Morgunblaðið - 15.01.1964, Blaðsíða 20

20
MORGUNBLAQID
Miðvikudagur 15. jan. 1964
G A VIN H Q L T:
31
IZKUSYNING
— Svei mér ef ég gat munað,
hvað þú hélzt, þegar þú rakst
hérna inn í gær, sagði hún. —
Mér datt ekki nafnið í hug, fyrr
en þú varst farinn. Hittirðu
Archie í gærkvöldi?
— Þvi miður ekki, sagði ég.
— Eg var að vinna frameftir
öllu. Hún sneri sér treglega frá
okkur til að afgreiða hina gest-
ina.
— Hvað á hiún við? spurði
Joel.
— O, ég er eitthvað i þoku,
sagði ég. — Það er líkast því, að
ég eigi heima í annarri tilveru
úti í Pimlico. Ég er farinn að
hafa áhyggjur af því, og er að
hugsa um að leigja einkasruuðr-
ara til að elta mig, hvert s©m ég
fer.
Joel náði í meiri bjór, en svo
þurfti hann eitthvað að flýta sér
að komast í skrifsofuna, en vildi
akki segja mér, hvers vegna.
Hann var orðinn eithvað hugs-
andi, á sinn þunglamalega hátt.
— Ef þú rekst á eitthvað, get-
urðu látið mig vita, sagði hann
um leið og hann fór.
Eg fór með glasið mitt að borð
inu, sem var rétt hjá dyrunum
og settist þar, til að bíða eftir
Sally. Þegar ég hafði slökkt
versta þorstann, fór mér að líða
skár, en annars líkaði mér alls
akki þessi krá. Þarna var fullt
af mönnum og konum, sem kjöft
uðu í sífellu og fylltu allt af
vindlingareyk. Þarna var lágt
undir loft, ljósin óviðkunnanleg
Og útvarp glymjandi. Ég beið
og beið og Ijóshærður kvenmaður
með svipaða greiðslu og Selina
sáluga, glápti á mig, eins og hún
væri að sækjast eftir félagsskap
mínum. Eða kannski hefur hún
verið eitthvað skotin í mynstr-
inu í bindinu mínu. Fyrir innan
afgreiðsluborðið var Ada að leika
hertogafrú, en engin hertogafrú
hefði getað umgengist bjórdæl-
urnar og ginmálin jafn fimlega
og hún, Útvarpið var langt komið
með Capriceio Espanol eftir
Rimsky Korsakov, þegar Sally
kam inn.
Fyrst var hún eins og aftur-
ganga, starandi á mig. En svo,
þegar ég stóð upp, lá við að hún
fleygði sér í fang mér. Hún sett-
ist ekki niður, heldur datt ofan
í stólinn. Eg náði í annan hand-
legginn á henni og hún titraði
öll og skalf. Ég gat ekki greint
augnaráð hennar, hvort það bar
vott um veikindi eða hræðslu,
en ég vissi, að hún var náföl und
ir málningunni, svo að ég fór
sjálfur að verða hræddur. Eg hélt
að hún væri alveg að hníga nið-
ur. Mér datt í hug, að nú hefði
Burcfhell talað eitthvað meira við
hana, Og það hefði verið meiri
áreynsla en hún gat þolað, svo
að nú væri hún alveg komin að
niðurlotum.
— Sittu hérna, og ég skal ná
þér í eitthvað að drebka, sagði
ég hvasst. — Þér veitir ekkert
af því.
— Ég þaut að afgreiðsluiborð-
inu og sagði, að óg vildi fá
tvöfaldan konjak.
— Nú, svo það var þá þessi
dúkka, sem þú varst að elta,
sagði Ada. — Þú ert meiri kall-
inn, Bert!
— Fljót með þetta konjak!
sagði ég.
Hún hló og hélt bara að ég
væri að verða fyndinn. Þegar
ég kom aftur að borðinu, skalf
Sally, alveg eins og hún væri
með mýraköldu. Ég fékk henni
glasið og hún svolgraði innihald-
inu í sig, án þes að vita, hvað
það var, en höfuðið reiigðist aft-
ur, þegar hún fann bragðið. Svo
skalf hún aftur og greip dauða-
haldi í borðið, báðum hönduui
og hélt sér þannig uppi.
Ég beið. Eg hélt, að þessi ó-
gleði myndi líða hjá. Hún starði
beint fram fyrir sig, en sá ekk-
ert af því, sem fyrir augu henn-
ar bar. En hún sá eitthvað annað
Og það var ekki sem geðslegast.
Loksins var eins og hún áttaði
sig á því, hvar hún væri. Fólik
var farið að horfa á hana, og
glotta, og maður þurfti ekki að
kunna neinn varalestur til þess
að vita, hvað það var.að segja.
Telpan var full, skruggufull. Við
næsta sopa færi hún undir borð.
Loksins sagði hún: — Við skul
um koma héðan.
— Heldurðu, að þú getir geng
ið? spurði ég. — Við skulum
heldur bíða þangað til ég næ
í bíl.
— Nei, svaraði hún. — Ég get
gengið. Þetta er allt í lagi, ef
óg bara má halda í þig ....
Eg studdi hana. Sú ljóshærða
sendi mér skilnaðarglott, sem
var fullt fyrirlitningar. Nætur-
svalinn var kominn í loftið úti
fyrir. Sally virtist skárri en ekki
mikið skárri. Ég náði í leigubíl
í Bond Street og hjálpaði henm
inn í hann. Ég tók upp minnis-
bókina mína til að sjá heimilis-
fangið, sem var einhversstaðar
í Paddington, skammt frá Maida
Vale, en hún var búin að segja
ökumanninum það áður en ég
fann það. f bílnum var hún eins
og hræddur krakki og hélt sér
í mig. Stundum losaði hún takið
af handleggnum á mér. En svo
herti hún á því aftur og ég gat
fundið fyrir hverjum fingri
gegn um ermina.
— f guðs bænum, vertu róleg,
manneskja! Hvað gerðu þeir við
þig að þú þurfir að vera svona?
Hún kipptist við og greip báð-
um höndum í handlegginn á
mér.
Við vorum heppin með um-
ferðaljósin mestalla leiðina, svo
að ferðin tók ekki langan tíma.
Hún átti heima í þakhæðinni
á þrílyftu leiguhúsi. Þarna var
ekkert til að skilja íbúð hennar
frá húsinu að öðru leyti. Maður
fór bara upp stiga, þangað til
þá þraut og þá voru dyrnar
beint í sjálfu stigagatinu. Ég
bjóst við að þurfa að bera hana
upp allan stigana, en svo slæmt
var það nú ekki. Ég hélt bara
utan um hana og þá gekk allt
vel. Dyrnar, sem hún opnaði
voru með fornlegri læsingu og
lykillinn var í að innan. Þetta
var þannig hún.
Hún skellti sér niður á legu-
bekk og sat þar upp við dogg
í mörgum koddum. Hún fékk
aftur þennan mýrarköldskjálfta
og ég svipaðist um eftir ein-
hverju til að breiða ofan á hana.
Ég fann ekkert til þess. Hún var
í Ijósbrúnu kápunni sinni, en
hún var flakandi og óhneppt. Eg
sveipaði henni betur um hana og
sá þá, að kápan var rifin á ein-
um stað. Þetta var stór rifa
í tvær áttir, eina sex þumlunga
upp í kápuna að neðan og fjóra
á þvers. Það var ótrúlegt, að ég
skyldi ekki vera búin að taka
eftir þessu fyrr.
Ég sagði: — Hvernig hefurðu
farið með kápuna þína?
Hún greip í hönd mína og
þrýsti hana, og dró mig síðan
niður á legubekkinn. Ég var að
því kominn að segja henni að
vera ekki að þessu, en í raun-
inni var þetta alveg þýðingar-
laust hjá henni. Það var bara
eins og þegar krakki verður
hræddur, og það var eins og
þetta áfall hefði gert hana að
barni aftur. Augu hennar báðu
mig að standa við hlið sér og
veita sér lið. Hún fékk mig til
að ímynda mér, að ég væri eim
maðurinn, sem hún gæti treyst,
en gaf hinsvegar í skyn, að hún
hefði tekið í hramminn á hvaða
úlfi, sem vera vildi, ef hann
hefði verið þarna á staðnum.
En svo hvarf þessi æsingur
smám saman og hún fékk
nokkra stjórn á sjálfri sér. Það
kann að vera, að hún hafi fund-
ið einhvern styrk í sér nú, er
hún var komin aftur í kunnugt
umhverfi. Og svo getur það líka
hafa verið eftirverkan af kon-
jakinu. Líklega hvorttveggja.
Hún fór að gráta. Mér fannst
hún mundi hafa gott af því, svo
að ég beið átekta. Beið þangað
til hún fór að fólma eftir vasa-
klú.t.
— Heldurðu ekki, að þú ættir
að segja mér alla söguna? sagði
ég.
— Jú, svaraði hún og höndin
herti takið á minni hendi. — Jú,
ég ætti að segja þér það. Það
hefur verið reynt að myrða mig!
XIX.
Líklega hefði ég ekki átt að
tortryggja hana, sem samt datt
mér í hug, að þetta stafaði að-
eins af sálarástandi hennar. Að
vísu var þessi rifa á kápunni,
en hún var hinsvegar ekki mikil
sönnun. Það gat vel verið, að
hún væri að ýkja eitthvert
ómerkilegt atvik að áreynslan
og spennan eftir daginn væri að
láta ímyndunaraflið hlaupa með
hana í gönur. En nú er hún hafði
nefnt þetta, varð hún strax ró*
legri. Og hún var viss í sinni
sök. Hver sem sannleikurinn
kynni að vera, var hún í engum
vafa.
Hún sagði, að einhver maður
í bíl hefði reynt að aka á hana
og myrða hana þannig. „Gussie
var að ganga yfir götuna, fá
úr búðinni, sagði hún, — og ég
var anð ganga yfir götuna, fá
skref frá Clibaud, og bíllinn var
næstum runninn á mig áður en
ég sá hann. Eg veit ekkert hvað
an hann kom. Ég var meira en
hálfnuð yfir götuna. Þá heyrði ég
þyt í hjólbörðum, og þessvegna
leit ég við. Hann kom skáhallt
að mér. Ég hélt, að maðurinn
væri drukkinn og vitlaus, enda
ók hann öfugu megin. En svo
hélt ég, að hann hefði misst vald
á bílnum. Ég tók viðbragð og
hljóp, en maðurinn hafði alls
ekki misst vald á bílnum. Hann
beygði að mér og ég stökk upp
á gangstéttina. Ég veit ekki,
hvernig ég slapp, en líklega hef-
ur það verið að þakka ljósa-
staurnum, en það vissi ég ekki
þá, en tók fyrst eftir því seinna.
Ég veit alveg, að hann hefði hald
ið áfram upp á gangstéttina og
ekið á mig, ef ekki hefði verið
Ijósastaurinn, en þarna varð
hann að beygja aftur, annars
hefði hann rennt beint á hann.
Þú rakst hann á hann með höggv
arann og reif um leið kápuna
mína. Líklega hefur hún krækzt
í bílinn. En ég gerði mér ekki
grein fyrir neinu þá, en horfði
bara á eftir bílnum. Hann var á
fleygiferð; hlýtur að hafa farið
sextíu. Eg veit ekki hvernig hon
um tókst að beygja inn í Bond
Street, en ég heyrði hvína í heml
unum. Svo var hann horfinn.
Ég var dálítið ringluð, en ekki
þó mjög. Ég held ég hafi farið
að hlaupa, en þegar ég kom út
í Bond Street, var ég á venju-
legum gönguhraða. Ég fann
ekki fyrir taugaáfallinu, fyrr en
ég kom þarna inn í krána, og
gerði mér ekki fulla grein fyrir
því, sem gerzt hafði fyrr en
ég hitti þig. Ég gat ekki hugsað
um annað en að hylja rifuna
í kápunni.
Hún stöðvaði nú orðaflaum-
inn. Ennþá var þessi hræðsla í
augum hennar, en hún hélt ekki
lengur í höndina á mér. Henni
hafði létt við að segja söguna.
Hún var nú miklu hressari.
—.Horfði nokkur á þetta?
spurði ég.
Hún hristi höfuðið. — Það var
ekki nokkur lifandi sála í Dall-
ysstræti, og ég sá ekki nokkurn
mann fyrr en ég kom á aðal-
götuna.
SHtltvarpiö
Miðvikudagrur 15. janúar.
7.00 Morgunútvarp.
12.00 Hádegisútvarp
13.00 Við vinnuna: Tónleikar
14:40 „Við, sem heima sitjum": Ragn
hildur Jónsdóttir les söguna
„Jane“ eftir Somerset Maug«
ham (5).
15.00 Síðdegisútvarp.
17.40 Framburðarkennsla í dönsku og
ensku.
18.00 Útvarpssaga barnanna: „Oísa og
sagan af Svartskegg" eftir Kára
Tryggvason; IV. (Þorsteinn Ö.
Stephensen).
18.20 Veðurfregnir.
18:30 Lög leikin á sláttarhljóðfæri.
18.55 Tilkynningar.
19.30 Fréttir.
20:00 Vamaðarorð: Gunnar Jónsson
lögregluþjónn talar um bifreiöa*
akstur að vetrarlagi.
20.00 Létt lög: ,The Spinners" syngja.
20:20 Kvöldvaka:
a) Lestur fornrita: Gunnlaugs
saga ormstungu; II. (Helgi
Hjörvar).
b) íslenzk tónlist: Lög eftir
Emil Thoroddsen.
c) Oscar Clausen rithöfundur
flytur erindi um harða biskup
inn í Skálholti, Jón Árna-
son; fyrsti hlutinn nefnist:
Faðir biskupsins.
d) Haraldur Hannesson hag-
fræðingur flytur þátt af Sker-
flóðsmóra, tekinn úr handrit-
um Jóns Pálssonar banka-
gjaldkera.
21.45 íslenzkt mél (Jón Aðalsteinn
Jónsson cand. mag.).
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Lög unga fólksins (Guðný Aðal-
steinsdóttir).
23.00 Ðridgeþáttur (Stefán Guðjohn-
sen).
23-25 Dagskrárlok.
JUMBO og SPORI
f6-19,
Teiknari: J. MORA
Galdramaðurinn var alveg í öng-
um sínum. Hann hlaut að geta útrýmt
óvinum sínum á ótal vegu, en þó virt-
ust litlar líkur á því að hann gæti
komið þeim fyrir kattamef, nema
hann brygði fyrir sig göldrum.
„Galdrar," sagði hann við sjálfan
sig og stundi við. „Jú, kannske maður
reyni það.... ég ætla að gá héma
upp á hilluna hvort hér sé nokkuð að
fá sem losað geti mig við þá án þess
að korria mér sjálfum í klípu.
Galdramaðurinn náði einni stein-
töflunni niður, skoðaði hana um
stund og rak svo upp skellihlátur -
ha, ha, ha! Nú veit ég hvað ég geri.
Þessi gamli samningur vísar mér ein-
mitt á þá sem ég hef þörf fyrir.
KALLI KUREKI
-X-- -X—■ ~>f~
Teiknari; FRED HARMAN
Svona! hvert í.... ? Snautaðu burt
A stunuinni!
Þarna missti ég marks svo um mun- hafurtask!
aði! Og þarna ier Jenný með ailt mitt Og með allt vatnið mitt! Gamli
minn, nú er það svart!