Morgunblaðið - 09.06.1964, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ
Þriðjudagur 9. júni 1964
1 JOSEPHINE ED( R:
22
FIAl SYSTIR
1 Við riðum rauðum dreka í
hringekjunni, eftir glymjandi
tónlist og armur Brendans hélt
fast uitan um mig og hann lagði
kinnina á hárið á mér. Brúnu
fingurnir, sem héldu um , mig
fyrir neðan brjóstin sendu sælu-
skjálfta um mig alla. Hann
snerti kinnina á mér með vör-
unum og sagði: — Rósa . . hjart-
að í þér hamast eins og fugl í
búri.
— Við förum svo hart, sagði
ég og átti þar við hringekjuna,
en hann lét ekki blekkjast.
Um hádegi var orðið heitt. Við
keyptum okkur' samlokur með
fleski í og ávexti og flösku af
kampavíni og fórum út í birki-
skóginn til að neyta þess. Kampa
vínið var ódýrt, sætt og volgt.
Við hölluðumst upp að trjábol
og mér fannst ég sitja á gullnu
skýgi, hátt uppi yfir heiminum
og vera að drekka nektar með
guðunum. Þegar armur Brend-
ans, sem hafði legið á trjáboln-
um, luktist um mig, sneri ég
mér við brosandi, af því að ég
vissi, að hann langaði að kyssa
mig. Ég hafði tekið ofán hatt-
inn og hann snerti hárið á mér
og sagði: — Það tollir uppi núna.
— Ég lét klippa það, sagði ég.
— Það var svo fallegt, þegar
það féll niður um axlir á þér,
sagði Brendan. — Manstu daginn
hérna á brautinni þegar hestarn
'ir voru næstum búnir að troða
þig undir, og ég hélt, að þið vin
stúlka þín væruð tatarar? Þegar
ég svo kom og sá þig með hárið
á þér út um allt, þá fannst mér
þú vera það fallegasta, sem ég
hefði nokkurntíma séð.
Hann laut höfði og snerti
varir mínar með sínum og mér
fannst allt standa kyrrt. Eg gat
ekkert heyrt nema hjratsláttinn
í sjálfri mér og ekkert séð nema
ljós, sem var bjartara en sólin
sjálf.
Þegar Brendan rétti sig upp
aftur voru augu hans rétt við
mín og ég gat séð þennan græna
og bláa glampa í þeim, sem líkt
ist mest því þegar sólin skín á
sjóinn, en nú voru þau ekki fros
in af reiði eða viðbjóði, eins og
ég hafði stundum séð þau.
— Fallegra en nokkuð, sem ég
hafði nokkurntíma séð, endurtók
hann.
— Fallegri en Soffía? spurði
ég.
En um leið og ég sagði það, sá
ég eftir því, af því að ég fann,
að nú hafði ég eytt töfrum þessa
yndislega dags.
Brendan sleppti takinu á öxl-
inni á mér. Hann stóð upp og
gekk frá mér.
— Komdu, sagði hann. — Það
er kominn tími til að fara niður
að brautinni.
Eg stóð upp. Eg hafði kökk í
hálsinum, eins og af ófelldum
tárum og af ringli og vonbrigð-
um. Eg sagði gremjulega: —
Hvers vegna kemur alltaf á þig,
ef hún Soffía er nefnd á nafn?
Þykir þér svo vænt um hana,
að þú þolir ekki að heyra hana
nefnda á nafn? Hún er falleg,
finnst þér ekki?
Hann stóð kyrr, en sagði loks-
ins: — Jú, víst er hún falleg.
— Er ég eins falleg? Er ég nokk
uð lík henni?
Hann leit á mig. — Jú, þú ert
lík henni. En vertu bara ekki of
lík henni, Rósa.
•— Hvað er það hjá henni, sem
allir eru svona hrifnir af? spurði
ég. — Það er eins og allir karl
menn séu hrifnir af henni.
Hann svaraði dræmt: — Það
eru þeir, af því að hún er karl-
mannatál, hún er skemmtileg, ó-
bifanleg, til í allt, en svo jafn-
framt kvenleg og falleg eins og
fegursta mynd.
Eg hafði aldrei heyrt hann láta
í ljós neína hrifningu af Soffíu
og ég varð vonsvikin og afbrýðis
söm. Allt í einu fannst mér ég
vera svo miklu yngri en hann.
Og mér var meinilla við að vera
svona ung. En svo bætti hann
við í kuldatón, sem ég varð
hrædd við: — En hún notar vald
ið sitt eins og dræsa!
— Brendan!
— Hvað er að? Er hún búin að
gera þig að svo mikilli dömu,
að þú þolir ekki að heyra sann
leikann? Þú veizt, að hún er
hlaupin frá Dan?
— Já, já. Hún sagði mér það
sjálf. Eg gleymdi eymdinni
minni. — Fyrirgefðu mér, Brend
an.
— Það er ekki þér að kenna.
— Það er það að vissu leyti.
Eg hef líka lifað á aurunum
hans, enda þótt ég vissi ekki af
því. Skólinn . . . fötin . . . allt
var það frá Dan. Mér þykir vænt
um hann. Hann var svo góður.
Trúðu mér Brendan, að ég veit
vel hvað við Soffía eigum honum
að þakka.
Hann greip snöggt fram í fyrir
mér. — Þú. átt honum ekkert að
þakka. En hún hefði aldrei þurft
logna sælu. Dan elskaði hana.
þurft að leiða hann út í neina
lagna sælu. Dan elskaði hana.
Hann hefði hjálpað henni, hvort
sem var. Jú, jú, hún hjálpaði
honum; það var henni að þakka,
að þetta spilavíti fór að borga
sig betur en nokkru sinni áður.
Frú Dan . . . allir komu til að
sjá hana) Hún gaf Dan allt nema
ást og tryggð. Nú hefur hún von
á einhverju betra og þessvegna
varpar hún honum fyrir borð. En
hann elskar hana eftir sem áður.
Við vorura að komast út úr
birkilundinum og hávaðinn frá
brautinni nálgaðist æ meir.
— Hvað ætlar hún að taka sér
fyrir hendur? sagði ég, kvíðin. —
Það er gott, að ég hef fengið
þessa atvinnu í Frivolity, þótt lít
ið sé, þá er það betra en ekki
neitt. Heldurðu, að hún ætli að
fara að syngja aftur?
Hann stanzaði og horfði fast
á mig. — Til hvers ætti hún að
gera það? En svo birti aftur yfir
andlitinu og hann hló, en það
eo« (>'<».
— Vilduð þér gjöra svo vel að tala hærra, ég heyri alls ekki til
yðar.
var ekki glaðlegur hlátur eins og
verið hafði hjá okkur fyrr um
daginn.
Eg stóð og varirnar á mér
titruðu eins og milli hláturs og
gráts, af því að ég vissi ekki að
hverju hann var að hlæja. Loks
sagði hann og snerti andlitið á
mín litla, það gerir hún aldrei.
En hugsaðu ekki um það, hún
segir þér það, þegar þar að kem-
ur.
Hann tók í höndina á mér og
sveiflaði henni til. — Komdu nú,
við verðum að fara að flýta okk-
ur. Eg lofaði húsbóndanum að
vera kominn í hestagirðinguna
klukkan eitt.
Það var eins og hann væri kom
inn í gott skap aftur og við
greikkuðum sporið í heitu sói-
skininu.
Við ruddumst að hliðinu til
að komast inn á brautina, en þá
stöðvaði tatarakerling okkur og
greip í handlegginn á mér með
skítugri hendinni. Hún var tatari
af dekkstu tegund með arnarneí
og svört augu og hélt á ólundar-
legum smákrakka á mjöðminnL
Brendan sagði óþolinmóður: —
Ekki núna, við megum ekki vera
að því. En hún mjálmaði, að
þetta tæki enga stund, og þá
mundúm við hafa heppnina með
okkur allan daginn, svo að hann
tók pening úr vasanum og sagði
henni að hypja sig.
91

BYLTINGIN í RÚSSLANDI 1917
ALAN MOOREHEAD
lýðsins, og jafnvel vinnuveitend
urnir voru nú fúsir að ganga
að henni. Ekkert virtist svo sem
vera auðveldara en lýsa yfir lög-
leiðingu átta stunda vinnudags-
ins. En brátt reis upp mikill og
hræðilegur fjandi þessarar hug-
myndar, þar sem voru hermenn-
irnir. Þeir spurðu sem svo:
Hveirsvegna átti verkamaðurinn
að sitja óhultur í Petrograd og
öðrum borgum, að baki víglín-
unni, meðan hinir á víðstöðv-
unum urðu að leggja sig í lífs-
hættu í 24 stundir á sólarhring?
Herinn þarfnaðist birgða og skot
færa — látum verkamenmna
taka á sig sinn hluta af stríðs-
byrðinni. Enn einu sinni varð
Ex-Com að söðla um og sam-
þykkti, að verksmiðjurnar
skyldu halda áfram yfirvinnu.
Bændurnir voru eitt vanda-
málið í viðbót. Um allt Rússland
voru þeir teknir að finna til
valds síns, og þeir voru vopnað-
ir. Þeir stóðu fast á því, að þetta
væri þeirra bylting — þeir væru
megin þjóðarinnar — þeir, en
ekki hnefafylli iðnverkamanna.
Hversvegna skyldu þeir hlýða
boði og banni verkamannastjórn
ar Petrograd?
En í bili lutu allar þessar
spurningar í lægra haldi fyrir
hinu aðkallandi vandamáli:
ófriðnum. Hver átti að hafa yfir-
ráðin yfir hernum — bráða-
birgðastjórnin, sem vildi berjast
þar til yfir lyki, eða sovétið, sem
vildi aðeins heyja varnarbar-
áttu meðan Rússland semdi um
frið? Jafnvel sjálfur herinn var
klofinn um þetta atriði, því að
það varð bráðlega ljóst, að
strokumennirnir og byltingar-
sinnaða fólkið voru engan veg-
inn fulltrúar allra hermanna —
og því síður foringjanna. f mörg
um herfylkjunum var mikil ein-
beitni ríkjandi að berjast — nú
er menn hefðu eitthvað að berj-
ast fyrir — sína eigin stjórn
Það var æruatriði að gefast ekki
upp né láta allar hetjudáðir
þeirra, þrjú árin síðustu fara á
glæ. Og svo höfðu þeir eina rök-
semdarfærslu enn; Þýzkalands-
keisari gat sem bezt gleypt bylt-
inguna þeirra með húð og hári.
Ef þeir létu þýzkarana brjótast
í gegn, gat fyrst verk þeirra orð-
ið það að setja Nikulás í hásætið
aftur. Kornilov hershöfðingi,
hinn nýútnefndi herstjóri Petro-
gradborgar, þrammaði með sín-
ar tryggu hersveitir um stræti
borgarinnar — og svo vildi til,
að sumar þeirra voru einmitt
þær, sem uppreistina höfðu gert
gegn keisaranuim — og þær
heimtuðu, að ófriðnum væri
haldið áfram. I sovétinu var það
orðið hættuspil að hrópa á tafar
lausan frið — því gat orðið svar
KALLI KÚREKI
m.Rvoee, uh.-mayse i
SHOULDM'T HAVE TALKED
THEWAYI DID ABOUTTHé
OLD MAM SLJT THE HARMIS
PONE f DO YOU REALLY '
THlNli HE MIErHT CO/HE
ASTER ME WITH Ai ©UN ?,

Teiknari; FRED HARMAN
— Heyrið þér mig, Kalli mkm góð-
ur, hm — kannske hefði ég ekki átt
að viðhafa þessi orð um gamla mann-
inn....en það er búið og gert. Hald-
ið þér í ratin og veru að hann gæti
tekið upp á því að ráðast að mér með
skotvopni?
— Haldið kyrru fyrir unz þér heyr-
ið frá mér aftur! Ég skal athuga hvort
mér takist að koma í veg fyrir það.
— í>ú ert meiri lygalaupurinn, að
9egja prófessomum að Gamli sé ann-
áluð skytta!
— Ég sagði það nú ekki beinlínis
Ég bara spurði hann hvort hann hefði
aldrei heyrt þess getið.
— Ekki getum við látið þessa
gömlu grasasna fara í hár saman og
það með byssur í höndunum. En við
verðum senrdlega að hagræða sann-
leikanum dálítið þegar við tölum við
hann Gamla okkar. Ég skal leggja
þér orð í munn.
að með öskrinu: „föðurlandssvik
ari!“ og maðurinn æptur niður.
En saimt sem áður óskaði eng-
inn raumverulega eftir ófriði.
Sendinefnd sósíalista, stjórnmála
manna, kom frá Frakklandi og
Bretlamdi, til þess að hvetja
Rúsisa til að halda baráttunni á-
fram, og sú nefnd fékk kuldaleg
ar móttökur hjá Ex-Com. Jafn-
vel Plekhanov — sem var
hinn mikilsivirti faðir bylt-
ingarinnar — fékk ofanígjöf.
Raufarhöfn
UMBOÐSMAÐUR Morgun-
blaðsins á Raufarhöfn er
Snæbjörn Einarsson og hef-
ur hann með höndum þjón- |
ustu við fasta-kaupendur
Morgunblaðsins í kauptún-
inu. Aðkomumönnum skal á
það bent að blaðið er selt
í lausasölu í tveim helztu
söluturnunum.
Þórsfiöfn
Umboðsmaður Morgun-
blaðsins á Þórshöfn er Helgi
Þorsteinsson, kaupmaður og
í verzlun hans er blaðið selt
í lausasölu.
Vopnafjörður
Á Vopnafirði er Gunnar
Jónsson, umboðsmaður
Morgunblaðsins og í verzlun
hans er blaðið einnig selt í
lausasölu.