Morgunblaðið - 15.03.1964, Blaðsíða 10

Morgunblaðið - 15.03.1964, Blaðsíða 10
10 MORGU*"*' AÐIÐ Sutinudagur 15. marz 1964 an tíma, 53,67 sekúndur, viss- um við að hann hafði komizt í úrslit. Til samanburðar má geta þess, að Killy (rásnúmer 8), einn bezti skíðamaður heimsins, var fyrstur í þess- ari braut á 53,79 sek. svo að tími Árna var satt að segja ótrúlega góður miðað við þær slæmu aðstæður, sem hann átti við að etja. Ég hef lýst þessari for- keppni svo rækilega hér, til þess að menn geti áttað sig á því, hvað frammistaða skíða- mannanna var góð í raun og veru. Mig grunar, að fólk hér heima hafi alls ekki gert sér ljóst, hve mikla athygli þessi keppni vakti. Þetta var fyrst og fremst keppni milli þjóða. Það var ekki spurt um það, hvaða keppandi hafi orðið fyrstur, heldur, hvaða þjóðir hefðu komizt í úrslit. Við vorum því sannarlega stoltir yfir þessum árangri Árna, og þótt honum tækist ekki eins vel daginn eftir í sjálfri úrslitakeppninni, skyggði það ekkert á þessa ágætu frammistöðu hans. í úr- slitum varð hann 39. af 50 keppendum. Hér heima var látið í það skína, að hann hefði orðið síðastur. Það finnst mér undarlega á málum haldið, að láta sem þeir 11, er komust ekki í mark eða voru dæmdir úr leik, hafi alls ekki verið með! f þessu sambandi langar mig til þess að minnast á annað atriði, sem vakti undrun mína, þegar heim kom. Það var þessi furðulega kulda frétt, sem virtist hafa sett menn úr jafnvægi. Satt að segja vissi ég ekki, hvaðan á mig stóð veðrið, þegar menn fóru að tala um það við mig, að það væri verst, hvað ís- lenzku skíðamennirnir hefðu þolað kuldann illa. Fréttarit- ari Alþýðublaðsins hafði getið þessa í frásögn af 30 km göng- unni, að kuldinn hafi háð skíðamönnum okkar. Þetta hneykslaði náttúrulega alla sanna íslendinga, sem sóma síns vegna og hetjulegs upp- runa viðurkenna alls ekki að íslendingum geti orðið kalt! Enda stóð ekki á því, að menn sendu þessum „kulda- kreistum“ heldur betur tón- inn. Það var þá til einhvers að senda slíka garpa út! Eins og oft áður var þarna um algjör- lega ástæðulausa gremju að ræða. Sannleikurinn var sá, að kuldinn í áðurnefndri göngukeppni háði flestum göngumannanna, jafnt íslend- ingum sem öðrum og þótti það ekki tíðindum sæta, þar sem hann komst upp í 22 stig. En þetta var í eina skiptið, sem ég heyrði minnst á kulda, enda var veður afbragðs gott flesta daga meðan Olympíu- leikarnir stóðu yfir. Þegar allt kemur til alls, eru það því ill- kvittnisleg blaðaskrif hér heima og ómaklegar aðfinnsl- ur í garð skíðamanna okkar, sem til vansæmdar er í þessu máli. Smáborgarabragurinn hverfur víst seint af íslend- ingum. Menn hafa látið í það skína, að frammistaða skíðamanna Framhald á bls. 15. inn Benediktsson vantar a myndina. Valdámar Örnolfsson: Þátttaka Islendínga í vetrarolympíuleikunum gat gert að gamni sínu svona rétt áður en hann átti að fara af stað í erfiða keppni. Nxðn við mark voru menn þegar búnir að birta nöfn á 25 fyrstu, því enginn gerði ráð fyrir því, að keppandi með rásnúmer fyrir aftan 80, kæmist í þann hóp. Þá var tilkynnt, að kepp- andi no. 82, Sigurdsson, ís- land, væri lagður af stað og færi mjög hratt og vel. Ég hafði fært mig niður á móts við miðja braut, til þess að geta fylgzt með því, hvernig Árna gengi. Ég hafði sjaldan MORGUNBLAÐIÐ hef- ur mælzt til þess, að ég skrif- aði um þátttöku íslenzku skíða mannanna á Olympíuleikunum í Innsbruck. Mér er ljúft að verða við þeim tilmælum, ef það gæti orðið til þess, að menn fengju nánari hugmynd um frammistöðu þeirra en hingað til. Þær raddir hér heima, sem hafa viljað gera lítið úr árangri og þátttöku skíðamannanna, hafa ekki við rök að styðjast, því frammi- staða þeirra var íslendingum til sóma í alla staði. Þeir sóttu að vísu hvorki gull né silfur, en sýndu ágæta skíðakunn- áttu og náðu betri árangri en fjöldi keppenda annarra þjóða. Urslit í einstökum greinum eru mönnum þegar kunn. Ég mun því ekki fara ítarlega út Frá setniagu Olympíu lcikanna í Innsbruck í þá sálma, en spjalla um þátt- töku skíðamannanna vítt og breitt, geta þess, sem mestu máli skiptir að mínuim dómi. Sá árangur okkar manna, sem mesta athygli vakti, var það, að íslendingum skyldi tak ast að koma manni í úrslit í sviginu, þar sem 10 öðrum margfalt stærri þjóðum tókst það ekki. Það var Árni Sig- urðsson frá ísafirði, sem vann það afrek. Svigkeppninni var þannig háttað, að efnt var til forkeppni, þar sem farnar voru tvær umferðir og 25 beztu menn úr hvorri þeirra teknir í úrslitakeppnina. Kepp endur voru 109 frá 28 þjóðum. Keppendum var skipað niður í ráshópa eftir getu, þannig, að farið var eftir frammistöðu þeirra á öllum helztu stórmót- um síðasta árs og þessa árs, fram að Olympíuleikum. Þar sem okkar menn höfðu ekki fengið tækifæri til þess að keppa nema í einu þessara móta (í Spittal), urðu þeir að láta sér lynda að lenda mjög aftarlega í rásröð. Það var hins vegar mjög bagalegt, þar sem brautirnar versna mjög mikið, er á keppni líður, svo að þeir, sem fá há rásnúmer, standa mun ver að vígi en þeir, sem fyrstir fara af stað. í fyrri umferð forkeppninn- ar lagði Jóhann Vilbergsson fyrstur af stað okkar manna. Hann var með rásnúmer 56 og var brautin þá strax orðin slæm. Hann fór samt mjög vel og varð 41. Kristinn Benedikts son og Árni fóru of geyst og misstu úr hlið og voru dæmd- ir úr leik. Hvernig sem á því stóð, var tími Kristins birtur aðfinnslulaust, og kom þá í ljós, að hann var með 6. bezta tíma, meira að segja á undan öllum Austurríkismönnunum. Þetta vakti feykna athygli einkum vegna þess, að hann lagði af stað no 64. Það var talið frábært afrek að komast í fremstu röð með svo slæmt rásnúmer. Blaðamennirnir gleyptu við þessu og biðu ekki boðanna með að senda frétt- ina í heimspressuna. Hér á borðinu fyrir framan mig hef ég úrklippu úr „Salzburger Nachrichten", en þar stendur orðrétt: „Die beste Leistung bot der Islander Kristinn Benediktsson, der mit Start- nummer 64 in 53.30 Sekunden noch den 6. Platz erreichte und álle Österreicher hinter sich liess“. Lauslega þýtt: „Beztum árangri náði ís- lendingurinn Benediktsson, sem með rásnúmer 64 fékk tímann 53.30 og komst þar með í 6. sæti, fram fyrir alla Aust- urríkismennina". Þeir, sem horfðu á úrslitin daginn eftir, fengu að vísu leiðréttingu á þessu, en samt sem áður virt- ust ótrúlega margir standa I þeirri trú, að íslendingurinn, er þar var skráður til keppni, væri sá hinn sami og hefði fengið 6. bezta tíma daginn áður, því að „blöðin ljúga aldrei“! Það var ekki laust við, að við hefðum dálítið gaman af þessari óvæntu auglýsingu, og hlaut „Benediktsson" mikla virðingu - manna. Satt var það, að Kristinn hafði keyrt ágætlega, enda sézt það bezt á því, að engum manni datt í hug að efast um, að tími hans væri réttur. Leikar stóðu þannig eftir fyrri ferðina, að aðeins 11 þjóðir höfðu fengið menn í úrslit. 17 þjóðir mundu því heyja harða baráttu um úr- slitasæti í seinni ferðinni. Samkvæmt árangrinum í fyrri ferð gátum við verið bjart- sýnir, því bæði Jóhann og Kristinn virtust líklegir til þess að komast í úrslit. Jó- hann lagði af stað fyrstur okk ar manna sem fyrr. Hann. ætl- aði greinilega ekki að gefa sitt eftir, fór hratt og vei. Miðað við þá, sem á updan honum höfðu farið átti hann að geta orðið meðal þeirra 10—15 fyrstu. En óheppnin elti Jó- hann eins og svo oft fyrr. Rétt, þegar hann var að koma í mark fór hann of nálægt einu hliðanna og lenti á stöng með þeim afleiðingum, að hann tafðist um nokkrar dýr- mætar sekúndur. Hann missti þar með af úrslitunum, og þótti okkur það súrt í broti, því hann var sannarlega verð- ugur þess að komast í þau. Við biðum nú spenntir eftir Kristni og vonuðum að honum tækist að ná jafngóðum hraða og í fyrri ferðinni og að hann kæmist klakklaust í mark. Hann fór all vel af stað, en það var greinilegt, að hann fór ekki eins hratt og áður, hefur líklega ekki ætlað að láta það endurtaka sig, sem kom fyrir hann í ferðinni á undan. Hann kom í mark á ágætum tíma, en það nægði samt ekki, því í ljós kom, að hann var tveim sætum frá því að komast í úrslit. Hann varð 27. Lánið virtist ekki ætla að leika við okkur þann daginn. Það var hart að þurfa að horfa upp á þetta ekki sízt vegna þess, hvað Kristinn var nálægt takmarkinu. Árni var nú einn eftir og við þorðum satt að segja ekki að vona, að honum tækist að komast í úr- slit vegna þess, að brautin versnaði með hverjum manni, er í hana fór. En Árni var hinn rólegasti og æfði sig í þýzkunni á meðan hann beið og spjallaði við ræsina. Þeim féll greinilega mjög vel við þennan unga íslending, sem séð hann jafn öruggan og á- kveðinn. Hann skeytti engu, þótt brautin væri orðin slæm og grafin, og spyrnti sér af krafti milli hliðanna. Á einum stað virtist hann tæpt kominn, en leikfimiskunnáttan bjarg- aði honum, og hann skauzt áfram án þess að tefjast og komst klakklaust í mark við fagnaðarlæti áhorfenda. Allir biðu spenntir extir tímanum, og þegar þulurinn tilkynnti, að Árni hefði fengið mjög góð Þátttakendur íslands í leiik unum í Innsbruck, f.v.: Valdi mar Örnólfsson, þjálfari, Árni Sigurðsson, Jóhann Vil bergsson, Birgir Guðlaugsson, Þórhallur Sveinsson, Krist-

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.