sá, að Clibaud var ekki til stór-
ræðanna, svo að hún beindi ræðu
sinni að mér. Hún spurði: —
Get ég nokkuð gert?
Eg sagði, að hún skyldi bara
ekki láta á neinu bera, og halda
fólkinu í hæfilegri fjarlægð. Eg
spurði hana, hvernig ungfrú
Dutton liði. Hún sagði, að hún
lægi fyrir í búningsherberginu.
Hún hefði orðið fyrir hræðilegu
áfallL
En ungfrú Dutton átti fleiri
áföll í vændum. Eg sagði, að ég
mundi tala við hana bráðlega.
Eg var að semja einhverja á-
ætlun i huganum, og það var ým
islegt sem ég vildi gera áður
en lögreglan kæmi á vettvang.
Eitt af því gerði ég strax. Eg
greip símann og hringdi í Saber
& Tyler.
Clibaud sat á stól með hend-
urnar fyrir andlitinu. Eg horfði
á lækninn meðan síminn var að
hringja hinumegin. Hann var
snyrtilegur miðaldra maður og
hann vissi, hvað við átti — hann
hafði fyrr starfað með lögregl-
unni. Hann las á hitamæli og leit
síðan á úrið sitt.
Síminn hætti að hringja hinu
megin. Eg sagði: — Joel? Skjól-
stæðingurinn okkar er farin yfr
um. Myrt! Þú ættir að skreppa
hingað og tala við lögregluna.
Viltu flýta þér!
Eg gekk til læknisins. — Hún
var kyrkt, sagði ég, rétt til þess
að vita, hvort það væri honum
nokkrar fréttir.
— Hvernig vitið þér það?
spurði hann.
— Eg losaði snöruna. Hún var
mjög fast bundin.
Hann kinkaði kolli. — Já, hún
var mjög fast hert. Skinnið er í
sundur. Og sennilega er hún eitt
hvað brotin, þó að ekki beri á
því.
— Hún var bundin við þessa
stöng inni í skápnum, sagði ég.
Fæturnir snertu gólfið. Hún
hefði getað staðið upprétt. Hún
dó ekki af hengingu. Hún var dá-
in áður en hún var bundin við
stöngina.
— Já, það er auðséð af farinu
á hálsinum. Það hefði verið
hærra — uppi undir kjálka, ef
hún hefði hengt sig.
— Þá kemur sjálfsmorð ekki
til mála?
— Það þætti mér trúlegt. Eg
vid. nú ekki fara að hræða yður,
en . . .
— Þér þurfði ekki að hugsa
um mig, sagði ég. — Eg sá strax
að þetta var morð. En ég vil fá
að vita dauðastundina. Eg kom
hér inn klukkan hálffimm. Mig
grunaði ekki neitt. Svo var skáp
urinn opnaður svo sem fjórum
mínútum seinna. Mér þykir trú-
legast, að hún hafi dáið nokkr-
um mínútum áður en ég kom
inn. Hvernig kemur það heim
við yðar álit?
Hann leit eitthvað skrítilega á
mig. — Eg veit ekki, sagði hann.
Hitatapið er tiltölulega lítið. Eg
mundi segja, að þetta hefði ver
ið milli kl. 3,30 og 4.15. Eg get
auðvitað ekki séð það svo upp
á mínútu, hr. Clibaud.
— Eg er ekki Clibaud. Það er
hann þarna í stólnum. Kannski
væri betra að hressa hann á ein
hverju.
Læknirinn glápti á mig. — Ef
þér ráðið hér húsum, ættuð þér
ekki að bíða með að kalla á lög
regluna. Hún ætti að koma hing
að eins fljótt og hægt er.
— Það er búið að hringja á
hana, svaraði ég. — Hún kemur
hér á hverri stundu.
Eg gekk út um millidyrnar.
Gráhærða konan stóð í hinum
endanum á ganginum, rétt við
dyrnar inn í sýningarsalinn. Eg
gægðist gegn um bogadyrnar og
sá, að nokkrir gestanna voru
þarna enn.
Gráhærða konan sagði: — Eg
bað eina stúlknanna að segja
þeim, að hér hefði orðið slys.
— Þér eruð aðstoðarkonan
hér? spurði ég.
— Já. Eg er frú Firnes. Eg
skil ekki í, að þér sbulið vera
hérna. Sally Dutton segir, að þér
séuð innkaupamaður.
— Já, það get ég alltaf verið.
Frú Thelby kom með mig hingað
Meira þurfið þér ekki að vita.
En hlustið þér nú á. Hvenær var
það sem þér heyrðuð hana Sally
æpa? Hvar voruð þér þá?
— f hvíldarstofunni. Hún færði
mér tebolla, þegar sýningunni
var lokið, og ég fór með hann
þangað inn, til að hvíla mig.
— Þér voruð þá í búningsher-
berginu, þegar hún kom?
— Já, ég var að koma kjólun
um fyrir.
Sally var ekki svo galin! Hún
hafði undirbúið þetta allt ræki-
lega. Gefa frú Firnes tebolla og
fara með hana út úr búningsher
berginu, til þess að hafa gott
næði, svo að hún gæti sloppið
inn í skrifstofuna með þýfið!
Ég sagði: — Þegar þér fóruð
inn í hvíldarstofuna, var það þá
í fyrsta sinn, sem þér fóruð út
úr búningsherberginu?
Hún hikaði. — Nei, líklega
ekki. Nei, það var ekki. Ég fór
inn í verks-tæðið handan við
ganginn að ná í tvinna. Ungfrú
Lacoste hafði beðið mig að festa
tölu á útifötin sín.
— Var þá nokkur í ganginum?
— Nei. Hún hristi höfuðið. —
En ég sá bara Thelby majór í
verkstæðinu.
Ég hef líklega hrokkið við —
svo auðvelt virtist þetta allt ætla
að verða. Of gott til að vera
satt, en það var bara satt. Þetta
var hluti af undirbúningnum.
Ég vissi, hvaðan snúran hafði
komið. Ég hafði séð hana í nótt
sem leið í verkstæðinu, í skúff-
unni, þar sem tvinninn var og
varahlutirnir.
— Hvað var majórinn að vilja
inni í verkstæðinu? spurði ég.
Var hann að gá að tvinna í
skúffunni?
— Hvemig vitið þér, hvar
tvinninn er geymdur? sagði frú
Firnes og vottaði fyrir hræðslu-
svip á andlitinu.
— Ég veit sitt af hverju, sagði
ég snöggt. Ég hef bara ekki tíma
til að segja yður það núna. Var
majórinn einhversstaðar nærri
þessarí skúffu?
Hún varð ennþá hræddari. —
Guð minn góður! æpti hún. —
Þér ætlið þó ekki að fara að
segja mér, að . . . ?
Ég veifaði þessari óloknu setn-
ingu frá mér. Ég ætla ekki neitt
.... Var majórinn við skúffuna
eða einhversstaðar nærri henni?
Hún hristi höfuðið. — Nei,
hann var að fara út, sagði hún.
— Hann var að gá að honum
Abe Schlussberg.
— Hver er hann? flýtti ég
mér að spyrja.
— Hann er feldskerinn frá
Thelbens. Hann þurfti að gera
smábreytingu á síðustu stundu.
Eg minntist þess, að Sally
hafði kvartað yfir galla á hreysl
kattarkápunni, og það varð að
kalla Schlussberg heim frá
Brighton til að laga gallann.
Selina hafði skipað Clibaud að
hringja til mannsins.
Frú Firnes horfði á mig, og
auk þess að vera hrædd, botnaði
hún nú ekkert í, hvað ég var að
fara.
Eg sagði: — Var notokur sér-
stök ástæða fyrir majórinn að
vera að leita að Schlussberg inni
í verkstæðinu?
— Því ekki það? Hingað til
hafði frú Firnes verið hjálpfús,
en nú var eins og hún setti sig
í varnarstellingu. — Schlussberg
var hér inni allan seinnipartinn,
að laga kápuna. Hann lauk ekki
við það fyrr en um fjögur.
— Hvernig vitið þér það?
— Eg var orðinn áhyggjufull.
Sally varð að fá þetta loðfat við
silfurkjólinn. Eg leit á klukkuna
aðra hverja mínútu. Hana vant-
aði fimm mínútur í fjögur, þeg-
ar Schlussberg kom loksins með
kápuna ínn í búningsherbergið.
— Og hvað sagði hann?
— Hann fór burt. Sagðist ætla
aftur til Thelbens. Það var það,
sem ég sagði majórnum.
— Og hvað sagði hann?
— Hann var eitthvað að tala
um heppnina sína. Hann hafði
ætlað að tala við Schlussberg.
Ef þér haldið, að hann hafi ver-
ið eitthvað viðriðinn það, sem
skeði í skrifstofunni, þá er það
mi.sskilningur. Majórinn mundi
ekki gera ketti mein. Hann er
verulega góður heiðursmaður.
— Já, en seinheppinn. Hvert
fór hann þegar hann fór út úr
verkstæðinu?
— Upp í skrifstofuna sína
uppi. Eða það sagði hann mér.
— Þér sáuð hann ekki aftur?
— Nei, ég fór í skúffuna að ná
mér í tvinna.
— Hvað var klukkan þá?
— Það veit ég ekki
— Hugsið þér yður um, frú
Firnes. Þetta getur verið ákaf-
lega mikilvægt.
— Jú, látum okkur sjá. Það
var eftir að ég var búinn að
hjáipa henni Sally. Hún var sú
síðasta í dag. Það hlýtur að hafa
verið svo sem kortér yfir fjög-
ur. Eg var eitthvað að bjástra,
en svo mundi ég eftir tölunni
hennar ungfrú Lacoste, svo að
þetta hefur verið um kl. 4.20 býst
ég við.
— Tuttugu mínútur yfir fjög-
ur! Og ég hafði farið út úr saln
um fimm mínútum síðar!
Þessi tímamismunur var lítill
en þó nægur.
Mér virtist þetta allt liggja í
augum uppi. Thelby hafði farið
inn í verkstæðið til að ná í snúr-
una. Hann hafði síðan farið inn
í skrifstofu Selinu og fundið
hana þar hjá fataskápnum, senni
lega hefur hún verið að seilast
eftir einhverri loðflík úr hon-
um. Hann hafði svo smeygt snör
unni yfir höfuð henni, án þess
að hún sæi. Haann hafði tekið
fast í og hún hafði verið fljót
að deyja.
Eg þakkaði frú Firnes og gekk
síðan gegn um bogadyrnar og inn
í salinn.
Það var ennþá slangur af fólki
með glös eða tebolla í höndum,
en hópnum hafði fækkað um eitt
hvað tuttugu mannis. Þeir sem
eftir voru höfðu safnazt saman
í smáhópa, og sumir virtust eitt
hvað órólegir, rétt eins og þá
grunaði eitthvað meira en þeir
vissu. Ginette og Adrienne voru
þarna innan um gestina. Josette
var að tala við lítinn, kubbsleg
an mann. Hún var vesaldarleg
og eins og áhyggjufuíl. Of á-
hyggjufull. Búðarstúlkunar voxu
í hópi út af fyrir sig, en Gussi
Ochs var ekki í þeim hópi.
Eg fór ekki að stilla mér neitt
upp þarna á pallinum. Eg flýtti
mér niður stigann og niður í
búðina. Gussie var enn við úti-
dyrnar að kveðja gesti. Ekkert
í fari hennar gaf til kynna, að
hún hefði neitt heyrt Þegar hún
sá mig, glennti hún upp augun,
eins og í einhverjum vandræð-
um.
— Mér fannst þér vera að fara
út rétt áðan, herra!
— Það var ég líka, sagði ég.
— Og ég er enn að fara út, en
þó ekki langt. Þér ættuð að læsa
dyrunum á eftir mér og láta alla
vera kyrra uppi.
Hún glápti. — Til hvers ætti
ég að gera það? spurðd hún og
var móðguð.
— Vitið þér til hvers ég er
hérna? svaraði ég. — Sagði Cli-
baud yður ekki frá þvi?
— Jú, en ég skil bara ekki , . ,
aitltvarpiö
Laugardagur 28. desember
7.00 Morgunútvarp (Veðurfregnir —
Tónleikar — 7.30 Fréttir — Tón«*
leikar — 8.00 Bæn — Veður-
fregnir — Tónleikar — 8.30
Fréttir — Tónleikar — 9.00 Úr-
dráttur úr forustugreinum dag-
blaðanna — 9.10 Veðurfregnir
9.20 Tónleikar — 10.00 Fréttir).
12.00 Hádegisútvarp (Tónleikar — 12.23
Fréttir og tilk.).
13.00 Óskalög sjúklinga (Kristín Anna
Þórarinsdóttir).
14.30 í vikulokin (Jónas Jónasson);
Tónleikar — 15.00 Fréttir —
Samtalsþættir — íþróttaspjall —
Kynning á vikunni framundan,
16.00 Veðurfregnir — Laugardagslögin.
16.30 Danskennsla (Heiðar Ástvalds-
son).
17.00 Fréttir.
Þetta vil ég heyra: Kristín
Bjarnadóttir velur sér hljóm*
plötur.
18.00 Útvarpssaga barnanna: Ingibjörg
Steinsdóttir leikkona les jólasögu
Gamla biblían.
18.20 Veðurfregnir.
18.30 Tómstundaþáttur barna og ung*
linga (Jón Pálsson).
18.55 Tilkynningar — 19.30 Fréttir.
20.00 Jólaleikrit útvarpsins: „Rómúlus
mikli“, ósagnfræðilegur gaman*
leikur eftir Friedrich Durrenmatt
Þýðandi: Bjarni Benediktsson
Leikstjóri: Gísli Halldórsson.
Persónur og leikendur:
Rómúlus Ágústus keisari
Þorsteinn Ö. Stephensen
Júlía keisarafrú
Guðbjörg I>orbjarnardóttir
Rea dóttir þeirra
Kristín Anna ÞórarinsdóttiP
Senó keisari Austur-Rjómverja
Lárus Pálsson
Emilían, rómverskur höfðingi
Rúrik Haraldsson
Mares hermálaráðherra
Bjarni Steingrimsson
Túllius Rótúndus innanríkisráð*
herra
Helgi Skúlason
Spúríus Tftus Mamma riddaxa*
liösforingi
Baldvin Haldórsson
Akkilles, herbergisþjónn Rúmúi*
usar
Gestur PáLsson
Pýramus, annar herfoergisþ j ónn
Ámi Tryggvason
Appólýson listaverkakaupmaður
Erlingur Gislason
Sesar Rúpf iðjuhöldur
Ævar Kvaraa
Ódóvakar, foringi Germanna
Róbert Arnfinnsson
o.fl.
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Danslðg, þ.árn. leikur hljóm#
sveitin Tónar og Garðar syngur.
01.00 Dagsknárlok.