Morgunblaðið - 18.01.1964, Blaðsíða 15

Laugardagur 18. Jan. 1964
MORCUNBLAÐIÐ
15
(
)
S
s
s
f
(
)
j
)
s
s
s
I
)
)
i
(
1
!
i
I
)
)
)
VETUR OG LOÐFELDIR

Samkvæmisfrakki úr rú-
skinni frá Yves Saint Laurent
— deila má um hvort síddin
sé smekkleg, en frakkinn er
afar hentug’ur utan yfir síða
kjóla.
ÁÐUR- fyrr voiru loðfeldir
sniðnir við hæí'i miðaldra
kvenna, en niú þykir ekikert
sjálfsagðara en loðképur og
kjólar sé að finna í klæðaskáp
vel klæddrar kionu, hvort sem
hún er 19 eða 70 ára. Þetta
breytta viðhorf á m. a. rætur
að rekja til þess, að frönsku
tíakuikóngamir komiuist með
skærin í skinnin sl. haust og
sniðu úr þeim hin feigurstu
klæði, sem fengu hvert kven-
mannshjarta tiil að slá örar.
Hárspenniur eru nú aftur í
tí/.ku. Það ex xnál allra, að
hárspennur séu kvenlegt
skraut og að þessu sinni festa
tízkukonurnar þær neðarlega
í slétt hár, eins og sézt á með-
fylgjandi mynd. Fallegastar
þykja aflöngu spennurnar úr
skelplötu.
Ég gekk á milli tízkuhús-
anna fyrir skömmu og litað-
ist um á loðfeldamarkaðnum
fyrir Morgunblaðið. Ódýrustu
feldina er að fá hjá vöirufhús-
inu „Printemp“, sem sýndu
loðkjóla úr hamstursskinni.
Andstæðu þeirra var að fin.na
hjá „Weil“, sem hafði á boð-
stólum glæsilega kjóla úr
hreysikattarskinni. Þegar ég
eftir Gunnar Larsen
spurði tízkustjórann hjá
„Weil“ um verðið á kjólun-
um, sagði hann að fyrirtækið
fylgdi þeirri reglu að nefna
aldrei verð á nafn innan
veggja verzlunarinnar, og ef
einhverjum viðskiptavininum
yrði á að spyrja um verð, liti
tízkuihúsið ekk. á hann
sem viðskiptavin fraimar. Við-
skiptavinir okkar tala ekki
um peninga, þeir eiga þá.
Á milli þessara andstæðna
mátti sjá stelpulega loðfeldi
hjá „Revillion“, sem útbjó sór
staka loðfeldasýningu fyrir
unglingsstúlkur.
■ „Chomibert“ var með frabka
úr gíraffaskinnuim, og þannig
mætti lengi telja. Úrvalið er
nóg, allt frá hreysiketti niður
í hamistur, frá mink til kan-
Skinnblússa
í síðasta Fréttabréfi um
heilbrigðismál er rætt um
hörgulsjúkdóma og sagt að
bezta vörnin gegn þeim sé
aukin fræðsla um manneldis-
mál. í niðurlagi greinarinnar
er kafli sem ber fyrirsöginina:
Sérfræðingar ráðleggja. Segir
þar:
1) Geymsluaðferðir hverju
nafni sem nefnast, svo sem
hraðfrysting, söltun, reyking,
niðursuða eða notkun jónandi
geislunar, eyðileggja alltaf
eitthvað af næringargildd mat
væla.
2) Hveitibrauð og fægð
Skíðafeldur
ínu, og má nefna það í þessu
sambandi að föt úr kanínu-
Skinnum eru nú hæstmóðins
meðal-ungra stúllkna.
HVÍTT
Nýjustu fregnir herma, að
svarti liturinn • (sem hefur
verið tízkulitur í ár) sé á und
anhaldi fyrir hvíta litnum.
Margir eru orðnir hundleiðir
á svörtu kjólunum og heyrzt
hafa þær raddir, að samfcvæm
in í ár hafi verið óvenju lita-
snauð: karlmennirnir í svörtu
og konurnar í svörtu, eins og
við erfidrykkju.
Það er fyrst núna eftir ára-
mótin sem hvítum samkvæm-
iskjólum hefur sfcotið upp í
tízkuheiminum, og hafa þeir
orðið svo vinsælir á skömm-
um tíma, að það er spá
manna, að sá litur nái yfir-
höndinni á næstu tízkusýn-
ingum.
En hvítt er viðkvæmur lit-
ur og því eru flestir kjólarnir
úr gerviefnum svo sem tery-
lene og svonefndu nylfrance-
efnL
hrísgrjón hafa lítið lífsgildi.
3) Vítamiín eyðileggjast allt
af eitthvað við mikla suðu.
4) Til þess að forðast víta-
míntap við suðu er gott að
láta grænmetið niður í sjóð-
andi vatni í stað þess að hita
það með suðuvatninu.
5) Steiktar fæðutegundir
missa minna af næringargildi
sínu heldur en ef soðið er í
vatni.
6) Forðast skal að borða
mikið í einu, það er betra að
borða oftar smáskammta.
Og nú koma tvær mikil-
vægar ráðleggingar:
7) Borðaðu eins mikið af
ávöxtum og grænmeti eins og
þú getur.
8) Fjölbreytni í fæðuvali er
undix-staða heilbrigðinnar.
Blómaafleggjarar vistna oft
upp, þegar þeir eru fluttir
milli húsa, bæja, borga eða
jafnvel landa, og er erfitt að
koma þeim til. Hægt er að
koma í veg fyrir það, ef af-
leggjaranum er „plantað” í
hráa kartöflu, meðan á flutn-
ingunum stendur, og frá henni
getur hánn dregið til sín nær-
ingu og raka.
Ef strokflötur straujárnsins
er ekki alveg slétt og gljá-
andi, er ráðlegt að bera á
hann fægilög og fægja hann
vel — þá verður aftur leikur
einn að strauja.
„Plantað“ í hráa kartöflu
NOKKUR ORÐ UM
PAKKASÚPUR
Tilbúnar súpur má kaupa í
verzlunum í dósum, súpuduft
í pökkum ög plötum. Þær eru
að sjálfsögðu misgóðar og mis-
dýrar. Dósasúpurnar eru dýr-
astar og jafnframt beztar.
Bragð tiibúinna súpa er oft-
ast nær hlutlaust og þær má
bragðbæta á ýmsa vegu, enda
þótt í leiðar vísi segi að nóg
sé að blanda þær með svo
og svo mifclu vatni. Vatn er
ágætt til að þynna súpuna
með, en betra er:
Grænmetis- eða kálvatn,
kartöfluvatn, soð, mjólk þynnt
með vatni eða mjólk þynnt
með grænmetis- eða kálvatni.
Súpur má krydda með:
Karxy, paprika, múskat,
salti, sykri, pipar, þriðja
kryddinu, þurkuðum eða fersk
um matjurtum.
Súpurnar má bragðbæta
með:
Smjöri eða smjörlíki, rjóma
og eggjum.
í sveppa- og spergilsúpur
má bæta í niðursoðnum
spergli og ferskum og niður-
soðnum sveppum, — ög að
sjálfsögðu eggjum.
Hárgreiðsluherrar
Fram að þessu hafa konur
að mestu leyti annazt hár-
greiðslu kvenna bér á landi,
en á síðustu árum hafa nokkr
ir karlmenn lagt stund á það
fag. Meðal þeirra eru herr-
arnir á meðfylgjandi mynd,
Magnús Sighvatsson (t.v.) og
Guðbjörn Sævarsson.
Meistari þeirra, frú Guð-
finna Breiðfjörð í Raffó á
Hverfisgötu 37, sagði að þeir
væru einkair natnir við hár-
Utun og djarfari í þeim efnum
en aðrir nemar. Kvað hún það
gleðja sig persónulega, því
hún hefði gert hárlitun að
sínu sérfagi og unnið við hár-
litun í Bandaríkjunum. Sagði
hún, að nú væru perlulitir
með allskonar blæbrigðum í
tízku, og hér á landi væri það
vinsælt að lýsa eða dekkja
eilítið hinn eðlilega háralit
viðsfciptavinarins. Galdurinn
við hárUtun væri að blanda
saman réttu litunum, og við
það væru hinir ungu herrar
einkar lagnir.